Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι: Αυτοί που θεωρούν οτι ο Φανούρης Γουνδουλάκης είναι καλύτερος από τον Ρεκόμπα, και αυτοί που συμφωνούν μεν αλλά πιστεύουν οτι η σύγκριση είναι λάθος γιατί δεν παίζουν ακριβώς στην ίδια θέση.
Μπορει να δωσαμε πολλες μαχες, αλλα η μονη φορα που πραγματικα κινδυνευσαμε ηταν οταν ο Οδυσσεας εκλασε μεσα στον Δουρειο Ιππο…
ΟΛΟΙ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ, ΠΟΥ Ο ΑΗ ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΤΕΒΗΚΕ ΣΤΗ ΦΑΡΜΑ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΜΑΣ ΓΙΑ ΑΝΕΦΟΔΙΑΣΜΟ ΤΑΡΑΝΔΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑΓΗ ΛΑΜΠΑΣ ΣΤΗ ΜΥΤΗ ΤΟΥ ΡΟΥΝΤΟΛΦ
Η μεγαλύτερη στιγμή στην καριέρα ενός τίμιου γκόμενου-φάγου είναι όταν, μετά από πέσιμο με τη φράση “Θέλω να γίνεις μάνα των παιδιών μου!”, ακούει την απάντηση “Ρε γελοίε, έχω εγγόνια!”.
Το 5ο φως στο Μονακό δεν είχε σβήσει ακόμα, αλλά ο θόρυβος κάποιας μπουκωμένης εξάτμισης ακούστηκε εκωφαντικός. «Άκυρη εκκίνηση» φώναξαν όλοι ασυναίσθητα. Αργότερα κατάλαβαν πως απλά ο ψηλός φύσηξε τη μύτη του…
Όταν στα ενημερωτικά magazino του σταθμού βγαίνει ο Νικολακόπουλος, επί 5 λεπτά οι εκάστοτε παραγωγοί του βγάζουν τις ειδήσεις με το τσιγκέλι και αυτός απαντά με ένα ξερό ΝΑΙ ή ένα ξερό ΟΧΙ αλλά μετά το πέρας των 5 λεπτών, όταν τον ρωτάν αν έχει κάτι άλλο τελευταίο να πει, αυτός απαντά ΟΧΙ αλλά λέει και 4-5 ειδήσεις με ολοκληρωμένες προτάσεις και φαρσί…
Είναι κοινή διαπίστωση πια ότι το να βλέπουμε το γκραν πρι από το μπαλκόνι μας στο Μονακό δε βολεύει, γιατί πιανόμαστε με τα κυάλια όταν απομακρύνεται η πομπή των οχημάτων.
Όσοι από εμάς ήμασταν στην προηγούμενη ζωή μας σαρανταποδαρούσες, έστω μία φορά είχαμε αργήσει να πάμε σε παιχνίδι που είχαμε κανονίσει με τους φίλους μας να παίξουμε μπάλα, μόνο και μόνο γιατί δέναμε τα κορδόνια μας.
Όταν, στα late ‘60s, ο αείμνηστος Γρηγόρης Μπιθικώτσης σε κάποιο ταξίδι του στην Ουαλία γνώριζε τον πατέρα μου σε business meeting και δήλωνε εκστασιασμένος από το αληθινό νέκταρ των Θεών που πρωτοδοκίμασε εκεί, ουδείς διενοείτο την ανεπαίσχυντη πολιτισμική καπηλεία που επακολούθησε. Εύχομαι μόνο η ψυχή του πατέρα μου να είναι κατάτι ελαφρύτερη γνωρίζοντας ότι ο καπηλευτής φρόντισε, ως ελάχιστο φόρο τιμής και κατόπιν δικής μου πίεσης, να τον δικαιώσει μνημονεύοντας τον ονομαστικά σε ένα από τα τραγούδια του. Γιατί σαν παίκτης μπορεί να μην πολυμετράω αλλά επειδή για ένα κούτελο ζούμε, και παρότι η ελληνική προπαγάνδα και ξετσιπωσιά έχουν πατεντάρει το ούζο ως ελληνικό –πλέον– ποτό, μπορώ να περπατάω περήφανα στις λεωφόρους και τις κατσικόστρατες του Cardiff, ήσυχος πια με την συνείδησή μου, φωνάζοντας «ναι διάολε, με λένε Craig Bellamy και τρέχω ακόμα το ουζερί του γέρου μου».
ΟΛΟΙ ΞΕΡΑΜΕ ΟΤΙ Ο ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ ΕΠΑΙΖΕ ΜΕ ΠΑΠΑΚΙ ΟΤΑΝ ΕΚΑΝΕ ΜΠΑΝΙΟ. ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΜΕ ΝΑ ΤΟΥ ΠΕΤΑΞΟΥΜΕ ΜΙΑ ΠΕΤΡΑ ΣΤΗ ΜΠΑΝΙΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΟΥ ΜΠΑΝΙΟΥ, ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΤΡΟΜΑΞΟΥΜΕ… ΠΟΥ ΝΑ ΞΕΡΑΜΕ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΘΑ ‘ΒΓΑΙΝΕ ΓΥΜΝΟΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΑΠΟ ΤΟ ΦΟΒΟ ΤΟΥ ΦΩΝΑΖΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΒΡΗΚΕ ΚΑΤΙ…