Yπάρχουν 2 είδη ακροατών: Αυτοί που πήραν για αυτό που είπε ο προηγούμενος και αυτοί που πήραν για αυτό που είπε ο προ-προηγούμενος.
Το 5ο φως στο Μονακό δεν είχε σβήσει ακόμα, αλλά ο θόρυβος κάποιας μπουκωμένης εξάτμισης ακούστηκε εκωφαντικός. «Άκυρη εκκίνηση» φώναξαν όλοι ασυναίσθητα. Αργότερα κατάλαβαν πως απλά ο ψηλός φύσηξε τη μύτη του…
Όταν στα ενημερωτικά magazino του σταθμού βγαίνει ο Νικολακόπουλος, επί 5 λεπτά οι εκάστοτε παραγωγοί του βγάζουν τις ειδήσεις με το τσιγκέλι και αυτός απαντά με ένα ξερό ΝΑΙ ή ένα ξερό ΟΧΙ αλλά μετά το πέρας των 5 λεπτών, όταν τον ρωτάν αν έχει κάτι άλλο τελευταίο να πει, αυτός απαντά ΟΧΙ αλλά λέει και 4-5 ειδήσεις με ολοκληρωμένες προτάσεις και φαρσί…
Είναι κοινή διαπίστωση πια ότι το να βλέπουμε το γκραν πρι από το μπαλκόνι μας στο Μονακό δε βολεύει, γιατί πιανόμαστε με τα κυάλια όταν απομακρύνεται η πομπή των οχημάτων.
…ΜΟΛΙΣ ΕΙΧΑ ΚΑΡΦΩΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ ΔΙΠΛΑ ΑΠΟ ΤΩΝ ΝΟΡΒΗΓΩΝ ΣΤΟΝ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΟ ΝΟΤΙΟ ΠΟΛΟ ΚΑΙ ΜΕ ΟΣΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ ΕΚΑΝΑ ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΟ ΣΤΟ ΠΑΓΩΜΕΝΟ ΧΙΟΝΙ, ΟΠΩΣ ΕΙΧΑ ΥΠΟΣΧΕΘΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΡΟΥΛΑ ΜΟΥ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΙΑΣΩ ΣΤΟΝ ΑΤΛΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΜΟΛΙΣ ΕΙΧΕ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΣΤΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ… ΕΝΙΩΣΑ ΝΑ ΣΤΗΡΙΖΩ ΟΛΗ ΤΗ ΓΗ ΣΤΑ ΓΑΝΤΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΕΝΙΟ ΔΑΚΡΥ ΠΑΓΩΣΕ ΜΕΣ’ ΤΗ ΜΑΣΚΑ ΜΟΥ…
Όταν πηγαινουμε να αγορασουμε τον «Ριζοσπαστη», ο περιπτερας συνηθως θα μας τον δωσει διπλωμενο ετσι ωστε να μην φαινεται ο τιτλος.
Όλοι σπρωχτήκαμε για το ποιος θα πρωτοχτυπήσει παλαμάκια στο ζεϊμπέκικο του Γρίμπιλα, στο πλαίσιο των πανηγυρισμών του Ιωνικού για την άνοδο, στα τοπικά μπουζούκια.
Είναι πολύ σπαστικό να παίζουμε ξύλο με έναν άγνωστο που γνωρίσαμε στο αεροπλάνο κάθε μέρα για κανα χρόνο, και να ανακαλύπτουμε ότι τελικά βαράγαμε τον εαυτό μας…
ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΕΒΡΙΖΑΝ ΠΟΥ ΠΑΙΞΑΜΕ ΤΟ ΣΠΑΡΤΗ-ΠΕΡΣΙΑ ΔΙΠΛΟ, ΚΑΤΗΓΟΡΩΝΤΑΣ ΜΑΣ ΩΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ. ΕΜΕΙΣ ΟΜΩΣ ΞΕΡΑΜΕ ΟΤΙ ΤΟ ΣΤΕΝΟ ΓΗΠΕΔΟ ΔΕ ΒΟΛΕΥΕ ΤΙΣ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΠΑΡΤΙΑΤΩΝ, ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΠΗΓΑΜΕ ΤΑΜΕΙΟ…
Εν Αθηναις, σημερον, 19-4-2010
Αγαπημενη μου Jenna ελπιζω το γραμμα μου να σε βρισκει καλα. Καθησα και σκεφτηκα ολα οσα ειπαμε για το μελλον της σχεσης μας την τελευταια φορα που βρεθηκαμε στο εξοχικο μου στο Κιατο. Και, οπως μου ζητησες, πηρα τις αποφασεις μου. Λυπαμαι χρυσαφενια μου. Ανηκουμε σε δυο διαφορετικους κοσμους. Εσυ εισαι Αμερικανιδα, εγω Ελληνας και οι συντηρητικοι γονεις σου δεν θα επιτρεψουν ποτε να προχωρησει μια τετοια σχεση. Εσυ εισαι ενα κοριτσοπουλο της επαρχιας που μεγαλωσε στο Fromberg της Montana ενω εγω σε μια μεγαλουπολη οπως η Αθηνα. Εισαι μια κοπελα διχως εμπειριες απο αντρες οπως μου εχεις εκμυστηρευθει, ενω εγω -πραγμα που σου ειχα αποκρυψει- ειμαι ενας τυπος που την μιση μου ζωη την εχω περασει «κερνωντας» νετα που μαζευα απο τα μπουζουκια και τα club. Μονακριβο ροδο μου, κανε την καρδια σου πετρα και ξεχασε με. Πες πως δεν με γνωρισες ποτε. Βρες καποιον που να σου αξιζει και κανε μαζι του την οικογενεια που παντα ονειρευοσουν. Σφουγγιξε τα σμαραγδενια δακρυα που τρεχουν απο τα ματια σου και χάραξε ροτα για αλλο λιμανι. Οσο για μενα, μην ανησυχεις. Θα βρεθει καποια και για μενα. Ισως οχι με τα δικα σου ψυχικα χαρισματα αλλα εχει ο Θεος… Ελπιζω ολα να σου πανε καλα ζωγραφια μου. Παντοτινα δικο σου.
