ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΒΙΚΥ ΧΑΡΙΤΟΥ
Ευχαριστώ πολύ αδέλφια τσαουσοβαϊμάκηδες που με δυο σας λέξεις μου ξυπνήσατε και πάλι αναμνήσεις από το κάλτ παρελθόν μας. Φαν του Χούλιο Ιγκλέσιας, φαν του Ενρίκε, Φαν Ρόι, Φαν Χαμ, Φαν Νίστερλόι, φαν του Σελοφάν… Ποιος όμως θα είχε το θάρρος να τραγουδήσει και να μας κάνει κι εμάς να σιγοτραγουδήσουμε μαζί του για τους φαν; Μην το ψάχνετε άδικα, γιατί το σύστημα, φυσικά κατέστρεψε το ανερχόμενο άστρο της. Παίζει να μη την γουστάραν και οι Νεφελίμ της Τάκλα – μακάν!
Είναι η Βίκυ Χαρίτου. Είναι η (μικρή) κυρία του ποπ ελληνικού τραγουδιού με την ναζιάρικη φωνή. Θα μπορούσε να εξελιχθεί σε Σπάις Γκέρλ του ελληνικού πενταγράμμου, αλλά.. ας όψεται το σύστημα!
Θα σας πω στίχους και πιστεύω να θυμηθείτε πολλά!
Γι αυτό μη λες απλά, πως έχω στυ(Υ)Λ (αυτή την προφορά του Λ, ούτε η Ιέρεια των Ελ δε θα μπορούσε να την πετύχει) και σεξ απήλ είμαι πολύ καλή ανφάς και προφίλ γιατί δεν είμαι φαν των κοπλιμάν δεν είναι αυτά για μια κοπέλα το παν δεν πέφτω έτσι απλά με λόγια καλά χρειάζεται καιρός θυσίες κι άλλα πολλά!
Δε φτάνουν μόνο λόγια και κομπλιμέντα θέλω αποδείξεις, πράξεις και ντοκουμέντα. Ο ύμνος αυτός εξέφρασε τις σκέψεις πολλών κοριτσιών της δεκαετίας του 90.
Και δε θέλω ειρωνίες ότι είναι άγνωστη. Ποιος δε λικνίστηκε με το βίντεο κλιπ του : Νύχτες στη Μύκονο με την πανσέληνο μαζί νύχτες για έρωτα κι όνειρα μέχρι το πρωί.
Νομίζετε πως εδώ τελείωσε η ιστορία της Βίκυς; Στην αντιγραφή ενός τραγουδιού της Κωνσταντίνας;
Κι όμως έχει δώσει τόσα πολλά το Βικάκι. Και συνεργάστηκε με τον άνθρωπο που τραγούδησε το Οπα στην Γιουροβίσιον, τον Γιώργο τον Αλκαίο, τον γιό του Γιάννη του Βασιλείου.
Τούτη η εποχή δε κάνει διακρίσεις όλοι οι χοροί παρόμοιες κινήσεις κι αφού η Ελλάδα πια όλα τα θέλει μη μιλάς για ντίσκο, ροκ ή τσιφτετέλι…
Τα σχόλια στο Γιου τιούμπ είναι χαρακτηριστικά : “Ανέβασε το Ντίσκο ροκ ή τσιφτετέλι! plz ανέβασε το έπος! Το ψάχνω καιρό!”
Βίκυ Χαρίτου σε γουστάρουμε τρελλά πίσω, στα στούντιο, στις πίστες, στη Μύκονο, στα… πανηγύρια, στη… ζωή μας. Αν ακούς αυτή την έκκληση τραγούδησέ μας ξανά! Όποιος έχει εντοπίσει ίχνη της, παρακαλείται να επικοινωνήσει με το χαμόγελο του (χαμένου) τραγουδιστή…
ΣΠΑΣΤΑ ΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ ΣΕ ΜΕΛΕΙ… ΣΠΑΣΤΑ ΚΑΙ ΠΕΡΝΑ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ
Η παρουσία του μεγάλου Ιωάννη Βασιλείου στο Φάιτ Κλάμπ μαζί με τον Κωνσταντίνο Γκόντζο, έπρεπε να σας είχε ξεσηκώσει όλους. Σηκωθείτε από καναπέδες, κρεβάτια, ντιβάνια (όπως λέει και ο Ελ Λιακόπουλος), ανοίχτε τα ραδιόφωνά σας. Και μη σας μέλει…
Αν ο Βασιλείου με τον Γκόντζο ήταν η αύξηση μετοχικού κεφαλαίου του Φάιτ Κλάμπ, εσείς θα είσασταν οι χιλιάδες επενδυτές. Θα είσασταν μέσα στην τρέλλλλα και οι ΤσαουσοΒαϊμάκηδες θα σας βάζαν να χτυπάτε παλαμάκια, θα σας βλέπαν και θα γίνονταν κομμμμάτια… Ο Κωνσταντίνο Γκόντζος ετοιμάζεται πάλι να κάνει αναφορά σε κάθε κάτοικο του πλανήτη που ακούει ράδιο, να δώσει την ιερή καλημέρα του στην Φινλανδία, την Αγγλία, την Αυστραλία, το Μάλι και τις Παρθένες Νήσους, όπως ο παπάς αναφέρει τα ονόματα υπέρ αναπάυσεως κατά την θεία λειτουργία.
Αισχροί ραδιοφωνατζήδες, δάκοι του πενταγράμμου, κλέφτες του κλειδιού του Σολ, αβανταδόροι των απανταχού φλώρων καλλιτεχνών, που παρακαλάτε για μία πρώτη ραδιοφωνική μετάδοση του νέου τραγουδιού του Κότσιρα και του Οτεγιάννη, που νομίζετε ότι η αγάπη μένει στην πολυκατοικία: Βάλτε φίνα και ακούστε τώρα λάιβ τον Γιάννη Βασιλείου με την κιθάρα του να ξεσηκώνει, υπό την καθοδήγηση των τίμιων οδοιπόρων που την έχουν δεί αλλιώς, τα πλήθη, χαρίζοντας την υπέρτατη αίσθηση της ποιότητας.
Σπάστα όλα και μη σε μέλει… Σπάστα και πέρνα στην άλλη πλευρά.
Όταν προλαβαίνει κάποιος να μπει στο τρένο τελευταία στιγμή πριν κλείσουν οι πόρτες, έχει πάντα ένα ηλίθιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του!
Όλοι όσοι έχουμε ακούσει τον στίχο Ο Σόλε Μίο… έχουμε πει ως, και καλά, επόμενο στίχο : Ο Σόλε Δύοοοο…
Όλοι έχουμε ζωγραφίσει γυαλάκια ή μουστάκι σε φωτογραφίες σε βιβλία όσο μιλάει ο καθηγητής!
Στα σκυλάδικα όταν έρχεται η φωτογράφος κανείς δε θέλει να βγεί φωτογραφία, αλλά στο τέλος όλοι βγαίνουν και στο τέλος αγοράζουν τη μία από τις δύο φωτογραφίες και σκάνε και 10 ευρώ, λέγοντας : Έλα μωρέ, έτσι, για να θυμόμαστε την σημερινή μας έξοδο!
Οι πιο ευγενικοί άνθρωποι που γνωρίσαμε ποτέ στη ζωή μας είναι κάτι ηλίθιοι ξένοι που μπήκαν στο ασανσερ του ξενοδοχείου όπου μέναμε και αισθάνθηκαν την υποχρέωση να μας χαιρετήσουν με ηλίθιο ύφος χωρίς να μας ξέρουν.
