Η βραδιά εκείνη θα μου μείνει αξέχαστη… Ήμασταν και οι δυο ζαλισμένοι από το κρασί και όταν την κοίταξα στα μάτια και την ρώτησα διστακτικά «Πάμε;» μου απάντησε με ένα χαμόγελο κατάφασης. Πλήρωσα το λογαριασμό και σε λίγο άνοιγα την πόρτα της κλινικής. Εκείνη σιωπηλή. Εγώ -αφού σήκωσα τις ασφάλειες του ρεύματος- την οδήγησα στην αγαπημένη μας έδρα. Τα μάτια της χάιδευαν το κορμί μου καθώς απολύμαινα την ταμπλέτα και μόλις τελείωσα κάθισε αναπαυτικά. Στο γυμνό λαιμό της πέρασα το ασημένιο πετσετοκάτοχο και ξεκίνησα τη λήψη ιστορικού. Σε λίγο ήξερα ότι χρειαζόμουν. Με μια κίνησα την πλησίασα, την σήκωσα ψηλά και ένιωσα την καυτή της ανάσα να με τυλίγει.
Είχα ήδη ετοιμάσει τον «εξοπλισμό» μου, όταν μου ψιθύρισε στο αυτί: «Μήπως ξέχασες να πάρεις προφύλαξη;» Έβγαλα από την τσέπη της ποδιάς μου ένα ζευγάρι γάντια τα οποία μου φόρεσε εκείνη πριν καλά-καλά να το καταλάβω. Της εξήγησα ότι δεν μπορούσα να το κάνω με το φως σβηστό κι έδειξε κατανόηση… Όταν το έβαλα στο στόμα της ήταν ακόμη μαλακό. Εκείνη το δάγκωσε και αμέσως άρχισε να σκληραίνει. «Δυο λεπτά… θα κάνω… μόνο…» της εξήγησα «…μια και πρόκειται για έξοχο αποτυπωτικό υλικό». Ήταν το καλύτερο αποτύπωμα της ζωής μου. Έχοντας εξασφαλίσει μέτρα για την προσωρινή στεφάνη, ήμουν έτοιμος να συνεχίσω. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά· το ίδιο και η δική της. «Είμαι έτοιμη» ψιθύρισε.
Είχε έρθει η ώρα. Την έβαλα στο χέρι, την χτύπησα απαλά, άφησα δυο σταγόνες να φύγουν στον αέρα, την κράτησα με το χέρι μου γερά και σημαδεύοντας είπα: «Μπαίνω!». Έκανα την έγχυση ανασαίνοντας βαριά και εκείνη έβγαλε μια πνιχτή κραυγή ικανοποίησης. Περίμενα πέντε λεπτά να συνέλθει και μετά άρχισα τη «δουλειά». Ξεκίνησα αργά και σταθερά με την κυλινδρική εγγλυφίδα και λίγες στροφές από τη μασητική επιφάνεια ενώ με κοιτούσε επίμονα στα μάτια. «Με νιώθεις αγάπη μου;» ρώτησα γεμάτος ανασφάλεια. Ευτυχώς μου έγνεψε «όχι» και τονώθηκε το ηθικό μου (ποτέ δεν ήμουν καλός στις αναισθησίες). Ο ιδρώτας κυλούσε στο μέτωπό μου καθώς ανέβαζα στροφές και η εγγλυφίδα μου πάλλονταν σαν τρελλή επάνω στο γομφίο της. Ήταν η ώρα να γίνω λίγο άγριος, αφού αρέσει σε όλες τις ασθενείς: «Φτύσε!» την πρόσταξα και με υπάκουσε.
Aλλαξα στάση γιατί είχαμε κουραστεί και οι δυο και ανέβασα ψηλότερα την έδρα. «Θα σου χαμηλώσω το βάθρο, άτιμη!» φώναξα και προχώρησα ενδοσχισμικά. Ήταν ξαναμμένη και άξαφνα απογειώθηκε σε αλλεπάλληλους σπασμούς πόνου (τελικά χρειάστηκε και τοπική δι’ εμποτίσεως). Μόλις ηρέμησε, έβαλα την κυλινδροκωνική και είπα: «Τώρα θα σε πάρω κι από πίσω» -εννοώντας την άπω όμορη επιφάνεια. Χωρίς να προβάλλει καμία αντίρρηση έγειρε λίγο προς τα μπρος το κεφάλι της ώστε να μπορώ να βλέπω καλύτερα… Ήταν πραγματική απόλαυση, μια και δεν υπήρχε επαφή με τον γειτονικό γομφίο και κουνιόμουν ανενόχλητος.
Ένιωθα πως όπου να ‘ταν θα τελείωνα και η χειρολαβή μου είχε πάρει φωτιά. Το κορμί μου αναρρίγησε ταυτόχρονα με τις τελευταίες περιστροφές της εγγλυφίδας μου. Έκατσα μια στιγμή για να θαυμάσω το κομψοτέχνημά μου και άναψα ένα τσιγάρο. Εκείνη δεν είχε συνέλθει ακόμη εγώ όμως είχα ολοκληρωθεί επιστημονικά. Καθίσαμε μέχρι να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας. Στο μυαλό μου περνούσαν ακτινογραφίες του παρελθόντος… καμιά εμπειρία δεν μπορούσε να συγκριθεί μαζί της. Πριν φύγει της «πέταξα» και μια πρόχειρη στα γρήγορα για να μπορεί να κυκλοφορεί και την αποχαιρέτησα τρυφερά. Οι ασφάλειες της κλινικής έπεσαν και πάλι και οι έδρες βυθίστηκαν στο σκοτάδι. Πήρα το δρόμο για το σπίτι συλλογιζόμενος την επόμενη συνεδρία…
