Ο Λουα Λουα γυρισε για παντα στην θρυλαρα τελειωνει ο Παβιο στην παρνηθα και βρεχει στη Σαχαρα ή αν ο Γκοντζος Σουπερμαν, εσεις η Κροφτ η Λαρα; Ο Παο βγηκε δευτερος στο Ουεφα το παλιο η αμασχαλη μου βρωμα σαν καλτσα του Παβιο ή αν ο Γκοντζος Μαντσεστερ εσεις η Μονακο; Σμολαρεκ δωρο εκαναν αντι για μια κολωνια τα καμπανελια του Παβιο ειναι ωσαν πεπονια ή αν ο Γκοντζος καμπερνε εσεις φτηνα μπυρονια; Προτου να βγω με γκομενα φοραω Τζιτζιλωνη με του Παβιο τ’ “ανθονερο” γεμιζει ενα μπιτονι ή αν εσεις ο Ποποβιτς, ο Γκοντζος ειν’ ο Ρονι;
Δεν γνωρίζω αν έχετε ασχοληθεί στο παρελθόν, αλλά νομίζω πως ήρθε η ώρα να ασχοληθείτε με τους “επανασκοράροντες”, κατά το κοινώς λεγόμενο. Για να το κάνω λιανά, εννοώ όλους αυτούς, που έβγαλαν την οργή τους, όλους αυτούς που ξεθύμαναν όταν το κρίσιμο τέρμα επετεύχθη, όλους αυτούς που επιβεβαίωσαν το αναπόφευκτο, όλους αυτούς που δήλωσαν με αυτόν τον τρόπο ή δικαιολόγησαν την παρουσία τους στο γήπεδο, όλους αυτούς που απλά είναι σαδιστές ή τρέφουν μίσος για τον αντίπαλο πορτιέρο, όλους αυτούς… που ενώ ο συμπαίκτης τους σκόραρε, δεν έτρεξαν να πανηγυρίσουν μαζί του αλλά σούταραν ξανά την μπάλα που είχε επιστρέψει από το “σφιχτό δίχτυ” τύπου γηπέδου Καραισκάκη (“μπακλαβωτό”). Ρωτάω, διάολε! Γιατί το κάνουν; Είναι μήπως πάνω στην ένταση της φάσης και δεν αξίζει να ασχοληθούμε; Είναι η εκδήλωση της απογοήτευσης τους επειδή δεν χρίσθηκαν αυτοί ως σκόρερ; Μήπως έχασαν το γκολ και θέλουν να το ξαναδούν; και, αν είναι έτσι, γιατί σε απόσταση μόλις μισού μέτρου και ενώ κανείς δεν τους μαρκάρει, πολλές φορές τη στέλνουν στα μνήματα αντί ξανά στα δίχτυα; Ας μπούμε λοιπόν στην ψυχολογία αυτών των παικτών… Την ώρα που βλέμματα και κάμερες στρέφονται στον σκόρερ. Ευχαριστώ.
Όλοι μας έστω και μια φορά, ευρισκόμενοι σε ανδροπαρέα, μιλώντας για το αποτέλεσμα κάποιου ματς έχουμε πει: «’Το περίμενα, αλλά ο μ@λ@κας δεν πήγα να το παίξω στο στοίχημα…».
Σε όλα τα στριπτιτζάδικα οι djs που παρουσιάζουν τις κοπέλες που χορεύουν, μιλάνε με ακριβώς τον ίδιο τρόπο και τόνο και σχεδόν ποτέ δεν μπορείς να καταλάβεις τι λένε.
Μπορεί όλοι να έχουμε περιγελάσει την ατάκα «αγχωμένη μαλακία» από το «Διδυμότειχο Μπλουζ», όμως όλοι μας ξέρουμε καλά για τι πράγμα μιλάει.
Όταν στη γιορτή/γενέθλιά μας προσφέραμε στους συμμαθητές μας γλυκό, πάντα υπήρχε κάποιος που το κρατούσε στην άκρη του θρανίου μέχρι το τέλος της σχολικής ημέρας.
