Πότε επιτέλους θα δοθεί ένα τέλος σ’αυτό το “αράουτ εκτελούν μόνο οι πλάγιοι μπακ” παραμύθι; Είτε πρόκειται για πλάγιο-γέμισμα μέχρι την αντίπαλη περιοχή είτε για πλάγιο στο κέντρο του γηπέδου, η εκτέλεσή τους θα γίνει από τα, αντίστοιχα με την πλευρά του γηπέδου, μπακ.Κανονική εργολαβία δηλαδή, λες και πρόκειται για απευθείας ανάθεση δημόσιου έργου… Ούτε μειοδοτικοί διαγωνισμοί ούτε τίποτα.
Μήπως είναι θέμα ότι τα πλάγια μπακ δεν έχουν την κατάλληλη τεχνική κατάρτιση για να “υποδεχθούν” την μπάλα από το πλάγιο όπως ίσως έχουν οι μέσοι ή τα επιθετικά χαφ; Κανένα ψέμα μεγαλύτερο από αυτό. Και εξηγούμαι:μαζί δεν προπονούνται όλοι οι παίκτες; Όλες οι ομάδες, πλέον, δεν ψάχνουν πλάγια μπακ με επιθετικές αρετές; Αυτό από μόνο του δεν αποτελεί ένδειξη ότι μια μίνιμουμ δυνατότητα να παίξουν με τη μπάλα κάτω την έχουν όλοι; Μιλώντας για τη ομάδα μου, δεν είναι ικανός ο Γιούρκας ο Σεϊταρίδης να πάρει την μπάλα από εκτέλεση πλαγίου π.χ του Ζέκα και να κάνει τα ωραία του;
Άλλο ψέμα, αρκετά διαδεδομένο: τα επιθετικά χαφ είναι πιο ντελικάτα, πιο τσαχπίνικα, έχουν την τέχνη και τη δύναμη στα πόδια, όχι στα χέρια. Κι αναρωτιέμαι εγώ ο αδαής… Έχεις δει τον Κουίνσι χωρίς μπλούζα; Έχεις δει γράμμωση; Δικέφαλους; Δελτοειδείς; Θες να με πείσεις ότι αν πάρει φόρα δεν μπορεί να στείλει την μπάλα από τη μια πλάγια γραμμή στην άλλη;
Τελειώνοντας, και για να πειστούν και οι πλέον άπιστοι ότι πρόκειται ξεκάθαρα για μύθο που έχει καταρριφθεί και άρα πρέπει όλοι να εκτελούν πλάγια άουτ -κι εσύ Σισοκό- έχω να πω τούτο: ο Μαρίνος όταν παίζει πλάγιο μπακ είναι περισσότερο ικανός να τα εκτελεί, ενώ όταν παίζει ως χαφ, εσωτερικό ή έξω δεξιά, είναι προτιμότερο να δέχεται την μπάλα από εκτέλεση πλαγίου άλλου συμπαίκτη του, π.χ. του Βύντρα; Μην τρελαθούμε τελείως!
Σας είδα πρώτη φορά και τους δυο μαζί πριν καμιά εικοσαριά χρόνια. Φαινόταν ήδη ότι θα αφήσετε το στίγμα σας στα πράγματα τούτου του τόπου, ότι ήρθατε για να μείνετε. Φαινόταν με την πρώτη ματιά ότι θα ξεχωρίσετε. Το θέμα ήταν… ότι δε μπορούσα να σας ξεχωρίσω εγώ! Ολόιδιοι… Εντελώς ολόιδιοι… Μέχρι που άρχισα να παρατηρώ καλύτερα και (νόμιζα και καλά ότι) ανακάλυψα τον τρόπο να μπορώ να διακρίνω ποιος είναι ποιος: Ο Πρώτος είχε πιο μακρύ μαλλί και ήταν ξυρισμένος, ενώ ο Δεύτερος ήταν κουρεμένος και είχε υπογένειο. Γελάστηκα ο φτωχός πως είχα την απάντηση στο πρόβλημα. Φευ! Κάθε φορά φροντίζατε να αλλάζετε το λουκ σας και να χειροτερεύετε τα πράγματα. Σας παρατηρούσα σε διάφορες δουλειές που κάνατε και συνέχιζα να σας μπερδεύω ρε γαμώτο! Πότε κουρεμένοι κι οι δυό, πότε ακούρευτοι… Πότε ξυρισμένοι κι οι δυο, πότε αξύριστοι… Οι φωνές σας εξίσου πανομοιότυπες, σε σημείο απελπισίας! Έβλεπα τον έναν μόνο του, πεταγόμουν φωνάζοντας “Τον βρήκα, είναι ο…” και τελικά ήταν ο άλλος!
Τα χρόνια πέρασαν… Ακόμα και σήμερα όμως, σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά, τίποτα δεν έχει αλλάξει… Γι’ αυτό, λοιπόν, στέκομαι με θάρρος και παρρησία, κοιτάω όλους σας κατάματα και βγάζω από μέσα μου την αλήθεια που με καίει: ΝΑΙ, ΔΙΑΟΛΕ, ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΟΜΑΙ: ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΣΑΣ ΞΕΧΩΡΙΖΩ, ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑ!
Μετά (μονοζυγωτικής) τιμής, Ανδρέας
Ήταν νύχτα και οδηγούσα στη Λεωφόρο Κηφισίας. Γυρνούσα στο σπίτι μου μετά από μια κουραστική μέρα στη δουλειά. Συνδέω το ipod στο ράδιοκασσετόφωνο και βάζω Pink Floyd. Συγκεκριμένα έβαλα το Dogs από το δίσκο Animals. Στο 03:44 ένα δάκρυ κύλησε. Πόσες μνήμες, πόση συγκίνηση. Όλα μέσα μου γύριζαν, δε μπορούσα να σκεφτώ καθαρά. Στο τέλος μονολόγησα ένα “Καλλλλλησπέραααα” και ηρέμησα. Κώστα Γκόντζο, είσαι παντού. Στον απτό κόσμο, στον κόσμο των ψυχών μας, μα και στο ιντερνέτ.
Η προπόνηση στο Ζέεφελντ είχε μόλις αρχίσει. Το γεγονός της προετοιμασίας ήταν η σκληρή στάση του Ντούσαν Μπάγιεβιτς που δε σήκωνε μικροοργανισμό στο σπαθί του. Ο ψάρακας Ντάντομο όμως δεν το ήξερε αυτό. Έτσι οι παίκτες της ομάδας για να βγάλουν το άχτι τους για όλες τις ώρες που έμειναν χωρίς να κάνουν αστεία, αποφάσισαν να σκαρώσουν μια πλάκα στον Ουρουγουανό. Ο υπερπλακατζής των πέντε ηπείρων και των εφτά θαλασσών Νάτσο Σκόκο τον πλησίασε δήθεν φιλικά και δείχνοντας του τον Μανωλά,του είπε: ”Αυτός έβρισε τη μάνα σου”.
Ο Ντάντομο δε θέλει και πολύ, Ουρουγουανός είναι, πηγαίνει στον Μανωλά και με συνοπτικές διαδικασίες των ξαπλώνει χάμω και τον αρχίζει στις (πολύ) γρήγορες. Το επεισόδιο έγινε αμέσως αντιληπτό από τον κόουτς ο οποίος πλησίασε με άγριες διαθέσεις: ”Τι συμβαίνει ρε γκαμώτο; Παλιόπαιντα, μου χαλάτε την προπόνηση; Εσύ ρε ξεφτίλα, γκαμώ την Ουορουγκουάη σου, ακόμα δεν ήρτες μας έκανες άνω κάτω; Κι εσύ ρε μπέμπη; Ντεν σου έφτανε που σε έντιωξα την άλλη φορά; Πάλι τις ίντιες μπούρντες κάνεις;”.
Ενώ οι άμοιροι πρωταγωνιστές του καυγά προσπαθούσαν μάταια να εξηγηθούν για τη συμπεριφορά τους, σε μια γωνιά του γηπέδου οι υπόλοιποι παίκτες είχαν λιώσει στα γέλια. Ο Σκόκο δεχόταν τα συγχαρητήρια όλων για την έμπνευση του, ο Λεονάρντο έβγαζε βίντεο με το κινητό του την σκηνή, ενώ τα πιο τρανταχτά γέλια ανήκαν στον Λυμπερόπουλο και τον Δέλλα, που ως ”παλιοί” είχαν συνηθίσει σε τέτοια καψώνια στους νέους και τα απολάμβαναν περισσότερο.
Η προπόνηση λοιπόν τελείωσε με τον καλύτερο τρόπο και μέσα στο καλύτερο κλίμα για όλους, εκτός βέβαια από τον Ντάντομο και τον Μανωλά οι οποίοι μετά το τέλος της προπόνησης υποχρεώθηκαν σε 500 κάμψεις μέσα στο γραφείο του Μπάγιεβιτς, σε ξεσκόνισμα του συγκεκριμένου χώρου και σε ξεχορτάριασμα του γηπέδου από τα περιττά χορτάρια. Η τιμωρία ήταν κάτι παραπάνω από επιεικής αφού ο Μπάγιεβιτς έπλεε σε πελάγη ευτυχίας μετά τα 18 γκολ που σημείωσε ο Μπλάνκο στο οικογενειακό διπλό και δεν του πήγαινε καρδιά να ταλαιπωρήσει τα καημένα τα παιδιά.
Μπραβο κοντοπιθαρο Αλιεν… Καταφερες να διασαλευσεις και το θεσμο της Χρυσης Μπαλας. Που τον Τζοκερ να στελνανε, πιο σοβαρο κουστουμι θα φοραγε. Δε κατεβαινες κατευθειαν με τη φορμα απ’ την προπονηση; Αλλα ετσι ειστε εσεις οι εξωγηινοι… Ο αλλος ο ζουμπας με τη φατσα παιδεραστη -που ενας θεος ξερει απο που ψωνισε την κυρα του- δε ντραπηκε ν’ αφήσει τον φετινο Πιρλο εκτος των εντεκα καλυτερων του κοσμου -και του ‘φαγε και τη θεση στη τριαδα. Απ’ την αλλη η κακομοιρα η Κριστα με το κουστουμακι του, το τζελ του και την κυρα-Ιρινα του θα παει παλι σπιτι κλαιγοντας… Αλλα εδω μια φορα του φορεσαν το περιβραχιονιο κι ο αλλος ο Καρμπονερος του το βγαλε απ’ τη μυτη, γιατι ο κακος κυριος Ζοζε εχει αλλεργια στους ρουφιανους!
Κι εσυ εκει… Στον κοσμο σου… Μηπως η κυρα σου η λεχωνα περνα καμια επιλοχεια καταθλιψη και σ’ εβαλε να κανεις τον κλοουν στο Τιαγκο και σ αυτη; Γιατι πως αλλιως να εξηγησω ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΥΑ ΣΑΚΑΚΙ που ακομα και στον πλανητη σου θα διεταζαν την απελαση σου; Κι ομως μεσα σ’ αυτο το αναθεματισμενο θεατρο του παραλογου που δημιουργησες, θα μπορουσες να ‘χες σωσει καπως τη κατασταση. Να πεις για παραδειγμα “Ευχαριστω τον Ζορζ Γκαλι για τις στυλιστικες του υποδειξεις” ωστε να δειξεις οτι δεν ψωνισες απο κει που ψωνιζουν τα ξωτικα του Αι Βασιλη!!! Αλλα οχι, εσυ να μας πεις μονο τις γνωστες παπατζες για τους συμπαικτες σου και ποσο σε βοηθησαν γι’ αυτο το βραβειο… Μπραβο λοιπον… Μπραβο και σε σενα, μπραβο και στον κυριο Μπλατερ, που αν αυτος θελει απο δω και περα να ειναι ο Θεσμος της Χρυσης Μπαλας να μας το πει να ξερουμε του χρονου στα βραβεια της Super League να επιμελουνται τις εμφανισεις των υποψηφιων ο Σιανιδης κι ο Φλωρινιωτης… Καταρα στο συστημα, Λευτερια στον αγωνιστη Εμιλιο Φουρταδο!!!
Πάνε χρόνια τώρα που μιλάω μόνος μου… Το τι λέω είναι άλλη ιστορία και δεν πρόκειται να σας πω αφού δε γνωριζόμαστε και τόσο. Έχω πείσει τον εαυτό μου ότι αφού οι ιδιοφυείς τύποι έχουν περισσότερες πιθανότητες να σαλτάρουν γιατί όπως λένε μια λεπτή γραμμή χωρίζει την τρέλα από την ιδιοφυϊα κατά συνέπεια, και αποδεχόμενος την τρέλα μου, συνειδητοποιώ ότι είμαι από τους πλέον έξυπνους ανθρώπους του πλανήτη. Θα έπρεπε να είμαι στη NASA ή καλύτερα η NASA να έρχονταν που και που από δω γιατί έχω και άλλες δουλειές να κάνω… Κατανοώ πλήρως τη συμπάθεια που αναπτύχθηκε μέσα σου από τις πρώτες αυτές γραμμές που διάβασες, καθώς επίσης και τις απορίες που τρέχουν συνεχώς μέσα στο μυαλό σου (“Τελικά μήπως με κερατώσε η Μαρία;”, “πάλι μόνος αυτές τις διακοπές ρε γμτ;”, “ο κολλητός έχει αρχίσει να μου τη σπάει τελευταία..αυτός φταίει που δε βρίσκω γκόμενα με τα καφριλίκια του!!”, κτλ..) Κατανοώ πλήρως ότι η όποια συμπάθεια σου είχε δημιουργηθεί πλέον δεν υπάρχει ούτε σαν ανάμνηση: είτε γιατί έπεσα μέσα και θυμήθηκες γιατί είσαι όπως είσαι, είτε γιατί έπεσα τελείως έξω και ξενέρωσες, κάτι σαν τα φαβορί που αποκλείστηκαν νωρίς από το μουντιάλ πριν προλάβεις να δεις έναν ολόκληρο αγώνα τους και να χαρείς λίγο μπάλα… ή έτσι νόμιζες… ή έτσι νομίζεις ότι νόμιζες.. Κατανοώ ότι το ενδιαφέρον σου για το παραλήρημα αυτό έχει αρχίσει να φθίνει, παρόλα αυτά δε σταματάς να διαβάζεις ενώ σκέφτεσαι τι άλλη βλακεία θα βρω να πω αρχίζοντας με τη φράση “Κατανοώ..”. Μη φοβάσαι, θα δείξω κατανόηση. Βαριέμαι να γράψω άλλο, αν είσαι τυχερός αυτό το καλοκαίρι θα βρεις γκόμενα..
«Μπέργκαμπ ημών, ο εν τοις Γηπεδοίς, αγιασθήτω το άδεισμά σου. Ελθέτω η ντρίμπλα σου. Γεννηθήτω το μοίρασμά σου, ως εν Ολλανδός επί χασίς… Το σούτ ημών το επιδέξιον δος ημίν σήμερον. Και σκίσε ξανά τα δίχτυα των Γερμανών, ως και ημείς λατρέυουμε τις γκολάρες των Ολλανδών. Και μη εις αεροπλάνο μπείς και πέσεις σε κενόν, αλλά νοίκιασε μερσεντές και πήγαινε δια οδού…» (κατά Κρουφ, στ 9,10,11,12,13 κατα Βαν Μπάστεν, ια 2,3,4)
O Ζουέλα είχε φύγει από κοντά μας. Κόντευα να ξεχάσω τη μορφή του. Τολμώ να πω ότι πλέον δεν τον σκεφτόμουνα κάθε μέρα. Οταν τον είδα στο αεροδρόμιο τυχαία τον αναγνώρισα αμέσως. Αν και είχε αλλάξει αρκετα η ξεθωριασμένη ανάμνηση ζωντάνεψε μέσα μου. Πόσα πράγματα είχαν αλλάξει από το τελευταίο βρώμικα αθώο τάκλιν του στα γήπεδά μας. Εγώ ο ίδιος είχα αλλάξει. Ο Ζουέλα είχε αλλάξει. Τον πλησιάσα, προσπάθησα να βρω ένα σημείο αναφοράς, κάτι αμετάβλητο από τότε. Δεν μπορεί όλα να είχαν αλλάξει πάνω του. Ξαφνικά μου ήρθε ένα μείγμα συγκίνησης και λιποθυμίας. Πράγματι. Δεν είχε αλλάξει τις κάλτσες του.
ENA ΠEZOΔPOMIO KINEITAI ΠAPAΛΛHΛA ΣTH ΔIXOTOMO THΣ KAKΩΣHΣ THΣ IMΠEPIAΛIΣTIKHΣ ΠAΘOΓENEIAΣ TOY FACEBOOKIKOY KOΣMOY.
Αργεντινη-Βραζιλια, τελικος μουντιαλ 2010. Μετα απο 120 λεπτα παιχνιδιου και 6 ευστοχα πεναλτι για καθε ομαδα, την μπαλα στηνει στην ασπρη βουλα ο αγαπημενος Γκαμπριελ Χαιντσε την οποια στελνει αουτ. Σειρα του Ζιλμπερτο με την τεραστια ευκαιρια να χαρισει το τροπαιο στην Βραζιλια, παιρνει φορα, σουταρει, η μπαλα παει χαμηλα, χτυπα στο δοκαρι και κινειται πανω στη γραμμη, ταυτοχρονα χιλαδες ολυμπιακοι και βαρδινογιαννικοι κραζουν με καθε τροπο τον ”παικταρα” του παναθηναικου σε site η ετοιμαζοντας λογο για το ραδιοφωνο πιο μετα. Την επομενη ακριβως στιγμη ο Romero μαζευει την μπαλα. Ο διαιτητης και ολοι οι φιλαθλοι στο γηπεδο κοιτουν με αγωνια ψηλα στα δημοσιογραφικα θεωρια ωσπου μεσα απο ενα μπουθ ακουγεται η φωνη του Κωσταβαρα να λεει: game, set and match Βrasil…