Μ’ αρέσει νέτο απ’ τη σχολή, Βαϊμάκη να χωθώ; κέρασμα από facebook; χρειάζεται πειθω. εκ πνεύματος μαρκαριστού, ελπίζω να κριθώ Σαν δω τη σπάθα του Παβιό, μπορεί να φοβηθώ; βρίσκουν ψαράδες Πέγιοβιτς δεμένο στο βυθό; Χαλκιάς στο Εuro βασικός, απλά να του ευχηθώ. Μια σκεψη κάνω βρε αδερφε, μην παρεξηγηθώ…
ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΦΡΑΝΚΟ ΚΟΣΤΑΝΤΖΟ: μες τη ζωη μας ξαφνικα, μπηκες το καλοκαιρι κι αν ηξερα το μελλον σου, θα εφευγα στο Αλγερι / Ηρθες με τα παρασημα, απο τη Βασιλεια μα θα ζητας εκει ξανα, πολιτικη ασυλια. / Μαζι σου ενθυμιο εφερες, του Φεντερερ ρακετα, Καλυτερα στην αφιξη, ν’ ασκουσε η Ελλαδα βετα / Αγερωχος μου καθεσαι, σαν κιοσκι στο Θησειον, αγερωχος κι οταν περνα, η μπαλα απο πλησιον / Σε καθε σουτ που ερχεται, φωναζω πια νισαφι μα εσυ για παντα ορθιος, σαν σκιαχτρο σε χωραφι / Θα σε τιμησουν με χαρα, απ’ τα Πατριαρχεια μαζι σου ξαναρχισαμε, τις προσευχες στα θεια / Σε καθε σεντρα ακουγονται, απ’ τις κερκιδες φθογγοι, θα παρεις το χρυσο κλειδι, απο το Μεσολογγι / Σου βαζουν για βοηθεια, στοπερ και τον Μαρκανο μα της κλειστης γωνιας σου, γιατι δεν ειχες πλανο; / Μα τωρα θα ξεκουραστεις, στο κοκκινο παγκακι Τσου Λου θα βαζω Μεγερι, κι εδω τον Δασκαλακη / Και στο Μεντρανο για δουλεια, να παιζεις σολο μπαντζο ωρα καλη στην πρυμνη σου, γεια σου Φρανκο Κοσταντζο.
Τhe African El Mago
Μεσ’ του Μαρόκο το χαμό αστέρας θ’ ανατέλει Του ογδοντα δυο (’82) άνοιξη, η έρημος τον θέλει Τότε γεννιέται o μυθικός της μπάλας δαμαστής ποτέ μπροστά του μη βρεθείς γιατί θα ζαλιστείς
Μα το ταλέντο του γοργά, Γαλλία παει ν’ανθίσει και στην αλάνα της Γκενιόν αυτός θα ξεκινήσει, αμέσως όλους θάμπωσε κι αυτό γιατ’ είχε κλάση και τη Σοσο ακολούθησε, στο Ουεφα για να χάσει…
Να χάσει τότε απ’ αυτούς, που η μοίρα του το ξέρει, το κόκκινο αναγέννηση στο μέλλον θα του φέρει. Δύσκολα χρόνια και έρημα ήρθαν έτσι μοιραία Μα η ώρα εξιλέωσης έφτασε μεσ’το εννέα
Πριν απ’ το θρύλο πέρασμα είχες στην Αρκαδία για δυό χρονάκια αγροτικό έκανες με bastia.. Μαλλί κόντο το κούρεψες, ελίτσα στο τσαούλι τις ντρίμπλες σου τις έκανες, τρέλανες τον ”θειούλη”
Για το λιμάνι τράβηξες, σου άρεσε η πόλη με μπρίο μπάλα χαϊδευες και σε ζηλεύαν όλοι Το 11 του Djordjevic συ πήρες στη φανέλα και οι οπαδοί περίμεναν να σκίζεις τη βαζέλα
Μα πασαπόρτι πέταξε στα μούτρα σου ο Ερνέστο και δυο κουβέντες για να πει φωνάζει το Μοντέστο: ”Απο εντεκάδα μακρυά ήσουν όλα τα έτη, Μπροστά σου πάντα ορθώνονταν Ρομενταλ και Γκαλέτι”
Μα ντριμπλες και τα μαγικά που φτιάχνει ο Ζαϊρί κανείς στης λίγκας μας το pitch το ξέρω δε μπορεί Για σένα και στο facebook θα κόψω κάθε add αρκεί εσύ να ξαναρθείς, στο θρύλο Ζαουάντ…
Στην Τενερίφη άρχισες, να το κλωτσάς το τόπι, κι αργότερα σου έμελλε πρωτείο στην Ευρώπη. Μα και στον κόσμο ολόκληρο, εσύ έχεις τα πρωτεία. Στο διεθνές ποδόσφαιρο, έγραψες ιστορία.
Μας ήρθες στα δεκαεφτά, μες στην ακαδημία. Παιδί έγινες γνήσιο της θρυλικής Μασία. Την μπάρτσα βήτα ανέβασες πολλές κατηγορίες, και τότε σου εδώσανε καινούριες ευκαιρίες.
Τις άρπαξες απ’ τα μαλλιά, σαν έκανες ντεμπούτο, οι αντίπαλοι σε είδανε και πάθανε σκορβούτο. Απ’ τη γραμμή ορμώμενος, μπουκάρεις προς τα μέσα, κάνεις τις άμυνες χωνί, παίχτης είσαι με μπέσα.
Μικρός κοντός και γρήγορος, τρέχεις ωσάν διαόλι και το δικό σου finishing το ‘χουν θαυμάσει όλοι. Την κάθε φάση κρίσιμη, με κλάση θα τελειώσεις. Είσαι αυτός που σκόραρε σ’ όλες τις διοργανώσεις.
Ας λένε ό,τι θέλουνε, αυτοί οι μαδριλένοι και όσοι σε ζηλεύουνε, μόνο αυτό τους μένει. Θέλουνε να σε ψέξουνε, σε λένε θεατρίνο, μα ‘χεις κοχόνες γίγαντες, βουλώνουν και τον Ρήνο.
Η ομάδα σε εμπιστεύεται και είσαι βασικούρα. Τυχαίο δεν είν’ τίποτα, εσύ είσαι παιχτούρα. Το πόδι σου φαρμακερό, θα φέρει κι άλλες νίκες. Είσ’ ένας και μοναδικός, εσύ Πέδρο Ροντρίγκεζ.
Τι άραγε να σκέφτονταν της Μπόλτον τα Αγγλάκια; / Που Ice Man σε βάφτιζαν πριν δώδεκα χρονάκια; / Τους πάγους μήπως σκέφτονταν, που έχει η Ισλανδία; / Απ’όπου εσύ ξεκίνησες και πήγες Ολλανδία; / Τον τρόπο που στα δύσκολα ποτέ σου δεν κωλώνεις; / Το ότι με την ντρίμπλα σου, τους άλλους τους παγώνεις; / Ή άραγε να σκέφτονταν πως έχεις κρύο αίμα; / Και όλοι ενθαρρύνονται απ’το ήρεμο σου βλέμμα;
Μπορεί να είναι όλα αυτά,μπορεί και παραπάνω. / Μα κι αν ποτέ δεν μάθουμε, τον ύπνο μου δεν χάνω. / Και όσοι σε χλευάζουνε, σε λέν’ ραμολιμέντο, / δεν ξέρουν πως δε χάνεται ποτέ του το ταλέντο. / Για όλα τούτα σκέφτηκα τον τρόπο να σε υμνήσω / με ένα ακόμα δίστιχο, χωρίς εγώ να βρίσω. / Γιατί να θέλω πρόεδρο Σεϊχη Αλ Μανσούρ; / Σαν έχω στην ομάδα μου εσένα, Εϊντούρ;
ΟΙ ΕΦΤΑ ΝΑΝΟΙ ΣΤΟ S/S CORUNA.
Σώκρατες είχες πρότυπο, παιδί απ’τον Αμαζόνιο, Σώκρατες ποδοσφαιριστή, που δεν κατάπιε κώνιο.
Έξι χρονών δεν ήσουνα, σε πήραν στην Φλαμένγκο, τα σέντερμπακ τ’αντίπαλα να τρέχεις σαν τον Βέγγο.
Ως τα εικοσιτρία σου, δεκαεφτά χρονάκια, αρχιμανδρίτες έκανες, παπάδες, διακονάκια, μα ήσουν φύση ανήσυχη, ήθελες άλλο ρόλο, κι έφτασες Άπω Ανατολή ωσάν τον Μάρκο Πόλο.
Μπαλίτσα εκεί τους έμαθες, κι η χάρη σου ήταν τόση, που εσένα είχε πρότυπο Νακάτα Χιντετόσι.
Κορούνια πήγ’ο Ρίμπο κι εσένανε η Παλμέιρας πήρ’αντικαταστάτη, γκουρού της Καποέιρας. Και την επόμενη χρονιά, η μοίρα πως τα φέρνει, Ρίμπο η Μπάρτσ’αγόρασε,Ντεπόρ εσένα παίρνει.
Στ’αριστερά σου είχες τον Φραν, μεγάλο καπιτάνο και δεξιά τον Βίκτορα τον Σάντσεζ τον Ντελ Άμο.
Ρόυ Μακκάυ’χες μπροστά μαζί με τον Τριστάν, κι εσύ τους μοίραζες ασίστ σα να’σουν o Ζιντάν. Στις ντρίμπλες ήσουν μερακλής και στις ποδιές ειδήμων τα σουτ λες και μελέτησε σπουδαίος επιστήμων.
Μετ’από χρόνια δύσκολα, χαμένες ευκαιρίες, στη Γαλικία έδωσες πολλές επιτυχίες.
Πρωτάθλημα με δεκαεφτά νίκες στο Ριαθόρ, κι ο Ιρουρέτα δίδασκε πως παίζεται το σπορ. Βασίλισσα εκατό χρονών, διοργάνωσε και πάρτυ, μα της το χάλασες εσύ, στο τσίγγινο παλάτι.
Γι’αυτό εγώ σου έγραψα αυτό το λίγο ποί’μα, με μέτρο άτσαλο, κουτσό, κι υποτυπώδη ρίμα, κάποιον μπορεί να ενέπνευσε το ατμόπλοιο Κυρήνεια, με εμένα η μούσα μου είσαι’συ, τεράστιε Τζαλμίνια.
Στη Γερμανία έπαιζες, δεν σ’ ήξερε κανείς και στην Ελλάδα έφτασες, μήπως κι εσύ φανείς στον Γηραιό υπέγραψες και στην Θεσσαλονίκη και το κλισέ σου πέταξες “Τα πάντα για την νίκη!”.
Περνούσαν οι αγωνιστικές, περνούσανε οι μέρες συμμετοχές ελάχιστες, σε πιάσανε οι φοβέρες εσύ όμως επέμεινες και έφτασε η μέρα στην Νέα Σμύρνη σ’ έμαθαν κι ακόμα παραπέρα.
Μηδέν-μηδέν το ημίχρονο, ελάχιστες οι φάσεις Που να ‘ξεράν ότι θα μπεις εσύ να τους γιορτάσεις Στο β’ μπήκες αλλαγή και οι Πάνθηρες γελούσαν ποιος είναι τούτος έλεγαν, μα ύστερα σιωπούσαν.
Δυο γκολάκια πέταξες, μπορούσες και άλλα δύο τα πρωτοσέλιδα έγραψαν “Ανήμερο Θηρίο” κι αυτή ήταν μόνο η αρχή μιας ξέφρενης πορείας φανέλλα πήρες βασικού, γκολ έβαλες ουσίας.
Σαϊτα από τα αριστερά, της άμυνας εφιάλτης τα μπακ όλα σε έτρεμαν λες κι ήσουν νεκροθάφτης Οι κόποι σου ανταμοίφθηκαν μετά από δυο χρόνια στον Θρύλο όταν είπανε “φέτος φθηνά τα ψώνια”
Ευτυχισμένος δήλωνες γα την μεταγραφή σου η μοίρα όμως έπαιξε πολύ άσχημα μαζί σου Ο κόουτς του Θρύλου έφυγε, και ήρθε ο Ερνέστο και δανεικός είπε να πας και γέλαγε ο Μοντέστο
Στην Κέρκυρα κατέληξες, στην νήσο των ανέμων Και πάλι από τ’ αριστέρα ήσουνα σκέτος δαίμων. Κόντρα στην ΑΕΚ δύο γκολ έβαλες στο ντεμπούτο μα αυτή ήταν μόνο η αρχή στο παραμύθι τούτο
Κι αν μόνο για παραμονή οι Φαίακες μιλούσαν χαρη στις εμφανίσεις σου play off κρυφοκοιτούσαν Με 10 γκολ ήσουν εσύ ο πρώτος κανονιέρης Τις άμυνες ξεκλείδωνες για πλάκα όπως ξέρεις
Κι όταν στον Θρύλο γύρισες έλεγες πως θα μείνεις στις προπονήσεις μοναχά εσύ τα πάντα δίνεις. Ο Ερνέστο όμως ανένδοτος, εκεί είχε μουλαρώσει δεν άλλαζε η γνώμη του ήθελε να σε δώσει
Στα πόδια σου οι σύλλογοι σφαζόντουσαν για μέρες ποιος θα σε πάρει μάλωναν λες κι ήσουν ο Γκουτιέρες Μα εσύ όλους τους έγραψες και είπες “Klein mein” στο Περιστέρι υπέγραψες, μέγα Ντένις Επστάιν.
Καινούρια season Fightclub κι ακόμα περιμένω να ακούσω για τον άσωτο, τον γιο τον ξεχασμένο. Που κάποιοι καθαρίσανε στεγνά απ’την Παιανία το ποιός, γιατί αλλά και πως, μια άλλη ιστορία.
Στην ξενιτιά τον έστειλαν, στους πράσινους της Βρέμης στην Ισπανία διέπρεψε κι αυτός όπως κι ο Ντέμης. Ποιός τάχα καταράστηκε, ποιά μοίρα το’χε γράψει του ΠΑΟ ο φίλαθλος λαός για αυτόνανε να κλάψει;
Μας έλειψαν τα τάκλιν του, γεμάτα αυτοθυσία τα λίγα του τρεξίματα, μεστά και με ουσία. Ούτε φανφάρες και ποδιές, αυτά είναι για Τιτίκες κρατάτε εσείς το θέαμα, αυτός κρατάει τις νίκες.
Το πλήρωμα όμως έφτασε, του χρόνου, και το ξέρεις να ‘ρθεις ξανά σε καρτερεί ο Ρούλης Τριποτσέρης. Ξανά σε περιμένουμε, εχθροί και φίλοι, όλοι ας είναι και στον Πειραιά, χαλάλι Aλέξη Τζιώλη.
Για επωνυμα τωρα ξεκινω, να πω τον προλογο μου στο texas ημανε θαρρω, επανω στ’αλογο μου ζοσμενος με περιστροφα, καπελο καουμποι ποναει το ποδι σαν κλωτσια, απο τον Kιν τον Ρόι
Και ξαφνου μεσα μου βαθια, νιωθω πως ηρθ’ η μερα οι mavericks να υψωσουνε την κουπα στον αερα αφου’ χουν ροστερ επικο, ολοκληρη ιστορια ο jason terry τριποντα, ο jason kidd μαγεια
Με j barea να ορμά και matrix να καρφωνει διχως φαρμακα πολλα, αγνη τεστοστερονη μα το βαρυ πυροβολικο, ειναι ψηλο ντερεκι στις ντριμπλες του τον θεωρεις, ταχυτερο του Εκι
Στα free throws αλανθαστος, στα τριποντα bird larry ειναι ο dirk ο γερμανος, τ’ατιθασο λιονταρι μπορει να μην το κερδισαν, το δυο χιλιαδες εξι/ μα φετο το δαχτυλιδι διαδοχο, σωστο θα επιλεξει
Κι οποιος νομιζει πως μπορει αυτους να τους νικησει οποιος westbrook και durant, ας ερθει να τολμησει διαβαινε bryant, gasol, και συ garnett και σια είναι μαζι μου ο θεος, δεν σας φοβαμαι μία
Γιατι κατι τετοιους σαν κι εσας, ακουτε wade και james? ποτε μου δεν σας συναντω πανω στα hall of fames κι ενώ αυτά σκεφτομουνα, του λεω του chuck norris εδώ δεν ησουν ranger, με τον nasif τον morris? όχι ρε συ, με τον nasif παιζαμε football σάλας μου ειπε και τραβηξαμε κι οι δυο μας για το Dallas!
Θυμάμαι τις δηλώσεις σου όταν ήρθες εδώ, τίποτα δεν κατάλαβα, χρειάστηκα γιατρό. Θρησκόληπτος φαινόσουνα, έκανες το σταυρό σου, και πάντοτε κλαιγόσουνα στον ύψιστο θεό σου. Στα πόδια ήσουν γρήγορος, σαν αστραπή πετούσες, και πάντοτε τις κάθετες μπαλιές εκυνηγούσες. Το look σου ήταν σπάνιο και παρεξηγημένο, μα όλοι αφίσες το ‘χανε στους τοίχους κρεμασμένο. Το κάλλος σου απρόσιτο, ήσουνα λεβεντιά, και τις γυναίκες έριχνες με μία σου ματιά. Τα πρώτα χρόνια ήσουνα ατράνταχτος γκολτζής, σε ζήλευε παράφορα ο Χάρης Κοπιτσής. Μα κι αν εμείς σε βλέπαμε δίχως πολλή συμπάθεια, ποτέ σου δεν μας έβγαλες διχόνοια και εμπάθεια. Γιατί ‘σουνα καλόκαρδος, πιστός αγωνιστής, του αντιπάλου ήσουνα ο πρωταγωνιστής. Σ’ έβλεπαν στο Ηράκλειο, χωρίς να σου μιλούν, του Εργοτέλη ήσουνα εσύ ένας Αμπντούν. Για 6 χρόνια έμεινες στη μισητή ομάδα, μα όλοι σε προσέχαμε σαν ιερή γελάδα. Κι όταν τότε σε πήραμε στου ΟΦΗ την ομάδα, τότε αυτό μαθεύτηκε σε όλη την Ελλάδα. Όλοι ονειρευόντουσαν στον ΟΦΗ να σε δούν, συνέχεια να έκανες γιο-γιο τον Μπράις Μούν. Ο ερχομός στον Όμιλο έμοιαζε επιτυχία, στα πρώτα ματς μας έδειξες άπειρη μαεστρία. Κι αν πήγε και ο Βλόνταρτσικ τη θέση να σου πάρει, βρήκε μπροστά εσένανε γνήσιο Αρκουδιάρη. Μα κι αν δεν τα κατάφερες τον ΟΦΗ ν’ανεβάσεις, τον κόσμο της ομάδας μας ποτέ δεν θα ξεχάσεις. Τον κόσμο που θα γέμιζε δυο γήπεδα μεγάλα, εσένα να καμάρωνε να του διδάσκεις μπάλα. Γι’ αυτό εγώ σ’ ευγνωμονώ σαν παίχτη που αξίζει, και την καρδιά που απλόχερα σε όλους τη χαρίζει. Μα κι αν ποτέ δεν έπαιξες σε UEFA, INTERTOTO, πάντα θα σε θυμόμαστε ρε Πάτρικ Ογκουνσότο.
