Αν η διαφήμιση ισχυρίζεται ότι δίνει το «λευκότερο λευκό», τότε γιατί να μην στοχεύσουμε στο υγρότερο υγρό; Όλοι εμείς που πάντα επιθυμούσαμε να δούμε υποβρύχιους σκακιστικους αγώνες μεταξύ αρκούδων εξακολουθούμε να νιώθουμε ένα σφίξιμο στην καρδιά στην καταφανέστατη περιφρόνηση του πλανήτη προς το υγρό. Όχι το υγρό στοιχείο. Αυτό είναι άλλο, εκείνο του Σεφτελη, το μαραμένο το μπλε, που χορεύουν οι άλλες με το μαγιό μέσα (και οι κατασκευαστές καθιέρωσαν τα πλακάκια της πισίνας να είναι μπλε, στο χρώμα του ουρανού, νομίζοντας ότι θα μας κοροϊδέψουν).
Είμαι υπέρ της εξέλιξης, της λείανσης, της καλλιέπειας του υγρού. Ποιος δεν έχει λατρέψει εξάλλου θαύματα του πολιτισμού όπως οι υδρόφιλοι κεφτέδες (που οι σεφτεληδες αποκαλούν γιουβαρλάκια), το υποβρύχιο κυνηγητό- ψαροντουφεκο (underwater biathlon στο χωριό του Βαϊμάκη), το πατινάζ στο υγρό (of Jesus Christ fame), ή την ρευστότητα όταν μιλάς με τους δανειστές σου; Σε ποιον δηλαδή φάνηκαν ποτέ χρήσιμα τα αδιάβροχα φακελάκια τσαγιού, ο αδιάβροχος πανσές που ζει με χημοσυνθεση, ή μήπως έχετε ακούσει ποτέ για «ξεροβιοτοπο που προστατεύεται από την συνθήκη Ramsar»; Μόνο ο «ξερός μίτος» από το παπούτσι του Τσαλουχιδη έκανε κάτι καλό σε αυτόν τον πλανήτη.
Καλώ όλα τα συνεργατικά πνεύματα σε μια σύνοδο υγροσυνοχης και υγροσυναφειας. Να προωθήσουμε την ιδέα μου, το υγρότερο υγρό, το Wetter-Water(εμπορική ονομασία), την δεύτερη μεγαλύτερη εφεύρεση ever, μετά από την απολύτως υδρόφιλη general purpose σερβιέτα, την Blood Money (εμπορική ονομασία), που πρόσφατα, στην μεγαλύτερη δοκιμασία μετά την βιλαριμπα και το βιλαμπαχο, απέδειξε την αξία της. Μια από αυτές στέγνωσε τους Ζωσιμάδες για να παιχτεί λίγη μπάλα της προκοπής.
