Όταν χρησιμοποιείται από μια ομάδα ένας παίκτης των ακαδημιών της, πάντα θα βγει ένας γραφικός που θα πει (ενίοτε και με φωνή 4): Τι λέτε ρε, τον τάδε τον έχετε δει; 10 φορές καλύτερος!
Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: αυτοί που όταν είναι σε χώρο με πολυκοσμία μιλάνε πιο δυνατά απ’ ότι συνήθως και αυτοί που μιλάνε πιο σιγά. Ανήκω στους πρώτους εγώ και ξέρω!
Κάθε νησιώτικη ταβέρνα που σέβεται τον εαυτό της έχει στα τραπέζια χάρτινο τραπεζομάντηλο με τον χάρτη του νησιού.
Αν ο Γκόντζος είναι το συναίσθημα του γεμάτου από νέτα λεωφορείου από τον προαστιακό μέχρι το κέντρο της Κορίνθου, εσείς είστε το συναίσθημα του συρμού που απομακρύνεται ακριβώς την στιγμή που φτάνω στον σταθμό.
Αν ο Γκόντζος ήταν ο μυθικός Άτλαντας που κρατούσε στους ώμους του τον ουρανό, εσείς θα ήσασταν ο γραφικός Άτλαντας που είχαμε στο δημοτικό κι αντί για Τζαμάικα κ Ρίο ντε Τζανέιρο έγραφε Ιαμαική κ Ρίο ντε Ιανέιρο… και ξέρετε ποιος είναι η Ιαμαική και ποιος το Ρίο ντε Ιανέιρο.
Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι: αυτοί που γράφουν «κόμιξ» κι αυτοί που γράφουν «κόμικ», καθώς και μια έξτρα κατηγορία που χρησιμοποιούν τον πληθυντικό «κόμικς»… ΑΛΛΑ αν ο Γκόντζος είναι η τέχνη της αφήγησης μέσα από μια αλληλουχία σκίτσων και διαλόγων, εσείς είστε το καρτούν με τίτλο «Το γατόσκυλο» που πρόβαλε η κρατική τηλεόραση στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας.
