Στης Γερμανίας την ξενιτιά, εκεί στα μαύρα ξένα οι σκάουτερ που σε βλέπανε τα είχανε χαμένα. Η Νυρεμβέργη κέρδισε στο νήμα αυτή την μάχη την τύχη η ακαδημία της παίχτη εσένα να ‘χει.
Όμως ο νόστος ο πολύς για την γλυκιά πατρίδα στο Άργος πίσω σ’έφερε, εκεί σε πρωτοείδα. Ήταν δεν ήταν θα ‘λεγα το ενενηνταέξι που έμελλε το άστρο σου στον ουρανό να φέξει.
Στον Βύρωνα μυρίστηκαν πως είσαι εσύ για άλλα για φοβερά και τρομερά, για πράγματα μεγάλα. Χωρίς λοιπόν χρονοτριβή και το στυλό στο χέρι υπέγραψαν και έφεραν το νέο τους αστέρι.
Όμως δεν άντεξε πολύ αυτή η συνεργασία στα Τρίκαλα θα σ’ έβρισκε η νέα χιλιετία. Κι ύστερα το Αιγάλεω, η πρώτη σου αγάπη εξι χρονάκια μαγικά, δεν ήταν αυταπάτη.
Αφήσες στίγμα κι όνομα στην πρώτη εθνική όπου σε χρειαστήκανε εσύ ήσουνα εκεί. Το ξέρω, η αξία σου την διαφορά είχε κάνει κι όχι οι κασσέτες του Θωμά, αυτή η πιπίλα φτάνει.
Αυτό ήτανε που πρόσεξε του κάμπου ο κοσμάκης και της Α.Ε.Λ. ο πρόεδρος ο Κώστας Πηλαδάκης. Για πάρτη σου έκανε λαρτζιά, τρελό κιμπαριλίκι όμως ο κόουτς σ’ έφαγε πουλώντας νταηλίκι.
Στον Ηρακλή δεν ταίριαξες, δεν είχες σταριλίκι κατέληξες Θρασύβουλο συμπαίκτης του Κατσίκη. Τώρα στης Πάτρας τα τερέν η όψη σου δεσπόζει παίρνεις τιμές και σεβασμό που η κλάση σου αρμόζει.
Γιατί ήταν όλα σκοτεινά στα γκρίζα γηπεδά μας, ήρθες εσύ και χρώματα γεμίσαν τα ονειρά μας, ήρθες εσύ και είδαμε το φως το αληθινό ένα ρισπέκτ και άλλα δυό στον Γιάννη τον Χλωρό.
Ωδή στον Αλέκο Θεοφιλόπουλο
Μικρό παιδί σαν άκουσα την βροντερή χροιά σου Μπρος στην οθόνη κόλλησα κι η σκέψη μου δικιά σου Ο λόγος σου κι η τόλμη σου της γλώσσας μας στολίδια Κι άσε τον Κούιτ-Καϊτ-Κόουτ να τρώει τα γρασίδια
Ο Καναβάρο σήκωνε την κούπα στους αιθέρες Μα εσύ μπροστά σου έβλεπες του παρελθόντος μέρες Φαν Μπάστεν πάσα στον Ντε Γιόνγκ κι ο Μπέργκαμπ να σκοράρει Ασίστ του Μπέκαμ στον Τζορτζ Μπέστ κι ο Γκούτι να πλασάρει
Κακά, Πελέ και Αλνταϊρ σε βίντατζ Βραζιλία Ο Ζινεντίν στην σύνταξη μα κάπτεν στην Γαλλία Οι Σβαϊνστάϊγκερ και οι Κάν τι να σου πουν για μπάλα Συστήματα τους άλλαζες σε ρόμβο και τραμπάλα
Ρομπίνιο δεν έπαιζε, τον βάφτιζες Ρομάριο Μα προς τιμήν σου φυσικά δεν άλλαζες τροπάριο Η ειρωνεία σου χολή προς κάθε διαιτητάκο Σχολείο ήσουνα εσύ για Τσόχο και Σαμπράκο
Πέρασαν χίλια μουντιάλ, τσάμπιονς λίγκ και γιούρο Κορφαίοι παίκτε με τουπέ μα εσέ σε είχαμε ντούρο Θα το φωνάζω όσο μπορώ κι άλλη φωνή ας μην έχω Πάντα πιστός σου οπαδός, για σένανε Αλέκο
Ψηλός και λυγερόκορμος της μπάλας μέγας μύστης, στης Εσπανιόλ τ’ανάκτορο ήσουν εσύ ο χτίστης. Ήσουνα εσύ ο αρχηγός, την πήρες απ’το χέρι & στο ΟΥΕΦΑ έλαμψε το μέγα σου αστέρι.
Στον τελικό την έφτασες και εκεί στο παρα πέντε, την κούπα δεν την σήκωσες, ας όψεται ο Βαλβέρδε. Μεγάλη η απογοήτευση, δεν σήκωνες το κλίμα κι αμέσως ετοιμάστηκες για το μεγάλο βήμα.
Βαλίτσες πακετάρισες και μπήκες στ’ αεροπλάνο στο Μερσεισάιντ για να βρεις συμπαίκτη Μασκεράνο. Ο κάπελας σε έκανε αμέσως βασικούρα μα στις κερκίδες άρχισαν τ’αγγλάκια την μουρμούρα.
Ήσουν νωθρός και ράθυμος, σου το καταλογίζαν κι εσένα απ΄την συγκίνηση τα μάτια σου δακρύζαν. Μπαϊλντισες, σιχάθηκες με την αμπαλοσύνη του κάθε κατσαπλέουρα που ήθελε να κρίνει.
Πήρες το καπελάκι σου, τα φάλτσα τα καλά σου κι ήρθες εδώ στον Πείραια να κάνεις τα δικά σου. Δήλωσες θρύλου οπαδός και γαύρος από κούνια μα πες αλήθεια σ’έψησαν της Σάσας τα φουσκούνια.
Δεν ξέρω για το γήπεδο και την στατιστική μα πρώτη μούρη ήσουνα στην παραλιακή. Πρώτη χρονιά τελείωσε, πρωτάθλημα κι αν πήρες, αμφισβητήσεις άρχησαν και πλάκωσες τις μπύρες.
Και γω το ίδιο θα’κανα, δεν την βαστώ την γκρίνια, να θέλουν για την θέση σου να πάρουν Βιεϊρίνια; Έχει αυτός βιογραφικό, με τι τελικό Ουεφα; Αντε και στην καλύτερη συστατική από Βέφα.
Κόψε Βαγγέλη τα τρελα κι έλα στα συγκαλά σου, σκέψου επιτέλους λογικά για θα μας βρεις μπροστά σου. Θα κάνουμε επανάσταση, θα υψώσουμε παντιέρα στον θρύλο να κρατήσουμε τον Αλμπερτ τον Ριερα.
Ηταν μια μέρα θλιβερή, μια μέρα αποφράδα που οι άμπαλοι σε ρίξανε στου Euro τον καιάδα. Είχες γλυμένο το μαλλί, στ’αυτάκι σκουλαρίκι να δείξεις ήθελες πως πια δεν ήσουν πιτσιρίκι.
Να σβήσεις ήθελες ντροπή που πήρες στην πρεμιέρα να τιμωρήσεις Έλληνες που σήκωσαν παντιέρα. Η γκρίνια κι η αμφισβήτηση σε βάλανε στην πρίζα αλλά δεν υπολόγισες καλά τον Ζήση Βρύζα.
Οι Άγγελοι σε κέρασαν του Euro το φαρμάκι στο ράδιο ακούγαμε τον Γιώργο τον Χελάκη να λέει να ωρύεται πως ρόμπα σ’έχουν κάνει ο Τραϊανός και ο Καψής μαζί με Κατσουράνη.
Φύσσας και Γιούρκας κέρβεροι, τα άκρα ήταν φραγμένα στις γιόμες καταφύγατε σχεδόν απελπισμένα Μα στον αέρα είχαμε υπεροχή μεγάλη και Μπασινά απ’τα καρέ την μπάλα για να βγάλει.
Οι αδιάκοπες και απότομες του Κάρα διεισδύσεις χωρίς να θέλεις σ’έκαναν στα ξαφνικά να χύσεις τόνους και τόνους δάκρυα σαν να ‘σουνα παιδάκι την κούπα σαν σηκώσαμε με κάπτεν Ζαγοράκη.
Κι αν τώρα πια μεγάλωσες και φίρμα είσαι μοιραία πάντα θα κλαίς στο άκουσμα του Μέγα Χαριστέα Κι αν πάνω στο καλάμι σου το παίζεις υπεράνω ξέρω κι εγώ, ξέρεις κι εσύ… σε γλέντησα Κριστιάνο.
Πιο πέρα απ’τον Ατλαντικό, στην μακρινή Αργεντίνα γεννήθηκε και του ‘μελλε να έρθει στην Αθήνα. Στον ΠΑΟ μπορεί να έφτασε για λίγα μόνο πέσος μα ήταν τέτοια η κλάση του, ξεχώρισε αμέσως.
Tα drive του απίθανα, η έκρηξη προσόν του κανένας δεν αμφέβαλε ποτέ για το ποιόν του. Ακόμα κι αν δεν ήτανε στο μέγεθος του Γκάλη μπροστά του ποιός ετόλμησε το σώμα του να βάλει;
Τις άμυνες σμπαράλιαζε γιατί έτρεχε με χίλια πολλά γι’ αυτόνε είπανε μα όλα από ζήλεια. Κανένας δεν κατάφερε, κι αυτό ήταν η αιτία, να τον κρατήσει άποντο σ’ αυτήν την κοινωνία.
Τον είπανε ατσούμπαλο, πως τρέχει σαν κριάρι κι ότι αυτός πρωτάθλημα δεν πρόκειται να πάρει. Μα όλοι διαψεύστηκαν, τους έβγαλε όλους λάθος γιατί μιλούσε στο παρκέ το μέγα του το πάθος.
Τώρα η βάνα έκλεισε, το χρήμα εχει στερέψει κι η εποχή η λαμπερή ποτέ δεν θα επιστρέψει. Ούτε παιχτάκια NBA, ούτε μεγάλοι αστέρες που σαν κι εσένα έρχονταν, πάν’ οι καλές οι μέρες.
Το μπάσκετ μας το σκέπασε ψιλή μελαγχολία η απουσία σου Ούγκο μου η βασική αιτία. Που’ναι τα χρόνια τα καλά κι η εποχή εκείνη που στα παρκέ μας κένταγε ο Ούγκο Σκονοκίνι;
Στους Πόντιους της Βέροιας, πιο δίπλα απ΄την Κοζάνη μαζεύτηκαν οι σκάουτερς μετά από φιρμάνι, να δούνε τότε νεαρό και φέρελπι πορτιέρο που’χε ψυχή και τσαμπουκά σαν να΄ταν ο Μοντέρο.
Μαγεύτηκαν απ΄τα ρεφλέξ που έδειχνες να έχεις την θέση ήταν προφανές καλά πως την κατέχεις. Τους έπεισες πως πάνω σου πολλά μπορούν να χτίσουν και άμυνας τον κέρβερο για πάντα να σ’ορίσουν.
Προσπάθησαν και κέρδισαν υπογραφή δική σου στο πρώτο και καλύτερο συμβόλαιο της ζωής σου. Σε τράβηξαν στα νότια, σε φέραν στην πρωτεύουσα σε μια ομάδα της «κορφής» και όχι δευτερεύουσα.
Βοήθησες τα μέγιστα, δυό κούπες σε δυό χρόνια έπιασες πέναλντυ σωρό, τα γκολ ήταν σαν χιόνια, που σπάνια ερχόντουσαν και γρήγορα ξεχνιούνταν και κάποια λάθη σου μικρά, γρήγορα ξεπερνιούνταν.
Ακόμα κι όταν πέρασαν τις ΑΕΚ οι εξάρσεις εσύ ‘σουν πάντα αγέρωχος και πάντα στις επάλξεις. Έδινες πάντοτε ψυχή και σώμα και ψυχάρα στην άμυνα έδινες πνοή, γιατί ‘σουν αρχηγάρα.
Όμως κι αν πήρες τελικό με πέναλτυ οβίδα στον πάγκο σε αφήσανε και σου ‘στριψε η βίδα. Κι αν φάνηκαν αχάριστοι, αλήθεια, απέναντι σου εσύ έφυγες σαν κύριος κι αυτό είναι προς τιμήν σου.
Τα βρόντηξες και έφυγες γιατί δεν το βαστούσε γκολκίπερ της αξίας σου σαν δεύτερος να ζούσε. Στον ΠΑΟΚ της καρίερας σου φινάλε το μεγάλο μα είν’ η φυγή σου, ανοιχτή, πληγή το δίχως άλλο.
Πλέον γεμίσαμε ντεμέκ γκολκίπερ της δεκάρας, ποιος να καλύψει το κενό ετούτης της παιχτάρας; Στην εκκλησιά κάθε πρωί θα πιάνω ένα στασίδι και στον Θεό θα εύχομαι για νέο Ατματζίδη.
Στην Άντερλεχτ, στο Βέλγιο, έστω κι αν δεν υπάρχει ξεκίνησες και έδινες σε κάθε εξτρέμ για να ‘χει. Στα αριστερά της άμυνας εσύ ήσουν ένα τοίχος της θέσης ήτανε γραφτό να είσαι εσύ ο μύθος.
Το κέντρο σαν το πέρναγες ζαλάδες προκαλούσες και άνετα αντίπαλους με χάρη προσπερνούσες. Μα είχες και επιστροφές, τάκλιν μ’αυτοθυσία να τρέξεις πίσω ν’αμυνθείς δεν ήταν αγγαρεία.
Κι ήρθε για σένα η στιγμή να κάνεις μέγα άλμα να γίνεις παγκόσμια πιο γνωστός και από τον Ντε Πάλμα. Στην Τσέλσι προ Αμπράμοβιτς εσύ έγινες σημαία με Τζόλα, Έϊντουρ, Ντεσαγί περνάγατε ωραία.
Όχτώ χρονάκια κράτησε αυτό το παρεάκι μα το΄σπασε ο Μουρίνιο, που κάκο χρόνο να’χει. Σε έφαγε μπαμπέσικα χωρίς να δώσει βάση χωρίς καθόλου να σκεφτεί πως έναν σταρ θα χάσει.
Στην Νιούκαστλ βρήκε τελικά στερνό νησιού λιμάνι μέχρι να πάρει απόφαση για Αμέρικα να την κάνει. Τριανταδύο έφτασε, μα εγώ δεν το πιστεύω πώς πρέπει το ταλέντο του να πάψω να χαζεύω.
Για πάντα θα ‘σαι στην καρδιά μεγάλε και φιρμάτε ο κόσμος θα’ναι πιο φτωχός μα πάντα θα θυμάται: Όποιος μαζί σου τα ‘βαλε φλερτάρισε τον χάρο εσύ αιώνιε έφηβε, Σελέστιν Μπαμπαγιάρο.
Στ’ ονείρου σου την ζεστασιά, σε μια γωνιά του πάγκου πίνεις ρακί και τσικουδιά εις την υγειά του σπάγκου, που άλλοθι σου έδωσε αφού λεφτά δεν βάζει του Κάστρο η απώλεια σου έμεινε μαράζι.
Με σιγουριά το μπάχαλο, γλαρώνεις κάπου-κάπου και βλέπεις όνειρα τρελά, πως κλείνεις τον Λουκάκου. Με σέντερ φορ τον Κλέιτον, δεκάρι τον Βιτόλο κάνεις το ματ στην τακτική, κερδάς τον κόσμο όλο.
Στον ύπνο σου το Τσάμπιονς Λίγκ πήρες δια περιπάτου ομάδα έφτιαξες γοργή, που τρέχει του θανάτου. Σαν Ράμπο ονειρεύεσαι Σπυρόπουλο, Μαρίνο και Φαν ντερ Σααρ φαντάζεσαι τον Στέφανο Καπίνο.
Που είναι το θεάρεστο το έργο που έχεις κάνει; Που έκανες παλαίμαχους Νίνη και Κατσουράνη; Η άμυνα η περσινή, εφέτος γιατί μπάζει; Μήπως σερβίρετε κουκιά και κάποιους τους πειράζει;
Δεν θέλω να κατηγορώ, να κάνω εγώ τον σπιούνο μ’απ’τον Τοτσέ καλύτερα τον Βάγγο τον Καούνο. Που ‘χει το γκολ προάγει πια, σε δεύτερη του φύση με δυό διπλά και πέντε ΦΙΞ το deal θα είχε κλεισει.
Σε προκαλώ ορθάνοιχτα παραίτηση να θέσεις των Πορτογάλων την σχολή άλλο να μην εκθέσεις. Να πας στο Οπόρτο φίλε μου και όσο θες κοιμήσου ήρθε ο καιρός για σύνταξη, Φερέιρα παραιτήσου!
Τhe African El Mago
Μεσ’ του Μαρόκο το χαμό αστέρας θ’ ανατέλει Του ογδοντα δυο (’82) άνοιξη, η έρημος τον θέλει Τότε γεννιέται o μυθικός της μπάλας δαμαστής ποτέ μπροστά του μη βρεθείς γιατί θα ζαλιστείς
Μα το ταλέντο του γοργά, Γαλλία παει ν’ανθίσει και στην αλάνα της Γκενιόν αυτός θα ξεκινήσει, αμέσως όλους θάμπωσε κι αυτό γιατ’ είχε κλάση και τη Σοσο ακολούθησε, στο Ουεφα για να χάσει…
Να χάσει τότε απ’ αυτούς, που η μοίρα του το ξέρει, το κόκκινο αναγέννηση στο μέλλον θα του φέρει. Δύσκολα χρόνια και έρημα ήρθαν έτσι μοιραία Μα η ώρα εξιλέωσης έφτασε μεσ’το εννέα
Πριν απ’ το θρύλο πέρασμα είχες στην Αρκαδία για δυό χρονάκια αγροτικό έκανες με bastia.. Μαλλί κόντο το κούρεψες, ελίτσα στο τσαούλι τις ντρίμπλες σου τις έκανες, τρέλανες τον ”θειούλη”
Για το λιμάνι τράβηξες, σου άρεσε η πόλη με μπρίο μπάλα χαϊδευες και σε ζηλεύαν όλοι Το 11 του Djordjevic συ πήρες στη φανέλα και οι οπαδοί περίμεναν να σκίζεις τη βαζέλα
Μα πασαπόρτι πέταξε στα μούτρα σου ο Ερνέστο και δυο κουβέντες για να πει φωνάζει το Μοντέστο: ”Απο εντεκάδα μακρυά ήσουν όλα τα έτη, Μπροστά σου πάντα ορθώνονταν Ρομενταλ και Γκαλέτι”
Μα ντριμπλες και τα μαγικά που φτιάχνει ο Ζαϊρί κανείς στης λίγκας μας το pitch το ξέρω δε μπορεί Για σένα και στο facebook θα κόψω κάθε add αρκεί εσύ να ξαναρθείς, στο θρύλο Ζαουάντ…
Στην Τενερίφη άρχισες, να το κλωτσάς το τόπι, κι αργότερα σου έμελλε πρωτείο στην Ευρώπη. Μα και στον κόσμο ολόκληρο, εσύ έχεις τα πρωτεία. Στο διεθνές ποδόσφαιρο, έγραψες ιστορία.
Μας ήρθες στα δεκαεφτά, μες στην ακαδημία. Παιδί έγινες γνήσιο της θρυλικής Μασία. Την μπάρτσα βήτα ανέβασες πολλές κατηγορίες, και τότε σου εδώσανε καινούριες ευκαιρίες.
Τις άρπαξες απ’ τα μαλλιά, σαν έκανες ντεμπούτο, οι αντίπαλοι σε είδανε και πάθανε σκορβούτο. Απ’ τη γραμμή ορμώμενος, μπουκάρεις προς τα μέσα, κάνεις τις άμυνες χωνί, παίχτης είσαι με μπέσα.
Μικρός κοντός και γρήγορος, τρέχεις ωσάν διαόλι και το δικό σου finishing το ‘χουν θαυμάσει όλοι. Την κάθε φάση κρίσιμη, με κλάση θα τελειώσεις. Είσαι αυτός που σκόραρε σ’ όλες τις διοργανώσεις.
Ας λένε ό,τι θέλουνε, αυτοί οι μαδριλένοι και όσοι σε ζηλεύουνε, μόνο αυτό τους μένει. Θέλουνε να σε ψέξουνε, σε λένε θεατρίνο, μα ‘χεις κοχόνες γίγαντες, βουλώνουν και τον Ρήνο.
Η ομάδα σε εμπιστεύεται και είσαι βασικούρα. Τυχαίο δεν είν’ τίποτα, εσύ είσαι παιχτούρα. Το πόδι σου φαρμακερό, θα φέρει κι άλλες νίκες. Είσ’ ένας και μοναδικός, εσύ Πέδρο Ροντρίγκεζ.
