Όλοι μας, την πρώτη φορά που πήγαμε στο οικείο Ειρηνοδικείο να δώσουμε ένορκη βεβαίωση, στην ερώτηση της γραμματέως αν θέλουμε να προσθέσουμε κάτι άλλο στην κατάθεσή μας όλοι -μα όλοι- απαντήσαμε «Βαϊμάκης respect».
Την τρίτη φορά που κάναμε κυκλωτικό ελιγμό με F-15 τραγουδήσαμε τους στίχους «κι όπως θα παίρνω τις στροφές εσύ αν θέλεις κοίταζέ με» στον εκπαιδευτή της σχολής Ικάρων από τον ασύρματο.
Όσοι εμφανίζονται στα τηλεοπτικά παράθυρα ώς «εκπρόσωποι», «πρόεδροι» κλπ. συνήθως κάθονται μπροστά από τιγκαρισμένη βιβλιοθήκη η οποία -αν παρατηρήσουμε προσεκτικά- αποτελείται από βιβλία άσχετα με την ιδιότητα του ομιλούντος.
Σε κάθε Πανεπιστημιούπολη θα δούμε μια παρέα τοπογράφων να κάθονται γύρω από ένα τρίποδο με κάτι σαν τηλεσκόπιο, ο ένας να κοιτάει μέσα σε αυτό και οι άλλοι να σημειώνουν πράγματα που κανείς άλλος δεν καταλαβαίνει.
Δεν υπάρχει λεπτός σουβλατζής.
Σε όλες τις αμερικανιές, όταν ο πρωταγωνιστής- ο κλασικός μικρομεσαίος, ταλαίπωρος ιδιωτικός υπάλληλος- απολυθεί, θα περάσει να αποχαιρετήσει τους παλιούς συναδέλφους μέσα σε έντονη συγκινησιακή φόρτιση, κρατώντας όλα του τα πράγματα ΠΑΝΤΑ σε μια μεγάλη χάρτινη κούτα.
Η θεία Όλγα, η θεία Όλγα ξέρει ΑΛΛΑ… Αν ο Γκόντζος ήταν η πανάκριβη μεταξωτή ασημί γραβάτα που φορούσε απόψε στο «Αθλητικό Πανόραμα» το ίνδαλμά μου, ο Πατ Ράιλι του Σπορ Fm, Σωτήρης Κωσταβάρας, εσείς -ρε λέτσοι- θα ήσασταν οι γραβάτες με λαστιχάκι που μας φορούσαν οι γονείς μας όταν ήμασταν δημοτικό.
Μεσιμεσιμεσιμεσιμεσι, ΓΚΟΟΟΟΟΛγκολγκολγκολγκολ, Γκολάσο ντε Λιονέλ Μέσι! ΑΛΛΑ… αν ο Γκόντζος ήταν ο μικρός θεούλης της μπάλας Λιονέλ Μέσι, εσείς θα ήσασταν η μέση-«δαχτυλίδι» της Έφης Θώδη.
Μάτζιο Εμπέντε και στον Τέρι παρά Μέκκα και Σταλτέρι, ΑΛΛΑ… αν ο Γκόντζος ήταν η απαστράπτουσα, φρεσκοκερωμένη Lambo του Δον της καρδιάς μας, εσείς θα ήσασταν το μπλε, παρατημένο, καταχεσμένο από τα πουλιά Ford Escort 30ετίας που είναι παρκαρισμένο σε κάθε γειτονιά (πάντα κάτω από δέντρο, διάολε).
Βλέποντας τον Σερμαντίνι και κρίνοντάς τον από πλευράς εμφάνισης, μαχητικότητας και τιμιότητας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ο Σαριέγκι του μπάσκετ… ΑΛΛΑ, αν ο Γκόντζος ήταν η συνεχώς αυξανόμενη κοινωνική τάση ότι η μαθητική παρέλαση στις εθνικές επετείους αποτελεί αναχρονιστικό κατάλοιπο ολοκληρωτικών καθεστώτων, εσείς θα ήσασταν η φράση «έλα μωρέ, το έστησαν οι μπουκηδες» όταν είδαμε τη διακύμανση του σκορ του παιχνιδιού Ρεάλ- Μίλαν.