Όλοι μας, όταν ήμασταν μέσα στην κοιλιά του κακού λύκου και ακούγαμε την Κοκκινοσκουφίτσα να ρωτάει γιατί έχουμε τόόόόσο μεγάλα δόντια, τόόόόσο μεγάλα μάτια, κτλ. ξέραμε μέσα μας ότι κάποια στιγμή θα βγαίναμε απο εκεί, καλώς η κακώς, γιατί η κοιλιά του λειτουργούσε απλά σαν αποθηκευτικός χώρος… Ήταν λαίμαργος ο κανάγιας… Μας έφαγε αμάσητους και το πλήρωσε…
Όλοι έχουμε ανάψει τσιγάρο ανάποδα και είναι μεγάλη πίκρα…
Όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας έχουμε πει: «Αχ και να έπιανα το Τζόκερ» (παλιά Λόττο) αλλά κανείς μας δεν έχει σκεφτεί ότι δεν το πιάνουμε για τον απλούστατο λόγο του ότι δεν παίζουμε το τυχερό αυτό παιχνίδι…
Όλοι μετράμε και φτιάχνουμε τις φαβορίτες μας με γνώμονα το αυτί μας.
Αν καπνίζεις στριφτό και ξεμείνεις μπορείς απλά να αναποδογυρίσεις το πληκτρολόγιό σου…
Μικροί παίζαμε μπάσκετ-ποδόσφαιρο, αργότερα μπιλιάρδο και μετά το ρίχνουμε στο γκολφ. Συμπέρασμα: Όσο μεγαλώνουμε οι μπάλες μικραίνουν…
Όλοι μας, όταν κινούμε ένα αντικείμενο και ακούγεται σαν “αέρισμα” – πορδή, τότε κατευθείαν το ξανακινούμε μιά και δυό φορές (αν χρειαστεί), για να δείξουμε στους υπόλοιπους ότι αυτός ο αποκρουστικός ήχος δεν βγήκε απο μέσα μας…
Άν ο Γκόντζος ήταν το λευκό του μεταξιού, εσείς θα ήσασταν το άσπρο που μαζεύεται ανάμεσα στα χείλια λίγο πριν πάθουμε αφυδάτωση…
Ήτανε σκληρός και τον έλεγαν Βιτάμ… ΑΛΛΑ, Αν ο Γκόντζος ήταν ο Hulk Hogan που αντιπροσωπεύει επάξια το αμερικάνικο όνειρο, εσείς θα ήσασταν ο Πιτ Παπαδάκος που (πριν γίνει το μεντιουμ της καρδιάς μας) έπαιζε κομπάρσος παλαιστής στην ταινία «Ματωμένα όνειρα» με τον συγχωρεμένο Σουγκλάκο.
