Του Μήτρογλου αξεσουάρ, γούνα και μια “γουρούνα” Ο Ζαν Αλέν στην άμυνα, μαούνα σε φουρτούνα Ή τινάζει ο Κάρα στο Camp Nou, κουκούνα στη φυσούνα;
Στου «Μαλεζάνι τη Σχολή» γράφτηκε o «πίμπε ντ’ όρο» Ζουέλα βρίσκεται εδώ κι ο «κέφαλος» στον Πόρο ή το SMS την Κυριακή, εκτάκτως πάλι δώρο;
Εφτά και δύο για Κριστιάν, το αγαπημένο «χέρι» του Γιάτσεκ Γκμοχ τα ελληνικά «σηκώνουν» ντικσιονέρι ή αν ο Γκόντζος σίφουνας, εσείς απλώς αγέρι;
Μαθήματα «anger management» απ’ τον Ζιζού στον Ράφικ γνωστός ρεπόρτερ του Ολυμπιακού ο ορισμός του «γκράφικ» ή θέμα ο «βόας» του Παβιό στο National Geographic;
“π”, κύριοι! Ναι, καλά ακούσατε… “π”! “π”, όπως Πάνσεπτος… όπως Προφήτης… όπως Πράσινης… όπως Παλιγγενεσίας. “π”, κύριοι, όπως 3,14… ΑΛΛΑ: Aν ο Γκόντζος ήταν ο αριθμός “π”, η δεκαδική απειρία, η αριθμητική υπερβατικότητα και η μη-κατασκευασιμότητα του οποίου έχουν οδηγήσει στην τρέλα και την κατάθλιψη οποιονδήποτε επιχείρησε ποτέ να τον “δαμάσει” (ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που η Πράσινη Πιπότητά Του οδηγεί στις ίδιες νοσηρές καταστάσεις οποιονδήποτε αμφισβητία Του), εσείς θα ήσασταν το “0” και το “1”. Εσύ, Γιάννη, θα ήσουν το “1”, το “numero uno”, o ένας και μοναδικός, ο πρώτος των πρώτων, και συ, Κώστα,… well you know… Γιατί είπαμε, κύριοι! “π”! Όπως Πίτσες Πλε!…………………………………………………………………….
Μπεχάτε; Μουχάτε; Σταματήστε! Because… here comes the twist. ΌΧΙ Κώστα, δεν σου έλαχε και πάλι το χειρότερο! Αντιθέτως! Το καλύτερο! Γιατί -και είναι καιρός πια να αποκατασταθεί αυτή η εννοιολογική “αδικία”- το “0” δεν είναι απλώς ένας ακόμα πραγματικός αριθμός. Περισσότερο, είναι μία θεμελιώδης έντονα αφηρημένη έννοια. Είναι ο λόγος για τον οποίο υπάρχουν το Θετικό και το Αρνητικό, η Αλήθεια και το Ψέμα, το Καλό και το Κακό! Είναι ο λόγος για τον οποίο η Μέτρηση και η Σύγκριση είναι εφικτές! Είναι ο λόγος για τον οποίο η Αναφορά και η Αναγωγή είναι δυνατές! Εν ολίγοις, είναι ο λόγος για τον οποίο το ίδιο το Σύμπαν μπορεί και υπάρχει!
Κου-Βου, μυστικέ πράκτωρε 000, φανερώσου στο forum και, με την πολλαπλασιαστικότητα των post σου, εκμηδένισέ μας!
Ένα -ακόμα- ταπεινό νούμερο
“Καθώς η Πολυπλοκότητα ενός συστήματος αυξάνεται, η ικανότητά μας να κάνουμε ακριβείς και, παράλληλα, σημαντικές δηλώσεις σχετικά με τη συμπεριφορά του μειώνεται μέχρι ενός κατώτατου ορίου, πέρα από το οποίο η Ακρίβεια και η Σημαντικότητα γίνονται σχεδόν αμοιβαίως αποκλειόμενα χαρακτηριστικά”. Κι όμως, ΔΙΑΟΛΕ, ακόμα και αυτήν την άτυπη “Αρχή της Ασυμβατότητας”, πάνω στην οποία ο Lotfi Zadeh στήριξε το οικοδόμημα της Ασαφούς Λογικής, η Γραφικότητά σας την καταρρίπτει.
Γιατί -και σας καλώ να συλλογιστείτε μαζί μου- αν ο Γκόντζος ήταν η Πολυπλοκότητα της ίδιας του της σκέψης και -κατά τα γνωστά- εσύ, Εστέτ, ήσουν η Ακρίβεια των δηλώσεων περί αυτής και εσύ, Loveιάρη, η Σημαντικότητα, τότε βάσει της παραπάνω αρχής θα έπρεπε ένας τουλάχιστον από τους δυο σας να μπορεί να “παρακολουθήσει” τη σκέψη του, ανεξάρτητως της πολυπλοκότητάς της -και θέλω να πιστεύω ότι όλοι γνωρίζουμε πως η “Θεωρία του Χάους” τα έχει βρει μπαστούνια με τον Γκόντζο… Κρίνοντας, όμως, από τον ανακριβή και ασήμαντο χαρακτήρα που έχουν οι ερμηνείες σας επί των πολυεπίπεδων και πολυδιάστατων νοημάτων που η Ανώτατη Πράσινη Διάνοια γεννά, καταλαβαίνουμε ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Δεν πειράζει, αν(ε)θρώποι είστε και σεις! Μόνο… “Ά ρε καημένε Lotfi… Και να ξερες πόσο κοντά ήσουν!!!”.
Με όλο σεβασμό στις ακροάτριες της πολυσυλλεκτικής εκπομπής σας, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί -πέραν του ευγενικού της χειρονομίας- πρέπει εμείς να ανεβοκατεβάζουμε το «γυναικείο καθισματάκι» της λεκάνης -δεν ξέρω ούτε πως λέγεται, διάολε- προκειμένου να κάνουμε τη «δουλειά» μας, και όχι εκείνες να το κατεβοανεβάζουνε όταν κάνουν τη δική τους, κάτι το οποίο μου φαίνεται και πιο λογικό, αφού ο πτυσσόμενος «χαρακτήρας» του φανερώνει και την προαιρετική του χρήση. Και bonus Μεγάλη Αλήθεια: Όσοι έχουμε επιχειρήσει να κάνουμε το πιπί μας με το καθισματάκι στο on (δηλαδή όλοι μας), σε ποσοστό 30%, το έχουμε «στιγματίσει», με την αστοχία μας αυτή να μην δικαιολογείται σε καμία περίπτωση από την ανεπαίσθητη μείωση της διαμέτρου… Δεκτές οποιεσδήποτε ερμηνείες του φαινομένου.
Υπάρχουν 2 ειδών αν-ε-θρώποι: Αυτοί που λένε “Μεσαία, παρακαλώ” και αυτοί που λένε “Μπορώ να έχω και εγώ λίγα;”.
Το καλύτερο φάρμακο για τον τσιγαρόβηχα είναι η φασολάδα. Αν φας θα το σκεφτείς πολύ να βήξεις…
Αν ο Γκόντζος ήταν τα deja vu που βίωνε ο Neo στο Matrix λόγω λογισμικού bug, εσείς θα ήσασταν το deja vu που όλοι μας βιώσαμε στο δεύτερο γκολ του Σισέ στη Λάρισα, και το οποίο ανάγκασε μη-παρατηρητικό φίλο μου να αναφωνήσει: «Πόσα replay θα μας δείξουν ακόμα, επιτέλους, διάολε;».