ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ
ΚΑΚΑ ΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ… ΤΙΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΙΣ ΖΗΣΕΙΣ ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΛΛΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΑΠΟ ΠΟΥΘΕΝΑ ΝΑ ΑΠΟΚΟΜΙΣΕΙΣ ΤΙΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ… ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ, ΕΔΩ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ… ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΥΝΕΠΗΣ ΣΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ, ΚΑΘΕ ΣΑΒΒΑΤΟ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΣΩ ΤΗΛΕ-ΔΙΑΛΕΞΕΩΝ Ή ΑΜΕΣΗΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗΣ, ΚΑΙ ΝΑ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ (ΠΛΕΙ ΟΦΣ ΚΑΙ ΟΦ ΣΙΖΟΝ ΦΙΛΙΚΑ). ΑΝΑΛΟΓΙΣΤΕΙΤΕ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ! ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΛΟΙΠΟΝ:
-ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΝΑ ΥΠΟΛΟΓΙΖΕΙΣ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΗ ΓΩΝΙΑ ΡΙΨΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΚΙΟΥ ΝΕΡΟΥ ΩΣΤΕ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙΣ ΜΕ ΕΛΛΕΙΠΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΑΙΧΤΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΑΛΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΣΤΑ 40 ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΒΓΑΛΕΙΣ ΝΟΚ ΑΟΥΤ.
-ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΟΤΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΙΤΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΚΑΙ ΣΩΣΤΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ!
-ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΑΜΕΣΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΣΟΥ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΜΥΝΘΕΙΣ ΣΕ ΠΙΘΑΝΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΠΙΤΕΘΕΙ Ο ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΡΧΗΣ ΜΕ ΤΑ 4 ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ ΝΑ ΚΑΘΕΤΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΟΤΑΝ ΠΑΣ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ.
-ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΠΩΣ Ο 12ΟΣ ΠΑΙΧΤΗΣ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΣΑΙ 1,50/250 ΚΙΛΑ ΚΑΙ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙΣ ΜΠΑΛΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ…
-ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΕΞΥΠΝΕΣ ΑΤΑΚΕΣ ΟΠΩΣ «ΠΩΣ ΓΕΝΕΙΝ ΑΤΟ», ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ -ΚΥΡΙΩΣ ΚΟΣΜΗΤΙΚΑ ΕΠΙΘΕΤΑ, ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΕΥΡΕΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΑΤΟΜΑ ΤΗΣ ΥΨΗΛΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ (ΔΟΝ ΚΩΣΤΑΒΑΡ ΚΑΙ ΠΑΝΩ)…
-ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΝΑ ΤΡΩΣ ΓΡΗΓΟΡΑ ΠΑΣΑΤΕΜΠΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΧΗΜΑΤΙΖΕΙΣ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΛΟΦΑΚΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΜΑΤΣ!
-ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΝΑ ΣΥΝΙΘΙΖΕΙΣ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ! (ΠΕΤΑΞΟΥ ΣΤΟ ΚΥΛΙΚΕΙΟ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΜΑΤΣ ΓΙΑ «ΑΝΕΦΟΔΙΑΣΜΟ» ΚΑΙ ΣΤΟ ΗΜΙΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΝΕΡΟ-ΚΑΦΕ-ΤΣΑΙ-ΑΝΑΨΥΚΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ ΠΑΣΑΤΕΜΠΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΤΑ ΞΑΝΑΛΕΜΕ!).
-ΚΕΡΔΙΖΕΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ, ΟΠΩΣ ΟΤΙ Η ΜΠΑΛΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ, ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΓΡΑΜΟ, OΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΤΟ ΕΝΑ ΔΟΚΑΡΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΨΗΛΟ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΛΟ (ΑΥΤΑ ΠΑΡΕΧΟΝΤΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΣΤΙΣ ΤΗΛΕ-ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ), ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ (15-14 ΠΕΝΑΛΤΙ ΠΕΡΣΙ ΜΑΘΑΜΕ ΝΑ ΜΕΤΡΑΜΕ!)
-ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΟΤΙ ΣΤΑ ΕΝΑΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗΣ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΣΤΑ: 18 ΑΝΩΡΙΜΟΣ-ΠΙΤΣΙΡΙΚΑΣ/25 ΩΡΙΜΟΣ ΠΙΤΣΙΡΙΚΑΣ/30 ΜΕΣΟΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗΣ/35 ΕΜΠΕΙΡΟΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗΣ/40 ΑΧΡΗΣΤΟΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗΣ, ΙΚΑΝΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ ΣΕ ΚΑΜΙΑ Β’ ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΜΟΝΟ Ή ΝΑ ΠΟΥΛΑΕΙ ΣΟΥΒΛΑΚΙΑ ΣΕ ΚΑΝΤΙΝΑ!
ΟΠΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ, ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΝΑΝ ΘΗΣΑΥΡΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΣΟ ΕΛΛΗΝΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ. ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΟΛΟΙ ΝΑ ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΣ ΑΕΙ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΣΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΠΡΟΤΥΠΑ! ΕΧΟΥΜΕ ΕΥΘΥΝΗ ΚΑΙ ΧΡΕΟΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ!!!
Στην αρχή κάθε νέας σχολικής… ε, με συγχωρείτε ποδοσφαιρικής χρονιάς και αφού μας ζαλίσουν με στερεότυπα του τύπου “το πρωτάθλημα είναι μαραθώνιος κι όχι αγώνας σπριντ”, “η άλφα ομάδα που δεν παίζει καλά θα φορμαριστεί αργότερα όταν βγει η δουλειά της προετοιμασίας” κτλ., καθόμαστε να απολαύσουμε το προσφερόμενο θέαμα -κυρίως από τις διεκδικήτριες ομάδες του τίτλου. Και εκεί αρχίζει ο παραλογισμός του (ψευτο)διλλήματος “θέαμα ή αποτέλεσμα”.
Και εξηγούμαι: Τα παιχνίδια των πρώτων αγωνιστικών είναι εξαιρετικά σημαντικά (αν δεν το ξέρατε) διότι η ομάδα κινδυνεύει να μείνει από νωρίς πίσω στην κούρσα αν έχει ένα-δυο “άτυχα” αποτελέσματα, οπότε είναι σαφώς προτιμότερες “επαγγελματικές” νίκες απέναντι σε μικρότερες ομάδες ή νίκες πάση θυσία στα ντέρμπι ακόμα και με “μισό-μηδέν”. Τα παιχνίδια των μεσαίων αγωνιστικών είναι εξαιρετικά σημαντικά (αν δεν το ξέρατε) διότι πρόκειται για μια πολύ σημαντική καμπή του πρωταθλήματος που περιλαμβάνει και τον άτυπο μεν απαραίτητο για ψυχολογικούς λόγους δε, τίτλο του πρωταθλητή χειμώνα. Επομένως,ακόμα κι αν κάποιες ομάδες είναι φορμαρισμένες, είναι σαφώς προτιμότερες “επαγγελματικές” νίκες απέναντι σε μικρότερες ομάδες ή νίκες πάση θυσία στα ντέρμπι ακόμα και με “μισό-μηδέν”.
Τα παιχνίδια των τελευταίων αγωνιστικών είναι εξαιρετικά σημαντικά (αν δεν το ξέρατε, άμπαλοι) διότι κάθε χαμένος βαθμός μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια του πολυπόθητου τίτλου οπότε είναι σαφώς προτιμότερες “επαγγελματικές” νίκες απέναντι σε μικρότερες ομάδες ή νίκες πάση θυσία στα ντέρμπι ακόμα και με “μισό-μηδέν”. Και αναρωτιέται ο απλός, ο αγνός, ο αντικειμενικός φίλαθλος (εγώ δηλαδή): πότε, διάολε,θα παρακολουθήσουμε απελευθερωμένο ποδόσφαιρο, δουλεμένους συνδυασμούς, πληθώρα ευκαιριών; Πότε θα σταματήσει ο ρυθμός, ακόμα και των μεγάλων ομάδων μας, να ισούται με το slow motion των άλλων,των ξένων;
Μετά από υπολογισμούς που διήρκεσαν 7 μέρες και 8 νύκτες ανακάλυψα ότι αν διαιρέσουμε τον αριθμό των συγκρίσεων με το Γκόντζο με τον αριθμό τριλημμάτων του Σκιτσοφρενούς και στο αποτέλεσμα προσθέσουμε τις παρεμβάσεις του Μακ Πάπας υψωμένες σε δύναμη που θα ισούται με τον πληθυσμό των κατοίκων του χωριού του Βαϊμάκη, θα βρούμε τις μέρες που υπολείπονται μέχρι το τέλος του πλανήτη. Σύμπτωση; Δε νομίζω…
Μια φορά και έναν καιρό στην αρχαία Ελλάδα ήταν ένα νεαρό ζευγαράκι, ο Σταύρος και η Ερασμία. Το ζευγαράκι αυτό ήταν πολύ ευτυχισμένο και χαρούμενο μαζί. Μοιραζόντουσαν πολλά πράγματα μαζί όπως να πηγαίνουν σε συναυλίες, εκδρομούλες στην Ιθάκη για να δει η Ερασμία την φίλη της την Πηνελόπη και άλλα πολλά. Μια μέρα ο Σταύρος καθόταν στην καφετερία της σχολής του στην Αθήνα αμέριμνος και αγέρωχος περιμένοντας την Ερασμία που είχε κάτι δουλειές στην γραμματεία. Η Ερασμία τον πλησίασε με ένα βλέμμα χαρούμενο και λυπημένο ταυτόχρονα (πως γίνεται αυτό μη με ρωτάτε, παραλήρημα είναι, ότι μου κατέβει γράφω) και του ανακοίνωσε τα μαντάτα. -Αγάπη μουυυυ -Ωχ, (είπε από μέσα του). Τι έγινε; (είπε απέξω του) -Με πήραν να σπουδάσω στην Ισπανία. Πρώτη φορά από τότε που πέθαναν οι δεινόσαυροι γίνεται κάτι τέτοιο, θα είμαι η πρώτη σε ολόκληρη τη γη που θα πάει σε Πανεπιστήμιο της Ευρώπης για σπουδές, είμαι πολύ συγκινημένη.
Έτσι και έγινε, μετά από μία εβδομάδα η Ερασμία μάζεψε τα πράγματά της και έφυγε, αφήνοντας πίσω το Σταύρο απαρηγόρητο να μαζεύει τα κομμάτια του στα χαμετυπεία της αρχαίας Συγγρού. Δεν άντεξε όμως, η καρδιά του ήταν στην Ερασμία, κάτι έπρεπε να κάνει, κάτι έπρεπε να γίνει και να την φέρει κοντά του.
-Θα πάω να την βρω, μα τους χίλιους Ηρακλειδείς θα την φέρω κοντά μου.
Φτάνοντας στην Ισπανία ο Σταύρος μπήκε σε ένα ταξί (εκείνα τα παλιά που τα σέρνει ο ταρίφας με τα χέρια. Έχω δει Ηρακλή εγώ και ξέρω) και τράβηξε για το Πανεπιστήμιο όπου φοιτούσε η Ερασμία. Μετά από πολύ ψάξιμο έφτασε έξω από την πόρτα που έμενε η Ερασμία, φόρεσε το καλό του χαμόγελο και χτύπησε την πόρτα. -Εσύ εδώ; -Εγώ (και την αγκαλιάζει) -Τι κάνεις εσύ εδώ; -Ήρθα να σε πάρω (της είπε) -Να Σταύρο αυτό δεν γίνεται, τα πράγματα δεν είναι όπως ήταν. -Τι άλλαξε; -Να… θες η απόσταση, θες η μοναξιά, γνώρισα κάποιον. -Ποιον; Πότε; Που; Πως; -Λαρα Γκαρσία Ντάνι λέγεται. Αυτό ήταν, σάστισε, έχασε την γη κάτω από τα πόδια του. Απογοητεύτηκε τόσο που ήθελε να ανοίξει το στόμα του κάποιο μεταλλαγμένο χέλι και να τον καταπιεί (Mits Bucanan rules). Έφυγε, γύρισε απογοητευμένος στην ξενοδοχοκαλυβο του και κοιμήθηκε. Αύριο γυρνούσε Ελλάδα. Την άλλη μέρα έφτασε στο αεροδρόμιο και περίμενε για να φύγει. Η Ερασμία εντωμεταξύ ένοιωθε τύψεις και έτσι, μη μπορώντας να τα αντέξει αυτό, τράβηξε για τα αεροδρόμιο μπας και τον προλάβει. Ψάχνοντας για ταξί, ένας ταρίφας που τον λέγανε Daniel Alves έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα και, περνόντας κοντά από την Ερασμία πάτησε ίσα-ίσα μία κοτρόνα που βρισκόταν κάτω, εκείνη εκσφενδονίστηκε στον αέρα με αποτέλεσμα να πέσει στο πρόσωπο της Ερασμίας αφήνοντας την στον τόπο. Ο Σταύρος έφυγε από την Ισπανία και ΤΗΝ ΞΕΧΑΣΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ μη μαθαίνοντας ότι η Ερασμία δεν ήταν πια σε αυτόν τον κόσμο. Από τότε και προς τιμήν της Ερασμίας δημιουργήθηκε το πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών ERASMUS. Από εκεί πήρε το όνομα του. Θεώρησα υποχρέωση μου να σας διηγηθώ αυτά τα γεγονότα γιατί είναι μια ιστορική αλήθεια
Υ.Γ Τα πρόσωπα και τα γεγονότα μετά τις ερωτήσεις Ποιον; Πότε; Που; Πως; είναι τυχαία και ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Όλα τα άλλα είναι πραγματικότητα. Αφιερωμένο στην ΠΟΥ**ΝΑ την Ερασμία που με παράτησε για ένα φλώρο Ισπανό. GO TO HELL ERASMIA.
Καταδικάζουμε την άδικη δολοφονική επίθεση του De Jong κατά του καημένου μικρού κορδελάκια Messi του Upon Tyne (άπον τάιν). Πέραν του αστείου της δολοφονικής τσουρουκιάς του De Jong, και του παράλληλου τραυματισμού του Coloccini (τράβηγμα στον προσαγωγό) που μας στέρησε κάθε ελπίδα εκδίκησης, η ζημιά μπορεί του πιτσιρικά να του κοστίσει περισσότερο από 6 μήνες. Και εμάς, πάει στο διάλο, 1 χρονιά είναι, την είχαμε στηρίξει πάνω του, κουτσά στραβά θα τη βγάλουμε και άμα πέσουμε θα ξαναανέβουμε του χρόνου. Γιατί να το κάνεις αυτό σε ένα παιδί που κατά γενική ομολογία “τό ‘χει”; ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΕΓΩ! ΓΙΑΤΙ ΕΣΥ ΔΕΝ ΤΟ ‘ΧΕΙΣ! ΑΜΠΑΛΕ! ΑΧΡΗΣΤΕ! ΔΟΛΟΦΟΝΕ ΤΣΟΥΡΟΥΚΑ ΝΤΕ ΓΙΟΝΓΚ ΑΜΑ ΣΕ ΠΕΤΥΧΩ ΘΑ ΣΕ ΚΑΤΟΥΡΗΣΩ!
Ενταξει λοιπον κυριε Ζλαταν, ανθυπογραφικαριε του παγκοσμιου φουτσεμπαου (αλα πορτουγκεζικα) γραψε και δευτερη βιογραφια, παρε μεταγραφη στα πιο ανηκουστα μερη του πλανητη, γυρισε διαφημιστικο για αφρολουτρο με δασυτριχο στηθος καμακι 80ς, κανε οσα καραγκιοζιλικα θες, μια που δεν εχεις διαθεση να παιξεις οσο ποδοσφαιρο σου εχει απομεινει. Να ξερεις ομως οτι πριν απο εσενα, αλλοι εχουν paved the way για να ερθεις εσυ και να τα δεσεις ολα σ ενα αρμονικο συνολο γραφικοτητας. Διοτι οταν: – ο Dennis Rodman (ο μονος εν ζωη που το δικαιουται) ειχε δυο διαφορετικες βιογραφιες, – ο Ριβαλντο πηγαινε στα επαρατα Καζακστανια και Τουρκμενιστανια για τα γκα-φρα – ο alenatore Νικολο Αναστο, μας παρουσιαζοταν στο μπανιο (οχι παντως να τραγουδα) εσυ δεν κλωτσουσες οχι μπαλα, αλλα ουτε τα καμπανελια του μπαμπα Ιμπραημοβιτς απο μεσα!
Αξιότιμε κύριε Τεν Κάτε,
Δεν μας νοιάζει αν έχετε δουλέψει στη Μπαρτσελόνα και την Τσέλσι. Βοηθός ήσασταν, ρεπατζής του Ράικαρντ και του Γκράντ (ποιανού;;;). Ρολίστας, σαν κάτι τύπους που έχουμε σε 50 ταινίες και ποτέ δεν θα μάθουμε το όνομά τους. Ένας μουτρωμένος κομπάρσος που ξαφνικά αποφάσισε να γίνει πρωταγωνιστής. Όπως δεν υπάρχει Όσκαρ κομπάρσου, έτσι δεν υπάρχει και πιθανότητα να γίνετε πρωταγωνιστής. Κι επειδή δεν μας νοιάζει τόσο το ότι η ομάδα έχει γίνει παιδική χαρά και κάνει σεφτέ ο κάθε Ρατόν και ο πάσα εις Κουτσιανικούλης, όσο το ότι μιλάτε στα ευαίσθητα και τρυφερά παιδιά μας σαν να είναι καμπαρετζούδες στην Τρούμπα και περιμένουν τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα, αυτόν το λόγο έχω να πω, δεν έχω άλλον κανένα: Άει στα τσακίδια ρε γραφικέ! Πού νομίζεις ότι είσαι; Στο γήπεδο; Να πας στο Σουρινάμ ρε να κάνεις το νταή. Άιντε, αιώνιε βοηθέ. Τεντά της κακιάς ώρας. Κι επειδή είσαι φτυστός του Κάπτεν Κερκ από το Star Trek, κάνε το μοναδικό σωστό πράγμα που μπορείς να κάνεις: πες στον κύριο Σκοτ να σε διακτινίσει για κάπου αλλού. Οπουδήποτε. Στο καλό. Και να μην μας γράφεις.
Θέλω να ξεσπάσω κάπου. Δεν αντέχω… Κάθομαι και κλαίω συνέχεια αγκαλιά με μια ξεχασμένη κούτα Μεταξά κλεμμένη από το κελάρι του πάππου μου και μια φωτογραφία με ένα «αεροπλανικό» του…. Πίνω συνέχεια… Πίνω για πάρτη του. Δεν γίνεται να τον διαγράψω από το μυαλό μου… Όσο και να προσπαθεί αυτός ο τεχνικούλης να μας χωρίσει. Ενώ το προηγούμενο Σαββατοκύριακο που πέρασε, τότε με τον ΌΦΗ, μου έδωσε κουράγιο, τρελή χαρά και με ανυπομονησία περίμενα να σας γράψω, ήρθαν αυτές… Ήρθαν αυτές οι αναθεματισμένες, άπονες και άκαρδες μέρες Τρίτη και Σάββατο για να μου πάρουν από τα σωθικά μου, αυτό που ένοιωθα γι’ αυτόν… Ό,τι είχε απομείνει…. Ήρθαν αυτές οι μέρες για να καταλάβω πως κάτι μέσα μου δεν πάει καλά. Δεν μπορώ, δεν υπάρχω τελικά, δεν αντέχω λεπτό μακριά σου, σε σκέφτομαι συνέχεια, σπαράζει με λυγμούς η καρδιά μου και μόνο στη σκέψη ότι ήρθε το τέλος… Δεν αντέχω το ότι δεν θα σε ξαναδώ εκεί που ήσουν απ’ τα γεννοφάσκια σου. Εκεί που γινόσουν ένα με το γρασιδι. Εκεί που σε αντίκρυζα και κύλαγαν ποτάμι τα δάκρυα χαράς όταν έκανες έρωτα με το φρεσκοποτισμένο γρασίδι του γηπέδου Καραισκάκη. Δεν μπορώ να διαγράψω από το μυαλό μου αυτήν την απίστευτη εικόνα, εκεί κάτω από τα μεταλλικά κούφια, σιδερένια και βαμμένα γκολπόστ…. Δεν γίνεται. Δεν μπορώ να χωνέψω ότι αυτός, αυτός ο άξεστος νεαρός, με την πουγούνα σαν τραπεζαρία, σε έκλεψε από μένα, σε πήρε με τη βία από την καρδία μου, με συνένοχο αυτόν τον τσιγκολελέτη, αυτόν που τα ξύνει με γκασμά γιατί η τσουγκράνα αφήνει κενά, αυτόν τον γιδόφιλο τον Βαλβερδάκο. Όχι, δεν γίνεται αυτός ο Μπάλας Μέγκιερι να το κάνει σε μένα. Δεν γίνεται να ξεσηκώθηκαν τα ρηχά πιάτα και να ζητάνε σούπα, δεν γίνεται…. ΩΩΩ πολυαγαπημένε μου Φράνκο ……ΑΛΛΑ…. αν ήμουν ο Αλ Σαούντ θα έστελνα τον αυτόν τον σουβλακοτυλιχτή με την σφηνωμένη τυρόπιτα στον εγκέφαλο, αυτό το Γαλλικό σίγμα, αυτό το γκουμούτσι, αυτό το γκατζολόπτερο, αυτό το τραχανοπλαγιερό τον κακαδέμπορα τον Τσάκα να πουλάει χιόνι στους Εσκιμώους και άμμο στους Άραβες ΚΑΙ θα αγόραζα τον Ολυμπιακό. Θα έπαιρνα για προσωπικό γυμναστή του Φράνκο μου, αυτόν το γαλατά με το μπλέ καρούμπαλο από την Ντουβλοταινία που μας μοίραζαν στο κατηχητικό, αυτόν τον σκύφτη με το κρεατομάτσουκο, τον Ζαφείρη, μαζί με αυτήν την μπουρέκλα την τσουτσουνοπαίρνοβα, την φραπεδιόλα με το ξεχασμένο σπασμένο ανοιχτό φινιστρίνι και τις χαλασμένες γαλακτοτουρμπίνες, αυτήν που έχει κάνει λεύκανση χελιδονοφωλιάς, αυτό το κ@υλοράπανο την Ντούβλη για να μάθουν επιτέλους πώς καπνίζονται τα πούρα, σε αυτόν τον Κολυμβητή, σε αυτήν την αλεπού θαλάσσης, σε αυτόν τον βουτηχτή, σε αυτό το χέλι του γρασιδιού, σε αυτόν τον άρχοντα των θαλασσών που τον ξέρουν και οι τσιπούρες, σε αυτόν τον θυμαράκια, σε αυτόν τον ιπτάμενο δίσκο, σε αυτόν τον κουνιοτράμπαλο, σε αυτόν τον κοντοτσούτσουνο τον κλαρινογαμπρό, σε αυτό το δαγκανοφόρο το επταμηνίτικο, αυτόν τον κρυπτόφαλλο με την χαλασμένη την τσαπού σε αυτόν τον ακατονόμαστο τον Κοστάντζο…
ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ ΦΡΑΝΚΟ ΜΟΥ
Το μίνι- παραλήρημα αυτό είναι αφιερωμένο στους παπάρες που τους ζητάς να σε βγάλουν µια φωτογραφία και σε κοιτάνε σα να τους ζήτησες να εξουδετερώσουν βόµβα: «Ποιο πατάαααωωωωωωωωω;». Πατάς το κουµπί που δεν έχει αλλάξει ΠΟΤΕ θέση από τότε που εφευρέθηκε η φωτογραφία! ΠΑΝΩ ΔΕΞΙΑ! Άχρηστε! Να αγοράζεις κινητό µε 3 κάµερες πάνω ξέρεις όµως. Μπούρτζο, µαλάκα, στρουγκανόβλαχε!
Όμαχα. Η θάλασσα ξεβράζει μπακαλιάρους που έχουν πνιγεί απο το αίμα των συντρόφων μου. Διαμελισμένα πτώματα ολοκληρώνουν το παζλ της φρίκης: Ο David, ο φίλος μου από το Νιου Τζέρσι, ουρλιάζει κρατώντας τα εντόσθια του. Πιο δίπλα ο γιατρός τρώει σφαίρα στο κεφάλι, βοηθώντας έναν τραυματία. Το αίμα μου παγώνει. Η οργή με κυριεύει.. Πλέον δε με νοιάζει τι θα απογίνω.. Οπλίζω το πολυβόλο μου και βγαίνω έξω πυροβολώντας.. Δε μέτρησα πόσους Γερμαναράδες έφαγα.. Δε με ένοιαζε.. Οι φίλοι μου με κοιτούσαν με αγωνία. Όταν πήγα στο ανάχωμα για να πάρω γεμιστήρα, με ρώτησαν: Μ@λάκα 5 ώρες σερί παίζουμε, θα φάμε τίποτα;