Αυτή η βδομάδα είχε πιο πολύ ζουμί και από τον κάβουρα στις τσέπες της οικογένειας Βαρδινογιάννη! Για αυτόν τον λόγο δεν θα μακρυγορήσω με εισαγωγές…. Διάβασα 2 συνταρακτικά νέα που με γέμισαν αισιοδοξία όσον αφρορά το μέλλον και την τύχη του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο ΠΑΟΚ κυνηγάει την μεταγραφή ενός πολυαγαπημένου μου ποδοσφαιριστή, του καραφλοειδούς (παλαιότερα ήταν και καραφλοχαιτάς) Σουηδότουρκου μεσοεπιθετικού, Kennedy Bakircioglu. Το δεύτερο ήταν η επικείμενη μεταγραφή (στις καρδιές μας έιναι ήδη τελειωμένη) του Jacques Olivier Paviot στην “Σάντα” Παράσκευα. Η ερώτηση είναι η εξής:Γιατί δεν υπάρχουν νέα; Η απάντηση μάλλον έχει σχέση με τα μπικικίνια. Δεν έχετε λεφτά, μάγκες; Ε, γιατί υπάρχουν τα παγκάρια; Σαν εκπρόσωπος Τύπου της Τρομοκραχτικής οργάνωσης Godzela προτείνω στα μέλη μας και όχι μόνο να κάνουμε έναν έρανο υπέρ των μεταγραφών τοιαύτων που θα διευκολύνουν το έργο όλων μας. Ελληνικό ποδόσφαιρο χωρίς Παβιό, είναι σαν καταίφι χωρίς μαλλιά. Ολιβιέ σε έχουμε ανάγκη, μη μας αφήνεις ορφανούς! Δείξε οτί νοιάζεσαι για τους δικούς σου ανθρώπους! Η Υπογραφή σου θα σώσει την νεολαία από τα ναρκωτικά και θα αποτρέψει ομαδικές αυτοκτονίες! Σώσε μας! ΜΕΙΝΕ, διάολε!
Επίσης, η λάμψη που θα αντανακλάται στο σχεδόν γυμνό κρανίο του Προέδου Κένεντυ Μπακιρτσίογλου (Μπακίρ στα τούρκικα σημαίνει μπρούντζος) θα δώσει νόημα στην ποδοσφαιρική ζωή της Θεσσαλονίκης και όλης της χώρας κατ΄ επέκτασιν. Εξάλλου, το επίθετο σου ταιριάζει και με την έντεχνη λαϊκή σκηνή του τόπου (βλ. Αργύρης Μπακιρτζής). Σου αφιερώνω ένα τραγούδι ερμηνευμένο από τον Θεσσαλονικέα αοιδό…. Χειμερινοί κολυμβητές-Οι Δακοκτόνοι (προσέξτε εσείς, ξέρετε ποιοι, θα έρθει και οι σειρά σας)!
Τρομοκράχτης…τώρα και σε μπλόγκ (tromo-blog.blogspot.com)
«Κατ’ αρχας, ως ειδικος και ως καθ’ υλην αρμοδιος αρτι διορισθεις, δια συνοπτικων αλλα απολυτως διαφανων Γκοντζοκρατικων διαδικασιων, Υπουργος Υγειας, να αποσαφηνισω με ενα ομοιοπαθητικο παραληρηματακι την συγχυση υπο την οποια διατελεις, η σκοπιμως διασπειρεις στον Γκοντζολαο μας, ως προς την ουσια του ιδανικου θεοδημοκρατικου πολιτευματος της Γκοντζοκυβερνησης μας: Ο αξιοτιμος συναδελφος Υπουργος παρα τω Γκοντζοπρωθυπουργω κ. Τρομοκραχτης εξασκει, ομοτιμως με εμας τους παρ’ Αυτον υπολοιπους, το σεβαστο εργο της Εκτελεστικης εξουσιας κατα το θελημα Αυτου και των πιστων Του, και συμφωνα με το Γ(ρ)αμμα του ενος και μοναδικου νομου που διεπει το Συνταγμα μας και που ειναι φυσικα το τριπτυχο “Πιστευε, εκτελα και μη ερευνα”. Δεν προκειται δηλαδη για “κυβερνηση Τρομοκραχτη” οπως λες, αν και κατα βαση μπορεις να την αποκαλεσεις τρομοκραχτικης φυσεως, κρινοντας την συμφωνα με τα αισθηματα δεους, ακομα και πανικου οπως -ως ειδικος επαναλαμβανω- διαβλεπω, που προκαλει σ’ εσας τους λιγοστους εναπομειναντες αντιπολιτευομενους την.
Κατα μεσας, πες μας οπως γουσταρεις: Γκοντζουποκειμενα, Γκοντζογαντια, Γκοντζοβαβελ, Γκοντζοπαπαδες, Γκοντζοκατσαπλιαδες, Godzoprotégés, Godzobeachboys και οπως Γκοντζο-θες. Δεν μας πειραζει και μας τιμει κι ολας!
Και κατα τελη, αμα γουσταρεις να μας αφιερωσεις και τραγουδακι-γκοτζοραπακι, μελοποιησε το και στειλτο διαολε να το καθαγιασει και να το ξορκισει, και σου λεω εγω οτι ετσι το ευλογημενο μεχρι φαβορι στη Γιουροβιζιον το βγαζει, αν θελει η Χαρη Του! Για να μας τιμει ακομα πιο πολυ!!
υγ: (φωνη 4) Ρε Γενικε προπαγανδας που εισαι σημερα που σε θελω; Κοψε σε παρακαλω απο ενα υπουργειακι στο Τοργκελινιο και στο Γκοτζιλακο για την εξυπηρετηση, α μπραβο να χαρω τα παιδια. Αιντε, στην υγεια μας»
Αγαπητοί φίλοι ή, γιατί όχι, Αγαπητέ λαέ, (γιατί να το κρυψομεν άλλωστε, ήμουν τυχερός) Προ ολίγων ημερών πήρα την πρωτοβουλία να σχηματίσω την κυβέρνηση του νησιού (εκ του κυβέρνηση του βουνού) και όπου νησί, η νήσος Γκόντζο (ΑΚΑ Γαύδος). χρησιμοποιώντας ακόμα και μέλη εκτός Γκοντζιανισμού. Με λύπη μου σας ενημερώνω ότι ο Μεταλλεργάτερ απέρριψε την προταση μου να αναλάβει τον υπουργικό θώκο του Εργασίας, αναγκάζοντας με να επιλέξω κάποιον έτερο. Μετά πολλής σκέψης και βασάνων αποφάσισα με δημοκραχτικές διαδικασίες να προτείνω τον τίμιο και εργατικό Timo Hoavisto τον τίμιο. Επίσης, αμέλησα, και αυτό βαρύνει εμένα προσωπικά, αφού δεν είδα την όλη έκταση του θέματος εγκαίρως, να αναθέσω βοηθό υφυπουργό Πολιτισμού, με αρμοδιότητες επί του αθλητισμού, μιας και ο όγκος εργασίας είναι τεράστιος ακόμα και για το μέγεθος του αγαπητού Σκιτσοφρενούς. Εύγε, Απέναντι ΤΕΦΑΑ, λόγω θέσης κλειδιού που κατέχεις όντας απέναντι ΤΕΦΑΑ είσαι αυτός που όλοι περιμένουμε! Και την ώρα ετούτη έχω την ευτυχία να ακούω τον Μύστη να εξυμνεί τον επουράνιο Ηγέτη μας, αναγκάζομαι εν συνεχεία να δημιουργήσω Υπουργείο Θρησκευμάτων-Γκοντζιανισμού για να μας κάνει την τιμή να βοηθήσει το έργο μας! Με τιμιότητα, Τρομοκράχτης
Γιατί έτσι, διάολε! Και αυτό είναι δέσμευση!
Κάλαντα Γκοντζοφώτων
Σήμερα τα φώτα κι ο φωτισμός η χαρα μεγάλη κι ο Γκοντζισμός. Κάτω απο τον Κηφισσο στον Βοτανικο τρεμει ο Κορμορανος στην παγωνιά. Τον υμνο τιτιβιζει πανω στο κλαρι και τον Αϊ-Γκοντζο παρακαλεί. ‘Αϊ-Γκοντζο αφέντη και βαπτιστή βάπτισε με Πρασινου Θεού πουλί. Να πετώ επάνω στον ουρανό η μασκοτ σας να ‘μαι στο νεο γηπεδο.
Αντε και του χρονου με το καλο τριφυλλοφωλια να γενει στον Βοτανικο Γκοντζος να τ’ αγιασει με ζειμπεκικο και σαν κορμορανος ψηλα να πετω
Αγαπητά μέλη και ακόλουθοι, άσπονδοι εχθροί και πολέμιοι, σε προσπάθεια να ακούσουμε το σφυγμό της κοινής γνώμης είμαστε αναγκασμένοι να προτείνουμε σχηματισμό κυβέρνησης μιας που η οργάνωση πρέπει κάποια στιγμή να αποκτήσει και πολιτική πτέρυγα. Μετά από σύσκεψη (με εμένα και τον εαυτό μου) προτείνω προς αποδοχή το εξής υπουργικό σχήμα επιλεγμένο από τα παιδιά του αγώνα των SMS, μέσα από τα σπλάχνα δηλαδή του Fight Club. Δεν θα μακρηγορήσω και θα κάνω βουτιά στον πατσά:
-Πρωθυπουργός, Πρόεδρος Γκοντζοκρατίας : Η Αυτού Εξοχότητα Κώστας Γκόντζος -Υπουργός Προπαγάνδας και ΜΜΕ : Η αφεντιά μου, Τρομοκράχτης για ευνόητους λόγους -Υπουργός Πολιτισμού : Σκιτσοφρενής, αφού είναι ο πολιτισμός ο ίδιος και πρέπει να τον τιμήσουμε -Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων: Κιέστωρ, γιατί αυτός ξέρει -Υπουργός Υγείας: Γιώργος απο Ελσίνκι, γιατί δεν είμαστε καλά και σίγουρα θα χρειαστούμε ψυχολόγο -Υπουργός Εργασίας: Μεταλλεργάτερ ακόμα κι αν είναι αντίπαλης παράταξης! -Υπουργός Οικονομικών: ο Σημειολόγος Frank Begby, γιατί χρειαζόμαστε την αναλυτική του δεινότητα σε αυτόν τον τομέα! -Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ: Κλάους, γιατί έτσι. -Υπουργός Γεωργίας Κατά φυτικών ασθενειών: Κορμοράνος 7, μόνο και μόνο λόγω ονόματος
Όλα τα υπόλοιπα υπουργεία θα αφεθούν στην τύχη τους γιατί απλά δεν τα έχουμε ανάγκη! Αν το σχήμα αποδειχθεί ατυχές, θα κινηθούμε συνοπτικά προς τον ανασχηματισμό! Γιατί αν ο Γκόντζος ήταν σχηματισμός F16 σε άσκηση του ΝΑΤΟ, εσείς είστε ο ελεεινός ανασχηματισμός του πρωθυπουργού της Ελλάδας!
Πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι όλες οι παροιμίες, οι λαϊκές ρήσεις και οι παρομοιώσεις έχουν υποθεί απο το στόμα του Σκουντή, που με την μοναδική αμερικανοβλάχικη προφορά του συνεχίζει να ντύνει τα μπασκετικά και όχι μόνο τεκταινόμενα. Επιπλέον, η νέα φουρνιά μπασκετικών speakers μιμείται σε ένα αρκετά μεγάλο βαθμό στον τρόπο μετάδοσης (άγαρμπα όμως) τον μεγάλο ΣΚΟΥΝΤΗ, ξεπατικώνοντας ακόμα και ολόκληρες φράσεις του. Εύχομαι κάποια στιγμή να δημιουργηθεί και ένα τμήμα μεταπτυχιακού προγράμματος σε αθλητική δημοσιογραφία που να εξειδικεύεται κανείς στον τρόπο μετάδοσης του ΒΑΣΙΛΗ – «ΣΚΟΥΝΤΟΛΟΓΙΑ» δηλαδή.
Με Εκτίμηση, Παναγιώτης
Μήνυμα Ερωτικό: Λοιπόν πρώτα απ’ όλα πρέπει να καταλάβεις πως σε λατρεύω. 2ον, με κίνδυνο να φανώ μονότονος, σ’ αγαπάω. 3ον (και να την πάλι η γλωσσική μου ανεπάρκεια) δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. 3ον, εεε, 4ον εννοώ, έχεις τεράστια ευθύνη, γιατί, αν μ’ εγκαταλείψεις, θα πρέπει να σκοτωθώ. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς εσένα φοβάμαι. Και φοβάμαι. Τρομάζω. Για τη ζωή μου. Είμαι χαμένος. Μόνος. Ανιαρός. Βουβός (λέμε τώρα). Και 5ον, με την ελπίδα ότι δεν επαναλαμβάνομαι, σε γουστάρω…
Πολύς λόγος τα τελευταία χρόνια, ή καλύτερα γκρίνια, για τη μετριότητα και την ένδοια, που κυριαρχεί στις αναμεταδόσεις αθλητικών γεγονότων. Δεν είναι λίγοι αυτοί που χαρακτηρίζουν τη νέα φουρνιά τηλεσχολιαστών και speakers ως άχρωμους, άοσμους και «λίγους», μπροστά στο μέγεθος των παλαιοτέρων. Τιμή και δόξα, λοιπόν, στους speakers που με τη φωνή τους, τα σχόλια τους και τα ατοπήματά τους, πολλές φορές, έδιναν χρώμα στα αθλητικά γεγονότα! Εις εξ αυτών Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΣΚΟΥΝΤΗΣ. Ο Άνθρωπος που σε κάθε αγώνα μπάσκετ, αράδιαζε καμιά δεκαριά παροιμίες, λαϊκές ρήσεις και στόλιζε τη μετάδοσή του με μοναδικές, ανεπανάληπτες και αξέχαστες παρομοιώσεις: «Είναι μανούλα σ’ αυτά» «Τα έχει ψωμοτύρι» «Παλιά καραβάνα» «Πέρασε την μπάλα από κλειδαρότρυπα» «ο Παπαλουκάς πάει όλη τη διαδρομή» «ο Διαμαντίδης ταϊζει τον Ντικούδη» «Ο Σάβιτς ένας χαμάλης πολυτελείας, μαζεύει το σκουπίδι» «…πάσα στον Οικονομου, σηκώνεται για τρίποντο και… δοκάρι» «Ο Μπέρι σκοράρει, με το κάτι σαν σουτ» «Ο Eddie σήμερα καλά οπλισμένος, μπαρουτοκαπνισμένος θα λέγαμε!» και ένας από τους κορυφαίους συνειρμούς σε λήξη ημιχρόνου Πανιώνιος – ΠΑΟ, ο Η. Τurner επιχειρεί σουτ πίσω από το κέντρο: «O Turner από το σπίτι του, από το Σακραμέντο, που άλλωστε εκεί θα πάει το Καλοκαίρι!» (respect)
Εχω να κανω μια καταγγελια οσο αναφορα στις κατασκευαστριες εταιριες αυτοκινητων: Οταν ανοιγουμε το καλοριφερ/air condition και επιλεγουμε ο ζεστος αερας να φυσηξει στα ποδια μας, θελουμε να φυσαει κανονικα τα ακρα μας… τα νυχια. Ο αερας να πεφτει στα πενταλ, οχι στα καλαμια μας, ουτε στις γαμπες ουτε στο αστραγαλο μας, ουτε πουθενα αλλου. Στο κουντεπιε… εκει ειναι ολο το ζουμακι, αμα ζεσταθουνε νυχια και κουντεπιε μετα δε φοβασαι τιποτα. Λοιπον, λιγο σεβασμο στον καταναλωτη. Στο κατω-κατω τα λεφτα μας θα δωσουμε…
Μια παρτίδα πόκερ με τον Διάβολο…
Πρωί Η ώρα ήταν έξι το πρωί. Αυτό τουλάχιστον υποστήριζε το ρολόι του κομοδίνου. Δεν ήθελα να πιστέψω το ρολόι, αλλά δεν μπορούσα να κάνω κι αλλιώς. Ήταν έξι το πρωί και ‘γω ήμουν ξύπνιος. Κακέ Θεέ. «Δεν είμαι ο Θεός, ο Διάβολος είμαι», είπε μια φωνή που έρχονταν από την καρέκλα απέναντί μου. Τα έχασα για λίγο. Τι μπορεί να ήθελε από μένα ο Διάβολος στις έξι η ώρα το πρωί; Θα μου έκανε κακό; Είχε φέρει μαζί του μελομακάρονα; «Σήκω απ’ το κρεβάτι Θάνο, πρέπει να μιλήσουμε», τόνισε σιγανά αλλά αποφασιστικά. «Άσε με λίγο ακόμη ρε Διάολε, χρειάζομαι ύπνο», απάντησα ενοχλημένος. «Σήκω να μη σε πάρει ο Διάολος», είπε ο Διάολος. Αυτή η απειλή με συνέφερε απ’ την ημικωματώδη κατάσταση στην οποία βρισκόμουν. Άρχισα να νιώθω καλύτερα. Σηκώθηκα κάποτε. «Λοιπόν τι θες από μένα Βελζεβούλ;» ρώτησα με φυσικότητα. Είχαν δει πολλά τα μάτια μου για να τρομάξω με το θέαμα του Διαβόλου. Ήταν ο κλασικός Διάβολος. Κόκκινος, άγριος, και με κέρατα. Για να πω την αλήθεια, τα κέρατα ήταν δυσανάλογα μεγάλα… «Έχω να σου προτείνω κάτι», μου είπε και έβγαλε απ’ την τσέπη του παντελονιού του (ναι ρε, ο διάβολος φορούσε παντελόνι και πουκάμισο κεραμιδί, έχετε κανένα πρόβλημα;) μία τράπουλα. «Μήπως την έχεις σημαδέψει; Δεν σε εμπιστεύομαι». «Σιώπα και άκου», γρύλλισε ο Εξαποδό. «Θα παίξουμε μία παρτίδα πόκερ. Έχω εδώ κάτι μάρκες», είπε και ταυτόχρονα εμφάνισε κάτι σαρακοφαγωμένες και παμπάλαιες μάρκες. «Κάθε μία από αυτές αντιπροσωπεύει και ένα χρόνο ζωής… Της δικής σου ζωής… Μπορείς να ποντάρεις όσα χρόνια θέλεις, ακόμη και όλα. Αν νικήσεις, τα χρόνια σου θα διπλασιαστούν. Αν χάσεις, τότε, ας πούμε πως στην καλύτερη θα…μεγαλώσεις απότομα. Με πιάνεις;». Ο παλιομπαγάσας με χτύπησε στο ευαίσθητο σημείο μου(και αυτό είναι μείον μου), τον τζόγο. Δεν λέω ποτέ όχι στο πληρωμένο σεξ και το πόκερ. «Μέσα είμαι Διάολε. Μοίρασε και ετοιμάσου να τον πιεις». Με γρήγορες και επιδέξιες κινήσεις μοίρασε τα φύλλα. Θα έπαιρνα όρκο πως χαμογελούσε…
Απόγευμα «Αφήστε τον μαλάκα έχει τα ψυχολογικά του», είπε φανερά ενοχλημένη η νεαρή συνάδελφος στο γραφείο. Το ηλίθιο χαμόγελο στο πρόσωπό μου και οι ασυναρτησίες που έλεγα συνεχώς, είχαν εκνευρίσει άπαντες στον χώρο εργασίας. «Μήπως είσαι ερωτευμένος;», με ρώτησε η ίδια συνάδελφος. Ευκολάκι. «Ναι είμαι ερωτευμένος, πετάω στα σύννεφα, μπορείς να σταματήσεις τώρα;» Πολύ γλυκιά, πολύ περίεργη και πολύ παρορμητική. Ανοικτό βιβλίο, τι να πεις… Έμεναν λίγες ώρες ακόμη. Χρειαζόμουν σίγουρα αλκοόλ για να αντέξω τα όσα θα έρχονταν. Από την άλλη, αυτή ήταν και μια πολύ καλή δικαιολογία για να πιω ακόμη μία φορά. Συνήθως δεν χρειάζομαι δικαιολογίες για να πιω. Τώρα όμως είχα μία. Και ήταν καλή. Τα λεπτά και οι ώρες κυλούσαν βασανιστικά αργά. Δεν ήταν μέρα για δουλειά η συγκεκριμένη και το ήξερα. Ήταν μέρα περισυλλογής, ήταν μέρα αποφάσεων, ήταν η μέρα που ένας κλόουν στο Θιβέτ θα έκανε βουτιά θανάτου από ένα ύψωμα επειδή απέτυχε ένα τρικ του… Ένας καχεκτικός ήλιος τραβούσε το δρόμο για τη δύση, ένα κερί ακολουθούσε το ίδιο ακριβώς δρομολόγιο… Πέρασμα στ’ ακρόνειρο λοιπόν…
Βράδυ Η ατμόσφαιρα μέσα στο μπουρδέλο, εξαιτίας του καπνού, ήταν αποπνιχτική. Κανονικά δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται το κάπνισμα σε ένα πορνείο, αλλά στο συγκεκριμένο νόμος ήταν το δίκιο του πελάτη. Τρεις βρισκόμασταν στην μικρή αίθουσα αναμονής. Εγώ, ο Τζον Κονσταντάιν και ένας μονόκερως που τον έλεγαν Δον Αλβάρεζ Ντε Σότο. Ναι, καλά καταλάβατε, ήταν Ισπανός. Είχαμε πιάσει την κουβέντα, στην οποία συμμετείχε ανά διαστήματα και ο πιανίστας του μπουρδέλου. Την υπόλοιπη ώρα έπαιζε σονάτες… Οι ασυναρτησίες μου, με μια γενναιόδωρη τζούρα αλκοόλ, είχαν ήδη μετατραπεί σε παραλήρημα. «Δεν πρόκειται να πηδήξεις με τίποτα, είσαι πολύ πιωμένος, πίτα», μου είπε ο φίλος μου ο Τζον. «Δεν πειράζει, θα πηδήξεις εσύ και για τους δυο μας», απάντησα και του άναψα με τον αναπτήρα το τσιγάρο. «Παιδιά σας πειράζει να περάσω πριν από σας; Είναι η πρώτη μου φορά…», διέκοψε ο μονόκερως. «Πόσο καιρό είσαι παρθένος μονόκερε;», τον ρώτησα. «Δύο αιώνες και κάτι ψιλά μωρέ, αλλά σήμερα θα απαλλαγώ απ’ το στίγμα, το πήρα απόφαση». «Μπράβο σου μονόκερε», του είπε με ένα μισοσβησμένο χαμόγελο ο Τζον Κόνσταντάιν και άναψε ακόμη ένα τσιγάρο. Ένα γιγάντιο καλαμάρι μπήκε στην αίθουσα. Αιωρούνταν στο μέσο της και φαίνονταν ανήσυχο. Ο πιανίστας έπαιζε την 9η συμφωνία του Μπετόβεν…
Πρωί 05:50 Είχα πάρει το δρόμο για το σπίτι. Δύο τετράγωνα έμεναν να περπατήσω ακόμη. Το μπουφάν που φορούσα δεν με προστάτευε στο ελάχιστο από το κρύο. Και δεν αναφέρομαι στο συμβατικό ψύχος, αλλά σε εκείνο, που διαπερνά ώρες-ώρες την ψυχή και μπολιάζει με απελπισία το Είναι.
05:59 Η πολυκατοικία, ένα διαμέρισμα της οποίας με φιλοξένησε τον προηγούμενο χρόνο, φάνηκε στον ορίζοντα παρά το βαθύ και ερεβώδες σκότος. Αυτός ήταν εκεί. Αμέσως μου ήρθε στο μυαλό το ρεφρέν του αγαπημένου μου τραγουδιού. «Φταίω και εγώ, για λάθος μου αποφάσεις, ανούσιες καταστάσεις, χωρίς αντίκρισμα πράξεις. Φταίω και εγώ για όλα αυτά τα χαμένα, χαμένα και κερδισμένα, όλα από μένα κερασμένα». Αυτός ήταν εκεί. Μου έκλεισε το μάτι. Θα έπαιρνα όρκο πως χαμογελούσε…