Ο ίδιος ο Βασιλεύς επέδειξεν ασυγχώρητον δι’ ενήλικον άτομον ανωριμότητα. Δια την Ελλάδαν, ανέκαθεν ο θεσμός του ανωτάτου κληρονομικού άρχοντος ήτο προϊόν διαρκούς αμφισβητήσεως. Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, καθένας μπορεί να πιστεύει εις είον σύστημα επιθυμεί-οι ‘Ελληνες δεν μπορουν να πιστεύουν εις τον κομμουνισμόν. Επικίνδυνοι κομμουνισταί και τα λοιπάαααα… ΑΛΛΑ, εάν ο Γκόντζος ήταν η βραχνή φωνή του Ντον Βίτο Κορλεόνε, εσείς θα ήσασταν βραχνή φωνούλα, με μπαλάκια στο χέρι, ΑΡΓΑ, και το πρόσωπο του Νίκου του Μαστοράκη.
Αν ο Γκόντζος ήτανε ο κόσμος που την στήνει εξω απο το Terra Vibe σε κάθε Rockwave, εσείς θα ‘σασταν οι τυπάδες που περιμένουν καρτερικά τα ξημερώματα στην Ομόνοια πριν απο κάθε νεα τσόντα της Σιρίνας…
Όταν εμείς αγωνιζόμασταν κατά της δικτα(κ)τορίας, όταν τρώγαμε ξύλο στα μπουντρούμια της ΕΣΑ, όταν εγώ κι εσείς βρεθήκαμε να βάζουμε κροτίδες μαζί με τον Κώστα το Σημίτη, τον αγωνιστή με «α» μικρό για να ταρακουνήσουμε το σύστημα, κάποιος πηγαινοερχόταν στην Αμερική και τάχα μου έφερνε τις νέες μόδες σ’εμάς εδώ, λες και ο Έλλην είναι ουρακοtangoς και τα έχει ανάγκη όλα αυτά. Το ίδιο άτομο έκανε πλακίτσες τύπου “Smile, είναι η candid camera” την ώρα που ο ανώνυμος ανθρωπάκος αγωνιούσε για το εάν την επόμενη μέρα θα βρεθεί κατηγορούμενος για εθνική μειοδοσία επειδή ενδεχομένως δε βροντοφώναξε “Ζήτω το Έθνος” στο γάμο που πήγε το προηγούμενο Σάββατο. Και είσαι εσύ αυτός, Νίκο Μαστοράκη, και σε θυμήθηκα γιατί είδα τις προάλλες σε εφημερίδα είδηση ότι ετοιμάζεις ταινία στο Χάλιγουντ με τη Warner. Σιγά μη γυρίσεις και τσόντα με πρωταγωνιστή εσένα… ΑΛΛΑ, συνεχίζω, εάν ο Γκόντζος ήταν ο μεγάλος σκηνοθέτης, ο υπέροχα γηρασμένος και συνεπής Κλιντήστγουνt (μία λέξη), εσείς θα εξακολουθούσατε να είστε ο απλώς γηρασμένος, ο “θα δοκιμάσω και τη σκηνοθεσία στα 70 μου”, ο “σιγά μην ήταν κεραστής της Μπαλατσινού”, ο “φοράω καπέλο να μη φανεί η καράφλα και τα χρονάκια μου”, ο Νίκος ο Μαστοράκης, ξανά.
Σε έναν ιδανικό κόσμο για κάποιους δεν υπάρχει φτώχεια, για άλλους δεν υπάρχει πείνα και εξαλείφεται η δυστυχία και οι “πολέμοι”. Για κάποιους συνανθρώπους μας το ιδανικό είναι να ζουν υπό καθεστώς κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας όλων απέναντι στο νόμο, σε υψηλά επίπεδα αισθήματος αυτοπραγμάτωσης και κοινωνικής ευημερίας. Για κάποιους άλλους όμως ο ιδανικός κόσμος θα ήταν αν λεγόταν μια πρόταση σαν την παρακάτω: «Το προσκλητήριο μου έπεσε απ’τα χέρια, όχι δε γίνεται δεν είναι δυνατόν»… ΑΛΛΑ, εάν ο Τσαούσης και ο Βαϊμάκης είχαν γκόμενα δύσκολη και “Ταξιδιάρα ψυχή, και αν θέλω δίπλα σου είναι δύσκολο να μένω.”, ο Γκόντζος θα είχε γκόμενα κατερπίλαρ “Αρκουδιάρα ψυχή, και αν θέλω δίπλα σου είναι βαρέως δύσκολο να μένω.”… ΑΛΛΑ, επειδή ζούμε στην πραγματικότητα, εάν ο Γκόντζος ήταν η τιμή έστω και να συναντήσει κάποιος στο δρόμο του το Ντίνο Χριστιανόπουλο, εσείς θα ήσασταν η χαρά που είχα όταν είδα ότι παράγγελνε κρέπα δίπλα μου ο Διονύσης Σχοινάς με τη (νεαρά) Καίτη Γαρμπή και (κυρίως) η σκέψη ότι ή εγώ ανέβηκα, ή αυτοί κατέβηκαν.
Πολλές φορές αναρωτήθηκα το προφίλ όσων “μιλούν” μέσω του “εάν ο Γκόντζος ήταν”, της μακρόβιας αυτής καθημερινής στήλης ΤΙΜΗΣ στον Αγωνιστή, συμπολίτη, Δημοσιογράφο και Άνθρωπο, Κωνσταντίνο Γκόντζο. Είναι άραγε μόνο Παναθηναϊκοί; Προσωπικά θεωρώ ότι είναι πανανθρώπινη κατάχτηση και μόνο η Ύπαρξη του εν λόγω πνευματικού Ηγέτη και συμπεραίνω ότι δεν είναι δυνατόν μόνο μια (ευαίσθητη και ευπαθής) κοινωνική ομάδα να τον οικειοποιείται. Ο Γκόντζος ανήκει στο Λαό… ΑΛΛΑ, εάν ο Γκόντζος, ο μέντορας κάθε Παναθηναϊκού, κάθε σκεπτόμενου πολίτη, κάθε υγιούς φιλάθλου (γιατί στον κόσμο αυτό τον ανόητο είναι άλλο ο πολίτης και άλλο ο φίλαθλος) ήταν η ελπίδα της ΑΕΚ, ο αστραετός της στρόγγυλης θεάς, το διαμαντένιο παπούτσι, ο Βίκτωρας ο Κλωναρίδης, εσείς θα ήσαστε κάτι ανάμεσα σε Βίκτωρα Μητρόπουλο και Ηλία Κλωναρίδη, Εργολάβοι μαστροχαλαστές του Ελληνικού Ποδοσφαίρου, Πισταδόροι περασμένων επιτυχιών.
Αν ο Γκοντζος ηταν η συνταξιοδοτηση του Αλεκου Θεοφιλοπουλου μετα απο εκατονταδες επικες μεταδοσεις, εσεις θα ησασταν συνταξιοδοτηση αεροσυνοδου μετα απο 5 χρονια υπηρεσιας.
Στην ομάδα του χωριού μου έχουν χορηγό Τεν Κάτε. Θα ήθελα να πιστεύω ότι ο αγαπημένος μας βοηθός ενεπλάκη ξανά με το ελληνικό ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο αλλά δυστυχώς ο ιδιοκτήτης, η Προεδράρα, ο Παράγων είναι απλώς τεντάς… ΑΛΛΑ, εάν ο Γκόντζος ήταν ο Νίκος Γκάλης, εσείς θα ήσασταν ο Παναγιωτάκης Γιαννάκης, ο παραιτηθείς. Και δε θα ξέρατε καν ποιο είναι το μικρό και ποιο το επίθετό σας.
Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι: αυτοί που γράφουν «κόμιξ» κι αυτοί που γράφουν «κόμικ», καθώς και μια έξτρα κατηγορία που χρησιμοποιούν τον πληθυντικό «κόμικς»… ΑΛΛΑ αν ο Γκόντζος είναι η τέχνη της αφήγησης μέσα από μια αλληλουχία σκίτσων και διαλόγων, εσείς είστε το καρτούν με τίτλο «Το γατόσκυλο» που πρόβαλε η κρατική τηλεόραση στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας.
Μέγας Αλέξανδρος: Δεν υπάρχει τίποτα, ο διαιτητής αφήνει σωστά το παιχνίδι να συνεχιστεί (παύση, ριπλέι, δεύτερο ριπλέι). Το σωστά ήταν λίγο ειρωνικό, Γιάννη, μην νομίζεις εεε, έτσι, φάουλ ήταν αλλά ήταν μπροστά στη φάση και την άφησε, τι να του κάνω εγώ τώρα, ΑΛΛΑ… Αν ο Γκόντζος ήταν ο Θεοφιλόπουλος, θα είχαμε σύμπραξη γιγάντων.
Αν ο Κώστας Γκόντζος είναι η φωτογραφία του πτυχιούχου Νίκου Τσιαντάκη, εσείς είστε η φωτογραφία του Στίβεν Τάιλερ μετά την πτώση του στο μπάνιο ξενοδοχείου.
