Όλοι όσοι είμασταν πολεμιστές στην αρχαία Σπάρτη, με πίτσες και πιτόγυρα την περνάγαμε αλλά για να μη μας λεν «χαβαλέδες» και «μπυραρία» οι νούλες οι Αθηναίοι βγάλαμε το μύθο του μέλανα ζωμού.
Όταν γυρίσαμε τη μίζα για να «βάλουμε μπρος» τον κινητήρα στο διαστημικο λεοφωρείο, ώστε να επιστρέψουμε επιτέλους στη γη μετά από 500 συνεχόμενες μέρες στο διάστημα, καταλάβαμε ότι είχε πέσει η μπαταρία όταν έκανε το χαρακτηριστικό «τακ». Τότε με ολύμπια ψυχραιμία και μπλαζέ ύφος είπαμε το ιστορικό: «Houston, we’ve got a problem».
ΟΛΟΙ ΜΕΙΝΑΜΕ ΜΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΑΝΟΙΧΤΟ ΟΤΑΝ ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΤΟ ΙΟΥΔΑ ΝΑ ΛΕΕΙ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΕΦΕΥΓΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΠΡΟΔΩΣΕΙ: «ΔΑΣΚΑΛΕ, ΑΝ ΔΕ ΣΕ ΔΩ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ».
ΟΛΟΙ ΜΑΣ, ΟΤΑΝ ΚΛΗΘΗΚΑΜΕ ΩΣ ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ ΣΕ ΕΝΤΥΠΟ ΝΑ ΓΡΑΨΟΥΜΕ ΕΙΔΗΣΗ ΓΙΑ ΓΑΜΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗ, ΜΠΑΣΚΕΤΜΠΟΛΙΣΤΑ, ΚΟΚ, ΤΟ ΠΙΟ ΕΞΥΠΝΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΗΡΘΕ ΗΤΑΝ ΚΑΤΙ ΣΕ «ΓΚΟΛ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ», «ΤΡΙΠΟΝΤΟ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΗΣ» ΚΟΚ…
Όλοι όσοι πολεμήσαμε στη μάχη του Βατερλώ καταλάβαμε οτι κάτι δεν πάει καλά, όταν είδαμε τον Ναπολέοντα με ένα μπουκάλι Μερλώ στο χέρι να αναφωνεί «αφού με εγκατέλειψε η Ιωσηφίνα δε με νοίαζει τίποτα πια».
ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΡΕΚΟΡ ΣΤΟ ΑΛΜΑ ΕΙΣ ΜΗΚΟΣ, ΦΥΣΑΕΙ ΛΙΓΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΥΡΟ.
Όλοι, μετά από μια καυτή νύχτα με την Πάμελα Άντερσον, ξαναείδαμε το βιντεάκι της με τον Τόμι Λι – αναρωτώμενοι αν ήταν καλύτερος από μας.
ΟΛΟΙ ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΑΙΖΑΜΕ ΣΕΡΒΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ, ΑΦΟΥ ΣΚΩΤΩΣΑΜΕ ΕΝΑΝ ΑΥΣΤΡΙΑΚΟ ΠΡΙΓΚΗΠΑ Ή ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ (ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ,ΔΕ ΘΥΜΑΜΑΙ) ΣΚΕΦΤΗΚΑΜΕ «ΕΛΑ ΜΩΡΕ ΤΩΡΑ. ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΞΕΣΠΑΣΕΙ ΚΙ Ο Α’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ…».
Όταν, σκυφτός μες στο τζάκετ μου, ένα παγερό χειμωνιάτικο βράδυ πήγαινα από Βικτώρια στον Πειραιά με τον ηλεκτρικό, ήξερα κατά βάθος ότι δεν ήταν το κόλλημα που είχα φάει με τη Φανή που έκαιγε τα σωθικά μου, αλλά το 5άστερο Metaxa -σκέτο πετρέλαιο!- που μόλις είχα ρουφήξει απ’ τη μικρή φιάλη που φύλαγα στην εσωτερική τσέπη. Τη Φανή την είχα ξεχάσει απ’ τη δεύτερη κιόλας βραδιά, απλά δεν το ‘λεγα στους φίλους μου… ήθελαν να μου πασάρουν ξανά την απερίγραπτη Άννα που είχα παρατήσει με το που απολύθηκα απ’ την Αεροπορία. Και την είχα παρατήσει τότες, γιατί ενώ εγώ της έλεγα ότι ήταν άγγελος της γης – άστρο της αυγής – ξανθό φεγγάρι, εκείνη δε χαμπάριαζε από φούμαρα, ήθελε πάντα κάτι να γυαλίζει…
ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΟΤΑΝ ΑΠΛΩΣΑΜΕ ΤΟ ΠΟΔΙ ΚΑΙ ΕΙΔΑΜΕ ΟΤΙ ΔΕ ΒΡΙΣΚΕΙ ΜΠΑΛΑ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΚΑΛΑΜΙ ΤΟΥ ΠΑΜΠΛΟ ΤΟΥ ΓΚΑΡΣΙΑ, ΣΚΕΦΤΗΚΑΜΕ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ.