Πανε 10 χρονια. Βραδυα του απριλιου του 2002. Ενα βημα πριν τις πανελληνιες, με το αγχος να εχει φτασει στο ταβανι, με τον πρωτο ερωτα στο τσεπακι, ψαχνοντας στο ραδιοφωνο πριν κοιμηθω μια μουσικη, εναν στιχο ισως, να με ηρεμησει. Και επεσα πανω σας! Στην αρχη ηταν οι φωνες, μετα ηταν τα αστειακια, μετα η πορωση και τελος ο φανατισμος και η αρρρρρωστια!!! Ηταν τετοιες μερες θυμαμαι. Την 2η η 3η μερα, νομιζω πως ακουσα να λετε πως ο Γιαννης εχει γενεθλια. 11 Απριλιου. Αυτην την ημερομηνια δεν την ξεχασα ποτε. 10 χρονια μετα, εχοντας πλεον “ενηλικιωθει” και περιμενοντας να φερει η ζωη κατι καινουριο, και αφου-το ομολογω χωρις ντροπη- εχω να σας ακουσω 6 χρονια, ανακαλυψα πως το μονο πραγμα που δεν ξεχνω σε αυτα τα 10 χρονια, ειναι αυτη η ημερομηνια “11 Απριλιου”. Αυτο που με συνδεει με το παρελθον, το παρον και το μελλον, αυτο που εχει χαραχτει πανω στην πλακα της μνημης μου, αυτο που ειναι η δικη μου “σταθερα” ολα αυτα τα χρονια! Ετσι λοιπον, δεν μπορεσα να κρατησω αυτο το δικο μου-καταδικο μου-κομματι για μενα, και θελησα να σας το πω! Νομιζω πως ειναι τιμη μου, που αυτη η ημερομηνια σου Γιαννη, αποτελει μερος της ανεξιτηλης και καθαρης μου μνημης, του ασπιλωτου κομματιου, σαν ακατεργαστο διαμαντι… Χρονια πολλα λοιπον… και ειθε να ειναι ενα διαφορετικο παραληρημα για ολους μας!
