Σταμάτησα να αυνανίζομαι πριν από κάτι μήνες. Όχι γιατί γνώρισα τον έρωτα, αλλά επειδή έπαθα αγκύλωση στον αντίχειρα και πονάει. Αυτό με οδήγησε στην αναζήτηση κάποιου γυναικείου κορμιού που θα πληροί τις έκφυλες προϋποθέσεις που έχουν θεσπιστεί από τις τρελαμένες ορμόνες μου. Αποφάσισα να δραστηριοποιηθώ κοινωνικά πηγαίνοντας σε οίκους ανοχής. Δεν μου άρεσε. Όχι γιατί ήταν ακριβά, αλλά επειδή νόμιζα ότι πήδαγα μπριτζόλα. Σαπίλα. Πλαδαρή σαπίλα. Πήγα σε μπαρ, καφετέριες, κλαμπ, ρεστοράν, σινεμά και απογοητεύτηκα. Πτοήθηκα. Μέχρι εκείνο το πρωί.
Μου χτύπησε την πόρτα για να της δώσω τα κοινόχρηστα. Μέτριο προς το μπάζο η κοπέλα, αλλά δεν με ένοιαζε. Είχα βαρέσει στέρηση. Πέρασε μια βδομάδα και ενώ ήταν έτοιμη για άλλη μία φορά να μου δώσει τους όρχεις στα χέρια, μου ζήτησε να βρισκόμαστε και εκτός κρεβατιού. Μου είπε και το όνομα της. Δεν το θυμάμαι. Πήγαμε Πλάκα για καφέ. Άρχισε να με κοιτάζει στα μάτια. Ταραγμένος της είπα να σταματήσει γιατί με αναστατώνει. Δεν με άκουσε. Την παράτησα και έφυγα. Από τότε δεν θέλω να την ξαναδώ. Ούτε με σακούλα στο κεφάλι. Τι μου συμβαίνει;