Αληθινή ιστορία: Είμαι 26 χρονών και έχω γνωρίσει πρόσφατα νέτο που το γουστάρω πολύ σε όλα του αλλά κάποιος ανεξήγητος λόγος με κάνει να διστάζω να κάνω την τελική κίνηση. Έχω φτάσει στο σημείο που είτε την κάνω είτε καίω την ιστορία. Είμαι εντελώς στο όριο όταν χτες παίρνω τη μεγάλη απόφαση. Παίρνω α) μισό τελάρο μπύρες, β) το MP3 μου με full extra καψουροτράγουδα παλαιάς κοπής και γ) τέλος τους δρόμους με τα πόδια περνώντας από κομβικά μέρη όπως το Λύκειό μου, το φροντιστήριό μου, την πλατεία που άραζα μετά κλπ. Σκέφτομαι διαρκώς τι πρέπει τελικά να κάνω όταν ξαφνικά ο δρόμος με έφερε μπροστά από ΕΚΕΙΝΟ το παγκάκι. Εκείνο που έγινε όλη η κατάσταση και φίλησα ΑΥΤΗ πρώτη φορά στα 16 μου. Την πρώτη μου μεγάλη καψούρα, φυσικά συμμαθητρία. Οι μπύρες είχαν κάνει τη δουλειά τους και δεν δίστασα. Την παίρνω τηλέφωνο και της λέω να έρθει εκεί. Και ήρθε…
Αρχικά αμηχανία όπως είναι φυσικό αν και τα πάντα έμοιαζαν όπως τότε. Οι διάφορες τυπικές κουβέντες «Τι κάνεις; Πως τα περνάς; Που δουλεύεις;» κλπ. γινόνταν απλά μέχρι να πάρω το θάρρος και να κάνω την ερώτηση για την οποία έγινε η συνάντηση: «Θυμάσαι;». Μέσα σε κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου ξαναέζησα χρόνια ολόκληρα. Με κοίταξε με ένα βλέμμα που, δεν ξέρω αν όντως είναι τέτοιο στην πραγματικότητα αλλά, για μένα χτες περιείχε ΟΛΑ τα συναισθήματα και έλεγε τα πάντα. Έκανε να κουνήσει το κεφάλι καταφατικά αλλά δεν πρόλαβε. Την άρπαξα και τη φίλησα. Όπως τότε. Πριν προλάβουμε να πούμε οτιδήποτε άλλο της είπα την ίδια ατάκα με τότε, αδιαφορώντας αν 10 χρονιά μετά ακούγεται αντικειμενικά αστεία: «Θες να τα φτιάξουμε;».
Από χτες, έτσι απλά, είμαστε ξανά μαζί. Δεν ξέρω αν θα κρατήσει, δεν το νομίζω κιόλας για να πω την αλήθεια τώρα που δεν επιδρούν πια και οι χτεσινές μπύρες. Ξέρω όμως πως τόσα συναισθήματα μαζί θα περάσουν χρόνια για να τα ξαναζήσω. Και σίγουρα ξέρω πλέον τι ήταν αυτό που με κρατούσε με την άλλη που γνώρισα και όλες τις κατά καιρούς άλλες. Η πρώτη, άσβεστη, μεγάλη και αυθεντική καψούρα που αν δεν την ζούσα, συνειδητά πλέον, θα ήταν πάντα σε κάποια άκρη του μυαλού μου και θα με εμπόδιζε. Τώρα πια όχι, όπως κι αν κλείσει. Υπογραφή; Κανονικά έχω μια σταθερή αλλά σήμερα δεν έχει σημασία. Υπογραφές, ψευδώνυμα, ονόματα και ό,τι άλλο έχει επινοήσει η ανθρώπινη λογική δεν έχουν θέση σε τέτοιες καταστάσεις. Μιλάει απλά το συναίσθημα.
H ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ
Δεν ήταν λογοτέχνης ο Κοσμάς! Ήταν κηπουρός στο πάρκο Ελευθερίας, δίπλα στο μέγαρο μουσικής, μέχρι που το έκανε το πάρκο πάρκινγκ ο Λαμπράκης για να παρκάρουν τα Cayenne, και αηδιασμένος με την όλη κατάσταση ο Κοσμάς πήγε συντηρητής στο γήπεδο του Ατρόμητου, οπότε σε μία προπόνηση ο τότε προπονητής του Ατρόμητου τον είδε με τα μούσια, τα ράσα και τα εξαπτέρυγα, και του είπε: σε κόβω για μεγάλη μπαλοδάφατσα ρε μάγκα, πιστεύω μπορείς να παίξεις δίπλα στην λευκή ρίγα, βλέπω στο πρόσωπό σου ένα άλλο Τσιαντάκη… με καλύτερο κούρεμα και περιποιημένο μουστάκι! Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, μετά και από αυτό το χτύπημα ο Κοσμάς τα παρατάει, πάει σε μια σπηλιά στα Τουρκοβούνια και κλείνεται εκεί παίζοντας PRO και γράφοντας κείμενα. Την επόμενη φορά θα συζητήσουμε για την πραγματική ιστορία πίσω από τη μάχη στα Δερβενάκια, για την οποία -όπως θα έλεγε και ο Βασίλης Σκουντής- έχει γίνει αρκετή σπέκουλα (δεν ξέρουμε τι ακριβώς εννοεί αλλά το λέει συνέχεια…) καθώς υπάρχουν υποψίες ότι δεν έγινε μάχη αλλά απλά έβαλε ο Κολοκοτρώνης ποδαράκι με τον Ομέρ Βρυώνη.
Ε ΟΧΙ! ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! ΝΙΣΑΦΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΟΛΛΗΤΟ ΣΤΟ ΠΕΤΟ «ΩΣ ΕΔΩ». ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ! «ΘΕΣ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ;» ΣΟΥ ΛΕΕΙ. «ΝΑΙ» ΑΠΑΝΤΑΣ ΕΣΥ ΜΕ ΒΛΕΜΜΑ JOHN MILTON ΣΤΟ ΔΙΚΗΓΟΡΟ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ. ΓΙΑΤΙ ΚΟΠΕΛΑΡΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ ΕΙΣΑΙ ΠΙΟ ΨΥΧΡΗ ΚΙ ΑΠΟ ΤΑ ΥΨΙΠΕΔΑ ΤΟΥ ΙΣΠΑΧΑΝ; ΓΙΑΤΙ ΧΝΩΤΙΖΩ ΟΠΟΤΕ ΕΙΜΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΧΤΥΠΑΩ ΥΠΟΘΕΡΜΙΕΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΒΟΥΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΑΦΡΟ ΤΩΝ ΜΑΡΙΑΝΩΝ;
«ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΙΝΩ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ» ΘΑ ΣΟΥ ΠΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΣΟΥ ΠΕΤΑΞΕΙ ΤΟ ΧΑΡΤΑΚΙ ΤΗΣ ΚΑΡΑΜΕΛΑΣ. ΚΑΙ ΛΕΩ ΕΓΩ: ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΑΘΕΜΑ; ΣΑΝ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ ΕΞΕΥΡΕΥΝΗΤΩΝ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ! ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΔΙΑΟΛΕ ΤΑ ΖΗΤΑΕΙ; «Ε ΝΑΙ ΓΕΙΑ ΣΑΣ, ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ, ΚΑΤΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΘΑ ΗΘΕΛΑ», ΜΑ ΚΑΛΑ ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝΕ; ΔΕ ΛΕΩ, ΚΑΛΗ Η ΦΩΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΥΚΟΥΝΑ ΜΟΥ, ΑΛΛΑ ΑΝ ΤΟ ΑΝΤΙΤΙΜΟ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΒΕΡΣΙΟΝ ΠΑΓΟΚΩΛΟΝΙΑΣΗΣ ΤΥΠΟΥ ANNE HATHAWAY, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΔΕ ΘΑ ΠΑΡΩ! ΑΚΟΥΣ; ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΩ! ΑΡΚΕΤΑ ΜΕ ΤΑ ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΑ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΙΚΑ ΣΑΚΑΤΙΛΙΚΙΑ ΣΑΣ! ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΑΙ ΣΕ ΣΕΝΑ ΦΙΛΕ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΨΕΣ ΣΤΟ ΕΙΔΥΛΛΙΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΧΩΡΟ.
Σκέφτομαι και γράφω: Η Οικογένειά μου
Με λένε Χρηστάκη και το σπίτι μου είναι ένα μπουρδέλο. Εγώ δεν ξέρω τι είναι μπουρδέλο, ρώτησα τη δασκάλα και δε μου έλεγε, αλλά ο μπαμπάς έτσι λέει όταν φτάνει το βράδυ σπίτι: «Πάλι μπουρδέλο είναι το σπίτι», και μετά βρίζεται με τη μαμά. Εγώ αγαπώ το σπίτι μου, άρα νομίζω ότι το μπουρδέλο είναι κάτι καλό. Μάλλον πρέπει να λένε μπουρδέλα τα παλιά σπίτια με πολλά άτομα μέσα και παιχνίδια πεταμένα στο σαλόνι και πολλά παιδάκια να τρέχουν εδώ κι εκεί. Λέω στη μαμά να με πάει σε μπουρδέλο για να δω, της το λέω, αλλά αυτή με δέρνει. Εγώ με τα αδέρφια μου μένουμε στα τρία υπνοδωμάτια του σπιτιού. Οι γονείς μας μένουν στο σαλόνι. Εγώ είμαι δέκα χρονών, κι έχω 4 αδερφές πιο μικρές και 7 αδέρφια πιο μεγάλα, τέσσερους αδερφούς και τρεις αδερφές. Δεν θυμάμαι ολωνών τα ονόματα, ελπίζω να μη με μαλώσετε. Κοιμάμαι στο δωμάτιο με τους τέσσερους αδερφούς μου, στο άλλο κοιμούνται οι αδερφές μου και στο άλλο πάλι οι αδερφές μου. Όσοι ξένοι έρχονται σπίτι και μας βλέπουν όλα μαζί γελάνε και λένε μπράβο και άλλα τέτοια, και άλλοι αστειεύονται και λένε να κάνουμε ομάδα ποδοσφαίρου. Ο αδερφός μου ο Πέτρος τότε τσατίζεται και τους βρίζει, «Αυτή τη μαλακία την έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές», και ο ξένος ξινίζει τα μούτρα του. Ο Πέτρος είναι 20 χρονών. Έχει τελειώσει το σχολείο και πάει πανεπιστήμιο. Ρώτησα τη μαμά τι είναι πανεπιστήμιο, μου είπε ότι είναι σαν το σχολείο, αλλά μεγαλύτερο. Εγώ όμως δεν το πιστεύω. Νομίζω ότι θα μοιάζει πιο πολύ με το σπίτι μας. Το λέω αυτό γιατί μια φορά ήρθε ο Πέτρος σπίτι και πέταξε την τσάντα του στο πάτωμα και φώναξε: «Το κλείσαν το μπουρδέλο!» Αρα το πανεπιστήμιο πρέπει να είναι ένα μέρος με πολλά παιδιά και πολλή φασαρία και να είναι παλιό και να μην έχει λάμπα στο διάδρομο. Εγώ με τα αδέρφια μου μας αρέσει να παίζουμε στο σαλόνι. Εκεί είναι και το κασετόφωνο και ακούμε μουσική. Συνήθως μαλώνει ο Γιώργος με την αδερφή μου που δε θυμάμαι πώς τη λένε κι ελπίζω να μη με μαλώσετε, για το τι μουσική θα ακούσουνε. Καμιά φορά ακούει μουσική η αδερφή μου που δε θυμάμαι πώς τη λένε κι ελπίζω να μη με μαλώσετε και τραγουδά εκεί μια και λέει ότι υποφέρει πολύ, και τότε μπαίνει στο σαλόνι ο Γιώργος και λέει «τι παπάρες ακούς ρε πάλι» και αλλάζει την κασέτα και τότε ακούγονται κάτι ντάπα ντούπα και τα άλλα παιδιά φεύγουν από το δωμάτιο, αλλά εγώ μένω γιατί μετά αρχίζουν να βρίζονται κι εγώ γελάω πολύ. Η αδερφή μου -μη με μαλώσετε- λέει το Γιώργο κάφρο κι ο Γιώργος τη λέει σκυλί. Αρα έχουμε και κατοικίδια στο σπίτι μας, που είναι μπουρδέλο. Το βράδυ ο μπαμπάς και η μαμά αρρωσταίνουν. Γι αυτό και δεν μας αφήνουν να πηγαίνουμε στο σαλόνι το βράδυ, για να μην κολλήσουμε κι εμείς. Και η μαμά και ο μπαμπάς φωνάζουν σα να πονάνε, πιο πολύ η μαμά. Εγώ θέλω να πάω να δω τι πάθανε, αλλά τα αδέρφια μου δεν με αφήνουν. Θα φοβούνται κι αυτοί μήπως κολλήσω κι εγώ. Πάντως μια φορά που πήγα κρυφά στο σαλόνι είδα τη μαμά και τον μπαμπά να έχουν κολλήσει ο ένας πάνω στον άλλο, και φώναζαν, επειδή δεν μπορούσαν να ξεκολλήσουν. Έτρεξα τότες κι εγώ να βοηθήσω να ξεκολλήσουν, αλλά ο μπαμπάς όταν με είδε τσατίστηκε και με είπε μαλακισμένο και μου είπε φύγε και μου πέταξε και την παντόφλα. Θα φοβήθηκε κι αυτός μήπως κολλήσω κι εγώ. Την επομένη ο Πέτρος μου είπε ότι είμαστε δώδεκα αδέρφια επειδή δεν έχουμε τηλεόραση, αλλά εγώ δεν τον κατάλαβα.
Aν ήμουν νταλικιέρης θα είχα πίσω μου να “χαδεύω” τις κρύες νύχτες την γκουνιότα την Έλενα Πούτση με χτυπημένο τατού με ξεθωριασμένα μελάνια στις φιλτρομπαζούκες της, την φωτογραφία αυτού του Φιδέμπορα, αυτου του σακαφλιά, αυτού του σανιδόκωλου, αυτηνης της σαπουνομαζώχτρας σε Αντρικές φυλακές Ισοβιτών, αυτού του ακατονόμαστου του Κοστάντζο.
Ενα δάκρυ κύλησε απο το ρυτιδιασμένο πρόσωπό του και πότισε τη νοτισμένη γη.Ένας κεραυνός φώτισε τα χαρακτηριστικά του… Πίκρα,δυστυχία και πόνος, ένας αλλόκοτος καμβάς, η φάτσα ενός τρελού να πως έμοιαζε. Ένας μισοτελειωμένος πίνακας του Ιερώνυμου Μπος στην πιο γκροτέσκα έμπνευση του. Η θάλασσα, δίπλα στην οποία καθόταν αυτό το κουρέλι που κάποτε έμοιαζε με ανθρώπινη ύπαρξη φούσκωσε ξαφνικά. Η καταιγίδα ερχόταν και έφερνε μαζί της το τέλος… Όλη η φύση συνομωτούσε και του υπενθύμιζε την μεγάλη του ήττα. Μια ελεγεία της καταστροφής που του γελούσε χαιρέκακα… Τα δάκρυα του -που δε μπορούσε πια να συγκρατήσει- ξεχύθηκαν σαν ορμητικός χείμαρος παρασέρνοντας και τα τελευταία ψήγματα της αξιοπρέπειας του. Η βροχη ήρθε. Τα δάκρυά του ενώθηκαν μαζί της και τώρα πια έμοιαζαν με θάλασσα, μια καυτή εξαγνιστική θάλασσα. Σήκωσε το βλέμμα του στον ουρανό και γέλασε δυνατα. Κατάλαβε επιτέλους… Άλλος ένας κεραυνός… Ένα κορμί που δε μπορούσε πια να συγκρατήσει το βάρος του ξάπλωσε πάνω στο χωμάτινο χαλί, εκεί απο όπου έχουμε όλοι προέλθει… Ένα κολιμπρί πέταξε για τη δύση… Και ύστερα σιωπή.
Αληθινή ιστορία: Μιλήσαμε ξανά μετά από έξι ολόκληρα χρόνια μέσω facebook. Είμαι 26 τώρα. Έξι ολόκληρα χρόνια και μετά από το τέλος κάθε ανούσιας σχέσης που είχα την σκεφτόμουν. Σκέφτηκα ότι φάνηκε χρήσιμο για μοναδική φορά το facebook. Της είπα να τα πούμε και από κοντά και δεν αρνήθηκε και μου είπε όποτε μπορώ να της στείλω μήνυμα. Άρχισα να σκέφτομαι ποιο θα ήταν το ιδανικό σημείο για να τα πούμε και πρώτο στην σκέψη μου ήρθε εκείνο το παγκάκι που άρχισαν όλα… Της έστειλα μήνυμα πριν 2 Τρίτες αν θα μπορούσε να τα λέγαμε την Κυριακή. Και πάλι μου απάντησε θετικά…
Κυριακή πρωί καβαλάω τη μηχανή και πάω και κάθομαι στο παγκάκι στο οποίο θα γινόταν η συνάντηση. Όλα γύρω μου φαίνονταν ίδια… Έμεινα εκεί για κανά δίωρο και μετά αποφασίζω να της στείλω μήνυμα για να κανονίσουμε ώρα… Η απάντηση με τσάκισε… ”Λίγο δύσκολο να βρω χρόνο σήμερα”… Μου κόπηκαν τα πόδια μαζί και η διάθεση. Πέρασαν 2 μέρες και παίρνω την απόφαση να βάλω τον εγωισμό στην άκρη και να κάνω ξανά ακόμα μια προσπάθεια. Τη ρωτάω πότε μπορεί εκείνη ώστε να αποφύγω το προηγούμενο ξενέρωμα και μου λέει Κυριακή. Οι μέρες δεν περνούν με τίποτα και ζω για την Κυριακή… Κάθε βράδυ γίνομαι λιώμα με φίλους και η Κυριακή τελικά έρχεται…
Περιμένω μέχρι το απόγευμα μήπως επικοινωνήσει αυτή πρώτη αλλά τίποτα… Βάζω πάλι τον εγωισμό μου στην άκρη και τη ρωτάω τι ώρα θα βρεθούμε. ” Θα πάω για καφέ με φίλους και το βράδυ θα σου στείλω μήνυμα για να βρεθούμε για καμιά ώρα”… Ακυρώνω τα πάντα και περιμένω πότε θα επικοινωνήσει μαζί μου… Η ώρα πάει 11 και ακόμη τίποτα… Παίρνω απόφαση και πάλι να της στείλω μήνυμα για το τί ώρα θα τα πούμε. Καμία απάντηση… Ο ύπνος δεν με έπαιρνε με τίποτα και ας ήμουν τύφλα από το ουίσκι. Κατα τις 10 το πρωί έρχεται το μήνυμα…” Μόλις ήρθα σπίτι κοιμήθηκα γι αυτό και δεν σου έστειλα μήνυμα”… Εκεί τελειώσε και το όνειρό μου για να ξαναζήσω τη μεγάλη μου καψούρα!
Ισορροπωντας πανω σε υγρες μυτες σκυλων δυο πολεμιστες παλευουν για την τιμη τους. Ενα μανιταρι γερνει στο πλευρο του ηττημενου κλαινε τα ματια της Παρθενου Μαριας. Στο ποταμι το βρωμικο επιπλεει η χαμενη δυναμη στα διχτυα του ψαρα πιαστηκε κοροιδο ο ενας. Μαυρες οι μερες, κατασπρες οι νυχτες τωρα που οι κουκουβαγιες πηγαν για υπνο.
Τρεχουν μακρια τα μαλλια της πριγκιπισσας τρεχουν και τα σαλια του γελωτοποιου στην θεα της. Δωστε του λιγη χαρα! Δωστε του λιγη χαρα!
Και τα ζωα εξω στον κηπο στησαν πανηγυρι. Γιορταζουν τον ερχομο του ασπρου ιπποτη. Ερχεται απο μακρια, απο τις ασπρισμενες βουνοκορφες. Κραταει την ανασα του και ευχεται να φτασει πρωτος. Βελη αργοποριας σημαδευουν την πλατη του. Μοχθηροι εχθροι που θελουν το κακο του. Ονειρα και Σκεψεις κανει η κυρα του. Ποτε εφτασε ο βαρυς χειμωνας; Ποτε σταματησε το ρολοι να χτυπα;
Ο βασιλιας ψαχνει μεσα στην χρυση κουπα του την τσατσαρα της νιοτης. Φοβαται την καταραμενη ασπρη τριχα. Θα τον κρεμασουν εξαιτιας της. Τον βαφτισαν σε λασπωμενο νερο, τον ξεπλυναν με χωμα και πισσα. Μενει να τρεξει γυμνος στο χωραφι με τα αγκαθια. Και στο τελος θα αγγιξει το σκηπτρο που τον περιμενει.
Εφτασε η μερα; Ακομα νυχτα ειναι;
Το δερμα της πριγκιπισσας ζαρωσε απο τον ιδρωτα. Τα μαλλια της αρχισαν να πεφτουν. Τα πηρε ο αερας και τα κολλησε πανω σε υγρες μυτες σκυλων. Η χαμενη δυναμη, τα διχτυα του ψαρα. Το μανιταρι εγινε ορχιδεα απο την θλιψη και ρευεται νοτες φλεγομενης μανιας. Ο ψαρας κλεινει το ενα ματι και σημαδευει καλυτερα. Πανω στην πλατη του ιπποτη φτανει το διχτυ του.
Ο γελωτοποιος αλλαξε την φορεσια του. Ζηλεψε τις κουκουβαγιες και παει να κοιμηθει μαζι τους. Και οι μαγικες μπαλες του κυλανε μοναχες στο αδειο παλατι. Το γελιο του χωθηκε αναμεσα στις χαραμαδες του πατωματος και εγινε κομματια κατω απο τις μποτες του ιπποτη. Και εκεινος, μπλεγμενος με τα διχτυα ψαχνει την πριγκιπισσα. Η ανασα του κολλημενη στα καπουλια του αλογου του. Τα ματια του κατακοκκινα απο το λασπωμενο νερο που του πεταξαν.
Το πανηγυρι τελειωσε… Τα οργανα παιζουν πενθιμα…
Το δωματιο στην κορυφη του πυργου κλειδωμενο. Η μυρωδια της νεκρης σαρκας μαγευει τα ορνεα που αρχιζουν να πλησιαζουν χαμογελαστα. Η πριγκιπισσα πεθανε! Η πριγκιπισσα πεθανε! Τρεξε γενναιε ιπποτη, προλαβαινεις τα τελευταια κομματια της σαρκας της πριν τα παρει το ποταμι. Και που να ηξερε ο ψαρας τι προκειται να πιασει σε λιγο… Τι ομορφη ψαρια θα ειναι αυτη… Ενα κουβα θα γεμισει με την σαρκα της…
Το ρολοι αρχισε ξανα να χτυπα. Ο χειμωνας εφυγε. Η τσατσαρα δεν βρεθηκε ποτε. Ο βασιλιας κρεμαστηκε μονος του απο ντροπη. Ο ιπποτης εμεινε να κοιταει καθηλωμενος τον πυργο. Ο ψαρας γυρισε σπιτι του. Και εκεινος ο σκυλος ακομα να σκουπισει την υγρη του μυτη… Αχ αυτη η υγρη μυτη… ποσα μπορει να προκαλεσει…
Τσάντα του Σκλαβενίτη μόνο εσύ… Μόνο εσύ, αγαπητή πλαστική και τιμημένη τσάντα του Σκλαβενίτη έχεις κάτσει να σε κραδαίνει το χέρι κάθε Έλληνα. Μόνο εσύ αδιαμαρτύρητα έχεις ντύσει καλάθια αχρήστων, καλαθάκια τουαλέτας και οικιακών απορριμάτων και τα έχεις στολίσει με την ομορφιά σου, αυτή τη λιτή και απέρριτη. Μόνο εσύ έχεις αυτό το “σ” για σήμα και ως άλλος σούπερμαν έχεις κατακτήσει κάθε ελληνικό χέρι και σπίτι με τον πληθυσμό και το δυναμισμό σου. Μόνο εσύ βρισκόσουν στο χέρι μου όταν ήμουν στο Λονδίνο. Όχι, αγαπημένη μου τσάντα, δεν κράτησα Tesco, δεν κράτησα Sainsbury’s, δεν κράτησα Sommerfield. Εσένα κράτησα για να τους τη σπάω. Σε έφερα σε δεκάδες από την πατρίδα, για να έχω πλαστικό Ελληνικό στα χέρια μου. Πλαστικό από τον τόπο σου κι ας είν και μπαλωμένο. Αλλά εσύ δε σκίζεσαι… Μ’εσένα περπατησα στο Mayfair, στη Bond Street, στη Regent Street, σε κράτησα και μια Ελλάδα ήταν μαζί μου, μαζί με τόσες φωνές που σε αναγνώριζαν και νοσταλγούσαν πατρίδα…
– Να βάλω; – Να βάλεις… αλλά πρόσεχε το ποτό, μην το χύσεις. – Έλα, έλα, να σου βάλω κίτρινο, ποιός τη χέζει την κυρά σου; – Μα εγώ δεν πίστεψα στο σουρεαλισμό της σοσιαλιστικής κοινωνίας, μόνο βενζίνη βάζω στη σκούνα. – Τέλος πάντων, θες ντοματίτσα; Μήπως την μαγική μου τρίχα; – Έχεις δίκιο, η πουτ@ν@ με πούλησε για λίγη σιγουριά. – Και η συκωταριά δεν λέει τίποτα χωρίς κρασάκι. – Άσε που μου πάτησαν το σκυλί, τώρα δεν έχω κανένα να δείρω όταν με πονάει ο νεφρός μου. – Δεν πειράζει, πάρε Προζάκ, πρέπει να γεμίσω τη καραμπίνα με καρπουζόφλουδα. Αύριο θα παντρευτεί η αδερφή μου και ο κλόουν μας το έσκασε από το υπόγειο. – Να ρθώ κι απόψε, που να κοιμάται άραγε απόψε; – Άσε φίλε, πάω στη γωνιά μου να κλάψω, αρκετά ένοιωσα. – Καλό βόλι, αλλά καλύτερα να ρίξεις ξυδάκι μπαλσάμικο στη σαλάτα, η σόγια σος είναι αηδία…
