H καλή μου η γιαγιά μου έστειλε πράματα (φαγιά) από το χωριό. Μου τα έφεραν στον άγιο Αντώνη και πήγα να τα παραλάβω. Όπως περπατούσα, μύρισα κάτι παράξενο, λες και είχαν ψεκάσει με φάρμακο την περιοχή. Τότε συνειδητοποίησα ότι… αγαπώ την κυβέρνηση, αγαπώ τα νέα μέτρα, αγαπώ τη νέα ζωή που ανοίγεται μπροστά μας, αγαπώ τους ελληναράδες οδηγούς, αγαπώ τις γκόσιπ εκπομπές γιατί μου προσφέρουν πράγματα, αγαπώ τον μπίμπερ, την γκάγκα, το σεξ εντ δα σίτι, αγαπώ τα κουνούπια.
M’ AEΡΟΠΛΑΝΑ ΚΑΙ ΠΑΠΟΡΙΑ (και τον Γκοντζο βοηθο)
Μεσανυχτα Τεταρτης 25ης Φεβρουαριου. Εξαντλημενος και παλι απο μια κοπιαστικη μερα στη δουλεια αφεθηκα στην βαθια αγκαλια του ακριβοδικαιου Μορφεα. Για ανταμοιβη μου ειχε αυτη τη φορα ενα ονειρο ξεχωριστο απο τα αλλα. Σαν σουρρεαλιστικος πινακας σε κινηση, σκηνες απο το απωτατο ενδοξο παρελθον πλεγμενες αριστοτεχνικα στον αργαλειο της Ιως με το τωρα και το αυριο, σε μυθο συγχρονο, γενναιοδωρα ποτισμενο απο την αδερφη του την Ιριδα με τα λαμπεροτερα της χρωματα. Το κουβαρι αρχισε να ξετυλιγεται…
Τα πλοια σε παραταξη εξω απο την Σαλαμινα, οι πολεμιστες στις επαλξεις, αποφασισμενοι και ετοιμοι για την μεγαλη μαχη με τον εκ προοιμιου ισχυροτερο και πιο προηγμενο τεχνολογικα απο τον δικο τους στολο. Η ψυχικη δυναμη εναντιον της υλικης, τα προγνωστικα ενα προς πεντε, οι περισσοτεροι ουδετεροι παρατηρητες τους ειχανε προ πολλου ξεγραμμενους. Ο εχθρος πλησιαζει, οι γενναιοι πολεμιστες σε θεση μαχης. Το’χαν ακουσει, ο στρατηγος τους ειχε προετοιμασει μερες τωρα και το περιμεναν, αλλα και παλι.. Δεν πιστευουν τα ματια τους! Απο τον αφρο της φουρτουνιασμενης θαλασσας ξεπροβαλει στον οριζοντα ο ενας μετα τον αλλο ο μακρυς τους λαιμος. Κιτρινα θαλασσια τερατα! Το βλεμμα τους ακτινα διαπεραστικη προκαλει το ριγος καθως περισκοπευουν την διαταξη του αντιπαλου τους, το κολυμπι τους ανειπωτα γοργο και απροβλεπτο. Η φωτια που ξερνανε σε καθε τους εκπνοη σβηνεται καθως χανονται κατω απο το νερο. Και πριν καν προλαβεις να παρεις ανασα απο τον τρομο, νατοι ξεπροβαλλουν λυσσομανωντας, ηδη σε αποσταση αναπνοης ετοιμοι να σκορπισουν τον ολεθρο με ενα τους μονο φυσημα. Ο στολος των γενναιων πολεμιστων μας συγκλονιζεται απο τα τεραστια κυματα που σηκωνουν τα κιτρινα κητη, η μεγαλη συγκρουση αρχισε.
Τα πρωτα πληγματα δαιμονικα και υπουλα, κατω απο το νερο στα υφαλα του σκαφους που κανει νερα. “Αλι!, αυτη η φωτια δεν σβηνει στο νερο, καηκαμε!” αναφωνουν οι πρασινοφορεμενοι Αθηναιοι. O στρατηγος Θενκατεκλης το ηξερε αλλα δεν τους το’ πε… τα ειχε σχεδιασει ολα στην εντελεια και τους ειχε εμφυσησει την πιστη και την δυναμη χιλιων λεοντων, αλλα ουτε αυτο εφτανε. “Δεηση!” αναφωνουν ολοι μαζι με μια φωνη! Χερια ψηλα, στον Θεο, το βλεμμα στον σκοτεινο εκεινη την ωρα ουρανο. Και ξαφνου μια λαμψη πρωτοφανης! Η νυχτα μερα μεχρι τον βυθο. Βροντη σκεπαζει τον βρυχηθμο των σαστισμενων βροντομορφων θαλασσιων ερπετων. Απολυτη σιγη, η θαλασσα γαληνευει στη στιγμη. Τα συννεφα σκιζονται ανοιγοντας την σκηνη της Αποκαλυψης. Ναι! ναι! Νατος! Ναι ναι ειναι Αυτος! Η ολοζωντανη μορφη Του, το γαληνιο και αγερωχο βλεμμα Του, η πρασινη χλαμυδα, η λυρα στο δεξι και η αγιαστουρα στο αριστερο.
“Εσσεται ημαρ” αναφωνει, και εγεννηθη το θελημα Του: αναμεσα απο τα συννεφα, στην κεντρικη σκηνη, φτιαγμενο απο τον Ηφαιστο το ατσαλινο πουλι. Μυτη γαμψη, ελιγμοι τρομεροι, απο τα φτερα κεραυνοι. Οι πολεμιστες παιρνουν κουραγιο, περνανε στην αντεπιθεση, μαχονται σωμα με σωμα με νυχια και με δοντια σαν λιονταρια. Ο εχθρος οπισθοχωρει, η ηττα ειναι κοντα, περασε τη γραμμη. Θεοι και δαιμονες μαζι τους, ο Ενας και μοναδικος Πρασινος Τιτανας προστατης δικος μας, τιποτα δεν μας φοβιζει! Επιθεση ξανα! Το πρασινο ατσαλινο πουλι πρωτοστατει, ατρωτο απο τα χτυπηματα που δεχεται. Ωσπου ναι! Το καιριο πληγμα! Κεραυνος εν αιθρια απο μακρυα βρισκει τον στοχο του και ο δρακος ξεψυχα. Το πρασινο πουλι, με τα φτερα σαν χερια ανοιχτα που πανηγυριζουν την νικη, πεταει κυκλικα και επιδεικτικα. Οι στρατιωτες παραληρουν απο χαρα, μονο το τραγουδι τους ακουγεται για δεκα λεπτα…Αλιμονο ομως! Οι δαιμονικες Αρπυιες, τα 3 κακασχημα μαυρα πουλια με το παραφωνο κραξιμο ηρθαν να αμαυρωσουν το τοπιο με τα ρυπαρα περιττωματα τους. Αδικη εκτελεση εν ψυχρω…Υβρις προς τον Πρασινο Θεο. Ο θριαμβος σπιλωθηκε, η νικη εκλαπηκε, οι δρακοι αναστηθηκαν απο το πουθενα και υποχωρησαν για ανασυνταξη… Ο αγωνας δεν τελειωσε, θα ξανασυναντηθουν. Η Θεια Δικη, η Θεμις, η Ειμαρμενη, οι Μοιρες, οι Ερινυες, ολες οι δυναμεις του Καλου θα ειναι μαζι μας αυτη την φορα. Ολοι μαζι, ολοι ενωμενοι με τον Πρασινο Ηγετη οδηγο και δεν μας φοβιζει τιποτα πια! Κιτρινοι, κοκκινοι, κυανερυθροι, μπλε δρακοι, επιγειοι, υπογειοι, υποθαλασσιοι, ολοι μα ολοι θα υποταχθουν και θα ομολογησουν!
KILLING MOON
Ένας θεός ξέρει πόσο απεχθάνομαι τις θεωρίες συνωμοσίας και τους αστικούς μύθους. Είμαι ίσως ο μόνος άνθρωπος που δεν προώθησε ποτέ chain mail που υποσχόταν υγεία κι ευτυχία αν το έστελνες σε άλλους δέκα, και θάνατο αν δεν το έκανες. ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΙΜΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ του οποίου κανένας ξάδερφος του κουνιάδου της σπιτονοικοκυράς δε ξύπνησε σε μπανιέρα γεμάτη παγάκια.
Ένα βράδυ όμως στην παραλία Θεσσαλονίκης, είχα υποσχεθεί στην κοπέλα δίπλα μου να αράξουμε σε κάποιο παγκάκι και να κοιτάμε το φεγγάρι. Ίσως και να ψιλοχαμουρευτούμε, έλεγα από μέσα μου. Ως συνήθως, ψάχναμε παγκάκι ελεύθερο και σε καλό σημείο. Κάπου που να φαίνεται το φεγγάρι-Αύγουστος μήνας, λίγες μέρες μετά την πανσέληνο.
Παγκάκι ελεύθερο δεν υπήρχε. Λίγη ώρα αργότερα, συνειδητοποιήσαμε πως ΟΥΤΕ φεγγάρι υπήρχε. Περπατήσαμε όλη την παραλία, μιάμιση ώρα πήγαινε-έλα, κοιτούσα εγώ παντού τριγύρω αλλά φεγγάρι πουθενά. Η κοπέλα δεν έδωσε σημασία. Έλεγε «εντάξει, θα το κρύβει κάποιο κτήριο» ή «θα’χει έκλειψη και δεν το ακούσαμε»! Τσακωθήκαμε. Δεν της άρεσε που άρχισα να τρέχω στην παραλία τσιρίζοντας «Μας πήραν το φεγγάρι, το πήραν!», κι εμένα δε μου άρεσε που ήταν μια απαθής στρίγγλα μπροστά σε τέτοιο γεγονός. Έναν φυσικό δορυφόρο έχουμε όλο κι όλο.
Τέλος πάντων, μάλλον ενόχλησε ορισμένους το κήρυγμά μου στην παραλία γιατί μετά από λίγο τσουπ!, εμφανίστηκε το φεγγάρι…
ΈΝΑ φεγγάρι. Όχι ΤΟ φεγγάρι. ΚΑΠΟΙΟ ΑΛΛΟ.
Γύρισα στο σπίτι υποψιασμένος. Είπα την ιστορία μου στο φόρουμ. Αρκετοί από εκεί προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν: ο Γκοντζόσαυρος πεταγόταν που και που απότομα μπροστά στο παράθυρο να δει αν συνεχίζει το «φεγγάρι» να υπάρχει. Αλλά ήταν πλέον κι αυτοί προσεκτικοί. Μέχρι που κοιμήθηκα το φεγγάρι εκεί, σαν να μην τρέχει τίποτα. Ξύπνησα έντρομος επειδή άκουσα ένα «Ξύπνα τώρα ρε!» και είδα το «φεγγάρι» να λάμπει ανάμεσα από έναν απίστευτο συνδυασμό πολυκατοικιών, μπαλκονιών και δέντρων, έτσι που να φωτίζει ακριβώς το μαξιλάρι μου. «Είστε γελοίοι» φώναξα «ξεκρεμάστε το από εκεί γιατί εμένα δε με πείθετε».
Την επόμενη μέρα ζήτησα από τοπικό ραδιόφωνο το «Χάρτινο το Φεγγαράκι». Μετά το τέλος του τραγουδιού ο παραγωγός είπε «Ααα, ένα πολύ ωραίο και άκρως συμβολικό τραγούδι, που φυσικά δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα».
Ρε τα λαμόγια, είναι παντού. Μας έκλεψαν τη σελήνη και ζητάνε και ρέστα. Έχω δύο θεωρίες: Ή την έκλεψαν και στη θέση της στον ουρανό κολλάνε κάτι χάρτινα ζωγραφισμένα (γι’αυτό ο καθένας βλέπει ό,τι θέλει, είναι απλά διαφορετικές ζωγραφιές), ή την κουνάνε με ένα σύστημα τροχαλιών και σχοινιών και την βγάζουν στον ουρανό όποτε και όπου θέλουν (εμένα μου φαίνεται πως έχει δαχτυλιές από γράσο). Ακούσατε και τον άλλον που είπε ότι ήταν σβησμένη προχθές. Ε, θα ξέχασαν ν’ανάψουν τον προβολέα τα λαμόγια.
Γιατί τα κάνουν αυτά; Δε ξέρω. Αλλά –διάολε!- θα μάθω.
Υ.Γ Συγγνώμη αν σας κούρασα, έπρεπε να μάθετε την αλήθεια. Και την επόμενη φορά που θα κοιτάξετε τη σελήνη, πάνω σ’αυτόν τον ουρανό που ψεκάζουν νυχθημερόν τα λαμόγια με τα’αεροπλάνα τους, να ξέρετε πως αυτός ο κόσμος είναι πιο πέτσινος κι απ’την τέταρτη θέση της Κορέας στο Μουντιάλ του 2002.
ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ η ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΩΝ;
Ακουστε εδω τοπικ που ανοιξε ο αλλος στο Φορουμ: “Ονομα ποδοσφαιριστη που παραπεμπει σε επαγγελμα” και πεταει και ενα “Γκαμπριελ Περεζ Ταριφα”, Αργεντινικο ταλεντο λεει που το βρηκε απο το FM09. “Ο’τι ναναι παλι” η πρωτη σκεψη που περασε απο το μυαλο, “Σιγα μην κανουμε και ενδεκαδα” σκεφτηκα και το εγραψα δηκτικα. Τι ητανε να το πω; Ενας ενας οι φιλοι συναγωνιστες Κωστας, Χημικος, Τρομοκραχτης βαλθηκαν να με διαψευσουν, βροχη οι τιμιες προτασεις, ωσπου με βαλανε και μενα στην πριζα τελικα:
“Ωραια πραγματα. Δεν μενει παρα να τους καλεσουμε για “δοκιμη” που λεει και ο Τεν Κατε…και επειδη ενας τουλαχιστον απ’ αυτους δεν θα ανταποκριθει στην προσκληση (γιατι ειναι μακαριτης) και αρκετοι αλλοι δεν θα περασουνε τα τεστ γιατι τσαλαπατησανε τα -ηντα, η αναζητηση ποδοσφαιριστων-επαγγελματιων συνεχιζεται. Να συνεισφερω κι εγω λοιπον με 3 συνεπωνυμα μαυρα διαμαντια, που πριν τους ανακαλυψουν οι Ευρωπαιοι σκαουτερς εξασκουσαν στη Μαυρη & Αραχνη & Ξηρα Ηπειρο το τιμιο επαγγελμα του νεροκουβαλητη: Ismaël, Sambégou και Οusmane Bangoura. Ο πρωτος εξακολουθει να διαπρεπει ως κουβαλητης στην Δυναμο Κιεβου, εκτος απο τα παγουρια και τα νερα στις προπονησεις κουβαλαει και μοιραζει με επιτυχια στους συμπαιχτες του και τις μπαλες, εξ ου και συχνα-πυκνα κατεχει επαξια και θεση βασικου. Ο γνωστος (?) σας Sambégou, μετα απο αγνωστη μακρα καριερα στο Βελγιο, οπου εμεινε και μπακουρι λογω της ανυπαρξιας γυναικων στην περιοχη (personal problems το λεει διακριτικα στο wikipedia), ειναι τωρα κοντα μας (σας) στον Πανσερραικο, οπου ακουσα οτι κολλαει με επιτυχια μπρικια (μπακιρια δηλαδη, να πως γενειν). Ο δε τριτος, κι αυτος με μακρα προυπηρεσια στο Βελγιο, θα ειναι διαθεσιμος ξανα μετα την αποφυλακιση του, καθοτι -ξελιγωμενος ων αμα την επιστροφη του στα α-πατρια Βελγικα εδαφη απο την Κινεζικη Shenyang Ginde και την υπογραφη του νεου ανυπαρκτου συμβολαιου του- πιαστηκε να βαζει χερι (=Ousmane στην τοπικη διαλεκτο της Γουινεας-Μπισαου) στο παγκαρι μιας εκκλησιας στο Charleroi (το οποιο φυσικα ητανε και αδειο τελικα).
Α να κι αλλος ενας: Μάκης Ράπτης, 34χρονος επιθετικός, μεταγραφη στον Αθηναικο απο τη νεα σεζον, λεει η ειδηση της ημερας.
Οποτε εχουμε και λεμε: 1.Κηπουρος (ονομα η πραγμα;) η Σουμαχερ 2.Ψαρρας 3.Butcher 4.Κασαπης 5.Παππας 6.Κοπιτσης 7.Ραπτης 8.I.Βangoura 9.Σαμαρας 10.Tariffa και 11.S.Bangoura. Ο Μπακαλης ειπαμε προπονητης και ο Καπετανος φυσικα για προεδρος. Τον Καραγκιοζοπουλο αμα δεν βρουμε ποστο, αφου εκτος των αλλων ειναι και life style, τον βαζουμε στην αναγκη διαιτητη. Κρασσας και ο τριτος Μπανγκουρας μολις αποφυλακιστει για τα νεροκουβαλητα και λοιπη ιατροφαρμακευτικη υποστηριξη των αθλητων, στην αναγκη να μπαινουν οι ιδιοι αλλαγη μολις βγαζουν εξω το φορειο. Και για εδρα δηλωνουμε το “Θανασης Τσαγκαρης” του Πανερυθραικου, που τηρει και τις διεθνεις προδιαγραφικοτητες της Ουεφας. Αυτα, το κλεισαμε τωρα το θεμα η εχουμε κι αλλα;”
Ε, όχι λοιπόν. Όχι. Το Escape From LA δεν μετράει για ταινία. Πέραν της σκηνής που κάνει σέρφινγκ (χύμα στο κύμα) ο Kurt Russel, “τακτοποιεί” και τον Bruce Campbell ΕΝΤΟΣ ΠΕΝΤΑΛΕΠΤΟΥ βεβαίως βεβαίως, ενώ είναι και δεμένος πισθάγκωνα! Ε, όχι! Δεν γίνεται! Δεν υπάρχει! Καταρχάς, ο Bruce Campbell δεν μπορεί να νικηθεί (γιατί είναι ιδέα), και κατά δεύτερο λόγο, κάθε φορά που ο Kurt Russel και ο Bruce Campbell εμφανίζονται στο ίδιο μέρος και δεν ανατινάσσεται το σύνολο της ύλης και της αντιύλης του σύμπαντος (πλην του Chuck Norris, του Rino Gatusso, του Χάρη Κοπιτσή, του Tony Jaa και του Reb Brown), κάθε φορά που βρίσκονται στο ίδιο μέρος και δεν συμβαίνει αυτό, είναι σίγουρο ότι ένας εκ των δύο είναι ψεύτικος και πρόκειται περί πλαστογραφίας.
ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ
Ειχαμε δουλιτσα παλι προχτες, ναναι τρελλα τα παιδια… Μη φανταστειτε τιποτα σπουδαιο παντως, δυο τρια περιστατικα ρουτινας: Ο πρωτος ενας 15χρονος διπλος απο μενα, που εκαψε μια εκκλησια του 14ου αιωνα στο παραδοσιακο Πορβο την επομενη της νικης των Lordi στη Eurovision και ειχε βαλθει να τιναξει και το σχολειο του στον αερα. Οι ειδικοι τον ειχανε κηρυξει υψηλης επικινδυνοτητας. Με το που μπηκε στο γραφειο αρχισα να του τα ψελνω, τα Χαρντ Γκοτζαληλουια εννοω φυσικα, τα οποια διχως χρονοτριβη συνοδευσε με την ακουστικη κιθαρα που πηγε κι εφερε απ το δωματιο του, ωσπου στο τελος της συνεδριας κλεισαμε ομορφα και πολιτισμενα με ακομπανιαμεντο “Του τρελλαδικου ο μαγκας το καλυτερο παιδι εχει γινει τωρα αρνακι και τον Γκοντζο προσκυνει”. Να περασει ο επομενος λεω, επομενη ηταν τελικα, 20χρονη ξεψολης και προκολης, νομιζα οτι μ’ αυτην ειχα ξεμπερδεψει, αν και μου εβγαλε την Παναγια. Αλλα που, τα ιδια και χειροτερα: τωρα της εβγαινε ο Γκοντζος που της ειχα βαλει τις προαλλες. Με τις ωρες τα εσφιγγα τα λασκαρισμενα πριτσινια και τα παξιμαδια, αστα, θειο δραμα μιλαμε.
Μ’ αυτα και μ’ αυτα και χωρις τα αλλα, τελικα τα καταφερα, αλλη μια Γκοτζοευλογημενη μερα πισω. Το βραδυ ειπα να ηρεμησω, καθησα να δω Μαλαγα-Παναθηναικος απο το ιντερνετ. Νικησαμε, σπασαμε και το αηττητο σερι, μπραβο μωρη Παναθα λεω..η μαλλον δεν προλαβα να το πω: Στο chat διπλα απο την οθονη αντι για πανηγυρισμους διαβαζω να βριζουν τον Πατερα και τον Τζιγγερ, “παρτε παιχτες ρεε μπιπ μπιπ μπιπ”, εξυμνωντας τους Γιαννακοπουλαιους, οχι ενας ουτε δυο. Απαντησα, “εσεις κανετε χειροτερο κακο απο τον Κοκκαλη και τον Γκαγκατση που κατηγορατε”, λεω, “η ομαδα εχει 20 διεθνεις και αλλους 5 ξενους ποιοτητας, ελεος πια”. Για να παρω την πληρωμενη απαντηση που με σοκαρισε οσο τιποτα αλλο στα χρονια που κανω τη δουλεια: “Ο Γκοτζος εισαι; Φυγε απο δω ρε μπιπ και μην ξαναπατησεις”.
Αυτο ειναι, δεν υπαρχει πια καμμια αμφιβολια: Σχιζοφρενεια και μαλιστα παρανοειδης! Ολα τα κριτηρια τηρουνται: Διαρκεια παραγωγικης συμπτωματολογιας ανω των 3 μηνων, των οποιων προηγειται προδρομο εξελικτικο σταδιο αρνητικων συμπτωματων (απαθεια, μειωμενη κριτικη ικανοτητα, μουρμουρα, γκρινια κλπ) ανω των 6 μηνων, στη συγκεκριμενη περιπτωση μαλλον πολλων ετων. Ως παραγωγικη συμπτωματολογια εννοουμε πχ τον παρανοειδη ιδεασμο οτι ο Γκοντζος ειναι παντου κι ας μην τον αντιλαμβανονται με τις αισθησεις τους, ακομα και πισω απο αλλα ονοματα η οτι εισβαλλει το πνευμα Του σε διαφορα χιουμανοιντς/νεφελειμ η οπως αλλιως τα φανταζονται, ανα τον κοσμο, με το ονομα Γιωργος, Χρηστος, Ντειβιντ η οτι αλλο θες. Η αντιληψη αυτη της ενδοβολης ολοκληρης της προσωπικοτητας καποιου σε αλλον δεν ειναι απλως διχαστικου τυπου διαταραχη αποσυνδεσης του Εγω με στοιχεια πολυπροσωπικοτητας του πασχοντος, αλλα ταυτοχρονως και Αυτου εις τον οποιο προσδιδεται η υπερφυσικη αυτη ιδιοτης (οτι δηλαδη -και κατ’ αντιφαση- αν και κατακερματιζεται, ενδοβαλλεται ακεραιο σε αλλα ατομα), αλλα υποδηλωνει και τις μαγικες / σατανικες ιδιοτητες που Του αποδιδουν. Να προσθεσω ακομα οτι στη συγκεκριμενη περιπτωση ειμαι σχεδον σιγουρος οτι τις γραμμες του chat που τους εγραφα τις ακουγανε φωναχτα με τη δικια Του φωνη, οπως επισης οτι και σε ανυποπτο χρονο εχουν παρομοιου περιεχομενου ακουστικες παραισθησεις. Για τις οπτικες / οραματα δεν ειμαι σιγουρος οτι προκειται για παραισθησεις γιατι ουτως η αλλως ολοι μας Τον βλεπουμε στις δυσκολες στιγμες με το αγερωχο υφος Του, ενδεδυμενο την απαστραπτουσα πρασινη χλαμυδα, με τη λυρα στο δεξι και την αγιαστουρα στο αριστερο ως εκ θαυματος να μας αποκαλυπτεται. Υπαρχει ομως μια τεραστια διαφορα: Αυτους η φωνη και το οραμα Του τους γεμιζει με αγχος και τρομο οποτε η κατασταση ειναι νοσηρη κι εχουν αναγκη απο θεραπεια, ενω εμας με ηρεμια, αισιοδοξια και ψυχικη γαληνη και ειναι ο ιδιος Αυτος ο Θεραπευτης των ψυχων μας!
Απο μικρος φαινοσουνα οτι θα ξεχωρισεις, και σε υψηλο επιπεδο την μπαλα θα κλωτσησεις Λεβεντικη κορμοστασια και ποδια γυμνασμενα τη Γερμανια θα ‘κανες περηφανη για σενα.
Αμεσως ξεπεταχτηκες, με τολμη και με χαρη εκανες παντα διαφορα, δεν ησουνα ταγαρι. Ο Τομας Σααφ σε θαυμασε, σε πηρε πρωτη ομαδα γουσταρε το στυλακι σου και το κορμι λαμπαδα.
Και εκανες το ξεπεταγμα διπλα στο hummer Naldo διδυμο υψους και μυαλου, σκιαζοταν κι ο Ροναλντο… Για χρονια παιζατε μαζι μα ‘σασταν μοναχοι’ σας, με τετοια χαφ και μπακ χωνια λαχταριζε η ψυχη σας
Μα εσυ ψηλε δεν το ‘βαλες κατω απ την κατρακυλα στα παντσερ παντα δυνατος, τους κερναγες τεκιλα. Πορειες σε EURO και mundial με ηγετη πισω εσενα κι ας μην ειχες Καρλες Πουγιολ και διπλα σου Μαρτσενα.
Με Λαμ και Μπαστιαν κανατε εσεις τη διαφορα για καθε αντιπαλη εθνικη μυριζε συμφορα με Λεβ στον παγκο εγινες χαιλαντερ και λιονταρι Τεβες-Μεσι προσκυνησαν εσενανε τη χαρη
και ετσι αποφασισες πως επρεπε να φυγεις απο το καπηλειο της Βρεμης καπως να ξεφυγεις να πας καπου καλυτερα και πιο οργανωμενα κι ας ηθελε η γυναικα σου να μην πατε στα ξενα
Και ο Αρσεν σε κοζαρε, σ’ ηθελ’ απεγνωσμενα Με Αρτετα, Σαντος, Μπεναγιουν υπεγραψε και σενα. Με VERMINATOR διδυμο θα βρεις και την υγεια σου κι εκει θα καθιερωθεις με την τρελη μαγκια σου
Ηρωας γινε ΓΕΡΜΑΝΕ και μη διστασεις σταλα και μαθε και στον Σκιλασι πως κοντρολαρουν μπαλα, να ξερεις, σε πιστευουμε διχως δισταγμο ξεκινα προς τη δοξα σου χωρις σταματημο
Κι αν στην Ευρωπη τα πνιγε, με τσ’Ελληνες ο ΒΑΝΤΕΡ Περ Μερτεσακερ σε τιμω, be our Highlander…
Παρασκευή Και Δεκατρείς (Να Τη Φας Και Να Πρηστείς!)… ή αλλιώς Μέσα απ’τα μάτια του fan, μια ματιά στο τελευταίο επεισόδιο της κινηματογραφικής ζωής του Jason! (το review του Μεταλλεργάτερ)
Ναι ρε! Το βρήκα και το είδα! Μαγκιές; Τσού ρε λάκηδες!
Νομίζω τον εαυτό μου γνώστη του είδους. Θέλω να πιστεύω ότι ξέρω τί έκανε αυτές τις ταινίες σπουδαίες και τί έκανε όλους τους υπόλοιπους να τις μισούν. Ας ξεκινήσω λέγοντας ότι τα θρίλερ των δεκαετιών ’70 και ’80 είναι ένα είδος από μόνα τους. Κανείς δεν μπορεί να τα κατηγοριοποιήσει σαν απλές ταινίες τρόμου ή μείγμα δύο διαφορετικών ειδών. Ηταν κάτι καινούργιο. Ξεκίνησαν με παρόμοιο τρόπο με όλα τα διαμάντια του παλιού βωβού κινηματογράφου, σοβαρά, εκτελεσμένα με πάθος, μανιακές ή παραφυσικές ιδέες, ταινίες του πρώτου ραντεβού (ξέρεις, αυτές τις ταινίες που εσύ γελάς όλη την ώρα, αλλά μόλις βγεις από το σινεμά πονάει το μπράτσο σου από το ζούληγμα που του έχει ρίξει η άλλη!). Και ήταν καλές αυτές οι ταινίες, μέτριες αλλά καλές (μοιάζει άτοπο αλλά θα το αναλύσω). Τουλάχιστον άρχισαν να θεωρούνται καλές όταν γίνανε σειρές έξι ταινιών και πάνω. Τότε όλοι άρχισαν να αναπολούν τις πρώτες ταινίες λες και ήταν αριστουργήματα. Πατάτες άψητες ήταν! Ακου αριστουργήματα! Χάλια ήταν και για αυτό μας άρεσαν! Freddy, Chucky, Jason, Leatherface, Michael Myers, Pinhead.. Ολοι αυτοί έτσι ξεκίνησαν. Αηδιαστικοί, ευκολοξέχαστοι, μη τρομαχτικοί. Ναι ρε, το είπα! Ολοι τις έχουμε παρακολουθήσει αυτές τις ταινίες από δέκα φορές την κάθε μία! Θέλετε να μου πείτε ότι φοβόμασταν κάθε μία από αυτές τις φορές; Εντάξει, θα σας δώσω αβαντάζ έδρας στην πρώτη φορά που τις παρακολουθήσατε (ιδίως το πρώτο Halloween, ελληνιστί “η νύχτα με τις μάσκες”. Χα! Ας γελάσω!). Τις δέκα φορές που ακολούθησαν γιατί τις βλέπατε; Για να ξανατρομάξετε; Ρε, μας δουλεύετε; Αν πραγματικά τρομάζετε κάθε φορά που βλέπετε αυτές τις ταινίες έχετε ανάγκη την βοήθεια ειδικού. Αν αυτός είναι ψυχολόγος ή ψυχίατρος θα το κρίνει το αλκοτέστ. Ειλικρινά όμως, όλες αυτές τις ταινίες τις είχα δει πριν κλείσω τα 12. Και πολύ λέω! Και κάθε φορά μετά την πρώτη ταινία (η οποία μπορεί να θεωρηθεί και πρώτο επεισόδιο) ήμουν με τα μπούνια υπέρ του κακού! Ναι ρε, το παραδέχομαι! Αν δεν το παραδέχεστε εσείς είστε είτε καταπιεσμένες προσωπικότητες, είτε γριές θεούσες. Ολοι με τους κακούς είμασταν. Και κάπου εκεί ξεκίνησε ο αυτοσαρκασμός. Ολες αυτές οι ταινίες σταμάτησαν να παίρνουν τον εαυτό τους σοβαρά πολύ πριν βγει το Scream. Ταινίες όπως “Freddy’s Dead” (Ο θάνατος του Φρέντι), “Jason X” (Τζέισον Χι – Ο Τζέισον στο διάστημα), “Bride of Chucky” (Η νύφη του Τσάκι) και πάνω από όλα “Freddy vs. Jason” (Φρέντι εναντίον Τζέισον) εναγκάλιασαν τη σοβαρότητα των αρχών τους και την σμπαράλιασαν στο δούλεμα. Πολλοί θα πουν ότι ο τρόμος των πρώτων ταινιών ήταν πολύ καλύτερος από την διασκεδαστική αηδία των επόμενων, αλλά δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Αυτές οι ταινίες δεν αναμασήθηκαν τόσο επειδή ήταν τρομακτικές, ούτε επειδή ήταν αστείες! Ο λόγος που έχουμε τόσες από αυτές τις ταινίες είναι αυτό που δεν παραδέχονται όλοι οι κρυφο-fan των θρίλερ για τον εαυτό τους. ΑΡΧΙΣΑΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΟΠΑΔΟΙ ΤΩΝ ΨΥΧΑΚΗΔΩΝ! Οι κακοί γίνανε ήρωες! Δεν έχω δει 13 ταινίες με τον Τζέισον για να τον δω να χάνει στο τέλος από τους “καλούς”, τις έχω δει όλες αυτές τις “πατάτες” για να δω τον Τζέισον να ξεριζώνει κεφάλια, να βιδώνει ανθρώπους σε τρυπάνια, να τους κόβει τα χέρια με το “μασάτι”, να τους ξεντεριάζει με το κουρευτήρι του γκαζόν, κ.λπ. κ.λπ. Η κούκλα του Τσάκι με το κουζινομάχαιρο είναι μέσα στα πέντε πρώτα σε πωλήσεις παιχνίδια όλων των εποχών. Ο Φρέντι Κρούγκερ ήταν παιδεραστής ψυχοπαθής δολοφόνος και τον επιστρέψανε με το ζόρι μετά από απαιτήσεις θαυμαστών οκτώ φορές! Ο Πίνχεντ (αυτός με τις πρόκες στο κεφάλι) είναι σεξ σίμπολ για τον κόσμο του S’N’M. ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΡΑΓΟΥΣΤΑΡΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΡΕΕΕΕ! Ναι, το παραδέχομαι! Μετά την πρώτη ταινία (ή στην περίπτωση του Παρασκευή και 13, τη δεύτερη) όλοι οι δολοφόνοι άρχισαν να γίνονται καρικατούρες και κλισέ. Αυτό δεν το βλέπω όμως εγώ σαν παρακμή. Για την ακρίβεια, όσο πιο πολύ άρχισαν να μοιάζουν με φιγούρες παιχνιδιών, τόσο πιο πολύ επέστρεφαν για εμένα στις ρίζες τους. Ναι, σίγουρα, μπορεί μέσα από τα σεναριακά κενά να περάσει υπερωκεάνειο. Ναι, σίγουρα, οι περισσότεροι χαρακτήρες ήταν εκνευριστικοί (αλλά αυτό μας βόλευε γιατί σε αυτούς φανταζόμασταν το νέτο που μας “πίτωσε”/τη γιαγιά μας που γκρίνιαζε/τον Μπάγιεβιτς κοκ, πράγμα που έκανε τον τελικό και αναπόφευκτο θάνατό τους ακόμα πιο γλυκό). Ναι, σίγουρα, σαν ταινίες ήταν όλες για τα πανηγύρια. ΑΛΛΑ ΟΙ ΚΑΚΟΙ ΗΤΑΝ “ΘΕΣΠΕΣΙΟΙ”! (για να μην πω “γ@μ@τοι”) Ολοι τους έχουν επιβιώσει στην βιομηχανία του κινηματογράφου για τουλάχιστον 20 χρόνια (μερικοί και 30). Οπότε πάρτε νά’χετε! Αν δεν σας αρέσει τα κουβαδάκια σας και σε άλλη παραλία! Για να το θέσω καλύτερα. Αυτό το παραλήρημα δεν το γράφω για να πείσω κανέναν για το πόσο καλές ήταν αυτές οι ταινίες (δεν ήταν), ή για να σας πείσω ότι παλιά ήταν τρομακτικές (παιδάκι ήμουν και δεν τρόμαζα), ή έστω για να σας αποδείξω ότι ήταν κάτι συγκλονιστικό όσον αφορά τη βία ή το αίμα (ταινίες όπως τα Evil Dead ή το Bad Taste ή το Braindead, ήταν πολύ πιο αηδιαστικές). Απλά προσπαθώ να σας πω ότι αν η ταινία είναι πιστή στην φυσιολογία και την ψυχολογία του δολοφόνου τότε εγώ θα την γουστάρω όσο χάλια και να είναι.
ΣΗΜΕΙΩΜΑ: Το αυτό παραλήρημα δεν ισχύει για τις ταινίες της δεκαετίας του ’90 ή του 2000 πλην ίσως των σειρών Scream και Saw. Με αυτά σαν δεδομένα προχωράω στην ανασκόπηση και κριτική της τελευταίας ταινίας της σειράς “Παρασκευή και 13”, η οποία αποτελεί και καλά “ριμέικ”.
ΚΡΙΤΙΚΗ/ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ: ΤΙ ΠΑΤΑΤΑ ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ; Μπορώ άνετα να ξαναδώ τα πρώτα ογδόντα λεπτά της ταινίας είκοσι φορές, αρκεί να μην χρειαστεί να ξαναδώ το τέλος! Μιλάμε για τελείως ΓΚΑΟ ΓΚΑΟ! Πονάει το κεφάλι μου από την ηλιθιότητα! Δεν είχε απολύτως κανένα νόημα ή καμία σχέση με τη λογική! Ξέρω ότι ο αποκλειστικός σκοπός του τέλους της ταινίας είναι να αφήσει περιθώριο για συνέχεια στην επόμενη ταινία, αλλά αυτό το επίπεδο νοητικής καθυστέρησης είναι πρωτοφανές! Παραδέχομαι τώρα ότι αν η ταινία δεν είχε αυτό το σεναριακό κενό μεγέθους σούπερ νόβα στο τέλος, θα ήταν εντελώς υποφερτή και για τους fan σαν και μένα, ίσως και απολαυστική! Αλλά τι πατάτα ήταν αυτή στο τέλος; Από δω και μπρος (θα ντυθώ γαμπρός) όποτε προσπαθώ να περιγράψω την απόλυτη ηλιθιότητα θα δείχνω μια φωτογραφία του πιτσιρικά από το Supernatural που πρωταγωνιστούσε στην ταινία! Τί σκεφτόνταν ο πίθηκας;! Τί θα έλεγε στους μπάτσους;! Τί τραβάει η μάνα μου για μένα;! Η υπόλοιπη ταινία ήταν κλισέ, στάνταρ, χαζή, βαρετή, διασκεδαστική και είχε και μερικές αστείες ατάκες αλλά, αποκλειστικά χάρις στο τέλος, αρνούμαι να την αξιολογήσω και μπορώ μόνο να την κακολογήσω, να την βρίσω και όταν την αγοράσω σε dvd να την κατουρήσω. Της βάζω 0 με άριστα το 5…
Με τιμή και ηλιθιότητα, Μεταλλεργάτερ
Θέλω να κραυγάσω την άποψή μου ότι ο Pedro (της Μπαρτσελόνα ντε) θα έπρεπε να είναι μέλος της εθνικής Ισπανίας. Του μπάσκετ όμως. Τόσο μου τη δίνει η φάτσα του. Το είδος φάτσας που αν η αδερφή μου το έθετε σαν δίλημμα, αυτόν ή να βγω στο πεζοδρόμιο, θα της έφερνα τον πρώτο της πελάτη.
Ο ΣΚΥΛΟΣ ΓΑΒΓΙΣΕ. ΠΕΡΙΠΑΙΚΤΙΚΑ. ΠΑΝΤΑ ΗΤΑΝ ΠΕΡΙΠΑΙΚΤΙΚΟΣ Ο ΤΟΝΟΣ ΤΟΥ, ΛΟΓΩ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ. ΗΞΕΡΕ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΟ ΤΙ ΜΕΛΛΕΙ ΓΕΝΝΕΣΘΑΙ. Η ΣΕΙΡΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ. Η ΛΟΛΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ. ΠΡΩΤΑΡΗΣ ΜΕΝ, ΕΤΟΙΜΟΣ ΔΕ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ. ΕΝΟΙΩΘΕ ΣΑΝ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΣΤΟ ΚΡΕΣΕΝΤΟ ΓΙΑ ΠΟΛΥΒΟΛΑ. ΑΛΛΑΓΗ ΣΚΗΝΙΚΟΥ. ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ; ΚΟΙΤΑΖΩ ΓΥΡΩ. ΑΜΦΙΤΑΛΑΝΤΕΥΟΜΑΙ. ΜΥΡΩΔΙΑ ΠΙΚΡΟΔΑΦΝΗΣ ΤΑΡΑΖΕΙ ΤΟ ΟΣΦΡΗΤΙΚΟ ΜΟΥ ΑΙΣΘΗΤΗΡΙΟ. ΑΓΝΩΣΤΟ ΤΟ ΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΓΙΑΤΙ. Ο ΣΟΛΙΣΤΑΣ ΗΤΑΝ ΑΡΙΘΜΟΜΝΗΜΩΝ. ΟΧΙ ΑΙΘΕΡΟΒΑΜΩΝ. ΠΡΟΠΑΝΤΩΣ ΟΜΩΣ ΗΤΟ ΑΓΕΡΩΧΟΣ. ΠΙΟ ΑΓΕΡΩΧΟΣ ΚΑΙ ΑΠ’ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΓΥΑΛΙΖΕΙ Ο ΣΤΡΑΤΑΡΧΗΣ ΤΟ ΚΑΡΥΟΦΥΛΛΙ ΑΠ’ ΤΑ ΜΙΚΡΑΤΑ ΤΟΥ.