Όλοι μας χαρήκαμε όταν χρησιμοποιήσαμε πρώτοι και για πρώτη φορά την τηλεμεταφορά. Στην συνέχεια καταλάβαμε ότι δεν είχαν άδικο οι γραφικοί που υποστήριζαν ότι σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός…
Του σκώρου άπιαστος μεζές, του Ρίμπο οι φανέλες στου Βαϊμάκη το χωριό, οι θείτσες top modeλες ή αν ο Γκόντζος μ’ ότ κουτύρ, εσείς με φουστανέλες;
Μπάτσος καλός, μπάτσος κακός, Βαϊμάκη μην «ψαρώνεις» Τον «τερμα» αφήνεις μέγιστε, Λέμαν και ξαλαφρώνεις Ή αν ο Γκόντζος Μπερμπερυ εσείς ο Τζιτζιλώνης;
Όλες οι τρίχες του σώματος μας έχουν φορά από πάνω προς τα κάτω, εκτός από αυτές που βρίσκονται μεταξύ αφαλού και κουκούνας.
Όλοι πιστεύαμε πως τον ελληνικό καφέ μπορεί να τον απολαύσει κάποιος και χωρίς το χαρακτηριστικό θορυβώδες «ρούφηγμα» και πως ήταν απλά θέμα εφέ. Διαψευστήκαμε όμως παταγωδώς την πρώτη φορά που δοκιμάσαμε ένα βαρύ γλυκό.
Όλοι μας πατούσαμε με μανία το κουμπί που επέστρεφε το νόμισμα στα θρυλικά «ηλεκτρονικά», πιστεύοντας πως θα μας πετάξει κάποιο κέρμα που ξέχασε ο προηγούμενος -χωρίς ποτέ να τα καταφέρουμε.
Όλοι έχουμε κάνει τις λεγόμενες «μπουρμουλήθρες» με το καλαμάκι σε φραπέδες, αναψυκτικά και παλιότερα σαν παιδιά στο γάλα μας και μάλιστα στην τελευταία περίπτωση πάντα από κάπου θα πεταγόταν η μάνα μας για να μας πει: «Σταμάτα τις αηδίες και τελείωνε με το γάλα» -λες και ο ήχος από το καλαμάκι ήταν ένα είδος συναγερμού γι’ αυτές.
Σαϊτεμένο μ’ έχεις, σαϊτεμένο μ’ έχεις, σαϊτεμένο μ’ έχεις, πληγή δε φαίνεται. Και άλλος από σένα γιατρός δε γίνεται. Λυγαριά, λυγαριά, εσένα έχω στην καρδιά. Λυγαριά, λυγαριά, θα σε κλέψω μια βραδιά… ΑΛΛΑ, αν ο Γκοντζος ήταν η τριλογία του Τολκιν “Ο Αρχοντας των Δαχτυλιδιών” που διαβάζω μετά μανίας, εσείς θα ήσασταν η κοινωνιολογία που γράφω και -διάολε- είναι σαν να την εγραψε ο Μάτσιος.
