Η δική μου στιγμή Μουντιάλ
5 Ιουλίου 1982, ώρα 6:00 το απόγευμα. Εγκλωβισμένος σε ένα ισόγειο δυάρι μ΄ ένα γυμνό γλόμπο στο ταβάνι και ένα σκωροφαγωμένο θρανίο στη μέση, περιμένω στωικά το μουσάτο παλιόβλαχο με τα πατομπούκαλα να μου κάνει ιδιαίτερο μαθηματικά. Το Σεπτέμβριο θα πάω πρώτη Γυμνασίου. Τα λεπτά περνάνε. Από το καφενείο της γωνίας ακούγονται ιαχές. Τα τραπεζάκια βγαλμένα έξω, πιάνουν σχεδόν ολόκληρο το πεζοδρόμιο. Εδώ και 20 μέρες έχω βυθιστεί στην υπόθεση Μουντιάλ. Έχω αρχίσει να μαθαίνω απ’ έξω συνθέσεις, παίχτες και νούμερα φανέλας. Θεωρώ βέβαιο ότι η Βραζιλία θα πάρει από την Ιταλία τουλάχιστον την ισοπαλία και θα περάσει στα ημιτελικά. Αλλά σήμερα, τα μαθηματικά μού ‘χουνε καταστρέψει τη μέρα.
Κατά τις 7 παρά, σκάει μύτη λαχανιασμένος ο ,δάσκαλος». «Συγγνώμ’ για τν καθυστέρσ», πέταξε και έσουρε την καρέκλα να κάτσει απέναντί μου. «Ποιός νίκησε;» ρώτησα τρώγοντας τα νύχια μου. «Η Ιταglία», ξεφύσηξε μ΄ένα μισοαυτάρεσκο χαμόγελο. «Ε, μα μας είχαν πρήξ με τς βραζιλιάνς…». Υστερόγραφο: (1) δεν έμαθα ποτέ μαθηματικά (2) κατάλαβα σχετικά νωρίς ότι υπάρχουνε πολλοί άμπαλοι κομπλεξικοί που ξέρουν μαθηματικά (3) τουλάχιστον δεν είδα ποτέ την καλύτερη ομάδα των τελευταίων 35 χρόνων να αποκλείεται, αλλά το έζησα σαν ένα κακό όνειρο.
