Ωδή στον Αλέκο Θεοφιλόπουλο
Μικρό παιδί σαν άκουσα την βροντερή χροιά σου Μπρος στην οθόνη κόλλησα κι η σκέψη μου δικιά σου Ο λόγος σου κι η τόλμη σου της γλώσσας μας στολίδια Κι άσε τον Κούιτ-Καϊτ-Κόουτ να τρώει τα γρασίδια
Ο Καναβάρο σήκωνε την κούπα στους αιθέρες Μα εσύ μπροστά σου έβλεπες του παρελθόντος μέρες Φαν Μπάστεν πάσα στον Ντε Γιόνγκ κι ο Μπέργκαμπ να σκοράρει Ασίστ του Μπέκαμ στον Τζορτζ Μπέστ κι ο Γκούτι να πλασάρει
Κακά, Πελέ και Αλνταϊρ σε βίντατζ Βραζιλία Ο Ζινεντίν στην σύνταξη μα κάπτεν στην Γαλλία Οι Σβαϊνστάϊγκερ και οι Κάν τι να σου πουν για μπάλα Συστήματα τους άλλαζες σε ρόμβο και τραμπάλα
Ρομπίνιο δεν έπαιζε, τον βάφτιζες Ρομάριο Μα προς τιμήν σου φυσικά δεν άλλαζες τροπάριο Η ειρωνεία σου χολή προς κάθε διαιτητάκο Σχολείο ήσουνα εσύ για Τσόχο και Σαμπράκο
Πέρασαν χίλια μουντιάλ, τσάμπιονς λίγκ και γιούρο Κορφαίοι παίκτε με τουπέ μα εσέ σε είχαμε ντούρο Θα το φωνάζω όσο μπορώ κι άλλη φωνή ας μην έχω Πάντα πιστός σου οπαδός, για σένανε Αλέκο
Σε κάθε χειμερινή αλλαγή της ώρας θα ξεμείνει έστω και ένα ρολόϊ που θα ξεχάσουμε να γυρίσουμε. Κάθε φορά που θα το βλέπουμε, ενδόμυχα θα νομίζουμε ότι έχουμε αργήσει κι ας ξέρουμε ότι πάει μπροστά.
Το σωστό το μπινελίκωμα, είναι απόλυτα και τίμια σωστό μόνο και μόνο αν προσδιορίζεται χρονικά και ακόμα περισσότερο αν αυτά τελειώνουν σε -άτικο. Και εξηγούμαι: Δεν μας χ#ζεις μεσημεριάτικο, δεν π$διέσαι πρωί πρωί, σάλτα… και ούτω καθεξής.
Πάντα μα πάντα, όταν θα παραβιάσουμε τον δακτύλιο, έστω και για 30”, θα νιώσουμε τύψεις-φόβο για το τραγικό μας έγκλημα. Θα μας πάρει όμως γύρω στα 2” δευτερόλεπτα για να κοιτάξουμε γύρω μας και να σιγουρευτούμε οτι δεν είμαστε οι μόνοι. #You will never break alone the ring of Athens…#.
Ακόμα και σε έξαρση ζόμπι, ακόμα και στην περίπτωση που οι ζωντανοί νεκρόι καταλάβουν την Αθήνα, υπάρχουν φανάρια στα οποία νομίζεις οτί είσαι πρώτος στην σειρά αλλά το τελευταίο δέκατο του δευτερολέπτου θα εμφανιστεί γραφικός ταρίφας / μηχανόβιος που θα χωθεί μόνο και μόνο για να σου σπάσει τα καμπανέλια.
Κάθε φορά που ακόυμε το άσμα ασμάτων «My way» με την μυθική φωνή του Frankie νιώθουμε οτι έχει γραφτεί αποκλειστικά για μας. Ίσως να φταίει ο τίτλος αλλά, ειδικά όταν συνοδεύεται απο malt και άφθονη νικοτίνη, πιστεύουμε οτι ο Paul Anka είχε τον νταλκά μας κατα νού όταν το έγραψε… Χωρίς όμως να σκεφτούμε οτι παράλληλα άλλα 150.000.000 άνθρωποι έχουν σκεφτεί ακριβώς το ίδιο.
Όσα χρόνια και να ζούμε στο ίδιο σπίτι, οι πιθανότητες να πετύχουμε με την πρώτη το φως που θέλουμε σε διπλό διακόπτη είναι 70-30 (στο όχι).
Οι Λούτον θέλουνε να αρπάξουνε την Λόλα, μα ένα καλαμάκι τους τα αλλάζει όλα… ΑΛΛΑ, αν ο Γκόντζος ήταν το μυθικών διαστάσεων, 880σέλιδο τελευταίο έπος του Stephen King “Under the dome”, που προσπαθώ εδώ και 10 μήνες να ολοκληρώσω, εσείς θα ήσασταν συνεργασία έκπληξη Μαμαλάκη – Βέφας σε συνταγές για αμπελόφυλλα και, διάολε, ξέρετε πολύ καλά ποιός θα ήταν ποιός…
Του Βαϊμάκη το μπουρί, του σκαρτ υποδοχέας; Ο Κωσταβάρ τρελλάθηκε, πίνει κρασί παρέας; ή αν Τσαούσης – Κάκαλος, ψηλός – Καραβανέας;
Αλλά: Αν ο Γκόντζος ήτανε το HBO, εσείς θα ήσασταν ο παππούς μου που έλεγε όλα τα κανάλια “Τσάνερ”
