ΟΛΟΙ ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΑΙΖΑΜΕ ΣΕΡΒΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ, ΑΦΟΥ ΣΚΩΤΩΣΑΜΕ ΕΝΑΝ ΑΥΣΤΡΙΑΚΟ ΠΡΙΓΚΗΠΑ Ή ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ (ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ,ΔΕ ΘΥΜΑΜΑΙ) ΣΚΕΦΤΗΚΑΜΕ «ΕΛΑ ΜΩΡΕ ΤΩΡΑ. ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΞΕΣΠΑΣΕΙ ΚΙ Ο Α’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ…».
Όταν, σκυφτός μες στο τζάκετ μου, ένα παγερό χειμωνιάτικο βράδυ πήγαινα από Βικτώρια στον Πειραιά με τον ηλεκτρικό, ήξερα κατά βάθος ότι δεν ήταν το κόλλημα που είχα φάει με τη Φανή που έκαιγε τα σωθικά μου, αλλά το 5άστερο Metaxa -σκέτο πετρέλαιο!- που μόλις είχα ρουφήξει απ’ τη μικρή φιάλη που φύλαγα στην εσωτερική τσέπη. Τη Φανή την είχα ξεχάσει απ’ τη δεύτερη κιόλας βραδιά, απλά δεν το ‘λεγα στους φίλους μου… ήθελαν να μου πασάρουν ξανά την απερίγραπτη Άννα που είχα παρατήσει με το που απολύθηκα απ’ την Αεροπορία. Και την είχα παρατήσει τότες, γιατί ενώ εγώ της έλεγα ότι ήταν άγγελος της γης – άστρο της αυγής – ξανθό φεγγάρι, εκείνη δε χαμπάριαζε από φούμαρα, ήθελε πάντα κάτι να γυαλίζει…
ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΟΤΑΝ ΑΠΛΩΣΑΜΕ ΤΟ ΠΟΔΙ ΚΑΙ ΕΙΔΑΜΕ ΟΤΙ ΔΕ ΒΡΙΣΚΕΙ ΜΠΑΛΑ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΚΑΛΑΜΙ ΤΟΥ ΠΑΜΠΛΟ ΤΟΥ ΓΚΑΡΣΙΑ, ΣΚΕΦΤΗΚΑΜΕ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ.
Τότε στη Βηθλεέμ θέλοντας να προσφέρουμε στο Χριστούλη λιβάνι ως ένας από τους τρεις μάγους, δεν φανταζόμασταν ότι ο επιδειξίας ο Μέλχιορ θα έφερνε χρυσάφι με αποτέλεσμα να φανούμε γύφτοι…
ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΟΤΑΝ ΠΑΡΑΒΙΑΣΑΜΕ ΤΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ MICROSOFT ΣΗΚΩΘΗΚΑΜΕ ΠΑΝΩ ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΑΜΕ ΝΑ ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ: ΠΑΡΤΑ ΕΞΥΠΝΑΚΙΑ GATES! ΚΑΝΕ ΤΟΝ ΘΥΡΩΡΟ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ…
Όταν ένιπταμε τας χείρας μας και εδίδαμε το δικαίωμα στο λαό να ψηφίσει με sms για την τύχη εκείνου του νεαρού Ναζαρηνού, δεν ξέραμε ότι αρκετά χρόνια μετά θα γίνουμε άλλοθι για τον κάθε περίεργο που σε οποιοδήποτε πρόβλημα θέλει απλά να βγάλει την ουρά του απ’ έξω…
ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΤΗΝ 1Η ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΚΑΝΑΜΕ QUADRUPLE DOUBLE (ΔΙΨΗΦΙΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΠΟΝΤΩΝ, ΡΙΜΠΑΟΥΝΤ, ΑΣΙΣΤ, ΚΟΨΙΜΑΤΩΝ) ΣΤΟ NBA ΔΗΛΩΣΑΜΕ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ: «ΕΕΕ, ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΠΙΔΟΣΗ ΟΜΩΣ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΚΕΡΔΙΣΕ Η ΟΜΑΔΑ. ΣΗΜΕΡΑ ΕΠΑΙΞΑ ΕΓΩ ΚΑΛΑ, ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΠΑΙΞΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΜΠΑΙΚΤΕΣ ΜΟΥ. ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΕ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ ΚΟΟΥΤΣ ΓΙΑ ΤΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ». ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΡΟΥΦΗΞΑΜΕ ΜΑΚΡΟΣΥΡΤΑ ΤΗ ΜΥΤΗ ΜΑΣ, ΚΤΥΠΗΣΑΜΕ ΦΙΛΙΚΑ ΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΚΑΙ ΤΡΕΞΑΜΕ ΠΡΟΣ ΤΑ ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑ.
Ολοι, οταν αραζαμε στην πλαγια και βλεπαμε τον Ηρακλη να καταβαλει φιλοτιμες προσπαθειες να αλλαξει την ροη του ποταμου για να καθαρισει τους σταβλους του Αυγεια, δεν αντεξαμε καποια στιγμη και φωναξαμε με φωνη 4 «που ‘σαι ψηλε; Δεν το περνας το ρυακι σου και απο την κουζινα μου που εχει μαζευτει μια στοιβα πιατα μεχρι το ταβανι;».
Ολοι μας όταν πέθανε η 2μετρη ξανθιά καλίγραμμη γυναίκα μας, πιστέψαμε πως δε θα ξαναερωτευτούμε ποτέ… Μέχρι που μπήκαμε σε στριπτιζάδικο…
ΟΛΟΙ ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΕΠΛΕΝΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ Ο ΙΗΣΟΥΣ, ΑΠΟ ΜΕΤΡΙΟΦΡΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ‘ΠΑΜΕ «ΑΣΕ, ΜΗΝ ΤΑΛΑΙΠΩΡΕΙΣΑΙ», ΕΝΩ ΚΑΤΑ ΒΑΘΟΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΕΤΟΙΑ ΥΠΟΔΟΧΗ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ ΓΕΥΜΑ ΜΕ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟ ΚΩΣΤΑΒΑΡ ΚΑΙ ΧΑΒΙΑΡΙ, ΣΟΛΩΜΟ ΚΑΙ ΣΑΜΠΑΝΙΑ. ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΟΜΩΣ ΚΙ ΑΣΧΗΜΟ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΕΛΙ ΚΑΙ ΤΟ ΖΕΣΤΟ ΨΩΜΙ…