Όλοι μας, την πρώτη φορά που επιβεβαιώσαμε την ύπαρξη κάποιου μποζονίου, γίναμε δέκτες επιθέσεων από την εκκλησία, του στιλ: Αυτά είναι πράγματα του διαβόλου.
Άγνωστος στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς ψάχνει να βρει συγκεκριμένη μάρκα σερβιέτες, παίρνω και εγώ ένα ίδιο πακέτο. Στο ταμείο τον ρωτάω «για την μητέρα σου;». «Όχι» μου λέει. «Για την κοπέλα σου;». «Όχι… για μία φίλη μου που είναι λίγο άρρωστη… εσύ;». «Εγώ δεν θα τις πάρω τελικά». Φεύγοντας του είπα να ακούσει την εκπομπή σας…
Απ’ολη την πανιδα της χωρας μας, το ειδος που απειλειται λιγοτερο με εξαφανιση ειναι ο Καγκουρας ο Παραλιακος.
ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΔΕΝ ΚΕΛΑΗΔΑΝΕ. ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΟΥΡΛΙΑΖΟΥΝ ΕΠΕΙΔΗ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΥΨΗ. CPT SPOCK STOCK AND TWO SMOKING BROTHELS
Όλοι μας για να δοκιμάσουμε την εφαρμογή του νέου μας κινητού, που μας ειδοποιεί κάθε φορά που η θερμοκρασία πέφτει στους μηδέν βαθμούς έτσι ώστε να σηκώνουμε εγκαίρως τους υαλοκαθαριστήρες για να μην κολάνε στο παρμπρίζ, βάλαμε το κινητό μας στην κατάψυξη και περιμέναμε εναγωνίως να ακουστεί ο ήχος ειδοποίησης. Νιώσαμε μια περηφάνια όταν μετά από λίγα δευτερόλεπτα χτύπησε το κινητό -και όντως πήγαμε κάτω στο παρκαρισμένο μας αυτοκίνητο να σηκώσουμε τους υαλοκαθαριστήρες…
Τα φωσφοριζέ προφυλακτικά κυκλοφόρησαν για να παίζουν οι gay Star Wars.
Σκάβαμε όλη μέρα μήπως και βρούμε επιτέλους λίγο νερό να πιούμε. Γάντια δεν είχαμε και η καυτή άμμος ξανάπεφτε συνέχεια μέσα στην τρύπα. Κατά το βραδάκι επιτέλους είδαμε νερό στον πάτο της τρύπας και γεμίσαμε ένα κράνος με νερό. Απόγνωση μας κυρίευσε όταν είδαμε πως δεν ξαναγέμισε νερό. Οκ, αυτό ήταν όλο το νερό, είπαμε, φωνάξτε τον Στρατηγό.
Ο Αλέξανδρος του Φιλίππου ήρθε μεγαλοπρεπής πάνω στο άτι του. “Τι λέει αδερφέ, βρήκαμε νερό;”. “Μόνο αυτό το κράνος, στρατηγέ!”. “Μόνο αυτό; Τι να το κάνω, αυτό δεν φτάνει για να πιείτε κι εσείς, άρα δεν θα πιώ ούτ’εγώ.” είπε και το’χυσε στην καυτή άμμο. Όλοι τότε είπαμε με φωνή 4: “Ας το’δινες να το πιω εγώ ρε μάγκα να’ούμε, σκάβαμε όλη μέρα… σιχτίρι!”.
Ολοι μας νιωσαμε ενα μικρο καψιμο στα δαχτυλα την πρωτη φορα που πιασαμε μια σφαιρα στον αερα.
Όλοι μας, την πρώτη φορά που παραδώσαμε τις μετοχές της ομάδας μας σε κάποιο δικηγορικό γραφείο, φροντίσαμε για τη μεταφορά να μη χρησιμοποιήσουμε κούτες της Vivartia.
Όλοι μας, όταν “χάνουμε την γη κάτω από τα πόδια μας”, σαστίζουμε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Δεν ξέρουμε στην πραγματικότητα αν εμείς αρχίσαμε να πετάμε ή εκείνη άρχισε να πέφτει…