Ηταν αποφασισμενος να πετυχει αυτη τη φορα. Δεν ηθλελε ουτε καν να φερνει στο μυαλο του τις προηγουμενες φορες. Μπορει μερικες απ’αυτες να ηταν αξιοτιμες προσπαθειες, αλλα οι περισοτερες του εφερναν στο μυαλο την ντροπη που ενοιωθε στα βλεματα των αλλων. Εσφιξε τα δοντια, το μετωπο του γεμισε μικρες σταλες ίδρωτα (δωστε βαση στον τονο) και τα ματια του κρεμαστηκαν στις κογχες! Για αλλη μια φορα ομως η χωριστρα δεν του εκανε τη χαρη…
Την σκεφτοταν διαρκως ολη μερα. Επρεπε να την εχει οσο πιο γρηγορα γινοταν, αλλιως θα του γινοταν εμμονη. Μολις την ειδε ετσι ξαπλωμενη κι αναμελη πανω στο τραπεζι δε μπορουσε πια να κρατηθει. Τα δαχτυλα του κυλησαν πανω στο δερμα της. Το δερμα της ηταν πια σκουρο, πιο σκοτεινο απ’ οσο θυματαν. Αφου την “ξεντυσε” αργα, ειδε με φρικη αυτο που ηθελε να αποφυγει. Η μπανανα ειχε πια σαπισει…
