Στο συλλογικό υποσυνείδητο, η Πορτογαλία εμφανίζεται ως μεσογειακή χώρα. Εκεί εντάσσεται κιόλας σε διάφορους οικονομικοπολιτικούς θεσμούς. Πόσο λάθος κάνουν… Αυτή η χώρα δεν έχει δει ποτέ παραλία σε μεσογειακά νερά. Χώρα του Ατλαντικού όσο δεν πάει άλλο είναι. Επιτέλους, να σταματήσει ο εμπαιγμός αυτός. Σε λίγο θα μας πουν ότι το Βέλγιο είναι κράτος και όχι μόνο, αλλά έχει και ομοιογενή πληθυσμό με κοινά κοινωνιομετρικά χαρακτηριστικά. Από τα βάθη της ψυχής μου, με όλη μου τη δύναμη φωνάζω, Ε Λ Ε Ο Σ . . . Δεν πάει παρακάτω… ΑΛΛΑ, εάν ο Γκόντζος ήταν η τριμελής αντιβασιλεία Άρμανσμπεργκ, Μάουερ και Άϊντεκ που κανόνισε τα τεκταινόμενα της Ελλάδος σε όρους πολιτικής και νομοθετικής εξουσίας, εσείς θα ήσασταν η τριμελής επιτροπή από πεντ-έξι άτομα. Η γνωστή.
Ήταν πρωί, πήγαινα στη δουλειά. Ζέστη αφόρητη, το μετρό σε απεργία και οδηγώντας το αυτοκίνητο προπαθούσα να ξεφύγω από τη μίζερη πραγματικότητα του μποτιλιαρίσματος. Αλλά εις μάτην. Τα πρωινά ραδιόφωνα κοινότοπα. Αστεία και φωνές για το ξύπνημα του λαού. Χιούμορ για να μη σκέφτεται τη ρουτίνα του. Εμένα δε με πιάνει… Κι όμως, ξαφνικά ακούω μια φωνή που σίγουρα είχε συνάχι. Μετά από λίγο ακούω μια ακόμη, γνώριμη θαρρώ, πιο λεπτή. Σύγκριση στις διοργανώσεις έκανε κατά τεχνοτροπία Γκόντζου. “Λες;” αναρρωτιέμαι… “Λες οι γραφικοί να ήρθαν στη ζώνη που τους ανήκει;” Διάψευση… Ήταν σποτάκι… Μα αν είχε και το όνομα του Πράσινου Στρατηλάτη η μέρα θα είχε ήδη απογειωθεί… ΑΛΛΑ, εάν ο Γκόντζος ήταν τα Burger King, εσείς θα ήσασταν το κεμπαμπτζίδικο KFC (Kebab & Fried Chicken) που είχε ανοίξει μυστακοφόρος Ιρανός στη γειτονιά μου.
Το διεθνές εμπόριο είναι μια διαδικασία ιδιαίτερα πολύπλοκη. Δεν υπεισέρχεται σε παραδοσιακές φόρμες διαδικασιών ανταλλαγών. Θέλει στρατηγική και ισχυρή βούληση. Θέλει έρευνα και υπομονή. Όλα αυτά είναι αρετές και μόνο με αυτές θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε το εμπορικό μας δαιμόνιο… ΑΛΛΑ, εάν ο Γκόντζος ήταν το τίμιο μικροφωνικό “Ένα ένα-να-να-να-να, Τεστ-εστ-εστ-εστ-εστ, Καλησπέρα -σπέρα-σπέρα-σπέρα-σπέρα” τραγουδιστή πανηγυριών, εσείς θα ήσασταν το “Ένα ένα-να-να” του Σάκη Ρουβά κρατώντας παγωτό σε γνωστό διαφημιστικό σποτ. Να ξέρετε κύριοι ότι η υψηλή τέχνη δε γίνεται εμπόρευμα, ο ορθόδοξος μικροφωνισμός της λαϊκής παράδοσης ποτέ δε θα πεθάνει στο βωμό του marketing.
Καλοκαίρι, 1970, κάπου στην Ελλάδα: (φωνή 4) «Ντομινίκ! Στρώς καν τραπεζομάντιλο και τελείωνε γιατί έχουμε και δουλειές! Περιμένει ο κόσμος κι εσύ ακόμα στη λάντζα είσαι! Άντε που μου ήρθες εδώ φράγκικη σουφραζέτα να μου κάνεις και το ξεφτέρι στα τουριστικά επαγγέλματα! Να πως βγαίνει το ψωμί!» Κάπως έτσι δημιουργούνται τα ονόματα και κάπως έτσι κάποιος βγάζει το άχτι του πάνω σε ένα λαό… ΑΛΛΑ, εάν ο Γκόντζος έκανε τα πάντα για να βγει επίτροπος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εσείς θα κάνατε τα πάντα για να βγείτε επίτροποι στην τοπική σας ενορία. Και οι δύο.
Κούβα, επανάσταση ενάντια στον τύραννο Μπατίστα. Οι μέρες του παλιού καθεστώτος λιγοστεύουν χωρίς καμία ελπίδα για τον αμερικανικό παράγοντα να επιβάλλει με τη βία τη νομιμότητα που θεωρεί δέουσα. Κάπου εκεί, στα δάση της Σιέρα Μαέστρα, ο Φιντέλ συνομιλεί με τον αδελφό του για μια δολιοφθορά που εκτέλεσε επιτυχώς και τότε ο Ηγέτης αναφώνησε: “Ραούλ, Μπράβο”. Και εγένετο ο παίκτης που κατέκλεψε τις εντυπώσεις των απανταχού ποδοσφαιροφίλων και μπασκετικών. Ραούλ, ο οικουμενικός… ΑΛΛΑ, εάν ο Γκόντζος ήταν το έξυπνο πέσιμο “Do you believe in love by the first sight?… Second sight?”, εσείς θα ήσασταν το πέσιμο “Είμαι από την πόλη που σε σκοτώνει με ένα φιλί. Είμαι από το Kill Kiss”.
Μάρκο Λεζέ, σου απευθύνω το λόγο. Ναι Μάρκο, σ’εσένα, τον αγαπημένο μας λαϊκό ήρωα. Δυστυχώς, βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να σου πω ότι για ‘μένα τουλάχιστον δεν είσαι πια και ούτε πρόκειται να είσαι ξανά το είδωλο μου. Η επιτυχία σου σε έκανε δυσπρόσιτο, άπιαστο για το λαουτζίκο. Το καταλαβαίνω, δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Να με κάνεις όμως reject στο friend request στο facebook; Εσύ; Ο Μάρκος ο Λεζές; Ο άνθρωπος που ήξερες ότι αν κάτι έχεις, θα τρέξει να σε βοηθήσει; Αύριο μεθαύριο δηλαδή θα ανεβαίνεις στη σκηνή, θα υποκλίνεσαι και θα φεύγεις; Μόνο ο Φράνκ Ζάππα τα έκανε αυτά Μάρκο. Υπάρχει και θεός Μάρκο, αυτό σου λέω μόνο. Τώρα πια θα βλέπω μόνο Τσάκωνα, για να μάθεις… ΑΛΛΑ, εάν ο Γκόντζος ήταν πέσιμο κιμπάρη εραστή στην παραλία, όπου με τεχνική περίσσια και τρόπους πριγκηπικής ρακετοσύνης καταφέρνει να προσεγγίζει τα επίδοξα ερωτοθηράματα του, εσείς θα ήσασταν πέσιμο “you are beautiful, I love you” με κασέτα και κασσετόφωνο SQNY (μαιμού SONY) εν έτει 2010.
Μια καλή λύση για τα εγκαίνια του νέου γηπέδου του Παναθηναϊκού θα ήταν να τραγουδήσουν οι Green Day. Κάνει και ωραία σημειολογία. Εκτός βέβαια αν είναι να τραγουδήσει ο Τζων Τίκης, οπότε οι Green Day αναγκαστικά και λογικά πάνε περίπατο… ΑΛΛΑ, εάν ο Γκόντζος ήταν ο Ανδρέας Κάλβος, εσείς θα ήσασταν ο Κάλβιν Κλάιν σε επίδειξη εσωρούχων, φορώντας τιγρέ σλιπάκι έξω από το παντελόνι για να αναδείξει το προιόν.
«Δεν μπήκαμε στην πολιτική για να γίνουμε αρεστοί. Το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο. Τίποτα δε θα μείνει στη σκιά. Θα χυθεί άπλετο φως. Θα σηκώσουμε τα μανίκια, όλοι μαζί, να δουλέψουμε σκληρά για να σηκώσουμε την Ελλάδα ψηλά. Για μια νέα Ελλάδα». Η πολιτική στη χώρα μας ξεκινά και τελειώνει μέσα σε αυτές τις λίγες λέξεις γιατί τόσο λίγοι είναι αυτοί που κυβερνούν. Οι διέξοδοι είναι μικρές και η ελπίδα μέρα με τη μέρα χάνεται, βλέποντας μια ξύλινη γλώσσα να επικρατεί στα ήθη της άλλοτε χριστής διοίκησης, ΑΛΛΑ… εάν ο Γκόντζος ήταν το «Imagine» του John Lennon που έπαιζε σε ραδιοφωνικό σταθμό, εσείς θα ήσασταν η επόμενη αλλαγή του, που ήταν το «Αν μ’ αγαπάς» του Διονύση Σχοινά.
ΠΟΙΟΣ; ΠΟΙΟΣ; ΠΟΙΟΣ;;;;; ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ; Ποιός τόλμησε να μιλήσει άσχημα για το Διοικητή του Πράσινου Στρατού; Ποιός; Ένας πρώην πρόεδρος; Κύριε Πατέρα, σας ενημερώνω ότι εάν εσείς ήσασταν πρόεδρος του Παναθηναϊκού, ο Κώστας ο Γκόντζος είναι ο ίδιος ο Παναθηναϊκός. Και για να γίνω πιο δηκτικός, θα πω ότι εάν ο Νικόλαος Πατέρας είναι ο ηγέτης 30-40 πλοίων, ο Γκόντζος είναι ο ηγέτης εκατομμυρίων Παναθηναϊκών οπαδών… ΑΛΛΑ, εάν ο Γκόντζος ήταν αυτός που τους πάντες συγχωρεί αφού δεν ξέρουν τι ποιούσι, εσείς θα ήσασταν η άγνοια τους.
Τώρα που άλλαξαν τα πράγματα στον Ολυμπιακό και ανέτειλλε νέα μέρα, μήπως υπάρχει πιθανότητα επιστροφής του Τροντ Σόλιντ στην “Πειραϊκή ΠΑΕ”; Σε δεύτερη επιλογή, από πόσο προϋπολογισμό μεταγραφών και πάνω έρχεται ο Ερνέστος Βαλβέρδες; ΑΛΛΑ… εάν ο Γκόντζος ήταν το επιτόκιο δανεισμού της Ελλάδας από το ΔΝΤ, εσείς πάλι τόκος θα ήσασταν, αλλά ο Παναγιώτης.