Βλέπω τις εξελίξεις όπως βλέπει και ο Νίκος Ζήσης το καλάθι (σαν κλειδαρότρυπα)….
Διαγράφεται σαν αποτυχημένος ο περίεργος Λιθουανός με το σοφιστικέ στυλ, και επαναφέρουν τον Δενδρινό, ο οποίος φέρνει πίσω την παλιά φρουρά: Κακιούζη, Παπανικολάου και Κυριάκο Βίδα.
Με δεδομένη την επιστροφή του Βούδα, ο οποίος μεταξύ άλλων ειδικεύεται στις «ενεργητικές αναπαύσεις» και τις 30άρες από Αυστραλούς, Λιθουανούς και όποιον μπορεί να σκάσει την μπάλα χωρίς να την κοιτάει, η επίσημη αγαπημένη μεταλάσσεται σε κάτι αντίστοιχο με τους Harlem -Globetrotters, με σαφείς όμως επιδράσεις από Benny Hill show και Super Bingo.
Το οποίο στην πράξη σημαίνει ότι στα 2 συνεχόμενα επιτυχημένα σουτ εντός παιδιάς ο αγώνας διακόπτεται και γίνεται κλήρωση για μία περούκα α λά Νίκος Γκάλης επί εποχής Σίτον Χολ και δωρεάν συμμετοχή στο κάμπ των Ρεντζιά, Παπανικολάου και Σια (γνωστοί και ως «’Αμπαλοι χωρίς Σύνορα») για έναν μήνα.
Κάπου εκεί ο αρχιερέας του ελληνικού μπάσκετ ή αλλιώς Σωλήνας, τα παρατάει οριστικά (;) αφού προχωράει σε ανατριχιαστικές αποκαλύψεις για την επιτυχία του ’87: Το μούσι του Φίλιππα ήταν αποκριάτικο!
Ο Σκουντής καλεί σε επείγουσα σύσκεψη το δημοσιογραφικό ιερατείο του αθλήματος (πλην Χατζηγεωργίου ο οποίος απλά δεν υπάρχει!) και αποφασίζουν να προχωρήσουν σε ανθρωποθυσία ώστε να εξευμενίσουν τους θεούς του ελληνικού μπάσκετ, για να φυσήξει επιτέλους ούριος άνεμος και να φύγουν τα πλοία από την Καρχηδόνα! Π… όλα με λίγα λόγια…
Σε μία ενέργεια απαράμιλλου θάρρους και βλακείας προσφέρεται εθελοντικά ο… Χρήστος Τσέκος, ο οποίος βουτάει στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ (της οποίας τα δικαιώματα έχει πάρει εδώ και αρκετά χρόνια ο Βασίλης Σκουντής) μαζί με το ακόντιό του!
Όπως είναι λογικό οι Θεοί τα παίρνουν άσχημα στο κρανίο καθώς έγινε θυσία ακοντιστή (ούτε καν επικοντιστή) και όχι καλαθοσφαιριστή. Το τίμημα βαρύ, καθώς καταδικάζουν την επίσημη αγαπημένη να παίζει για τα επόμενα 20 χρόνια με βασικούς τον κόμπο γκάρντ Νίκο Ζήση aka «ΜΟΝΟ ΣΙΔΕΡΟ» και τον Μιχάλη Κακιούζη, μετρ της κίνησης χωρίς μπάλα και εκτός γηπέδου!
Τελειωτικό χτύπημα, το ιερατείο διαλύεται και όλοι ανεξαιρέτως ξεκινάνε μεταδόσεις καλλιτεχνικού πατινάζ, ενώ ο Κωστάλας ζοχαδιασμένος τα παρατάει και ξεκινάει να περιγράφει αγώνες ρίψεως κορμών στην Σκωτία.
Και για να μην ξεχνιόμαστε, στο επόμενο τεύχος θα έχουμε ανάλυση της ναυμαχίας του Ναυαρίνου με την φιλική συμμετοχή του Ηλία Μπαζίνα.
Ο οποίος, μεταξύ άλλων, αποκαλύπτει το ρόλο που διαδραμάτισε μία ομάδα κομάντο πυγμαίων του Αμαζονίου στην εν λόγω ναυμαχία, με αρχηγό έναν μαστόδοντα (φανατικό φίλο δηλαδή του συγκροτήματος Mastodon).
H ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ
Δεν ήταν λογοτέχνης ο Κοσμάς! Ήταν κηπουρός στο πάρκο Ελευθερίας, δίπλα στο μέγαρο μουσικής, μέχρι που το έκανε το πάρκο πάρκινγκ ο Λαμπράκης για να παρκάρουν τα Cayenne, και αηδιασμένος με την όλη κατάσταση ο Κοσμάς πήγε συντηρητής στο γήπεδο του Ατρόμητου, οπότε σε μία προπόνηση ο τότε προπονητής του Ατρόμητου τον είδε με τα μούσια, τα ράσα και τα εξαπτέρυγα, και του είπε: σε κόβω για μεγάλη μπαλοδάφατσα ρε μάγκα, πιστεύω μπορείς να παίξεις δίπλα στην λευκή ρίγα, βλέπω στο πρόσωπό σου ένα άλλο Τσιαντάκη… με καλύτερο κούρεμα και περιποιημένο μουστάκι! Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, μετά και από αυτό το χτύπημα ο Κοσμάς τα παρατάει, πάει σε μια σπηλιά στα Τουρκοβούνια και κλείνεται εκεί παίζοντας PRO και γράφοντας κείμενα. Την επόμενη φορά θα συζητήσουμε για την πραγματική ιστορία πίσω από τη μάχη στα Δερβενάκια, για την οποία -όπως θα έλεγε και ο Βασίλης Σκουντής- έχει γίνει αρκετή σπέκουλα (δεν ξέρουμε τι ακριβώς εννοεί αλλά το λέει συνέχεια…) καθώς υπάρχουν υποψίες ότι δεν έγινε μάχη αλλά απλά έβαλε ο Κολοκοτρώνης ποδαράκι με τον Ομέρ Βρυώνη.
ΠΡΟΤΕΙNOΜΕΝΟ Ε-ΜΑΙL ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΑΠΟ ΕΤΑΙΡΙΑ (ΚΥΡΙΩΣ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΗ)
Κάποια στιγμή όλα τα όμορφα τελειώνουν… όπως και όλα τα πράγματα (ευτυχώς γιατί καταντάει κουραστικό) Μετά από 3 και κάτι μήνες σε αυτή την απίθανη εταιρεία / οργανισμό / καραβάνι της χαράς, ήρθε η ώρα και εγώ να κουνήσω το μαντήλι. Ήταν 100 περίπου 8ώρα που πραγματικά με συγκλόνισαν! Θα χτυπάω για καιρό το κεφάλι μου στον τοίχο για όλες αυτές τις πεταμένες ώρες. Δεν έκανα ούτε φίλους, ούτε εχθρούς γιατί σπάνια μιλούσα στο τηλέφωνο και ακόμη πιο σπάνια έβγαινα από το γραφείο, οπότε αν υπάρχει κάποιος που παρεξηγήθηκε μαζί μου, έ εντάξει τι να πω, έλεος και ήμαρτον μαζί! Επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω κάποιον για όλα τα απίθανα πράγματα που θα μπορούσα να μάθω, αλλά αμφιβάλλω αν μπορεί να μιλήσει ή να γράψει κάποιος εδώ μέσα ελληνικά.
Επίσης πριν πω το τελευταίο αντίο θα ήθελα να ανακοινώσω με κάθε σοβαρότητα ότι το καζανάκι στάζει εδώ και μέρες, ας το φτιάξει κάποιος! Επίσης (τρίτο στην σειρά) έχω την υποψία ότι είναι ένας γέρος στους διαδρόμους που κρατάει κάτι φακέλους και κάνει βόλτες, παίζει να έχει απολυθεί κάτι χρόνια, ας τον ενημερώσει κάποιος Επιπλέον (το άλλαξα αυτή την φορά) έλεος με τις «σαύρες» εδώ μέσα, κινδυνεύουμε να τις πατήσουμε και να λερωθούμε, προτείνω απεντόμωση.
Κάπου εδώ σας αφήνω, μην με πάρετε τηλέφωνο, μόλις φύγω θα αλλάξω νούμερο κινητού, σπίτι, γκόμενα (και μία λάμπα που έχει καεί στο χολ)… Και για να σας φύγει η περιέργεια, είμαι πλέον ο νέος βοηθός του Μπαρμπαλιά, και αύριο πρωί πετάω για Ουζμπεκιστάν, πάω να τσεκάρω έναν combo guard τύπου Νίκου Ζήση (με προυπηρεσία στα Μπολσόι…)
Για πάντα δικός σας, Gabriel “Omar” Batisturta
– Πάμε ο επόμενος – (ησυχία) – Όχι δεν πάμε στον επόμενο ακροατή, με ειδοποιούν από το κοντρολ ότι έχουμε στην γραμμή τον Ηλία Μπαζίνα… γειά σου Ηλία – Γεια σου και σένα – Πώς τον είδες τον τελικό; – Κοίταξε αυτοί οι Ολλανδοί είναι για να μαζεύουν τουλίπες τελικά μόνο και για καμιά μπύρα, αντίθετα οι Ισπανοί θύμισαν έντονα τους μεγάλους κονκισταδόρες του παρελθόντος, και τους θαλασσοπόρους όπως ο Μαγγελάνος…. – Ήταν Πορτογάλος Ηλία.. – Και τον Σέρχι Μπρουγκέρα… – Τενίστας… – Του Σαν Επιφάνιο τις εποχές… – Μπασκετμπολίστας.. – Τα διήγηματα ενός Χόρχε Λουίς Μπόρχες… – Αργεντίνος κυρ Ηλία (δυσανασχετεί έντονα..) – (χρουμπφ) – Έλα Ηλία είσαι ακόμα στην γραμμή? – Να πω για τον Αλεξέγιεφ καλύτερα; – Πες ότι θες Ηλία, ζούμε για να σ’ ακούμε.. – Παρακολουθώ τον Νίκο Ζήση καιρό τώρα, και μου έχει κάνει φοβερή εντύπωση η κάθετη πάσα και το μπάσιμο «μπουνοκλωτσιά» που έχει, που θυμίζει λίγο και τον διόσκουρο φίλο του, τον Σπανούλη ή ακόμα καλύτερα τον Ρέζεμπρικ που έπαιζε στην μεγάλη Ολλανδία του Κρόιφ! – (ακούγεται βαρύς γδούπος και φωνές…) – Ναι, με ακούει κανείς, συνεχίζω; – Λοιπόν όπως έλεγα, και επειδή χρωστάω κάτι στους φίλους ακροατΑς, θα διηγηθώ την πραγματική ιστορία της ναυμαχίας της Σαλαμίνας… – (Πνιγμένη φωνή 2) Ηλία, μπορούμε να το συνεχίσουμε σε κάποια άλλη εκπομπή (λυγμοί…) να έχουμε φωνάξει και τον Διακογιάννη ή έστω τον Μανόλο; – Όχι!! – Γιατί ρε Ηλία, τι πρόβλημα υπάρχει; Μήπως έχεις κόντρα με τους συγκεκριμένους; – Ναι έχω ΚΟΝΤΡΑ! Αντε γεια!
