Σε ολους εμας τους Αργεντινους επιθετικους που στην αρχη της καριερας μας, μάς παρομοιαζαν και μας συγκριναν με τον Ντιεγκο Μαραντονα, στην αρχη μας κακοφανηκε. Ηρεμησαμε ομως οταν ακουσαμε τον μανατζερ να μας λεει “μην ανησυχεις, εισαι πολυ καλυτερος απ’ τον Ντιεγκο και θα τους το αποδειξεις συντομα…”.
Ολοι σε βρεφικη ηλικια εχουμε κανει στην μητερα μας το κλασικο αστειο που γυρναμε το κεφαλι μας 180 μοιρες και ουρλιαζουμε σαν δαιμονισμενοι, μεχρι η μητερα μας να φωναξει στο σπιτι τον παπα για εξορκισμο. Εκει χωριζομαστε σε δυο ειδη βρεφων: αυτα που οταν ακουσαν τον παπα να λεει στην μανα μας “τρελη εισαι κυρα μου; τι με κουβαλησες τετοια ωρα σπιτι σου, το παιδι σου κοιμαται σαν αγγελουδι!” ξεσπασαν σε γελια κι εμας -τα πιο καυλαντακια- που συνεχιζαμε να το παιζουμε κοιμισμενα!
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΞΕΝΕΡΩΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙΣ ΤΟ -ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΣΟΥ- ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΟΥΝΟΥΠΙ ΤΟΥ ΔΩΜΑΤΙΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΦΤΕΙΣ ΓΙΑ ΥΠΝΟ ΗΣΥΧΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΞΑΝΑΚΟΥΣ ΖΖΖΖΖ ΣΤΑ ΑΥΤΙΑ ΣΟΥ!
