Feat to feet
Έχει γίνει μόδα πλέον. Είσαι εσύ η γνωστή σταρλέτα και θέλεις να γεμίσεις το νέο σου άλμπουμ ή θέλεις να κάνεις ένα νέο single να βγάλεις τα τρέχοντα έξοδα για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές σου σε κάποια εξωτική παραλία, υπάρχει λύση. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένας ράπερ -και ας μην είναι τόσο γνωστός- να μασάει τα λόγια του, όπως μόνο αυτός ξέρει, ρίχνεις και συ ένα ρεφρέν και έγινε το κομμάτι. Θα σου κάνει και ο executive producer ένα κλιπάκι σε καμιά βίλα με κανένα αυτοκίνητο, πισίνες και δε συμμαζεύεται και είσαι έτοιμη. Η ζήτηση είναι μεγάλη και υπάρχει συναγωνισμός για να μπει το όνομα σου δίπλα στη λέξη feat.
Υπάρχουν δυο είδη feat. Στο πρώτο είδος ανήκει κάθε μαύρος ράπερ με μελωδική συχνά γκέι απόχρωση φωνής (βλέπε Akon). Στο άλλο είναι οι πιο αντρουά του είδους που μιλάνε γρήγορα και έντονα. Μπορούν να χωρέσουν καμιά 60αριά σειρές στίχων σε ένα τρίλεπτο τραγούδι με άνεση. Αλλά δεν έχει σημασία γιατί σχεδόν κανένας δεν καταλαβαίνει τι λένε. Και είσαι μέσα στη μόδα. Άνοιξαν οι δρόμοι και το παράδειγμα έχει ακολουθήσει πολύς κόσμος ειδικά στην Ελλάδα. Την αποθέωση του ένας-χοντρός-ράπερ-ένας-κοκαλιάρης-και-μια-γκόμενα-χωρίς φωνή την έζησα στο Must στα Γιάννενα. Εκεί άκουσα κάθε εκδοχή του κακέκτυπου the beauty and the beast. Δεν ξέρω, ίσως να είμαι υπερβολικός. Ίσως να φταίει το θηρίο που αδυνάτισε και από τότε έχασα την πίστη μου στην νέο-ραπ μουσική.
Βρήκε τον αντί-Ντιέγκο η Βέρντερ!
Και αυτός, αγαπητέ αναγνώστη (ναι, και εσύ ο ανώνυμος), δεν είναι ο Μεγα/Αλέξανδρος Τζιόλης. Ο Βυζαντινός εκδικητής που ήθελε να αλώσει ποδοσφαιρικά την Κωνσταντινούπολη στο τελικό ΟΥΕΦΑ, αλλά τα Τουρκόφιλα Γερμανικά συμφέροντα δεν του το επέτρεψαν, χρησιμοποιώντας τον για ελάχιστο χρόνο. Ο άνθρωπος πού υπήρχε στα χείλη των Παναθηναϊκών οπαδών κάθε Κυριακή, που έκανε κάθε αντίπαλο προποντητή να εφαρμόζει το σύστημα για τον βγάλω οφ, που το σουτ του μπορεί να συνταράξει συθέμελα το Σινικό Τείχος, που… που… που… τι να πρωτοπεί κανείς. Κι όμως, η Πράσινη αρμάδα της Βρέμης δεν θεώρησε ικανό τον Αλεκούκο μας για να καλύψει το κενό του Ντιέγο. Μάρκο Μαρίν; Μάρκο Μαρίν; Ποιος είναι αυτός; Έχει βάλει γκολ στον Πανσεραϊκό; Έχει παίξει κάτω από τις οδηγίες του δάσκαλου Ρεχάγκελ; Μουχρίτσα, Δάκος, Περονόσπορος και Βέλιουρας να πέσουν να φάνε το χορτάρι του Βέσερστάντιον… ΑΝΤΕ ΑΠΟ ΚΕΙ, ΠΑΛΙΟ ΑΜΠΑΛΑ, ΧΙΤΛΕΡΙΚΑ ΤΕΡΑΤΑ! Τι ομαδάρα αυτή η Βέρντερ, Μαρίκα!
Είναι ο γιος του ΤΟΜΙΤΣ, πιτσιρικάς, και έχει μια καινούργια γκόμενα. Κυριακή απόγευμα, της λέει: Ο μπαμπάς θα είναι στο γήπεδο. Έλα από το σπίτι. Θα είμαστε μόνοι. Φτάνει η ώρα, χτυπάει το κουδούνι, της ανοίγει και της λέει ΠΕΡΑΣΟΒΙΤΣ. Περνάνε στο σαλόνι, κάθεται αυτή στο ΝΤΙΒΑΤΣ και αυτός δίπλα της. Να σε κεράσω κάτι; Μια πορτοκαλάδα ΙΒΙΤΣ; Ένα Χυμό ΜΙΛΙΤΣ; Ένα ΚΡΑΣΙΤΣ; Μια ΣΑΜΠΑΝΑΤΖΟΒΙΤΣ; Θα έπινα ένα μαρτίνι λέει η γκόμενα.
Φτιάχνει ο πιτσιρικάς δυο βότκα μαρτίνι και τα φέρνει. Πάει να πιει η γκόμενα, και το φτύνει σαν να πνίγηκε Τι έγινε, ΜΠΟΜΠΑΝ το ποτό; Όχι, η ελιά είχε ΚΟΥΚΟΤΣ, ΓΙΑΒΤΟΚΑΣ πνίγηκα Σηκώνεται ο τύπος. Πού πας; τον ρωτάει η γκόμενα. Πάω να φέρω τα τσιγάρα μου. Θέλεις μια ΤΖΟΥΡΟΒΙΤΣ; Όχι, δεν καπνίζω.
Τελειώνει ο γιος του ΤΟΜΙΤΣ το τσιγάρο και σηκώνεται από το ΝΤΙΒΑΤΣ. Πού ΠΑΣΠΑΛΙ; λέει η γκόμενα; Πάω στο ΜΠΑΝΙΑΡΕΒΙΤΣ να κάνω ένα ΝΤΟΥΣΑΝ. Έλα κι εσύ, να μου τρίψεις το ΜΠΟΝΤΙΡΟΓΚΑ με το ΣΑΜΠΟΝΙΣ. Τελειώνουν το ΜΠΑΝΙΑΡΕΒΙΤΣ, και πάει με την γκόμενα στο δωμάτιο του. Την ξαπλώνει στο ΡΑΤΖΑ, και εκεί που πάει να της κατεβάσει το ΒΡΑΝΚΟΒΙΤΣ Σταμάτα, στάματα λέει η γκόμενα. Γιατί, τι έγινε; ρωτάει αυτός. Είναι ανοικτό το παράθυρο και μας βλέπουν τα παιδιά στην ΑΛΑΝΟΒΙΤΣ. Ε, δε ΒΑΡΕΣΑΝΟΒΙΤΣ, ας βλέπουν της λέει. Αχ, δεν μπορώ επιμένει η γκόμενα. Τέλος ΠΑΝΤΙΤΣ, θα τραβήξω τις ΚΟΥΡΤΙΝΑΪΤΙΣ. Κλείνει ο τύπος τις ΚΟΥΡΤΙΝΑΪΤΙΣ, γυρίζει στο ΡΑΤΖΑ, αρχίζει τα ΠΑΣΠΑΛΙΕ, της κατεβάζει το ΒΡΑΝΚΟΒΙΤΣ και εκεί που της είχε πιάσει το ΜΑΛΙΚΟΒΙΤΣ, ΝΤΡΑΖΕΝ ΝΤΡΑΖΕΝ χτυπάει το κουδούνι.
ΚΟΧ, ήρθε ο πατέρας σου; ΜΠΑΕΦ, δε νομίζω. Αυτός είναι στο γήπεδο. Τα ΓΕΦΤΟΒΙΤΣ από την ΑΛΑΝΟΒΙΤΣ θα είναι, άσε, δεν ανοίγω. ΝΤΡΑΖΕΝ, ΝΤΡΑΖΕΝ πάλι το κουδούνι. Βγαίνει ο πιτσιρικάς στο μπαλκόνι και βλέπει στο δρόμο έναν ΡΕΜΠΡΑΤΣΑ δυο μέτρα. Τι θες; τον ρωτάει. Ψάχνω την αδερφή μου λέει ο ΡΕΜΠΡΑΤΣΑ.Ε, ΝΑΚΙΤΣ και μένα του λέει ο άλλος. Αρχίζει τότε ο ΡΕΜΠΡΑΤΣΑ να πετάει ΠΕΤΡΟΒΙΤΣ στο μπαλκόνι. Σιγά ρε φίλε, θα ΣΠΑΣΙΤΣ τίποτα.Συνέχιζε όμως ο ΡΕΜΠΡΑΤΣΑ. Πιάνει τότε και ο γιος του ΤΟΜΙΤΣ μια ΠΕΤΡΟΒΙΤΣ, την πετάει και ΖΝΤΟΒΤΣ! ΚΟΜΑΖΕΤΣ ο ΡΕΜΠΡΑΤΣΑ.
Ζουσα μονος μου,
Σε ενα φανταστικο δωματιο
Με φανταστικους συνομιλητες
Να στελνουν μηνυματα
Η αληθεια δεν μ’ αγγιζε
Τεχνητες ηδονες σε εναν κοσμο φτιαγμενο
Απο πολυαιθυλαινιο
Πορνες βογκουσαν στην οθονη
Και ενα μπιπ καθε φορα
Που ανανεωνε
Σαν να ξημερωνε,
Σαν να μουν ανθρωπος μ αληθινη ζωη
Σαν…
Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει το πραγματικό νόημα των στίχων:
Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς και τσικουδιά στους καφενέδες τα παλικάρια να κερνάς
Μετά από εσάς ο Μάνος Ελευθερίου δεν ακούγεται ίδιος πια, διάολε…
Ποσο χαμηλα θα πεσει πια η ελληνικη τηλεοραση; Υπηρξαν καποιοι που βαλανε το κυκνειο ασμα του αγαπημενου παραφουσκωμενου παιδιου της Καλιφορνια, αλλοι ξεαθαψαν την Κορομηλα και τον Κωστοπουλο, ενω καποιοι σε μια κινηση απολυτης απογνωσης ξαναβαλανε το 50-50 και προσπαθησανε να βγαλουν τη Δανδουλακη απο το κώμα (ειναι προς τιμη της οτι αυτη δεν σηκωθηκε). ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΠΙΑ ΟΤΙ ΟΤΑΝ Ο ΔΟΝ ΚΑΝΕΙ ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ;
Ειναι τυχαιο οτι ο ιδιος ο ιταλος «Πολ Νιουμαν» απαιτησε τον Δον να περιγραφει τα παιχνιδια της «Βεκια Σινιορα» (φημες δε τον θελουν να απειλει να φυγει και να αφηνει στη θεση του τον Καμορανεζι με βοηθο τον Παναγιωτη Γιαννακη); Μηπως ειναι παλι τυχαιο πως σε σχετικη ερευνα στην Ιταλια, στηνε ερωτηση «τι θελετε να γινετε οταν μεγαλωσετε;» το 90 % απαντησε Κωσταβαρας; Γιατι αυτος ο πολεμος; Σωτηρη ζουμε με το ονειρο να σε ακουσουμε σε περιγραφη μαζι με Αλεξη Σπυροπουλο σε τελικο Κοπα Ιταλια, με τα «Ρινο Γκατουζο» και τα «Αλεξ ντελ Πιερο η Πιντουρικιο» να δινουν και να παιρνουν….
ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΠΑΣΤΙΚΟ ΟΤΑΝ ΠΑΣ ΤΟΥΑΛΕΤΑ ΦΟΡΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΚΑΛΤΕΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΤΟΣΑ ΛΙΓΑ ΝΕΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΑ ΔΙΑΚΡΙΝΕΙΣ… ΚΑΙ ΛΕΡΩΝΕΙΣ ΤΙΣ ΚΑΛΤΣΕΣ ΤΟΣΟ ΛΙΓΟ, ΟΣΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΡΩΤΗΘΕΙΣ ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΙΣ ΞΑΝΑΦΟΡΕΣΕΙΣ..
Ο θείος μου αποφασίζει να μου κάνει δώρο γενεθλιων ενα υπέροχο κινητο που μόνη μου είχα διαλέξει. Μου το δινει λίγο μετα τα γενέθλια και τρεις μερες μετά συνειδητοποιώ ότι το πληκτρο με το νουμερο 5 δε πατιεται. Αυτο σημαίνει οτι δε μπορώ να βάλω ουτε καν το ΡΙΝ μου στο κινητο που εχει κολλησει και έχει ηδη κλείσει. Ενώ παθαίνω μια μικρή κριση, λεω ντάξει θα το πάω την άλλη μέρα στο μαγαζι να μου το αντικαταστησουν. Ξεκινάω σεινάμενη κουνάμενη πάω στην εταιρεια, που ο Θεος να μου κοβει μέρες και να τους δινει χρόνια, και ζητάω το αυτονόητο. Και τότε έρχεται η ερώτηση που έχει στοιχέιωσει γεννεές ολόκληρες ανυποψίαστων καταναλωτών: «το κουτι το έχετε;». Εκείνη την στιγμή, παίζει να έπαθα μινι εγκεφαλικό. Όχι δεν το έχω το κουτί, που να το βαλω το κουτί; «Τοτε δεσποινίς, δε μπορούμε να στο αντικαταστήσουμε, πρέπει να στο επιδιορθωσουμε». Οριακά έτοιμη να ορμηξω στην κοπέλα που που τα λέει κανω κόμπο τον καημό μου και αποφασίζω να πάω σπίτι να δω μπας και είναι πουθενα το κουτί. Η ώρα όμως έχει ήδη περάσει και πανω απο όλα είμαι ένα σκληρά εργαζόμενο κορίτσι. Κινάω λοιπόν όλο χάρη και πηγαίνω να πάρω το αμάξι. Βρουουουουουουμ, βρουουουουου, τιποτα. Νεκρο, καπούτ, ναδα. Ψοφιο το αμαξάκι το οποιο μόλις χτές είχα πάει να του γεμίσουν την μπαταρία (γιατι ειχα ξεχασει τα αλαρμ ανοιχτα). Λεω δεν ειναι δυνατον, μου κάνει πλάκα ο Θεός και αρχιζω να ψάχνω την ασφάλεια του αμαξιού για να καλέσω οδική βοήθεια. Καταμεσημερο Αυγούστου, εχω ήδη αργήσει φοβερά και δεν υπάρχει ανοιχτό γκαραζ σε αποσταση 5 οικοδομικών τετραγώνων. Οταν βρισκω το πολυποθητο χαρτι της ασφάλειας, συνειδητοποιώ οτι α) στην προηγουμενη ζωη μου πρέπει να ημουν φόνισσα β) πληρώνω καποιανού αμαρτίες γ) καποιος εκει ψηλά γελάει τοσο πολύ μαζι μου. Το νούμερο της οδικης βοηθειας ειναι 555-… Και κάπου εκεί παίρνω απελπισμένη τηλέφωνο την αδερφή μου, που δεν είναι σπίτι και δεν έχει κάρτα και ψάχνει σε όλο το σουπερ μαρκετ σημα μπας και συννενοηθούμε. Ουτε δεκα λεπτα μετά, έρχεται ο καλος άνθρωπος της οδικής και βαζει μπρος το δολιο φιατακι μου και πάω στο μάθημα. Φυσικά, οταν σχόλασα ξαναμεινε το αμαξι και με ξαναμαζεψε ο ίδιος καλός ανθρωπος…
Καντέ κορνιζά
(τραγουδιέται στο ρυθμό του «Πάρτο Λίζα»)
Τηλεφώνησες Μπάμπη μέσα στο φαιτ-κλάμπι να μας κάνεις ρελάνς
Πήρες λέει τον Όλοφ και τις κούπες πάλι all of μα θα πάρω ρεβάνς
Γιατί ο ΠΑΟ δε φοβάται έχει μάτι ο Τεν Κάτε βλέπει Πουιγκρενιέ
Τι κι αν χάθηκε ο Ορλάντο -μη γελάς Τάσο Πάντο- από την ΠεΕσΒέ
Έχει χάσει και άλλους και μικρούς και μεγάλους και το Χούλιο Κρουζ
Έχει διώξει το Γκούμαν μα θα πάρει Έρβιν Κούμαν ίσως και Μπουλαρούζ
Άλλη ήττα δεν τρώει θέλει Φαν Νιστελρόι να χαρεί ο οπαδός
Παίζει τη μπασαβιόλα και θα πάρει Σαβιόλα ξέρει ο Ολλανδός
Δε τον σκιάζει φοβέρα θέλει Ίσις και Βέρα και Μαζού εντ δε Ζου
Ίσως πάρει το Γκούλιτ (αν δεν πάρει το Μπούλιτ)* και το Λιζαραζού
Επωδός: Βγαλ’το Λιζα- ραζού απ’την πρίζα(**) και κάντον κορνίζα να κάνεις σουξέ
Δε νικάς το Σωκράτη που’ναι κράτος εν κράτει ούτε με το Μεξέ(***)
============================================ *:ταινία με το Στιβ Μακ Κουίν **:νησιώτικο στυλ (Βαγγέλης Κονιτόπουλος) ***:Φιλίπ Μεσές ή Μεξέ ή Μεξές ή Μεσέξ: ποδοσφαιριστής της Ρώμας
Έξι καλοκαίρια πριν. Εργάζομαι στο γραφείο Τύπου του «Αθήνα 2004», στο Τμήμα Έκδοσης Αποτελεσμάτων. Καθημερινά έχουμε επισκέψεις από «επώνυμους» (Καραμανλής, Γιάννα, Γιώργος, Zακ Ρογκ κτλ), οι οποίοι περνάνε μια βόλτα να δουν το χώρο και να ενημερωθούν για τον τρόπο δουλειάς μας…
Κάποια μέρα, έχοντας γυρισμένη την πλάτη στην είσοδο, ακούω ένα ευγενέστατο «Καλημέρα σας». Γυρνάω και αντικρίζω έναν ψηλό, ξανθό τύπο, ντυμένο με ένα απλό τζινάκι κι ένα μπλουζάκι να μου προτείνει το χέρι. Ανταποκρίνομαι και, πάνω στη χειραψία, συνεχίζει στον ίδιο -ευγενέστατο, επαναλαμβάνω- τόνο, λέγοντας μου: «Χαίρω πολύ, Νικόλαος» (μου είπαν μετά ότι ήταν ο Νικόλαος, γιος του Γλύξμπουργκ)…
Με τιμεί που ΔΕΝ τον ήξερα φατσικά, τον πέρασα για εθελοντή και του απάντησα με τον πλέον φυσικό τόνο: «Χαίρω πολύ, Ανδρέας. Είσαι εθελοντής; Έχεις πάρει ρούχα;»…;
Μετά (πριγκιπικής) τιμής, Ανδρέας