Όλοι, την πρώτη φορά που πέσαμε από τα 5000 πόδια και το αλεξίπτωτο δεν άνοιξε, δανειστήκαμε από τον Σούπερμαν την μπέρτα του και ανεβήκαμε να ζητήσουμε τα ρέστα από τον εκπαιδευτή.
Όλοι μας, τη δεύτερη φορά που βάλαμε το νικητήριο γκολ στον τελικό του τσουλού με ανάποδο ψαλίδι στο 121′, νιώσαμε την αίσθηση του deja vu.
Όλοι μας, ενώ γνωρίζαμε την πυρομανία του Νέρωνα, δεν μιλήσαμε γιατί γνωρίζαμε ότι τα κτίρια της Ρώμης ήθελαν αναπαλαίωση.
Αν και Ολυμπιακός, τιμή και δόξα στο γνήσιο λαϊκό προστάτη της χαμένης αξιοπρέπειας των τριφυλλοφόρων κατά Μπαρμπή οπαδών… ΑΛΛΑ αν ο Γκόντζος ήταν το συμπαθητικό κοάλα που έσωσαν από τις φωτιές της Αυστραλίας, εσείς ήσαστε η αναποδογυρισμένη ημιλυπόθυμη κατσαρίδα που βρήκα χθες στο βράδυ στην τουαλέτα του σπιτιού μου.
Αν ο Γκόντζος ήταν το μπουκάλι πανάκριβης σαμπάνιας που μας σερβίρανε στο Ritz στο Παρίσι, εσείς ήσαστε το μπουκάλι μισού λίτρου νερού που πετάχθηκε στο Τζόρτζεβιτς στην Τούμπα.