Όταν, σκυφτός μες στο τζάκετ μου, ένα παγερό χειμωνιάτικο βράδυ πήγαινα από Βικτώρια στον Πειραιά με τον ηλεκτρικό, ήξερα κατά βάθος ότι δεν ήταν το κόλλημα που είχα φάει με τη Φανή που έκαιγε τα σωθικά μου, αλλά το 5άστερο Metaxa -σκέτο πετρέλαιο!- που μόλις είχα ρουφήξει απ’ τη μικρή φιάλη που φύλαγα στην εσωτερική τσέπη. Τη Φανή την είχα ξεχάσει απ’ τη δεύτερη κιόλας βραδιά, απλά δεν το ‘λεγα στους φίλους μου… ήθελαν να μου πασάρουν ξανά την απερίγραπτη Άννα που είχα παρατήσει με το που απολύθηκα απ’ την Αεροπορία. Και την είχα παρατήσει τότες, γιατί ενώ εγώ της έλεγα ότι ήταν άγγελος της γης – άστρο της αυγής – ξανθό φεγγάρι, εκείνη δε χαμπάριαζε από φούμαρα, ήθελε πάντα κάτι να γυαλίζει…
ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΟΤΑΝ ΑΠΛΩΣΑΜΕ ΤΟ ΠΟΔΙ ΚΑΙ ΕΙΔΑΜΕ ΟΤΙ ΔΕ ΒΡΙΣΚΕΙ ΜΠΑΛΑ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΚΑΛΑΜΙ ΤΟΥ ΠΑΜΠΛΟ ΤΟΥ ΓΚΑΡΣΙΑ, ΣΚΕΦΤΗΚΑΜΕ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ.
Τότε στη Βηθλεέμ θέλοντας να προσφέρουμε στο Χριστούλη λιβάνι ως ένας από τους τρεις μάγους, δεν φανταζόμασταν ότι ο επιδειξίας ο Μέλχιορ θα έφερνε χρυσάφι με αποτέλεσμα να φανούμε γύφτοι…
ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΟΤΑΝ ΠΑΡΑΒΙΑΣΑΜΕ ΤΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ MICROSOFT ΣΗΚΩΘΗΚΑΜΕ ΠΑΝΩ ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΑΜΕ ΝΑ ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ: ΠΑΡΤΑ ΕΞΥΠΝΑΚΙΑ GATES! ΚΑΝΕ ΤΟΝ ΘΥΡΩΡΟ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ…
ΠΑΝΤΑ ΟΠΟΤΕ ΒΓΟΥΜΕ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΤΑ ΦΛΑΣ ΤΩΝ ΠΑΠΑΡΑΤΣΙ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑΝΕ ΝΑ ΑΝΑΒΟΣΒΗΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΕΝΟΧΛΕΙ ΠΟΛΥ. ΟΤΑΝ ΟΜΩΣ ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΧΑΛΙ ΤΟΥ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ ΚΑΙ ΜΑΣ ΒΓΑΖΕΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ Η ΚΟΥΤΣΗ ΜΑΡΙΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΟΧΛΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ. ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕΓΑΛΑ ΨΩΝΙΑ…
Όταν είμασταν «στραβάδια» ακόμη στη μαφία, το δεξί χέρι του αρχηγού μας υποψιαζόταν για καρφιά της αστυνομίας. Γρήγορα πάντως άλαξε γνώμη και έγινε και το δίκο μας δεξί χέρι, όταν αναλάβαμε εμείς τα ηνία της φαμίλιας.
1. ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΥΜΕ ΑΓΩΝΑ SERIE Α ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ ΚΟΜΠΛΕΞ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΙΤΑΛΙΚΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟΥ ΠΑΛΟΜΠΑΡΙΝΙ.
2. ΟΤΑΝ ΤΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΒΡΑΒΕΙΟ MICHELIN TOTE KANOYME ΑΥΞΗΣΗ 10% ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΛΟΓΟ.
3. ΟΛΟΙ ΝΙΩΣΑΜΕ ΔΕΟΣ ΟΤΑΝ Ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΜΑΣ ΑΝΕΘΕΣΕ ΤΟ ΧΤΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ, ΚΑΙ ΤΡΕΧΑΜΕ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΜΕ TA DEADLINE.
Όταν χτίσαμε την πρωτη μας πυραμίδα στεναχωρηθήκαμε που δε βρήκαμε σκιά να ξαποστάσουμε!
Κάθε φορά που πετάμε τον ιστό μας για να περάσουμε από το ένα κτίριο στο άλλο, κάποιος καραγκιόζης βγαίνει στο μπαλκόνι και μας φωτογραφίζει με φλας, με συνέπεια να χάνουμε την ισορροπία μας και να προσγειωνόμαστε σε κάποια τέντα.
Όλοι μας όταν χτίζαμε το Σινικό τείχος, τραγουδήσαμε έστω και μια φορά το «Η δουλειά κάνει του άντρες».