Όταν ο Ροναλντίνιο έβαλε το περίφημο γκολ “σβήσιμο του τσιγάρου” στο Στάμφορντ Μπριτζ όλοι το θαύμασαν. Λίγοι όμως ήξεραν πως την κίνηση την είχε μάθει ένα βράδυ στο Ρέμο και πως καταβάθος ξενέρωσε που δεν είχε 3-4 πιάτα πρόχειρα για να τα σπάσει στους πανηγυρισμούς.
Το 5ο φως στο Μονακό δεν είχε σβήσει ακόμα, αλλά ο θόρυβος κάποιας μπουκωμένης εξάτμισης ακούστηκε εκωφαντικός. «Άκυρη εκκίνηση» φώναξαν όλοι ασυναίσθητα. Αργότερα κατάλαβαν πως απλά ο ψηλός φύσηξε τη μύτη του…
ΜΟΥ ΞΑΝΑΡΧΟΝΤΑΙ ΕΝΑ-ΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΟΞΑΣΜΕΝΑ
Η επιλογή της έδρας ήταν ένα θέμα που έφερε συγκρούσεις. Ο Μαυρομιχάλης επέμενε να παίξουμε στα ίσια. Ο Κολοκοτρώνης όμως ήταν κατηγορηματικός: «Στο κλουβί των Δερβενακίων θα γίνει το ματς, μπορεί να υστερούμε σε ποιότητα αλλά έχουμε ψυχή. Τους έχουμε εκεί μέσα». Η τακτική; Μονόδρομος… Κλείσιμο των διαδρόμων πίσω, διαρκείς παγίδες στο κέντρο και ο Νικηταράς μπροστά σε free role. Ο Δράμαλης είδε το τυρί. Τη φάκα όμως όχι. Είδε τους χώρους κενούς και ξανοίχτηκε… Όταν βγήκαμε μανιασμένα στην κόντρα ήταν ήδη πολύ αργά. Ούτε που κατάλαβε πως έπαθε την μετέπειτα πολυτραγουδισμένη νίλα… «Κερδίσαμε απλά μια μάχη, όχι τον πόλεμο» δήλωσε εμφανώς ανακουφισμένος ο Γέρος του Μωριά, στην πρώτη και μόνη φορά που αυτή η φράση περιέγραφε με τόση ακρίβεια την πραγματικότητα. Διάολε, πόσο μα πόσο δίκιο είχε…
Όταν κερδίσαμε τον Χάρο στα μαρμαρένια αλώνια την άλλη μέρα, οι οπαδικές μας εφημερίδες κυκλοφόρησαν με τίτλους όπως «Αλώνι-σε», «Άλωσε τα αλώνια», «Έσπασε το μάρμαρο» κλπ. Εξαίρεση αποτέλεσε η εφημερίδα που παίρνει γραμμή από εμάς και η οποία ήταν καλεσμένη και στη δεξίωση που παραθέσαμε στη βίλα μας για τη νίκη, η οποία είχε τίτλο «Από τα αλώνια στα σαλόνια».
Ένα τραγουδάκι για τον Ντιντιέ τον Ντομί, που κάποιοι θέλουν να φάνε μπαμπέσικα…
Κάποιος κοιτάει την ώρα κάποιος στο Ρέντη τρέχει ο Ντιόγκο δίαιτα κάνει Ντουντού απ’ τα μπλογκ απέχει
Και μένα τι με νοιάζει εδώ έχει πάντα γύρο μόνο που με παχαίνει οπότε λεν’ να φύγω είχαν πει θα φύγω,είχαν πει…
Κι όμως είμαι ακόμα εδώ κι αυτό το καλοκαίρι αφρός από φραπέ κολλάει στο χέρι κάποιος κοιτάει την ώρα κάποιος στο Ρέντη τρέχει είμαι ακόμα εδώ
Τους έχει λιώσει ο Λίνεν στην προετοιμασία έφερε και Χολέμπας για εμέ δεν δίνει μία
Μαζί Λέτο-Σισέ-Γκοβού, δεν φτάνουνε δυο μπάλες Με Μίκαελ Μπάλακ ή χωρίς, Deutschland uber alles ή μπαλαδόρε έξοχε, Όσκαρ Μάρκος Γκονζάλες;
Βρίσκεσαι στην κορυφή του Ολύμπου καλεσμένος του Δία στο γεύμα που παραθέτει για να γιορτάσει το εκατομμυριοστό του κέρασμα. Ίσως, αν ξεχάσεις το νέκταρ,την αμβροσία και την θεά Αφροδίτη που σερβίρει τσίτσιδη, να καταλάβεις πως την διαφορά στο δείπνο την κάνει το δικό μας κίτρινο τυρί…
Με τη λήξη των μεταγραφών και για ελεύθερους παίχτες έσβησε και η τελευταία πιθανότητα να γίνει το θαύμα και να χτυπήσουν χαρμόσυνα οι καμπάνες στον Άγιο Ιωάννη τον Ρέντη επειδή ΑΥΤΟΣ θα ανανέωνε.
Γειά σου αέρινε. Γειά σου απροσπέλαστε. Γειά σου ατίθασο άτι.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ρημαδιασμένη τελευταία Κυριακή που έπαιξε και μετά, ελαφρά τη καρδία, είπαν πως δεν θα τον ξαναδούμε στα ερυθρόλευκα… Τα έχει τραγουδήσει άλλωστε προφητικά και ο μεγάλος Γρηγόρης Μπιθικώτσης:
Μια Κυριακή, ποιος το περίμενε πως θα ‘ταν Κυριακή Μια Κυριακή, ήρθαν και μου ‘παν ότι διώχνουν τον Ντομί Ήρθαν και δίωξαν το πουλέν μου, μια Κυριακή Ήρθαν γ@μώ τη Σεντ Ετιέν μου, μια Κυριακή
Δεν το μπορώ, το αριστερό φτερό το άδειο να θωρώ Δεν το βαστώ, να του ‘χει κλέψει τη φανέλα ο Μοντεστό Κι έλα, ξερίζωσ’ την καρδιά μου, σαν τον ανθό Να μπω κι εγώ απ’ το χώμα χάμω, να κοιμηθώ.
Αντίο ΜΕΓΑΛΕ Ντιντιέ Ντομί…
Μου το έλεγαν όλοι όταν έκανα την παραγγελία. Τρία πιτόγυρα απ’ όλα ήταν πολλά για 12 η ώρα το βράδυ. Σε συνδυασμό μάλιστα με 2 μισόλιτρες μπύρες που τα συνόδεψαν στο μακρύ ταξίδι στον οισοφάγο. Τα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν, για την ακρίβεια έκαναν την εμφάνισή τους κανα 2ωρο μετά όταν αποφάσισα να ξεκουράσω το ταλαιπωρημένο μου κορμί στη θαλπωρή του κρεβατιού. Το όνειρο που είδα ήταν κάπως έτσι: Ήμουν λέει στέλεχος στη Giant (ναι, τη γνωστή, αυτή του Γιάγκου Δράκου στη “Λαμψη”). Άγχος,δουλειά, ο Γιάγκος να κερνάει όλες τις γραμματείς, γενικά ρουτίνα. Μέχρι τη μέρα που η Giant δέχτηκε τρομοκρατική επίθεση αλα Μπιν Λάντεν. Διάολε, ένα αεροπλάνο καρφώθηκε πάνω της. Ενστικτωδώς τρέξαμε όλοι προς την ταράτσα του κτηρίου. Ήμουν δίπλα- δίπλα με τον Γιάγκο και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι έχει γίνει, ενώ περιμέναμε το ελικόπτερο που θα μας έσωνε από του χάρου τα δόντια. Ξάφνου τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα. Από την κορυφή της Giant διακρίναμε ένα περιπολικό στην είσοδο και τον Σέβο Δράκο περικυκλωμένο. Τον είχαν συλλάβει για οικονομικό σκάνδαλο κατασπατάλησης δημόσιου χρήματος… Ξύπνησα ιδρωμένος και ορκίστηκα να μην ξαναπαραγγείλω ποτέ τόσα πολλά, τόσο αργά. Αλλά ταυτόχρονα αναρωτιέμαι ακόμα: Τι είναι πιό σουρεαλιστικό σε αυτό το όνειρο; Ότι δούλευα στη Giant; Ότι δέχτηκε τρομοκρατική επίθεση από Άραβες; Ή μήπως ότι σε αυτή τη χώρα συνέλαβαν κάποιον για οικονομικό σκάνδαλο του Δημοσίου;
Όλοι μας την πρώτη φορά που παίξαμε το ΜΑΜΕ32 με τα παιχνίδια από τα αγαπημένα μας ηλεκτρονικά πατούσαμε σχεδόν μανιασμένα το κουμπί που προσθέτει credits, παίρνοντας ενδόμυχα εκδίκηση για όλα τα πεντητάρικα και κατοστάρικα που είχαμε ρίξει μικροί.
