Όλοι μας για να δοκιμάσουμε την εφαρμογή του νέου μας κινητού, που μας ειδοποιεί κάθε φορά που η θερμοκρασία πέφτει στους μηδέν βαθμούς έτσι ώστε να σηκώνουμε εγκαίρως τους υαλοκαθαριστήρες για να μην κολάνε στο παρμπρίζ, βάλαμε το κινητό μας στην κατάψυξη και περιμέναμε εναγωνίως να ακουστεί ο ήχος ειδοποίησης. Νιώσαμε μια περηφάνια όταν μετά από λίγα δευτερόλεπτα χτύπησε το κινητό -και όντως πήγαμε κάτω στο παρκαρισμένο μας αυτοκίνητο να σηκώσουμε τους υαλοκαθαριστήρες…
Όλοι μας, όταν “χάνουμε την γη κάτω από τα πόδια μας”, σαστίζουμε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Δεν ξέρουμε στην πραγματικότητα αν εμείς αρχίσαμε να πετάμε ή εκείνη άρχισε να πέφτει…
Υπομονή αριθμολάγνε… Λιωμένο Παγωτό ακουγόταν από το ραδιόφωνο. Ή μήπως ήταν κασέτα; Δεν έχει σημασία. Στο ρεφραίν του τραγουδίου η μεγάλη έμπνευση του στιχουργού: “…κάποιος κοιτάει την ώρα…”. Κοίταξα κι εγώ την ώρα, αλλά όχι για όση ώρα όφειλα. Πέρασαν μόνο λίγα δευτερόλεπτα και αμέσως το έχασα… Η ώρα ήταν 11:11 και η ημερομηνία 11/11/10….Τώρα πρέπει να περιμένω έναν ολόκληρο χρόνο…
Η στρατοπεδία ξεκίνησε όπως πάντα δύο μέρες πριν. Ετοίμασε το έδαφος. Η χειμερινή διαβίωση θα λάμβανε χώρα στο δύσβατο έδαφος της ΟΥΚ-ρανίας και συγκεκριμένα στο Ντόνετσκ. Η άσκηση αποτελεί και συνδυασμό αντιμετώπισης κατάστασης ΡΒΧΠ. Τα τρόφιμα, το νερό και τα ξύλα που χρειάζονται για αυτή την άσκηση είχαν έρθει με την στρατοπεδία. Υπεύθυνος ήταν ο γενικός αρχηγός της αποστολής Τάκης Φύσσας. Με το που κατέβηκαν από το αεροπλάνο δόθηκε το σύνθημα: «ΑΕΡΙΑ, ΑΕΡΙΑ». Τότε -όπως λέει και ο κανονισμός για τον ΡΒΧΠ- φόρεσαν όλοι στις μάσκες τους.
Αφού περάσαν από τον έλεγχο η αποστολή πήγε στο μέρος της στρατοπεδίας. Ο λοχαγός Ρεχαγκελ είπε σε όλους να στήσουν τα σκηνάκια τους μαζί με τον συσκηνό τους. Οι «λέουρες» Καραγκούνης και Κατσουράνης έχωσαν τα νεούδια Γκαλίτσιο και Τζαβέλλα, ενώ οι υπόλοιποι έκαναν κανονικά τα δικά τους. Ο Νίνης, ο Μήτρογλου και ο Τζόρβας χαμογελούσαν που ήρθε η απαλλαγή τους και ησύχασαν αλλά δεν κράτησε για πολύ. Όταν ο υπολοχαγός Τόπαλίδης φώναξε όσοι έχουν τελειώσει να πάνε για να στησούν την σκηνή του λοχαγου ο Τοροσίδης τους είπε: «Νέο, πάλιωσες; Άντε στον κύριο Τοπαλίδης για την σκηνή του Λοχαγού».
Η ώρα περνούσε και οι δουλειές γίνοταν όπως πάντα από τους νέους. Μόνο ο Βύντρα βοηθούσε από τους παλιούς. Schnell Schnell!! φώναζε ο λοχαγός Ρεχάγκελ. Bilden Sie ein rohes in fünf vier drei….. Γκέκας, Χαριστέας, Τζιόλης και Πλιάτσικας κατάλαβαν αμέσως και φώναξαν στους άλλους: «Γρήγορα ρε μαλάκες στη γραμμή». Ανέλαβε ο υπολοχαγός Τοπαλίδης: «Γιατί δεν εκτελείτε; Θέσεις για κάμψεις…». Ο Κυργιάκος άρχισε να φωνάζει στον Μάκο: «Θα τσιμπάω και στην εθνική για σένα ρε νέο; Δεν μου έφτανε όσες πήρα στην ΑΕΚ;». «Όρθιοι!!» είπε ο υπολοχαγός Τοπαλίδης. «Κάντε μία γραμμή. Ο Λοχαγός θα δώσει διαταγή».
Στάθηκε ανάμεσά τους ο Λοχαγός Ρεχάγκελ , γυάλισε το παράσημο του 2004 και με πολύ θάρρος είπε στους στρατιώτες του: Αύριο που γίνομαι εκατόνταρχος όπως έλεγαν και στην αρχαία Ρώμη θέλω να μου χαρίσετε μία πρόκριση. Δεν με νοιάζει αν θα παίξετε καλά. Σαλπιγγίδης και Σαμαράς μονολόγησαν «και πότε σε ένοιαξε;». Αρκεί να περάσουμε. Ας περάσουμε και η μπάλα να μην περάσει την γραμμή. Ο Αβραάμ σκέφτηκε «όπως με τον ΟΣΦΠ δηλαδή, που μας μετράνε γκολ και ας είναι στην μικρή περιοχή η μπάλα…». Μόρας και Παπασταθόπουλος αναρωτιούνται τι δουλειά έχουν εδώ ενώ θα μπορούσαν να πίνουν καφέ στο Μιλάνο. Καλύτερα εδώ παρά τεστ Κούπερ σκέφτηκε ο Σηφάκης. Να πω κανά fuck you πάλι μονολογούσε ο Σπυρόπουλος. Ναι λοιπόν, κατέληξε ο Λοχαγός Ρεχάγκελ, με την δική μου τακτική θα πάρουμε αυτό που αξίζουμε και δεν εννοω τα καμπανέλια του Δέλλα που εκεί μας έγραψε όταν του ήρθε το χαρτί για την επιστράτευση. Τελειώνοντας, μήπως έχεις κανείς καμία ιδέα τι σύστημα να παίξουμε;
Παράδειγμα μηνύματος «μικρός που είναι ο κόσμος»…
Η ομάδα του Φρανσίσκο Ζουέλα έκανε αυτό που έμοιαζε με θαύμα στην αρχή του δεύτερου γύρου. Η FC Kuban Krasnodar με ένα ντεμαράζ νικών και τερματίζοντας αήττητη στον δεύτερο γύρο κατάφερε και κέρδισε μια θέση που οδηγεί στην Ευρώπη. Την επόμενη χρονιά θα παίξει στο Europa League. Με δυσκολία στους προκριματικούς καταφέρνει και μπαίνει στους ομίλους. Κερδίζοντας τα παιχνίδια στην έδρα της και παίρνοντας και μια ισοπαλία στα τρία εκτός έδρας παιχνίδια καταφέρνει να περάσει στους 32. Εκεί η μοίρα το έφερε να πέσει αντίπαλος με τον Οσφπ. Που παίρνοντας το πρωτάθλημα στο νήμα μπήκε απευθείας στους ομίλους του Champions League. Βέβαια με αντιπάλους την Ρεαλ Μαδρίτης και την Μίλαν περιορίστηκε στην τρίτη θέση που οδηγεί στο Europa League. Τα χαμόγελα για την κλήρωση ήταν αρκετά στο μεγάλο λιμάνι. Ο Τοροσίδης πήρε τηλέφωνο τον παλιό του συμπαίκτη Ζουέλα. – Που ‘σαι ρε Φρανσίσκο; – Καλά Βασιλάκη. Εδώ στο κρύο. Εσύ πως και μας θυμήθηκες; – Καλά δεν είδες την κλήρωση; Θα παίξουμε αντίπαλοι στο Europe League – Α, μαζί πέσαμε; – Ναι, θα ξανάρθεις στην Ελλάδα, πως σου φαίνεται; – Μια χαρά, θα ζεσταθώ πάλι – Μικρός που είναι ο κόσμος ε; – Μικρος ναι, αλλά που να δεις τον πιτουφινο σου…. Με κάθε σεβασμό και στους δύο παίκτες, στις ομάδες και στις ιστορίες τους. Η ιστορία είναι φανταστική και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα.
Απ΄το μανάβικο παιρνώ και βάζεις πορτοκάλια Θα γίνεις το κορίτσι μου ή θέλεις παρακάλια; εγώ είμαι στο ψαράδικο και έχω κάνει πλάτες αλλά μπορώ να σε κοιτώ που βάζεις τις σαλάτες και στο μανάβικο βοηθώ σαν έρχονται πελάτες αλλά πονάν οι ώμοι μου, η μέση και οι πλάτες κι εσυ βοηθάς πάντα παντού, με γέλιο και με χάρη αυτο το λέω για καλό και πάρτο για καμάρι ζηλεύει ο Μάκης που βοηθάς κι εμένα τον καημένο μου είπες πως στην έσπασε, τον έχεις πια γραμμένο το ξέρω σου αρέσω εγώ, το λέω και κοκκινίζω αλλά έχω λίγο βαρεθεί συνέχεια να στα πρήζω Γι’ αυτό απάντα γρήγορα γιατί έχω σκοτούρες βάζουν συνέχεια προσφορές πέστροφες και τσιπούρες και στην δουλειά δεν θα πατώ αρκεί νά’ μαι μαζί σου ξέρεις τι λένε για εκεί που βγάζεις το ψωμί σου… όμως καλά ήταν μέχρι εδώ και με αυτό το ποιήμα είναι πολύ κουραστικό να βρισκω κάθε ρίμα
Υπάρχουν άνθρωποι που ξεδίνουν ακούγοντας Σωκράτη (Μάλαμα εννοείται) αγκαλιά με ένα μπουκάλι ρακί. Εγώ δεν μπορώ έτσι. Θέλω να παίξω μπάσκετ. Όχι ποδόσφαιρο. Αυτό το προτιμώ τον χειμωνά. Θέλω μπάσκετ. Με την σπυριαρα, που λένε οι κακεντρεχείς. Θέλω να τρέξω. Να σπρώξω. Να πηδήσω. Να βρισω! Να πω “καλάθι και φάουλ, είκοσι όλα στα εικοσιδύο”. Να ιδρώσω. Να κουραστώ και να είμαι πιασμένος στα καλάμια την επόμενη μέρα. Πάμε άλλο ένα;
Μια μούτζα όνειρα
Είμαι ο ωτίτης. Δεν με ξέρετε, βάζω στοίχημα. Ίσως αν σας πω τον τρόπο που με φωνάζουν συνήθως: “μικρό”. Καταλάβατε ποιος είμαι; Να σας δώσω ακόμα ένα στοιχείο. Δεν φαίνομαι πουθενά! Δεν βοήθησα ε; Είμαι το μικρό δακτυλάκι στο χέρι σας. Αυτό που δεν του δίνει κανείς σημασία; Αυτό. Δίκιο δεν έχω; Εντάξει, με σηκώνετε όταν πίνετε τσάι. Ουαου! Ναι ανατρίχιασα. Δείτε! Μερικοί άνδρες με τιμάνε με έναν περίεργο τρόπο. Αφήνουν το νύχι να μεγαλώσει και μετά με χώνουν στο αυτί τους… Νιώθω μεγάλη τιμή τι να σας πω…,Μπλιάχ….
Δεν τα βάζω με τα αδέρφια μου. Ούτε καν με τον “όλοι σας και μόνος μου”. Τι ποιον; Τον αντίχειρα ντε. Εκεί, να έρχεται πάντα απέναντί μας. Λες και μας πουλάει τσαμπουκά. Εντάξει ρε φίλε, μπορείς να κουνιέσαι όσο θέλεις. Τι φταίω εγώ; Το έχει πάρει και πάνω του με το Μπίνγκο και τα βιντεοπαιχνίδια. Όλο εκείνος παίζει!
Οι υπόλοιποι εντάξει. Πιο νορμάλ. Τον καημένο τον παράμεσο λυπάμαι. Ούτε καν αυτό με το τσάι δεν έχει. Ούτε καν δικό του όνομα δεν έχει. Μία πρόθεση και το όνομα κάπου άλλου κολλητά. Ούτε καν σε χειρονομία δεν συμμετέχει έξω τους μούτζας. Εκεί παίζουμε μπάλα όλοι.
Ο μέσος εντάξει, τι να πω. Μεγάλος αλήτης. Ήταν πάντα της άποψης καλύτερα κακή δημοσιότητα παρά καθόλου δημοσιότητα. Ξέρετε όλοι την χειρονομία. Πρέπει να περνάει και γενικά καλά…. Χώνεται παντού, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ…
Ο δείκτης. Καλός αυτός. Σαν φωτογραφική μηχανή είναι. Δείχνει. Μεγάλη υπόθεση. Είτε για καλό είτε για κακό. Τον κοροϊδεύουμε καμιά φορά. Τον φωνάζουμε λιχανό. Τσαντίζεταιιιιιι. Τι να κάνουμε; Λέγεται κι έτσι. Εσείς μπορεί να μην το ξέρετε αλλά εμείς μέσα στην οικογένεια το γνωρίζουμε καλά.
Ξαφνικά η ζωή μου όμως απέκτησε ένα νοήμα. Πάνε χρόνια δηλαδή, αλλά τώρα μου δόθηκε το βήμα για να μιλήσω. Είναι ένα παιδάκι και με καθιέρωσε σε μια χειρονομία. Τώρα γίνεται από αρκετούς αλλά εκείνος την έκανε πρώτος, αν δεν κάνω λάθος. Χαμογελαστό , με αστεία δόντια που κλωστάει μια μπάλα. Όταν βάζει γκολ, που το κάνει συχνά, κάνει μια την χειρονομία με εμένα και τον μεγάλο. Ζήλεια…. Στην άλλη των heavy μεταλλάδων όσο νά’ ναι είναι και ο λιχανός, δεν το φέρει τόσο βαρέως…. Αλλά από τότε που είμαστε οι δύο μας όλο με μειώνει. Με φωνάζει ο “πιο μικρός” ή ο “παραπαράμεσος”. Τέτοια μου κάνει και μετά θα γίνω κομπλεξικός. Όλο βάζει τον παράμεσο να στέκεται μπροστά μου και να μην με βλέπω! Έτσι νιώθω όταν βλέπω την χειρονομία. Πως είμαι εγώ! Ο πιο διάσημος ωτίτης του κόσμου! Μεγαλομανία; Ίσως. Αλλά όλοι έχουμε όνειρα. Ακόμα και το μικρό σας δακτυλάκι: “Με λένε ωτίτη και όταν μεγαλώσω θα δείρω τον αντίχειρα!”.
Εμείς που δεν καπνίζουμε δεν μπορούμε να δημιούργησουμε τεχνητο καπνό για να δείξουμε αινιγματικοί και να πλέξουμε μυστήριο γύρω από το πρόσωπό μας.
Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να μην πάρεις ποτέ κίτρινη για θέατρο.