Ξεκίνησα με σκοπό να γράψω ένα κείμενο με θέμα την ήττα της εθνικής από τη Ρωσία και την υποκριτική -κατά τη γνώμη μου στάση- όσων πήραν θέση. Ξέφυγε όμως. Ξέφυγε πολύ.
Άκου, επιτέλους, ανθρωπάκο…
Γεια σου ανθρωπάκο. Που σε βρίσκω; Πως περνάς, παρέα με τη μοναξιά σου; Η χαραυγή της εποχής σου έχει παρέλθει προ πολλού, το λυκόφως της όμως δεν το βλέπω στον ορίζοντα. Γιατί ανθρωπάκο; Γιατί πορεύεσαι ακόμη σε αδιέξοδα μονοπάτια; Η σιωπή σου είναι ανούσια, τα λόγια σου το ίδιο. Είχα ελπίδα για σένα ανθρωπάκο. Σε φοβάμαι ακόμη, σε σέβομαι το ίδιο, αλλά εσύ συνεχίζεις να εναποθέτεις τις ελπίδες σου σε λάθος χέρια. Το σκοτάδι έπεσε ανθρωπάκο, πιο βαθύ, πιο ερεβώδες από ποτέ. Κοίτα ψηλά να δεις τον έναστρο ουρανό ανθρωπάκο. Τώρα τα άστρα φαντάζουν πιο λαμπερά.
Σε βλέπω ανθρωπάκο. Σε βλέπω μόνο σου μπροστά από μια κρύα οθόνη να βαυκαλίζεσαι και να καγχάζεις για τις ανύπαρκτες γνωριμίες σου, ένα κουφάρι, άδειο από ζωή. Στο δρόμο που περπατάς ανθρωπάκο, κάπου έχασες τον εαυτό σου. Δεν είναι αργά. Δεν υπάρχουν μονόδρομοι για σένα, μόνο σταυροδρόμια. Σταυροδρόμια παντού. Ευχή και κατάρα μαζί, ανθρωπάκο.
Παρακολουθώ τις εξελίξεις ανθρωπάκο, αν και σου μιλάω από μια άλλη εποχή. Είδα τα ηθικά σου διλλήματα, ντυμένα με τον μανδύα του ενδιαφέροντος για το ευ αγωνίζεσθαι, και όχι μόνο. Με θλίβεις ανθρωπάκο. Αλήθεια, αναζητείς ηθική, σε μια ανήθικη κοινωνία; Επιμερίζεις το Όλο, ξεχνώντας πως κάθε του πτυχή έχει μπολιαστεί με το σαράκι που το κατατρώει. Ηθικολογείς και λαϊκίζεις ανθρωπάκο, κάθε σου λέξη όμως σε σπρώχνει μακρύτερα από τη λύση του προβλήματος.
Δεν φταις μόνο εσύ όμως ανθρωπάκο. Φταίει και το ηρεμιστικό που σου δίνουν. Είναι εκείνο το ηρεμιστικό που χορηγούν στους ετοιμοθάνατους, για να μην τους ενοχλεί και τόσο το γεγονός πως πεθαίνουν. Εσύ όμως δεν είσαι ετοιμοθάνατος ανθρωπάκο. Δεν το χρειάζεσαι το ηρεμιστικό. Οφείλεις να ανοίξεις την πόρτα, και να αντικρίσεις τον ήλιο, που έχεις ξεχάσει πια τι χρώμα έχει.
Στα στέρησαν όλα, δεν έχουν όμως το δικαίωμα να το κάνουν ανθρωπάκο. Και εσύ έπρεπε να το ξέρεις. Ένα πράγμα όμως δεν μπορεί κανείς να σου στερήσει. Το μέλλον. Αποχωρίσου τα κομμάτια του παλιού σου εαυτού, χρησιμοποίησε την τεχνογνωσία που απέκτησες στο παρελθόν, και φτιάξε την καινούρια σου εικόνα, αυτή που στον καθρέπτη του μέλλοντος θα τολμάς να αντικρίσεις χωρίς ντροπή. Γιατί τώρα νιώθεις ντροπή ανθρωπάκο και εγώ το ξέρω.
Και θα σου πω κι αυτό ανθρωπάκο. Δεν υπάρχει αετός στην Ιστορία. Υπάρχουν όμως κοτόπουλα. Και όσο αυτά συνεχίζουν να πετούν πέτρες στον καλύτερό τους εαυτό, τόσο θα απομακρύνονται από την πραγμάτωση της αποστολής τους, παραμένοντας στο βούρκο. Εκεί που είσαι εσύ ανθρωπάκο.
Φαντάσου μια νύχτα του Μαΐου ανθρωπάκο. Εκείνη την εποχή που η άνοιξη αγγίζει τα όρια του καλοκαιριού. Αυτή είναι η κατάλληλη εποχή για όνειρα. Όνειρα, στα οποία η λέξη ανθρωπάκος, απλώς δεν θα υπάρχει…
Μεσα στην πολυπλοκοτητα της δυτικης συγχρονης πολυπολιτισμικης κοινωνιας, λιγα πραγματα μενουν σταθερα. Λιγα ειναι αυτα που μενουν παντα εκει σταθερα. Σαν ενα δικο μας Αστρο της Βηθλεεμ, που μας οδηγει στον δικο μας ποδοσφαιρικο Μεσσια. Τοσο λαμπερες, τοσο χρυσες. Ανταυγειες του Περονε σας ευχαριστουμε για την καθοδηγηση σας. Για την ασταματητη παρουσια σας και για την ομορφια που προσδιδετε στον κοσμο της μπαλας.
Οταν απο εφηβο σε αποκαλουν φαινομενο… Οταν ο τροπος με τον οποιο κινεισαι καθηλωνει τα βλεμματα και η τροχια που δινεις στην μπαλα θυμιζει τα σχεδια καποιου παλιου καλλιτεχνη. Οταν συστηνεσαι στον κοσμο του ποδοσφαιρου με ενα μαγικο γκολ υπο βροχη και οταν κανεις την εκτελεση ενος φαουλ μια αυτονομη ιστορια ποδοσφαιρικης φαντασιας. Οταν κατακτας το champions leaque. Το διηπειρωτικο. Οταν εισαι πρωταθλητης. Οταν στο απογειο της καριερας σου τραυματιζεσαι και ολοι προδιαγραφουν το τελος. Και εσυ επιστρεφεις. Οταν εισαι θρυλος και σου ζητανε να κατσεις στον παγκο της εθνικης σου ομαδας και εσυ δεν διαμαρτυρεσαι καν.
Οταν πεφτεις ξανα. Και οταν πονας. Οταν σε παιρνουν απο το γηπεδο με το φορειο για μια ακομη φορα. Μα εσυ επιμενεις. Οταν γραφεις ιστορια και οταν γινεσαι παγκοσμιος πρωταθλητης. Οταν μενεις πιστος στην ομαδα σου στην δευτερη κατηγορα και οταν την ανεβαζεις. Οταν πηγαινεις στην Μαδριτη, νικας μονος σου στην δυση της καριερας σου την Ρεαλ και ολο το Bernabeu σηκωνεται ορθιο για να σε χειροκροτησει. Οταν εσυ σαν μαεστρος αποχαιρετας με μια ελαφρια υποκλιση το κοινο σου. Οταν εισαι 36 χρονων και σκοραρεις απο τα 25 μετρα, ακριβως οπως τοτε… Οταν μετα απο καθε “κακο” γκολ πανηγυριζεις γεματος χαρα και βγαζοντας την γλωσσα σαν αγενες παιδι που εκανε παλι την αταξια του.
Οταν εισαι ο τελευταιος μιας γενιας ποδοσφαιριστων που μπορουσαν να ειναι σπουδαιοι ακομη και αν ειχαν παραπανισια κιλα. Οταν οι ζεβρες παιζανε το πιο rock ποδοσφαιρο στην ευρωπη και οταν το ιδιο το ποδοσφαιρο ηταν ακομη κατι παραπανω απο μια light παρασταση χολιγουντιανων προδιαγραφων με “gay” πρωταγωνιστες και οταν ακομα ολοι μα ολοι σε εχουν ξεγραψει. Εσυ, ναι διαολε!! Alessandro del Piero παραμενεις καταπληκτικος ποδοσφαιριστης και ας ακουγεσαι φαλτσος σαν τραγουδι των led στην pop εποχη μας. Κι ας εισαι αργος. Κι ας εχεις σκουριασει. Φαλτσος σαν γκολ υπο βροχη και αν θυμασαι εκεινο το βραδυ που εκανες ολο τον κοσμο να μαθει το ονομα σου. Με ενα απιστευο φαλτσο. Και εμεις το ονομα αυτο, Pinturicchio, δεν θα το ξεχασουμε ποτε. Αθεραπευτα ρομαντικοι και λατρεις του αυθεντικου catenaccio…
Μεγάλη Ευκαιρία. Μην τη Χάσετε!!! Εταιρία ειδών ρουχισμού ξε-πουλά ΦΟΔΡΕΣ ΓΙΑ ΣΑΚΑΚΙΑ.
Δυνατότητα επιλογής Καλοκαιρινού υφάσματος από ανθεκτική στη UV ακτινοβολία φανέλα ΠΑΕ ή Χειμερινού υφάσματος από αντιιδρωτική μάλλινη κάλτσα παίκτη της επιλογής σας.
Κανετε τώρα την παραγγελία σας μέσω του ηλεκτρονικού μας καταστήματος www.tzigg.er
Δώρο για τους 5 πρώτους ένα χρηστικό κύπελο “Αναβασης Πιτίτσας 3η θέση 1984”.
14/09/2010: Η μέρα που ο Νίκος ο Νιόπλιας πήρε την προπονητική του πένα και ξεκίνησε να γράφει την ωραιώτερη ιστορία. Χαρτί του το Καμπ Νου. Μελάνι του οι 11 πολεμιστές στο γήπεδο. Εκεί ξεκίνησε η πορεία προς το κύπελο του 2011. Τι να προτοθυμηθεί κανείς από εκείνο το παιχνίδι; Τον Σεντρικ Καντέ που ήταν πιο γρήγορος από την σκιά του Βίγια και τον αφάνησε; Τον γελαστό πολέμαρχο τον Ζουλού, Σιμάο, που πολέμαγε στο γήπεδο λες και κινδύνευε ο λαός του; Τον μαγευτικό Λέτο που με τις ντριμπλες του έκανε τον Νταβίντ Ραμος να ξεράσει στο κορνερ στο 65′ και τους φιλους της Μπάρτσα να φωνάζουν σαν άλλοι Σοβιετικοί Λετο – Λετο el parrandero su Λετο (Σας γλεντάει ο Λετο); Τον εκτελεστή Σισε που με το χατ – τρικ του μας έστειλε στον παράδεισο; Μπορεί κάποιος να τα θυμάται όλα αυτα; Μπορεί όχι… Αλλά όλοι θυμόμαστε μετά το σφύριγμα της ληξης και με τον πινακα του σκορ να γράφει 1-3, τον Κώστα τον Γκόντζο να περπαταέι στο χορταρι του γηπέδου με κατεύθυνση την σέντρα σαν οπλαρχηγός, σαν άλλος Μουρίνιο, με την γροθιά του στο τριφύλλι στο στήθος. Η ηρωική του φιγούρα πάντα θα μείνει στην μνήμη μας.
Ε ΟΧΙ! ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! ΝΙΣΑΦΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΟΛΛΗΤΟ ΣΤΟ ΠΕΤΟ «ΩΣ ΕΔΩ». ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ! «ΘΕΣ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ;» ΣΟΥ ΛΕΕΙ. «ΝΑΙ» ΑΠΑΝΤΑΣ ΕΣΥ ΜΕ ΒΛΕΜΜΑ JOHN MILTON ΣΤΟ ΔΙΚΗΓΟΡΟ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ. ΓΙΑΤΙ ΚΟΠΕΛΑΡΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ ΕΙΣΑΙ ΠΙΟ ΨΥΧΡΗ ΚΙ ΑΠΟ ΤΑ ΥΨΙΠΕΔΑ ΤΟΥ ΙΣΠΑΧΑΝ; ΓΙΑΤΙ ΧΝΩΤΙΖΩ ΟΠΟΤΕ ΕΙΜΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΧΤΥΠΑΩ ΥΠΟΘΕΡΜΙΕΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΒΟΥΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΑΦΡΟ ΤΩΝ ΜΑΡΙΑΝΩΝ;
«ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΙΝΩ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ» ΘΑ ΣΟΥ ΠΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΣΟΥ ΠΕΤΑΞΕΙ ΤΟ ΧΑΡΤΑΚΙ ΤΗΣ ΚΑΡΑΜΕΛΑΣ. ΚΑΙ ΛΕΩ ΕΓΩ: ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΑΘΕΜΑ; ΣΑΝ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ ΕΞΕΥΡΕΥΝΗΤΩΝ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ! ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΔΙΑΟΛΕ ΤΑ ΖΗΤΑΕΙ; «Ε ΝΑΙ ΓΕΙΑ ΣΑΣ, ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ, ΚΑΤΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΘΑ ΗΘΕΛΑ», ΜΑ ΚΑΛΑ ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝΕ; ΔΕ ΛΕΩ, ΚΑΛΗ Η ΦΩΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΥΚΟΥΝΑ ΜΟΥ, ΑΛΛΑ ΑΝ ΤΟ ΑΝΤΙΤΙΜΟ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΒΕΡΣΙΟΝ ΠΑΓΟΚΩΛΟΝΙΑΣΗΣ ΤΥΠΟΥ ANNE HATHAWAY, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΔΕ ΘΑ ΠΑΡΩ! ΑΚΟΥΣ; ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΩ! ΑΡΚΕΤΑ ΜΕ ΤΑ ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΑ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΙΚΑ ΣΑΚΑΤΙΛΙΚΙΑ ΣΑΣ! ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΑΙ ΣΕ ΣΕΝΑ ΦΙΛΕ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΨΕΣ ΣΤΟ ΕΙΔΥΛΛΙΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΧΩΡΟ.
Σκέφτομαι και γράφω: Η Οικογένειά μου
Με λένε Χρηστάκη και το σπίτι μου είναι ένα μπουρδέλο. Εγώ δεν ξέρω τι είναι μπουρδέλο, ρώτησα τη δασκάλα και δε μου έλεγε, αλλά ο μπαμπάς έτσι λέει όταν φτάνει το βράδυ σπίτι: «Πάλι μπουρδέλο είναι το σπίτι», και μετά βρίζεται με τη μαμά. Εγώ αγαπώ το σπίτι μου, άρα νομίζω ότι το μπουρδέλο είναι κάτι καλό. Μάλλον πρέπει να λένε μπουρδέλα τα παλιά σπίτια με πολλά άτομα μέσα και παιχνίδια πεταμένα στο σαλόνι και πολλά παιδάκια να τρέχουν εδώ κι εκεί. Λέω στη μαμά να με πάει σε μπουρδέλο για να δω, της το λέω, αλλά αυτή με δέρνει. Εγώ με τα αδέρφια μου μένουμε στα τρία υπνοδωμάτια του σπιτιού. Οι γονείς μας μένουν στο σαλόνι. Εγώ είμαι δέκα χρονών, κι έχω 4 αδερφές πιο μικρές και 7 αδέρφια πιο μεγάλα, τέσσερους αδερφούς και τρεις αδερφές. Δεν θυμάμαι ολωνών τα ονόματα, ελπίζω να μη με μαλώσετε. Κοιμάμαι στο δωμάτιο με τους τέσσερους αδερφούς μου, στο άλλο κοιμούνται οι αδερφές μου και στο άλλο πάλι οι αδερφές μου. Όσοι ξένοι έρχονται σπίτι και μας βλέπουν όλα μαζί γελάνε και λένε μπράβο και άλλα τέτοια, και άλλοι αστειεύονται και λένε να κάνουμε ομάδα ποδοσφαίρου. Ο αδερφός μου ο Πέτρος τότε τσατίζεται και τους βρίζει, «Αυτή τη μαλακία την έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές», και ο ξένος ξινίζει τα μούτρα του. Ο Πέτρος είναι 20 χρονών. Έχει τελειώσει το σχολείο και πάει πανεπιστήμιο. Ρώτησα τη μαμά τι είναι πανεπιστήμιο, μου είπε ότι είναι σαν το σχολείο, αλλά μεγαλύτερο. Εγώ όμως δεν το πιστεύω. Νομίζω ότι θα μοιάζει πιο πολύ με το σπίτι μας. Το λέω αυτό γιατί μια φορά ήρθε ο Πέτρος σπίτι και πέταξε την τσάντα του στο πάτωμα και φώναξε: «Το κλείσαν το μπουρδέλο!» Αρα το πανεπιστήμιο πρέπει να είναι ένα μέρος με πολλά παιδιά και πολλή φασαρία και να είναι παλιό και να μην έχει λάμπα στο διάδρομο. Εγώ με τα αδέρφια μου μας αρέσει να παίζουμε στο σαλόνι. Εκεί είναι και το κασετόφωνο και ακούμε μουσική. Συνήθως μαλώνει ο Γιώργος με την αδερφή μου που δε θυμάμαι πώς τη λένε κι ελπίζω να μη με μαλώσετε, για το τι μουσική θα ακούσουνε. Καμιά φορά ακούει μουσική η αδερφή μου που δε θυμάμαι πώς τη λένε κι ελπίζω να μη με μαλώσετε και τραγουδά εκεί μια και λέει ότι υποφέρει πολύ, και τότε μπαίνει στο σαλόνι ο Γιώργος και λέει «τι παπάρες ακούς ρε πάλι» και αλλάζει την κασέτα και τότε ακούγονται κάτι ντάπα ντούπα και τα άλλα παιδιά φεύγουν από το δωμάτιο, αλλά εγώ μένω γιατί μετά αρχίζουν να βρίζονται κι εγώ γελάω πολύ. Η αδερφή μου -μη με μαλώσετε- λέει το Γιώργο κάφρο κι ο Γιώργος τη λέει σκυλί. Αρα έχουμε και κατοικίδια στο σπίτι μας, που είναι μπουρδέλο. Το βράδυ ο μπαμπάς και η μαμά αρρωσταίνουν. Γι αυτό και δεν μας αφήνουν να πηγαίνουμε στο σαλόνι το βράδυ, για να μην κολλήσουμε κι εμείς. Και η μαμά και ο μπαμπάς φωνάζουν σα να πονάνε, πιο πολύ η μαμά. Εγώ θέλω να πάω να δω τι πάθανε, αλλά τα αδέρφια μου δεν με αφήνουν. Θα φοβούνται κι αυτοί μήπως κολλήσω κι εγώ. Πάντως μια φορά που πήγα κρυφά στο σαλόνι είδα τη μαμά και τον μπαμπά να έχουν κολλήσει ο ένας πάνω στον άλλο, και φώναζαν, επειδή δεν μπορούσαν να ξεκολλήσουν. Έτρεξα τότες κι εγώ να βοηθήσω να ξεκολλήσουν, αλλά ο μπαμπάς όταν με είδε τσατίστηκε και με είπε μαλακισμένο και μου είπε φύγε και μου πέταξε και την παντόφλα. Θα φοβήθηκε κι αυτός μήπως κολλήσω κι εγώ. Την επομένη ο Πέτρος μου είπε ότι είμαστε δώδεκα αδέρφια επειδή δεν έχουμε τηλεόραση, αλλά εγώ δεν τον κατάλαβα.
Aν ήμουν νταλικιέρης θα είχα πίσω μου να “χαδεύω” τις κρύες νύχτες την γκουνιότα την Έλενα Πούτση με χτυπημένο τατού με ξεθωριασμένα μελάνια στις φιλτρομπαζούκες της, την φωτογραφία αυτού του Φιδέμπορα, αυτου του σακαφλιά, αυτού του σανιδόκωλου, αυτηνης της σαπουνομαζώχτρας σε Αντρικές φυλακές Ισοβιτών, αυτού του ακατονόμαστου του Κοστάντζο.
Ο Τσακ Νόρις ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του κοιτώντας απογοητευμένος το κενό. Είχε άραγε κάποιον λόγο να μην είναι ευχαριστημένος απ’ τη ζωή του; Φυσικά και όχι. Μόνο τη μέρα που είχε περάσει είχε σκοτώσει 90000 Αμερικανούς στρατιώτες, όντας με το μέρος των Ιρακινών, και 50000 Ιρακινούς στρατιώτες, όντας με το μέρος των Αμερικανών. Είχε αποτρέψει 30 πλημμύρες σε 30 διαφορετικά μέρη του κόσμου κι είχε κάνει κομμάτια 125 κομήτες που απειλούσαν να καταστρέψουν τη γη με μία στριφογυριστή κλωτσιά. Γιατί λοιπόν βαριαναστέναζε στο κρεβάτι του; Γιατι πολύ απλά ΕΙΧΕ ΒΑΡΕΘΕΙ! Ήθελε επιτέλους μια πραγματικά δύσκολη πρόκληση και όχι τις κλασικές σωτηρίες του κόσμου. Ενώ έντρομος σκεφτόταν ότι αν δεν του παρουσιαζόταν αυτή η ευκαιρία θ’αναγκαζόταν να βγει στη σύνταξη, χτύπησε το κινητό του. Το σήκωσε. Κατάλαβε ποιος του μιλούσε απ’τη φωνή. Τέλος. Μετά από λίγο τα μάτια του φωτίστηκαν. «Επιτέλους»,σκέφτηκε. «Να μια τεράστια πρόκληση αντάξια του μεγέθους μου». Έκλεισε το τηλέφωνο κι άρχισε να ετοιμάζεται για τη μεγάλη αποστολή. Πρώτα απ’όλα έπρεπε να πάρει το πρώτο αεροπλάνο για την Ελλάδα…
To be continued…
Ρε μπόκολη Βαλβερδάκο τι θα γίνει ρε με αυτόν ρε τον Κοστάντζο; Τι θα γίνει ρε με αυτόν τον τσουτσουνοβιόλη που ήταν τσοφλέμπορας ο πατέρας του ρε; αυτή την ψηφιδωτή κλ@νιά, τον ξυλαύτη τον Θαντερκατ με τα ξυλοπόδαρα, αυτόν τον σεντονά τον γεροντόφιλο ρε, αυτή την ξύστρα ιωδίου, αυτήν την παπαρέτα την μαγκούστα του Αμαζονίου ρε, αυτό το ντοκυμαντέρ της Αγκόλας, αυτόν που έχει το σημείο G στις πατούσες ρε, που αν είχα την φάτσα του για κώλο θα ντρεπόμουνα να χ@σω ρε. Μόνο σε φιλικό στη Σπιναλόγκα ρεεε.. Ρε μου χετε βγάλει τα συκώτια ρε. Να ρε, να να να, στα goodys μου ρε, να να να να, στα βυζαντινά μου σας γράφω πια ρε βαλβερδάκο και κοσταντζάκο, σας γράφω και χωράτε εκεί που δεν πιάνει μελάνι και όχι επειδή έχω πλατυποδία στα φρύδια μου αλλά επειδή κάνω μικρά γράμματα ρε, γι’ αυτο χωράτε όλοι σας. ΤΕΛΟΣ, δεν ξανασχολουμαι μαζί σας.
