Όταν γυρίσαμε τη μίζα για να «βάλουμε μπρος» τον κινητήρα στο διαστημικο λεοφωρείο, ώστε να επιστρέψουμε επιτέλους στη γη μετά από 500 συνεχόμενες μέρες στο διάστημα, καταλάβαμε ότι είχε πέσει η μπαταρία όταν έκανε το χαρακτηριστικό «τακ». Τότε με ολύμπια ψυχραιμία και μπλαζέ ύφος είπαμε το ιστορικό: «Houston, we’ve got a problem».
ΟΛΟΙ ΜΕΙΝΑΜΕ ΜΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΑΝΟΙΧΤΟ ΟΤΑΝ ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΤΟ ΙΟΥΔΑ ΝΑ ΛΕΕΙ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΕΦΕΥΓΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΠΡΟΔΩΣΕΙ: «ΔΑΣΚΑΛΕ, ΑΝ ΔΕ ΣΕ ΔΩ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ».
ΟΛΟΙ ΜΑΣ, ΟΤΑΝ ΚΛΗΘΗΚΑΜΕ ΩΣ ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ ΣΕ ΕΝΤΥΠΟ ΝΑ ΓΡΑΨΟΥΜΕ ΕΙΔΗΣΗ ΓΙΑ ΓΑΜΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗ, ΜΠΑΣΚΕΤΜΠΟΛΙΣΤΑ, ΚΟΚ, ΤΟ ΠΙΟ ΕΞΥΠΝΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΗΡΘΕ ΗΤΑΝ ΚΑΤΙ ΣΕ «ΓΚΟΛ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ», «ΤΡΙΠΟΝΤΟ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΗΣ» ΚΟΚ…
ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΣΑΝ ΣΤΟΝ ΠΑΛΑΙΩΝ ΠΑΤΡΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟ ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΡΩΤΗΣΑΜΕ: ΜΠΑΜΠΑΣ ΤΗΣ ΝΑΤΑΛΙΑΣ;
Ολοι στην παρεα στραβοκοιταξαμε τον Τζορτζ τον Κλουνει οταν σε εργενικη εξοδο στο Μανχαταν, παραγγειλε μαρτινι. Οχι -διαολε- ειμαστε ανδρες εδω, φερε ενα μπουκαλι μπερμπον!
Ολοι αναρωτιώμασταν γιατί έπρεπε ντε και καλά να βρούμε το άγιο δισκοπότηρο, γιατί 20 χρόνια μάχης και περιπέτειας δεν αγγίξαμε άλλη γυναίκα, γιατί έπρεπε να την κάτσουμε δίνοντας τη φλόγα στους ανθρώπους, γιατί φιλήσαμε μια νεκρή γκόμενα που πηδιότανε με 7 νάνους. Αλλά εμείς οι τίμιοι ποτέ -διάολε- δεν είπαμε τίποτα, απλά παίξαμε το ρόλο μας. Έπαιξα εγώ σε μύθους και ξέρω.
Όταν τρέχουμε με πάνω από 250 χιλιόμετρα την ώρα στην Εθνική, δεν προλαβαίνουν να μας πιάσουν τα ρανταρ κι έτσι δεν κινδυνεύουμε με πρόστιμο.
Καθε φορα που πηδαμε απο τον εβδομο οροφο για να φυγουμε απο το σπιτι λεμε στους εκπληκτους γειτονες που μας βλεπουν «δεν παιρνω ασανσερ στο κατεβασμα για να κανω λιγη γυμναστικη».
Όλοι μας πριν από 50 χρόνια δεχτήκαμε επίσκεψη από ένα μελαμψό και ντροπαλό παιδάκι με μπουκλέ μαλλιά που το όνειρο του ήταν να μάθει ηλεκτρική κιθάρα και το έλεγαν Τζίμι Χέντριξ. Και όλοι μας, επειδή ήμασταν πονόψυχοι διάολε, αποφασίσαμε να του μεταδώσουμε ένα μικρό μέρος των γνώσεών μας.
Όλοι, όταν ήμασταν λεφτάδες στο τιμημένα χρόνια του Μεσαίωνα, προτιμούσαμε να επενδύουμε τα λεφτά μας στα τσιφλίκια παρά στην Παιδεία και στην Βιομηχανική παραγωγή -που πρώτος ο φίλος μας ο Ντα Βίντσι είχε στήσει, σε πρώιμο στάδιο…