2006-Μοζαμβίκη. Κάπου 1200 μετρα απο την θάλασσα, στο βουνο Καομι Τσακα. Βρέχει. Χάμενος μέσα στην ζούγκλα λιποθυμάω. Ξυπνάω μετά απο 2 μέρες σε ένα καταυλισμό. Πειναγα απιστευτα. Φωνάζω χωρις να ξέρω που είμαι «Πεινάωωω». Ολοι γύρω μου αρχιζουν και φωνάζουν «Σιμάο, Σιμάο». Ηταν ένα μικρο παιδί πιο πέρα που σκότωνε με τα χέρια του ενα λιονταρι κι έκανε γκελάκια με το κεφάλι του! Κάπως έτσι ανακάλυψα το καλύτερο αμυντικό χαφ των 10’s.
Οταν μας κυνηγα ένα τρενο, εμεις παντα τρεχουμε σαν τρελοι να γλιτωσουμε και ποτε δεν σκεφτομαστε απλα να κανουμε ενα μετρο δεξια και να βγουμε απο τις ραγες, διαολε!
Φιλε Οτσαλαν εδω στην ελληνικη πρεσβεια εισαι ασφαλης. Αυτοι οι παλιοτουρκοι δεν θα σε πιασουν ποτε.
Όταν κερδίσαμε τον Χάρο στα μαρμαρένια αλώνια την άλλη μέρα, οι οπαδικές μας εφημερίδες κυκλοφόρησαν με τίτλους όπως «Αλώνι-σε», «Άλωσε τα αλώνια», «Έσπασε το μάρμαρο» κλπ. Εξαίρεση αποτέλεσε η εφημερίδα που παίρνει γραμμή από εμάς και η οποία ήταν καλεσμένη και στη δεξίωση που παραθέσαμε στη βίλα μας για τη νίκη, η οποία είχε τίτλο «Από τα αλώνια στα σαλόνια».
Όλοι θυμόμαστε τα λόγια που είχε πει στο λύκειο ο μικρός Καρίμ στον Ραφίκ μετά το 3-3 της ΑΕΚ με τη Real: «Χα! Αν εσύ παίξεις στην ΑΕΚ, εγώ θα παίξω στη Real…».
ΟΛΟΙ, ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΜΙΚΡΟΙ, ΑΝΑΡΩΤΙΟΜΑΣΤΑΝ ΑΝ ΣΤΙΣ «ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΙΚΕΣ ΦΩΛΙΕΣ» ΖΟΥΣΑΝ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΕΣ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΑΝΟΙΞΑΜΕ ΜΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΗΚΑΜΕ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΛΑΣΤΙΧΟ ΜΕΣΑ…
Όλοι μας χαρήκαμε όταν χρησιμοποιήσαμε πρώτοι και για πρώτη φορά την τηλεμεταφορά. Στην συνέχεια καταλάβαμε ότι δεν είχαν άδικο οι γραφικοί που υποστήριζαν ότι σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός…
Μολις ολοκληρωθηκε το τειχος των Μυκηνων, το ιδιο βραδυ κιολας μπηκαμε στον πειρασμο να αρχισουμε τις απευθειας εκτελεσεις φαουλ.
Οποτε ξεχασουν στο ταξι μας τσαντα η βαλιτσα τοτε κλεινουμε το ραδιοφωνο και βαζουμε σιντι, ωστε να μην πεσουμε σε κανεναν πονοψυχο ραδιοπαραγωγο που θα μας παρακαλεσει να την επιστρεψουμε στον κατοχο της και αναγκαστουμε να κανουμε την καλη πραξη.
Όλοι μας, οταν πεσαμε στην ζουγκλα των Ζουλου με εναν Γαλλο και εναν Γερμανο παρεα και μας συνελαβαν οι ιθαγενεις, ριξαμε ενα πλαγιο βλεμα και στους δύο, γελασαμε απο μεσα μας και σκεφτηκαμε (με φωνη 4) «μμμ, αντε, για να δω τι μαλακια θα σκεφτείτε να πείτε τωρα…».