Για να μπεις στο σάιτ του ΙΚΕΑ πρέπει να φτιάξεις την ιστοσελίδα μόνος σου…
Feat to feet
Έχει γίνει μόδα πλέον. Είσαι εσύ η γνωστή σταρλέτα και θέλεις να γεμίσεις το νέο σου άλμπουμ ή θέλεις να κάνεις ένα νέο single να βγάλεις τα τρέχοντα έξοδα για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές σου σε κάποια εξωτική παραλία, υπάρχει λύση. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένας ράπερ -και ας μην είναι τόσο γνωστός- να μασάει τα λόγια του, όπως μόνο αυτός ξέρει, ρίχνεις και συ ένα ρεφρέν και έγινε το κομμάτι. Θα σου κάνει και ο executive producer ένα κλιπάκι σε καμιά βίλα με κανένα αυτοκίνητο, πισίνες και δε συμμαζεύεται και είσαι έτοιμη. Η ζήτηση είναι μεγάλη και υπάρχει συναγωνισμός για να μπει το όνομα σου δίπλα στη λέξη feat.
Υπάρχουν δυο είδη feat. Στο πρώτο είδος ανήκει κάθε μαύρος ράπερ με μελωδική συχνά γκέι απόχρωση φωνής (βλέπε Akon). Στο άλλο είναι οι πιο αντρουά του είδους που μιλάνε γρήγορα και έντονα. Μπορούν να χωρέσουν καμιά 60αριά σειρές στίχων σε ένα τρίλεπτο τραγούδι με άνεση. Αλλά δεν έχει σημασία γιατί σχεδόν κανένας δεν καταλαβαίνει τι λένε. Και είσαι μέσα στη μόδα. Άνοιξαν οι δρόμοι και το παράδειγμα έχει ακολουθήσει πολύς κόσμος ειδικά στην Ελλάδα. Την αποθέωση του ένας-χοντρός-ράπερ-ένας-κοκαλιάρης-και-μια-γκόμενα-χωρίς φωνή την έζησα στο Must στα Γιάννενα. Εκεί άκουσα κάθε εκδοχή του κακέκτυπου the beauty and the beast. Δεν ξέρω, ίσως να είμαι υπερβολικός. Ίσως να φταίει το θηρίο που αδυνάτισε και από τότε έχασα την πίστη μου στην νέο-ραπ μουσική.
Το να σκοράρει η καινούργια μεταγραφή σου στο ντεμπούτο της, είναι σα να κάνεις σεξ στο πρώτο ραντεβού.
Ακόμα και εκεί που υπάρχουν εσοχές, το λεωφορείο κάνει στάση πιο έξω για να καβατζώσει την λωρίδα.
Παλιά πήγαινες στο σούπερ-μάρκετ με 100 δραχμές και έφευγες με 7 σοκολάτες και 2 σακουλάκια δρακουλίνια. Τώρα παντού έχει κάμερες.
