“π”, κύριοι! Ναι, καλά ακούσατε… “π”! “π”, όπως Πάνσεπτος… όπως Προφήτης… όπως Πράσινης… όπως Παλιγγενεσίας. “π”, κύριοι, όπως 3,14… ΑΛΛΑ: Aν ο Γκόντζος ήταν ο αριθμός “π”, η δεκαδική απειρία, η αριθμητική υπερβατικότητα και η μη-κατασκευασιμότητα του οποίου έχουν οδηγήσει στην τρέλα και την κατάθλιψη οποιονδήποτε επιχείρησε ποτέ να τον “δαμάσει” (ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που η Πράσινη Πιπότητά Του οδηγεί στις ίδιες νοσηρές καταστάσεις οποιονδήποτε αμφισβητία Του), εσείς θα ήσασταν το “0” και το “1”. Εσύ, Γιάννη, θα ήσουν το “1”, το “numero uno”, o ένας και μοναδικός, ο πρώτος των πρώτων, και συ, Κώστα,… well you know… Γιατί είπαμε, κύριοι! “π”! Όπως Πίτσες Πλε!…………………………………………………………………….
Μπεχάτε; Μουχάτε; Σταματήστε! Because… here comes the twist. ΌΧΙ Κώστα, δεν σου έλαχε και πάλι το χειρότερο! Αντιθέτως! Το καλύτερο! Γιατί -και είναι καιρός πια να αποκατασταθεί αυτή η εννοιολογική “αδικία”- το “0” δεν είναι απλώς ένας ακόμα πραγματικός αριθμός. Περισσότερο, είναι μία θεμελιώδης έντονα αφηρημένη έννοια. Είναι ο λόγος για τον οποίο υπάρχουν το Θετικό και το Αρνητικό, η Αλήθεια και το Ψέμα, το Καλό και το Κακό! Είναι ο λόγος για τον οποίο η Μέτρηση και η Σύγκριση είναι εφικτές! Είναι ο λόγος για τον οποίο η Αναφορά και η Αναγωγή είναι δυνατές! Εν ολίγοις, είναι ο λόγος για τον οποίο το ίδιο το Σύμπαν μπορεί και υπάρχει!
Κου-Βου, μυστικέ πράκτωρε 000, φανερώσου στο forum και, με την πολλαπλασιαστικότητα των post σου, εκμηδένισέ μας!
Ένα -ακόμα- ταπεινό νούμερο
ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΒΙΚΥ ΧΑΡΙΤΟΥ
Ευχαριστώ πολύ αδέλφια τσαουσοβαϊμάκηδες που με δυο σας λέξεις μου ξυπνήσατε και πάλι αναμνήσεις από το κάλτ παρελθόν μας. Φαν του Χούλιο Ιγκλέσιας, φαν του Ενρίκε, Φαν Ρόι, Φαν Χαμ, Φαν Νίστερλόι, φαν του Σελοφάν… Ποιος όμως θα είχε το θάρρος να τραγουδήσει και να μας κάνει κι εμάς να σιγοτραγουδήσουμε μαζί του για τους φαν; Μην το ψάχνετε άδικα, γιατί το σύστημα, φυσικά κατέστρεψε το ανερχόμενο άστρο της. Παίζει να μη την γουστάραν και οι Νεφελίμ της Τάκλα – μακάν!
Είναι η Βίκυ Χαρίτου. Είναι η (μικρή) κυρία του ποπ ελληνικού τραγουδιού με την ναζιάρικη φωνή. Θα μπορούσε να εξελιχθεί σε Σπάις Γκέρλ του ελληνικού πενταγράμμου, αλλά.. ας όψεται το σύστημα!
Θα σας πω στίχους και πιστεύω να θυμηθείτε πολλά!
Γι αυτό μη λες απλά, πως έχω στυ(Υ)Λ (αυτή την προφορά του Λ, ούτε η Ιέρεια των Ελ δε θα μπορούσε να την πετύχει) και σεξ απήλ είμαι πολύ καλή ανφάς και προφίλ γιατί δεν είμαι φαν των κοπλιμάν δεν είναι αυτά για μια κοπέλα το παν δεν πέφτω έτσι απλά με λόγια καλά χρειάζεται καιρός θυσίες κι άλλα πολλά!
Δε φτάνουν μόνο λόγια και κομπλιμέντα θέλω αποδείξεις, πράξεις και ντοκουμέντα. Ο ύμνος αυτός εξέφρασε τις σκέψεις πολλών κοριτσιών της δεκαετίας του 90.
Και δε θέλω ειρωνίες ότι είναι άγνωστη. Ποιος δε λικνίστηκε με το βίντεο κλιπ του : Νύχτες στη Μύκονο με την πανσέληνο μαζί νύχτες για έρωτα κι όνειρα μέχρι το πρωί.
Νομίζετε πως εδώ τελείωσε η ιστορία της Βίκυς; Στην αντιγραφή ενός τραγουδιού της Κωνσταντίνας;
Κι όμως έχει δώσει τόσα πολλά το Βικάκι. Και συνεργάστηκε με τον άνθρωπο που τραγούδησε το Οπα στην Γιουροβίσιον, τον Γιώργο τον Αλκαίο, τον γιό του Γιάννη του Βασιλείου.
Τούτη η εποχή δε κάνει διακρίσεις όλοι οι χοροί παρόμοιες κινήσεις κι αφού η Ελλάδα πια όλα τα θέλει μη μιλάς για ντίσκο, ροκ ή τσιφτετέλι…
Τα σχόλια στο Γιου τιούμπ είναι χαρακτηριστικά : “Ανέβασε το Ντίσκο ροκ ή τσιφτετέλι! plz ανέβασε το έπος! Το ψάχνω καιρό!”
Βίκυ Χαρίτου σε γουστάρουμε τρελλά πίσω, στα στούντιο, στις πίστες, στη Μύκονο, στα… πανηγύρια, στη… ζωή μας. Αν ακούς αυτή την έκκληση τραγούδησέ μας ξανά! Όποιος έχει εντοπίσει ίχνη της, παρακαλείται να επικοινωνήσει με το χαμόγελο του (χαμένου) τραγουδιστή…
“Καθώς η Πολυπλοκότητα ενός συστήματος αυξάνεται, η ικανότητά μας να κάνουμε ακριβείς και, παράλληλα, σημαντικές δηλώσεις σχετικά με τη συμπεριφορά του μειώνεται μέχρι ενός κατώτατου ορίου, πέρα από το οποίο η Ακρίβεια και η Σημαντικότητα γίνονται σχεδόν αμοιβαίως αποκλειόμενα χαρακτηριστικά”. Κι όμως, ΔΙΑΟΛΕ, ακόμα και αυτήν την άτυπη “Αρχή της Ασυμβατότητας”, πάνω στην οποία ο Lotfi Zadeh στήριξε το οικοδόμημα της Ασαφούς Λογικής, η Γραφικότητά σας την καταρρίπτει.
Γιατί -και σας καλώ να συλλογιστείτε μαζί μου- αν ο Γκόντζος ήταν η Πολυπλοκότητα της ίδιας του της σκέψης και -κατά τα γνωστά- εσύ, Εστέτ, ήσουν η Ακρίβεια των δηλώσεων περί αυτής και εσύ, Loveιάρη, η Σημαντικότητα, τότε βάσει της παραπάνω αρχής θα έπρεπε ένας τουλάχιστον από τους δυο σας να μπορεί να “παρακολουθήσει” τη σκέψη του, ανεξάρτητως της πολυπλοκότητάς της -και θέλω να πιστεύω ότι όλοι γνωρίζουμε πως η “Θεωρία του Χάους” τα έχει βρει μπαστούνια με τον Γκόντζο… Κρίνοντας, όμως, από τον ανακριβή και ασήμαντο χαρακτήρα που έχουν οι ερμηνείες σας επί των πολυεπίπεδων και πολυδιάστατων νοημάτων που η Ανώτατη Πράσινη Διάνοια γεννά, καταλαβαίνουμε ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Δεν πειράζει, αν(ε)θρώποι είστε και σεις! Μόνο… “Ά ρε καημένε Lotfi… Και να ξερες πόσο κοντά ήσουν!!!”.
ΑΡΧΑΓΓΕΛΕ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ, ΓΙΟΓΚΙ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ, ΑΓΑΠΗΤΕ ΚΩΣΤΑ. EIΜAI 27. ΕΚΕΙΝΗ 87. ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΙΔΑ, ΕΒΓΑΖΕ ΤΟ ΜΑΣΕΛΑΚΙ ΤΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΘΑΡΙΣΕΙ ΤΑ ΚΑΛΟΔΙΑΤΗΡΗΜΕΝΑ ΟΥΛΑ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΚΚΟΥΣ ΤΗΣ ΦΡΑΟΥΛΑΣ. ΕΙΧΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΠΕΦΤΩ ΣΤΑ ΔΙΧΤΥΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΗΣ. ΜΕΤΑ ΕΒΓΑΛΕ ΤΗΝ ΚΑΣΕΤΙΝΑ ΜΕ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ. ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ, ΗΞΕΡΑ ΟΤΙ ΤΗΝ ΗΘΕΛΑ. ΤΗΝ ΑΠΕΚΤΗΣΑ, ΤΗΝ ΕΚΑΝΑ ΔΙΚΗ ΜΟΥ. ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΑΜΕ ΦΑΡΜΑΚΑ, ΠΑΝΕΣ, ΤΑ ΠΑΝΤΑ. ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΝΑ ΧΩΡΙΣΟΥΜΕ. ΔΕ ΜΕ ΘΕΛΕΙ, ΛΕΕΙ, ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΜΟΥ. ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ, ΕΙΜΑΙ ΤΥΦΛΩΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΡΕΜΑΣΜΕΝΟ ΔΕΡΜΑ ΤΗΣ. ΤΗ ΘΕΛΩ, ΝΑ ΠΑΡΕΙ. ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ; ΝΙΩΘΩ ΣΑΝ ΤΟΝ ΠΕΛΑΡΓΟ, ΜΕΤΕΩΡΟΣ. ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ, ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ; ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΜΗ ΧΛΕΥΑΣΕΤΕ.
Νίκο Κωνσταντόπουλε, μόνο εσύ αντελήφθης ότι “η πάλη των ομάδων παραμένει ιστορικά αδικαίωτη ενώ η διεθνής αθλητική μεθοδολογία σαμποτάρει την πρωτοβουλία της κολχόζικης ιδιοκτησίας, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας σεχταρισμός που αποπροσανατολίζει τις μάζες των φιλάθλων”. Συνεπώς, μόνο εσύ ήσουν ικανός να σταματήσεις αυτή την πορεία προς τον κρημνό, φωνάζωντας δυνατά ένα βροντερό ΠΑΡΩΝ του Παναθηναϊκού μας, ένα “παρών” ενάντια σε μεθοδεύσεις, ένα “παρών” στην επικράτηση της Αλήθειας, με κάθε κόστος και κάθε μέσο.
Μόνο εσύ επορεύθης από Αρεοπαγίτης Εισαγγελεύς, όπου αγόρευες προτείνοντας ποινές σε κάθε δυνάστη της κοινωνίας μας και μόνο εσύ από τη θέση αυτή, διεκδίκησες μετέπειτα με αξιώσεις πολιτικά αξιώματα. Μόνο εσύ είχες την εικόνα του άσπιλου και ρωμαλέου διεκδικητή, μόνο εσύ πάλεψες σθεναρά για τα δίκαια των εργατών και μόνο εσύ φάνηκες άξιος για να καθίσεις στο θρόνο του Προέδρου του Παναθηναϊκού.
Άλλος, Νίκο Κωνσταντόπουλε δε θα μπορούσε. Άλλος, Νίκο Κωνσταντόπουλε δε θα μπορούσε να παλέψει όπως εσύ για την ανανέωση του χλοοτάπητα. Μόνο εσύ τα κατάφερες, αλλά και μόνο εσύ έπεσες θύμα των συννενοήσεων του Μεγάλου Κεφαλαίου, αυτής της Λούμπεν Μεγαλοαστικής Τάξης, αυτή η οποία σε απώθησε από το θρόνο σου και την οποία παρολίγον να τιθασεύσεις. Σε τιμούμε και πάντα θα σε θυμόμαστε, σύντροφε Νικολάι.
No, I can’t believe you’re leaving / Left back position is bleeding / But I guess Didier you couldn’t stay no more / You never tackle But when you pass you’re just world class / World class / No I can’t forget that evening / When you thrilled me with your dribbling / When you showed your skills to those that didn’t know / And now you’re gone and in my heart the pain unfolds / The pain unfolds / I cant live If footbal is without you / I can’t live / I can’t give anymore / Can’t live If football is without you / Ι can’t give, I can’t give anymore…
Υπάρχουν πολλά τραγούδια. Λίγα όμως μπορούν να μας κάνουν να χτυπιόμαστε και να παλλόμαστε στο ρυθμό τους σα σαρδέλες μέσα σε ιχθυοτροφείο. Λίγοι καλλιτέχνες μπορούν να τιθασεύουν το πλήθος την ώρα που ερμηνεύουν κάποια δημιουργία τους και πετώντας τους την πένα της κιθάρας να μαζεύονται όπως οι κέφαλοι στα λιμάνια την ώρα που τους πετάς ένα κομμάτι ψωμί. Στην Ελλάδα, αν ετίθετο αυτή η ερώτηση, μόνο ένας θα πληρούσε τα κριτήρια. Ο Πασχάλης ο Αρβανιτίδης, ο δικός μας Πασχάλης, το δικό μας παιδί, ο κερατούκλης. ο Έλληνας Mick Jagger, ο εθνικός βαψομαλλιάς, το είδωλο της νεολαίας που χορεύει on the rocks… Κι όμως, ακόμα και σήμερα όταν τραγουδάμε τον Ύμνο, εξακολουθούμε να τον λέμε λάθος. Δεν είναι “Παραδώσου λοιπόν, άνευ όρων μωρό μου”, αλλά “Παραδώσου λοιπόν, πάρε φόρα μωρό μου”.
ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΟΥΡΤΑΔΟ
Όνειρο είναι να σε δω να τρέχεις ρε Ουρταδο για αυτό πήγα και σ’ έταξα, κάτω στον Μανταμαδο,
Του Ταξιάρχη ζήτησα να ‘ρθει να σε τονώνει και αυτός ανταποκρίθηκε “Ο τύπος δεν ιδρώνει”
Απ’την μονή σαν έφευγα όλο μονολογούσα και να πιστέψω την φυγή, καθόλου δεν μπορούσα,
Πως γίνεται να χάσουμε εσένα την παιχτούρα και μόνο απ’τη σκέψη αυτή, με έπιανε πρεμούρα,
Το πέρασμα σου αέρινο, ωσάν φωτομοντέλο αλλά μας έκανες τα χαφ, να μοιάζουν με μπ*#@δέλο,
Η superleague διαλύεται τώρα που μας αφήνεις αν και ο Ερνέστο καίγεται, μηπως και παραμείνεις,
Στης Ισπανίας τα ουζερί σε βλέπω να πηγαίνεις να είσαι πάντα βασικός, ποτέ σου να μην βγαίνεις,
Τον Ντάνι, τον παλιόφιλο να πας να συναντήσεις και να βουρκώνουν τα μάτια σας, γεμάτα αναμνήσεις,
Και τον Μαρεσκα αν τον βρεις κέρνα κανά ουζάκι και πες πόσο τον αγαπούν, μες στο Καραΐσκάκη,
Το μόνο που έχω να σου πω, είναι τρανό αντίο και θα’ρθω να σε ξαναδώ, Ανάσταση στη Χίο…
Ο Στρατός, είναι μεγάλο σχολείο! Συναναστρέφεσαι με άτομα που δεν μπορούσες ποτέ να φανταστείς πως υπάρχουν! Για παράδειγμα: Εκεί που κάθεσαι και βλέπεις τηλεόραση στο Κ.Ψ.Μ. ας πούμε, παίζει στον Alpha την επική διαφήμιση για το «ξεκαρδιστικό» application της ΣΟΥΠΕΡ ΛΕΠΤΗΣ ΦΩΝΗΣ! (Στείλε μήνυμα στο 6969 για να κάνεις πλάκα στους φίλους σας με την αστεία, πολύ αστεία ΣΟΥΠΕΡ λεπτή φωνή!!!)… Την ώρα που σκέπτεσαι, «Χριστέ μου, ποιος πληρώνει για τέτοια πράγματα;», κοιτάς δίπλα σου και βλέπεις τον συνφαντάρο, να κοιτάει μία την τηλεόραση μία το κινητό του, προσπαθώντας να στείλει μήνυμα!
Επιβεβαίωση όλων αυτών, ο παρακάτω μεγαλειώδης διάλογος στο KEMX πέρσι τον Νοέμβρη. Περιμένοντας στην ουρά του Κ.Ψ.Μ. δύο νεοσύλλεκτοι μπροστά μου συζητούν! -Τι θα πάρεις; -Θα πάρω μια Λουκανόπιττα. -Τι Λουκανόπιττα ρε μεγάλε, Λουκανικόπιττα είναι! Λουκάνικο έχει μέσα, ΟΧΙ Λούκανο!!! -Τι λε ρε μεγάλε! Αν ήταν έτσι, τότε η Τυρόπιττα, δεν θα λεγότανε Τυρόπιττα! Θα λεγότανε Τυρίπιττα! Απ’ το μεγάλο σχολείο του στρατού, λοιπόν, έμαθα πως υπάρχουν τριών ειδών άνθρωποι: Αυτοί που λένε Λουκανικόπιττα, αυτοί που λένε Λουκανόπιττα και αυτοί που στέλνουν μηνύματα αγχωμένοι μέχρι να αποκτήσουν την ΣΟΥΠΕΡ ΛΕΠΤΗ ΦΩΝΗ!
Ο πιστός φιλότιμος και άρτι απολυθείς σοφότερος Στρ(ΜΧ)
1 Σεπτεμβρίου και το εορτολόγιο αναγράφει 43 ονόματα της ορθόδοξης χριστιανικής εκκλησίας. Αυτό που “ξεχωρίζει” είναι το όνομα Αδαμάντιος. Ποιός θα διανοούνταν πριν απο λίγα χρόνια ότι σήμερα κάποιοι θα ξεχνούσαν να χαιρετήσουν το επίθετο και μόνο του ανθρώπου-αθλητή που γύρισε τον κόσμο ολόκληρο, για να μεταλαμπαδεύσει τις αξίες και την ιστορία της πάλαι ποτέ Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας; Χρόνια σου πολλά Alessandro Diamanti, εσύ θαλασσόλυκε μακαρονά, που μετά από εμπειρίες στα γήπεδα Αγγλίας και Αργεντινής επέστρεψες στα πάτρια εδάφη, αυτή τη φορά για να ξαναγράψεις ιστορία φορώντας τα χρώματα της Μπολόνια.