Χόμο ρακετίαρ: είδος που ενδημεί στις ελληνικές παραλίες και, στην ερασιτεχνική του μορφή, καταστρέφει σε dt τα νεύρα των λουομένων με τις άναρθρες κραυγές του, την ποζεριά και τα μπαλάκια που εκτοξεύει προς κάθε κατεύθυνση. Stay clear.
Πιθανότατα πονάτε που η Αθήνα επιτέλους μετατρέπεται σε σύγχρονη ευρωπαική μητρόπολη και που το κέντρο της θα σφύζει από νιάτα, υγεία, ζωή, χαρούμενους πεταλισμούς και φλούο κολάν. Δεν πειράζει, κάποτε θα σας περάσει.
Τί θα συνέβαινε αν ο Ντόναλντ Τραμπ ήταν Έλληνας και γινόταν πρωθυπουργός της χώρας; Πόσο εκρηκτική θα ήταν η τροχιά ανάπτυξης στην οποία θα έμπαινε η χώρα; Πόσο πιο υπέροχη θα γνόταν η καθημερινότητά μας, σε όλα τα επίπεδα; Δείτε, ακούστε, ονειρευτείτε το: Τα όνειρα, άλλωστε, είναι τζάμπα.
Η πανδημία του covid19 ήρθε, έφυγε, αλλά μπορεί να επανέλθει. Τώρα, που πήραμε λίγη χρονική απόσταση από το lockdown, είναι ώρα να κάνουμε μια πρώτη σούμα με αυτά που μάθαμε το χρονικό διάστημα του υποχρεωτικού εγκλεισμού, αλλά και με αυτά που δεν μάθαμε και είναι πιθανόν να ξαναβρούμε μπροστά μας.
Ο γάμος είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε (μόνο) στα χέρια των παντρεμένων. Οδηγίες προς ναυτιλλομένους και hints n’ tips ισοζυγίου των σχέσεων, επειδή δεν χρειάζεται πάντα να πάθεις για να μάθεις.
Οι αγαπημένες μας συνήθειες, οι γραφικοί διάλογοι, ο πανικός με τα καρότσια, το λαμόγιο στο ταμείο: γιατί οι παραδόσεις του σούπερ μάρκετ δεν είναι για να σπάνε.
Η παράλογη κατάρα της εποχής. Οι υπέρμαχοί της προσπαθούν να μας πείσουν ότι άμα λέμε τα πράγματα «σωστά» και στρογγυλεμένα, τα θέματα λύνονται από μόνα τους. Και το πρόβλημα είναι ότι επεμβαίνουν στη γλώσσα μ’ έναν τρόπο ολοκληρωτικό, απαιτώντας «λύσεις» που -ούτως ή άλλως- η γλώσσα από μόνη της αδυνατεί να δώσει.
Φέρτε μου έναν παγκολίνο, για να δείτε πως πονώ / κι ύστερα θα γίνω κρίνο κι ύστερα πια θα χαθώ / τι με νοιάζει κι αν χαθώ, βάλτε μου στο μνήμα κρίνο / φέρτε μου έναν παγκολίνο, aka η κωμικοτραγική υστερία μιας χώρας με τον κορωνοϊο.
Οι Τζον Ράμπο του πληκτρολογίου, όλοι αυτοί οι τζάμπα μάγκες «κομάντο» του timeline μας, έχουν ξεσαλώσει εσχάτως και «ψήνονται» χοντρά για πόλεμο -και το διαλαλούν σε κάθε ευκαιρία που θα τους δοθεί ή που θα δημιουργήσουν από μόνοι τους. Άσχετα που άμα γίνει κανα «μπραφ» θα ψάχνουν κλαίγοντας αεροπλάνο για να φύγουν απ’ τη χώρα μπας και σωθούν…
Εμείς παγανιστές δεν είμαστε, αλλά όποιος γουστάρει να βρίσκει αφορμές για να γιορτάσει, μια χαρά είναι. Άγιε Βαλεντίνε, λαμόγιο είσαι κατά βάθος, αλλά με λουλούδια και σοκολατάκια δεν έχασε ποτέ κανείς.
Ως γνωστόν, οι ηλίθιοι είναι αήττητοι. Στα social media, μάλιστα, είναι και αμέτρητοι. Σχολιάζουν χωρίς αύριο, σπάνε νεύρα και είναι πιο επίμονοι κι από κουνούπι που σ’ έχει βάλει στο μάτι. Ας το πάρουμε απόφαση: δεν υπάρχει σωτηρία, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μην προξενούμε κι άλλα κύματα στην βαριά εγκεφαλική τους τρικυμία.
Μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε. Από τη θεία με το μουστάκι μέχρι τον μπάρμπα που «κάθεται με τη νεολαία», τα σόγια μας είναι μια ευλογία ή/και μια δοκιμασία που όλοι καλούμαστε να περάσουμε.