Αιδώς Αργείοι! Το αποφώλιον τέρας της ακραιφνούς πολιτιστικής ικμάδας απεμπολείται εν μέσω ψηφιακών δισκίων και σαμπανολάγνων ανέραστων εραστών. Ω Ιουλία, ώ άπειρον κάλλος, ώ διείσδυση εκ των όπισθεν και εν τω στοματί σου… Προσκυνάτε κι εσείς, ω Μεγάτιμοι Μανδαρίνοι. Τιμή και Δόξα στον Θεόκλητο Ρήδα!
ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ!
Και ο τέταρτος άγγελος εσάλπισε και εκτελέσθη εις Καυτανζόγλειον κόρνερ, επήρε την κεφαλιά ο Κατσιαμπής και εσκόραρε με κοντινή προβολή, ο Αγρίτης! Και τότε εσήμανε η θεομηνία κατά των ουρανίων σωμάτων και της ατμόσφαιρας. Και εκτυπήθη το εν τρίτον του φωτός και της ζωογόνου θερμότητος του ηλίου και το εν τρίτον της σελήνης και τον εν τρίτον των αστέρων, δια να σκοτισθή το εν τρίτον του φωτός των ουρανίων αυτών φωστήρων και προκληθούν μετεωρολογικαί ανωμαλίαι και αναστατώσεις και δια να μη φανή το εν τρίτον του φωτός της ημέρας, και της νυκτός ομοίως το εν τρίτον της αστροφεγγιάς και του σεληνόφωτος. Αι κραυγαί του καράδαλη, της χάϊδως και του κυανού τροβαδούρου, ηκούσθησαν μέχρι τον αστερισμό του κόρακος, 68 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από τη γη. Οι δε τυφλοί, είδαν, ενώ οι παράλυτοι, επερπάτησαν. Δεν ελπίζω τίποτα. Δε φοβούμαι τίποτα. Έβαλε γκολ ο Αγρίτης.
Βρίσκεσαι στο 88ο λεπτό του αγώνα. Αν ξεχνούσες τη μυρωδιά της τσίκνας που πλανάται στον αέρα, τις θυμωμένες φωνές από τους φαφούτηδες γέρους της εξέδρας (στα αρβανίτικα) και τις γούρνες διαμέτρου τεσσάρων μέτρων σε όλο το μήκος του γηπέδου, θα καταλάβαινες ότι τα πράγματα θυμίζουν εκείνο τον τελικό που έβλεπες το ’99 ως παίκτης του Παναιτωλικού. Χρειάζονται δύο πολύ καλοί παίκτες για μια επική ανατροπή, αλλά χρειάζονται μόνο λίγα λεπτά ποδοσφαιρικής ευφυΐας από έναν και μόνο παίκτη παγκόσμιας κλάσης για να έρθει η ολική επαναφορά. Οπλίστηκες με το κρύο μυαλό του δολοφόνου, ντύθηκες Σέριγχαμ και Σόλσκιερ μαζί και σκότωσες εν ψυχρώ, χωρίς ανόητους συναισθηματισμούς, την πρώην ομάδα σου. Γιώργο Μπάρκογλου, για πάντα trequartista, για πάντα σουβλακοφόρος, για πάντα Λειβαδίτης…
Ηταν αποφασισμενος να πετυχει αυτη τη φορα. Δεν ηθλελε ουτε καν να φερνει στο μυαλο του τις προηγουμενες φορες. Μπορει μερικες απ’αυτες να ηταν αξιοτιμες προσπαθειες, αλλα οι περισοτερες του εφερναν στο μυαλο την ντροπη που ενοιωθε στα βλεματα των αλλων. Εσφιξε τα δοντια, το μετωπο του γεμισε μικρες σταλες ίδρωτα (δωστε βαση στον τονο) και τα ματια του κρεμαστηκαν στις κογχες! Για αλλη μια φορα ομως η χωριστρα δεν του εκανε τη χαρη…
Το καλοκαιρι ηταν απελπιστικα μακρια.
Ο μαυρος ιδιοκτητης του τεκε καπνιζε αμεριμνος την πιπα του στο βαθος. Θυμαμαι ακομα τη φωνη του «Αμερικανού»: -Αυτο το παιδι θα γινει καποτε σπουδαιο! Κοιταζω αμεριμνα απο το παραθυρο, μα δεν βλεπω τιποτα. Μονο σκιες. Σηκωθηκα. Το σκοταδι ηταν ακομα γυρω μου.
Και το καλοκαιρι ηταν απελπιστικα μακρια.
Φάρμακα, δηλητήρια, κατάχρηση ουσιών, ναρκωτικά… Ενα ουίσκι παρακαλώ. Σκέτο. Ενα θλιβερο γεγονος συνεβη πριν απο 4 μερες. Πεθανα. Για εικοστή τρίτη φορά μάλιστα.. Ιατρικό δυστύχημα! Ήμουν τυχερός…
(Παύση. Έπεσε ο ηλεκτρισμός για λίγο).
Ήμουν τυχερός λέω… Τώρα αναμένω τα ΣΚ. Εκεί στην Ένα, στη δυτική, κάτω χαμηλά. Ας είναι… Ο Gaston θα κελαηδήσει πάλι και θα πλουτίσουμε στην Σουβλάκιο Νήσο. Be sure, που λεν και στο χωριό κάποιου γνωστού… Εν τούτοις και το χρήμα ΦΕΡΝΕΙ την ευτυχία. Το υψηλό IQ όμως, όχι. Πόσο σε ζηλεύω αιωνόβιε αίλουρε Jens… Η διαφορά μεταξύ ιδιοφυΐας και βλακείας είναι ότι η ιδιοφυϊα έχει όρια. Αού… Αού… που λένε και οι 300, για να μην ξεχνιόμαστε.
Αυτα για τωρα. Τα λεμε. Και που ξερετε ισως μια μερα βρεθουμε…
Υ.Γ. Το παραλήρημα χαρακτηρίζεται από σοβαρή, ξαφνική σύγχυση του ασθενούς με γρήγορες αλλαγές της εγκεφαλικής λειτουργίας που συνήθως συμβαίνει ταυτόχρονα με σωματικές ή ψυχικές παθήσεις.
Τα χω δοκιμασει όλα. Δε γίνεται τίποτα. Λούπου δοκίμασες; Όχι. Λούπου με Ουλντριχ και Νταλγκλίς!
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ
Ηταν μια κατασταση μεθης, ενα ονειρο που κραταγε απο το καλοκαιρι και δεν ηταν απατηλο. Το ταξιδι του Πυθεα προς το αγνωστο. Η παγωμενη και ομιχλωδης Θουλη. Οι περιπλανησεις του Οδυσσεα, Σκυλλες και Χαρυβδες στο δρομο μας. Η Κιρκη εγκατεστημενη στο νησι της Αφροδιτης τους μεταμορφωνει σε ακακα γουρουνακια, αποδραση… Ο Πολυφημισμενος Κυκλωπας τα κοιταει αφ’ υψηλου, το δικο του το ονομα ολοι ξερουν πως ειναι Ζλαταν. Απεναντι του ο «Κανενας», ο ανυποληπτος. «Κανενας δεν θα γλυτωνε πια», ορκιστηκαν, ουτε αυτος, και ολοι νικηθηκαν. Τα ακακα γουρουνακια ως δια μαγειας ημιθεοι μονομαχοι. Αποθεωση στο καταμεστο Κολοσσαιο, τα σαρκοβορα αιλουροειδη ημερα σαν γατακια. Προστατης τους και εμψυχωτης ο αποκαλουμενος Ορφεας, ενδεδυμενος παντα την απασταραπτουσα πρασινη χλαμυδα, με οπλα Του το λογο που τσακιζει και την λυρα να παιανιζει, μαγευει μετα τα θηρια και τα πληθη στην πλατεια Ντουομο. Ο οριζοντας ηταν πια ανοιχτος, ο στοχος ορατος, το Χρυσομαλλο Δερας! Οι ασπονδοι εχθροι κατατροπωθηκαν στο κυνηγι του, οι ταυροι με τα ατσαλινα ποδια τους ετρεψαν σε ατακτη φυγη κι ακομα ευχαριστουν τον δικο τους θεο που ειναι ζωντανοι, ετοιμαζονται για του χρονου παλι λεει.
Στο δρομο των δικων μας για το τροπαιο η Θεα Τυχη στελνει μια ακομα απροσμενη απειλη: Θαλασσια τερατα με μακρυ λαιμο, η αγελη πλησιαζει. Η αδυσωπητη Ναυμαχια, η απο Θεου μηχανη την κρισιμη στιγμη: Το σιδερενιο πουλι του Ηφαιστου βοηθος, των τριων κακασχημων Αρπυιων τιμωρος. Ολα ξετυλιγονται σαν το κουβαρι της Αριαδνης στον λαβυρινθο του νου μου, ταινια απο το χθες που βλεπει ο μελλοθανατος, η ιδια του η ζωη ενα παραμυθι που τελειωνει. Και ναι, ειχε και Δρακο, κιτρινος, υποθαλασσιος με 11 κεφαλαια ητανε, του Λοχ Νες γατακι μπροστα του. Και μονο στη θυμηση νοιωθω τις δυναμεις μου να με εγκαταλειπουν… σαν να ειμαι κι εγω ενας απο τους Πρασινους μαχητες. Δεν αντεχουν αλλο, αλλιμονο! Οι τελευταιες εικονες θολες, σκοτεινες, προλαβα και τον ειδα. Κεφαλαια, εντεκα…Αντε να το παρει το ποταμι, και να το παει να βρει τα εναπομειναντα επτα Θηρια: Η συγχρονη ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ απεναντι στη γενναια αρμαδα του ΛΟΥΚΑ του ΒΥΔΡΑ. 11 λαιμοι ξεπροβαλλαν απο τη θαλασσα, ολοι ενωμενοι σε ενα σωμα τελικα. Αυτο ηταν, δεν το περιμεναμε, νενικηθηκαμεν! Τιμη και Δοξα στους Τιμιους και Αξιους της Ελλαδας πρεσβευτες, τους ηρωικα πεσοντες υπερ Γκοντζοβωμων και Εστιων! Ηταν ενα ονειρο και δεν ητανε απατηλο… ΤΕΛΟΣ
Ο μικρός μου αδερφός δουλεύει ηλεκτρολόγος στα καράβια. Σήμερα, τριγύρω του δούλευαν πολλοί ηλεκτροσυγκολητές και (μιας και οι ηλεκτρολόγοι δεν φοράνε μάσκα για να μπορούν να βλέπουν τί συνδέουν) κοίταξε την ώρα της κόλλησης μερικές φορές παραπάνω και “έκαψε” τα μάτια του όπως λέμε (δηλαδή έπαθε ερεθισμό/έγκαυμα στον αμφιβληστροειδή).
Κάποια στιγμή λοιπόν, με πήρε η νύφη μου τηλέφωνο για να τον πάω στο Θριάσιο στον οφθαλμίατρο, γιατί δεν έβλεπε τίποτα και πόναγε (το κάψιμο των ματιών πονάει περισσότερο απ’το γρέζι στο μάτι).
Τον πήγα, και μετά από περίπου 1μιση ώρα, επιστρέφαμε για Πέραμα. Ο αδερφός μου είχε αρχίσει να συνέρχεται γιατί η πετροκαΐνη και η υγραντική είχαν αρχίσει να λειτουργούν. Βέβαια και τα δύο του μάτια ήταν ταπωμένα με αυτά τα στρογγυλά μπαμπάκια των οφθαλμίατρων και το κεφάλι του ήταν τυλιγμένο με γάζα. Σαν τον Neo στο τρίτο Matrix!
Και εκεί που σταματάω στα φανάρια στο Σχιστό, ο αδερφός μου ανοίγει το παράθυρο του συνοδηγού, γυρνάει το κεφάλι του προς κατεύθυνση νέτου επικών διαστάσεων που περίμενε στην στάση του λεωφορείου και της λέει με φωνή δον Ζουάν: “Μωρό μου ατελείωτο! Ποιος είναι αυτός που σε αφήνει να κυκλοφοράς με λεωφορία? Πέσ’ μου να του ρίξω ένα φορτηγό ξύλο!”
Εγώ έχω μείνει μαλάκας! Η γκόμενα τον κοιτάει σαστισμένη! Ο μικρός γυρνάει και μου λέει περίφανος: “Και φαντάσου ότι 3 χρόνια παντρεμένος και με 2 κόρες, το ραντάρ έχει αρχίσει και υπολειτουργεί!”
Πόσο θεούλης; Πόσο;
Υ.Γ. Η μόνη εξήγηση που μου έδωσε, όσο και αν τον ρώταγα, ήταν “The force is strong in this one!”
Από τότε που ανακάλυψα τις πικάντικες γεύσεις, κάθε φαγητό που έτρωγα επεδίωκα να το εμπλουτίζω με κάθε λογής καρυκεύματα σε τέτοιο σημείο που οι γύρω μου αφενός μεν να το σχολιάζουν αρνητικά, αφετέρου δε κανείς δεν επιχειρούσε να δοκιμάσει από τη «τροφική βόμβα» που είχα στο πιάτο μου! Η ματαιοδοξία μου πια έφτανε στο ζενίθ κάθε φορά που με την παρέα μου πηγαίναμε σε κάποια γιαλαντζί μεξικάνικα εστιατόρια και ενώ όλοι προσπαθούσαν να μην πέσουν σε κάτι καυτερό, εγώ ζήταγα ό,τι πιο πικάντικο και το κατανάλωνα με περισσή άνεση μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους. Δίκαια λοιπόν με αποκαλούσαν Μεξικάνο!
Και ναι διάολε. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και σε ένα επαγγελματικό ταξίδι επισκέφθηκα το Μεξικό και ήρθε επιτέλους η ώρα να αποδείξω ότι άξια είχα κερδίσει τη μεξικανική ιθαγένεια. Αφού καθίσαμε σε ένα εστιατόριο ζήτησα ένα παραδοσιακό φαγητό από το μενού το οποίο είχε την επισήμανση ότι ήταν πικάντικο. Παρ’ όλες τις προειδοποιήσεις που έλαβα από τον σερβιτόρο και τους συναδέλφους μου, εγώ επέμενα να το δοκιμάσω. Αποφασιστικά πήρα τη πρώτη μεγάλη μπουκιά και την έβαλα στο στόμα μου. Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο μου. Όχι διάολε δεν ήταν δάκρυ συγκίνησης. Ήταν δάκρυ- αποτέλεσμα του έντονου καψίματος που ένιωσα, μιάς πραγματικά πρωτόγνωρης αίσθησης. Οι άνθρωποι δεν παίζονται. Μέσα σε 3 μέρες κατέστρεψα το στομάχι μου, αναίρεσα τις απόψεις μου για τα πικάντικα φαγητά και αρκέστηκα στα γιαουρτάκια του ξενοδοχείου. Περιττό θα ήταν να αναφερθώ στην επόμενη μέρα και ειδικά για την επίσκεψη στη τουαλέτα. Νόμιζα πως θα τρυπήσω την πορσελάνη! Αχ κατακαημένη-καταχρεωμένη Ελλαδίτσα μου με τις υπέροχες γεύσεις σου πόσο μου έλειψες!
Μετά τιμής,