Σε κάθε ταινία που διαδραματίζεται σε αεροπλάνο και έχει να κάνει με αεροπειρατεία, ΠΑΝΤΑ θα υπάρχει μια γυναίκα με μωρό και ένας γεροξούρας που θα την σπάει σε όλους. Ταυτόχρονα ο πρωταγωνιστής, εκτός του ότι θα νικήσει τον αεροπειρατή, θα απενεργοποιήσει την βόμβα και θα προσγειώσει το αεροπλάνο (καθώς ο κυβερνήτης και ο συγκυβερνήτης θα έχουν σκοτωθεί από τον κακό) με την βοήθεια ενός (νέγρου συνήθως) βετεράνου πιλότου, μέσω ασυρμάτου. Συνήθως δε, θα έχει και την βοήθεια της όμορφης αεροσυνοδού με την οποία στο τέλος θα τα φτιάξουν, εκτός και αν έχει ήδη σχέση (φυσικά θα είναι πιστός σ’αυτή, ακόμη και αν η αεροσυνοδός είναι το πιο τρελό νέτο που έχει δει ποτέ του).
Ο πους της καθετου ειναι αρχη δια τη Γεωμετρια… ΑΛΛΑ, αν ο Γκοντζος ηταν ο πυργος του Αιφελ, εσεις θα ησασταν ο υψους 1,5 μετρου πυργος απο αδεια πακετα τσιγαρων (Καρελια χρυση κασετινα) στο δωματιο μου, τον οποιο η μανα μου πεταξε στα σκουπιδια αναφωνοντας «εχει καταντησει αηδια αυτο το πραγμα».
Φωνη 4: Ρε Βαιμάκη τι θα γίνει με αυτή τη φωνή σου, μου έχεις καταστρέψει τα μπάσα στο στερεοφωνικό… ΑΛΛΑ αν ο Γκόντζος ηταν οι εννιάμιση εβδομάδες, εσείς θα ήσασταν οι εννιά μέρες που έχω ίωση και τρεχω στην τουαλετα καθε τρεις και λιγο.
Πέμπτη χωρίς Γκόντζο, σουβλάκι χωρίς τζατζίκι… ΑΛΛΑ αν ο Γκόντζος ήταν η τρομερή Γιουγκοπλάστικα των Ράτζα, Κούκοτς και Περάσοβιτς, εσείς θα ήσασταν ενα ταπεινό πλην τίμιο Γιούγκο Ζάσταβα.
When the going gets tough, the tough gets going… ΑΛΛΑ αν ο Γκοντζος ήταν ενας αρωματικός espresso ristretto σε γραφικό cafe της piazza Venezia στη Ρώμη, εσεις θα ήσασταν «νες μέτριος με λίγο γάλα» στο κυλικείο κάποιου εξαθλιωμένου ΤΕΙ.
