Όταν ο Θεός μας έπλασε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση Του προσέξαμε ότι δίπλα στο καλούπι είχε έναν ογκώδη φάκελο που έγραφε: «ΤΣΑΚ ΝΟΡΙΣ: ΑΚΡΩΣ ΑΠΟΡΡΗΤΟ».
Όλοι όσοι είμασταν πολεμιστές στην αρχαία Σπάρτη, με πίτσες και πιτόγυρα την περνάγαμε αλλά για να μη μας λεν «χαβαλέδες» και «μπυραρία» οι νούλες οι Αθηναίοι βγάλαμε το μύθο του μέλανα ζωμού.
Όταν γυρίσαμε τη μίζα για να «βάλουμε μπρος» τον κινητήρα στο διαστημικο λεοφωρείο, ώστε να επιστρέψουμε επιτέλους στη γη μετά από 500 συνεχόμενες μέρες στο διάστημα, καταλάβαμε ότι είχε πέσει η μπαταρία όταν έκανε το χαρακτηριστικό «τακ». Τότε με ολύμπια ψυχραιμία και μπλαζέ ύφος είπαμε το ιστορικό: «Houston, we’ve got a problem».
ΟΛΟΙ ΜΕΙΝΑΜΕ ΜΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΑΝΟΙΧΤΟ ΟΤΑΝ ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΤΟ ΙΟΥΔΑ ΝΑ ΛΕΕΙ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΕΦΕΥΓΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΠΡΟΔΩΣΕΙ: «ΔΑΣΚΑΛΕ, ΑΝ ΔΕ ΣΕ ΔΩ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ».
Μόνο όταν καταφέραμε με περίτεχνους ελιγμούς (με το ενα χέρι στο τιμόνι και στο άλλο το Chivas) να γλιτώσουμε το αεροπλανοφόρο «Arizona» απο τις αδηφάγες χρονορουφήχτρες στο Τρίγωνο των Βερμούδων, νιώσαμε ασφαλείς και σίγουροι να αφαιρέσουμε τις βοηθητικές ρόδες απο το ποδήλατό μας.
Όλοι μας, την πρώτη φορά που πήγαμε στο οικείο Ειρηνοδικείο να δώσουμε ένορκη βεβαίωση, στην ερώτηση της γραμματέως αν θέλουμε να προσθέσουμε κάτι άλλο στην κατάθεσή μας όλοι -μα όλοι- απαντήσαμε «Βαϊμάκης respect».
Όλοι όσοι πολεμήσαμε στη μάχη του Βατερλώ καταλάβαμε οτι κάτι δεν πάει καλά, όταν είδαμε τον Ναπολέοντα με ένα μπουκάλι Μερλώ στο χέρι να αναφωνεί «αφού με εγκατέλειψε η Ιωσηφίνα δε με νοίαζει τίποτα πια».
ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΡΕΚΟΡ ΣΤΟ ΑΛΜΑ ΕΙΣ ΜΗΚΟΣ, ΦΥΣΑΕΙ ΛΙΓΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΥΡΟ.
Όλοι, μετά από μια καυτή νύχτα με την Πάμελα Άντερσον, ξαναείδαμε το βιντεάκι της με τον Τόμι Λι – αναρωτώμενοι αν ήταν καλύτερος από μας.
ΟΛΟΙ ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΑΙΖΑΜΕ ΣΕΡΒΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ, ΑΦΟΥ ΣΚΩΤΩΣΑΜΕ ΕΝΑΝ ΑΥΣΤΡΙΑΚΟ ΠΡΙΓΚΗΠΑ Ή ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ (ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ,ΔΕ ΘΥΜΑΜΑΙ) ΣΚΕΦΤΗΚΑΜΕ «ΕΛΑ ΜΩΡΕ ΤΩΡΑ. ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΞΕΣΠΑΣΕΙ ΚΙ Ο Α’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ…».