Αυτοί που κάνουν χιούμορ θυμίζουν μικρά παιδιά που, καθώς διασχίζουν σκοτεινά δωμάτια, τραγουδούν για να πάρουν θάρρος, ΑΛΛΑ… Αν ο Γκοντζος ήταν ο αποψινός υπερτυχερός της κληρωσης Ανδρεας Περάκης, εσεις θα ησασταν η παλαι ποτε πρωτο ονομα στην σκυλοπίστα Ξανθή Περάκη, η οποία με σκοπό να τραβηξει την προσοχη εβαζε την καμερα απο μεσημεριανη εκπομπη στο σπιτι της και τσιτσιδωνοτανε στην μπανιερα…
Ιούνιος 1990, Wild Rose, προ ΔΝΤ, προ Παπανδρέου, προ Παπαδήμου. O Vaimakis ζητά από το Dj να βάλει το Ramaya του Afric Simone. Κοιτά τον Tsaousis, του κλείνει το μάτι και διώχνει τον κόσμο από την πίστα για να χορέψει το αγαπημένο του τραγούδι breakdance. Ο κόσμος κοιτά με απορία πως μπορεί σε τέτοιο μαγαζί να ζητήσει πελάτης κάτι τέτοιο; O Tsaousis, γνέφει στο φίλο του εν είδει “Yo δικέ μου, λιώσε την πίστα, ο κόσμος παραληρεί για το χορό σου, μη σταματάς”! O Vaimakis αρχίζει να ιδρώνει από την προσπάθεια αλλά τα εμψυχωτικά λόγια του φίλου του τον ενθαρρύνουν να συνεχίσει. Λιποψυχεί, κοιτά στο υπερπέραν για να βγάλει τις φιγούρες του. Ξάφνου, παρατηρεί λάγνο νέτο με μπλούζα που είναι κομμένη ως τον ομφαλό (αφαλό για τους μερακλήδες) να τον κοιτάζει με απορία. Αφήνει το χορό, και αδιαφορώντας για το παντελόνι που του έχει πέσει και ο πισινός του φαίνεται a la μερεμέτι, της λέει: “Είσαι ένας άγγελος που έπεσε στη Γή. Δε χόρευα, απλώς έψαΧα τα φτερά σου”… ΑΛΛΑ, εάν ο Γκόντζος ήταν αυτός που σχεδίασε το Ζάππειο, εσείς θα αναρωτιώσασταν αν το Ζάππειο είναι Τηλεοπτικό Μέγαρο. Άλλη δουλειά δεν κάνετε, ζάπινγκ όλη μέρα. Ούστ προβοκάτσικοι εχθροί του αγωνιστικού προλεταριάτου.
Κάποτε μιλούσαμε για γητευτές των ανέμων. Ποιητικά αναφερθήκαμε σε δαμασμένα πνεύματα και λαό που δέθηκε στο Άρμα της Αλλαγής. Πρέπει όμως να αρχίσουμε να ακριβολογούμε. Να σταματήσουν οι λόγοι οι παράλληλοι και να αντιληφθούμε ότι μόνο ο Γκόντζος μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο, μόνο ο Γκόντζος μπορεί να είναι ο δαμαστής σε άτι Αραβικό. Μόνο αυτός μπορεί να φέρει τις Παναθηναϊκά ενδιαφερόμενες πλευρές σε επαφή, όπως μόνο αυτός κατάφερε να εφάπτονται οι δυο απέναντι πλευρές του τετραγώνου στην Τετάρτη Δημοτικού… ΑΛΛΑ, εάν ο Γκόντζος ήταν ο Ατλαντικός Ωκεανός ολόκληρος, εσείς θα ήσασταν ο Αταλαντικός Α.Ο, χωρίς τους βασικούς.
9 Δεκέμβρη 1983… σαν σήμερα πριν 27 χρόνια γράφτηκε αθάνατη κινηματογραφική ιστορία… σαν σήμερα οι σινεμάδες μαρτύρησαν για πρώτη φορά το Say hello to my little friend… Al Pacino, Brian De Palma, απλά σας ευχαριστούμε γι’ αυτό το διδακτικό έπος μεγατόνων, σας ευχαριστούμε που ανυψώσατε την 7η τέχνη σε δυσθεώρατα ύψη… ΑΛΛΑ αν ο Γκόντζος είναι ο Τόνι Μοντάνα του πράσινου Μαϊάμι, εσείς είστε η επιτροπή των χρυσών βατόμουρων του 1984, που έβγαλε τον De Palma υποψήφιο για βατόμουρο χειρότερης σκηνοθεσίας…. ΕΛΕΟΣ!!!
Κύριε Γονίδη Σταμάτιε. Δράττομαι της ευκαιρίας να σας στείλω αυτή την ανοικτή επιστολή, με την ευκαιρία του ακούσματος ενός από τα πολλά σας άσματα. Συνεκινήθην και ρίγη μουσικής και εκφραστικής αρτιότητας με διαπέρασαν. Προς τούτο ένα πράγμα μόνο μπορώ να σας πω: Συνεχίστε έτσι. Συνεχίστε να σας απορρίπτουν οι γυναίκες. Σεις αποδεικνύετε ότι ένας Loser μπορεί να μεγαλουργεί λόγω της απέραντης ερωτικής του ξηρασίας. Μόνο εσείς μπορείτε να αποτυγχάνετε και παράλληλα να επιτυγχάνετε. (δε) Σας παραδέχομαι… ΑΛΛΑ, εάν ο Γκόντζος ήταν το κόσμημα του κυνηγιού, ο αετός των όπλων, μια καραμπίνα Benelli, εσείς θα ήσασταν τσιφτετέλι του Μπουρνέλη, τσίφτες ταξιδευτές της πίστας, ζηλευτοί διασκεδαστές που “σπάτε” και τη μέση όλο χάρη για να λένε τα νέτα “Ωωωω, κοίτα τον Τσαούση, ωωωω κοίτα το Βαϊμάκη, που κάνουν oriental”.
TA MAKPOΣYPTA “A” KAI “E” XPHΣIMOΠOIOYNTAI ΠIO ENTONA AΠO TOYΣ MΠAΣKETIKOYΣ ΔHMOΣIOΓPAΦOYΣ ΓIA NA TONIΣOYN THN ΣOBAPOTHTA KAI TO KYPOΣ TOY ΛOΓOY TOYΣ. TA AΠOTEΛEΣMATA OMΩΣ EINAI ANTIΘETA, O KOΣMOΣ ANTIΛAMBANETΑΙ THN ΣOBAPOΦANΕIA ΠOY KPΥBETΑΙ YΠOYΛA KAI ΔOΛIA ΠIΣΩ AΠO TA 2 ΦΩNΗENTA… AΛΛA AN O KΩΣTAΣ O ΓKΟΝTZOΣ EINAI O PAMΠO THΣ ΠANAΘHNAIKHΣ ΔHMOΣIOΓPAΦIAΣ KAI O “NIKOΛAKO” O ΔΟKTOP TZEKIΛ KΑΙ MIΣTEP XAINT TOTE EΣEIΣ EIΣTE TA 2 AYTA ΦΩNΗENTA KAI ΞEPEΤΕ ΠOIOΣ EΙΝΑΙ ΤΟ “ΑΑΑ…” ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΤΟ “ΕΕΕ…”.
Ο ίδιος ο Βασιλεύς επέδειξεν ασυγχώρητον δι’ ενήλικον άτομον ανωριμότητα. Δια την Ελλάδαν, ανέκαθεν ο θεσμός του ανωτάτου κληρονομικού άρχοντος ήτο προϊόν διαρκούς αμφισβητήσεως. Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, καθένας μπορεί να πιστεύει εις είον σύστημα επιθυμεί-οι ‘Ελληνες δεν μπορουν να πιστεύουν εις τον κομμουνισμόν. Επικίνδυνοι κομμουνισταί και τα λοιπάαααα… ΑΛΛΑ, εάν ο Γκόντζος ήταν η βραχνή φωνή του Ντον Βίτο Κορλεόνε, εσείς θα ήσασταν βραχνή φωνούλα, με μπαλάκια στο χέρι, ΑΡΓΑ, και το πρόσωπο του Νίκου του Μαστοράκη.
Αν ο Γκόντζος ήτανε ο κόσμος που την στήνει εξω απο το Terra Vibe σε κάθε Rockwave, εσείς θα ‘σασταν οι τυπάδες που περιμένουν καρτερικά τα ξημερώματα στην Ομόνοια πριν απο κάθε νεα τσόντα της Σιρίνας…
Όταν εμείς αγωνιζόμασταν κατά της δικτα(κ)τορίας, όταν τρώγαμε ξύλο στα μπουντρούμια της ΕΣΑ, όταν εγώ κι εσείς βρεθήκαμε να βάζουμε κροτίδες μαζί με τον Κώστα το Σημίτη, τον αγωνιστή με «α» μικρό για να ταρακουνήσουμε το σύστημα, κάποιος πηγαινοερχόταν στην Αμερική και τάχα μου έφερνε τις νέες μόδες σ’εμάς εδώ, λες και ο Έλλην είναι ουρακοtangoς και τα έχει ανάγκη όλα αυτά. Το ίδιο άτομο έκανε πλακίτσες τύπου “Smile, είναι η candid camera” την ώρα που ο ανώνυμος ανθρωπάκος αγωνιούσε για το εάν την επόμενη μέρα θα βρεθεί κατηγορούμενος για εθνική μειοδοσία επειδή ενδεχομένως δε βροντοφώναξε “Ζήτω το Έθνος” στο γάμο που πήγε το προηγούμενο Σάββατο. Και είσαι εσύ αυτός, Νίκο Μαστοράκη, και σε θυμήθηκα γιατί είδα τις προάλλες σε εφημερίδα είδηση ότι ετοιμάζεις ταινία στο Χάλιγουντ με τη Warner. Σιγά μη γυρίσεις και τσόντα με πρωταγωνιστή εσένα… ΑΛΛΑ, συνεχίζω, εάν ο Γκόντζος ήταν ο μεγάλος σκηνοθέτης, ο υπέροχα γηρασμένος και συνεπής Κλιντήστγουνt (μία λέξη), εσείς θα εξακολουθούσατε να είστε ο απλώς γηρασμένος, ο “θα δοκιμάσω και τη σκηνοθεσία στα 70 μου”, ο “σιγά μην ήταν κεραστής της Μπαλατσινού”, ο “φοράω καπέλο να μη φανεί η καράφλα και τα χρονάκια μου”, ο Νίκος ο Μαστοράκης, ξανά.
Σε έναν ιδανικό κόσμο για κάποιους δεν υπάρχει φτώχεια, για άλλους δεν υπάρχει πείνα και εξαλείφεται η δυστυχία και οι “πολέμοι”. Για κάποιους συνανθρώπους μας το ιδανικό είναι να ζουν υπό καθεστώς κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας όλων απέναντι στο νόμο, σε υψηλά επίπεδα αισθήματος αυτοπραγμάτωσης και κοινωνικής ευημερίας. Για κάποιους άλλους όμως ο ιδανικός κόσμος θα ήταν αν λεγόταν μια πρόταση σαν την παρακάτω: «Το προσκλητήριο μου έπεσε απ’τα χέρια, όχι δε γίνεται δεν είναι δυνατόν»… ΑΛΛΑ, εάν ο Τσαούσης και ο Βαϊμάκης είχαν γκόμενα δύσκολη και “Ταξιδιάρα ψυχή, και αν θέλω δίπλα σου είναι δύσκολο να μένω.”, ο Γκόντζος θα είχε γκόμενα κατερπίλαρ “Αρκουδιάρα ψυχή, και αν θέλω δίπλα σου είναι βαρέως δύσκολο να μένω.”… ΑΛΛΑ, επειδή ζούμε στην πραγματικότητα, εάν ο Γκόντζος ήταν η τιμή έστω και να συναντήσει κάποιος στο δρόμο του το Ντίνο Χριστιανόπουλο, εσείς θα ήσασταν η χαρά που είχα όταν είδα ότι παράγγελνε κρέπα δίπλα μου ο Διονύσης Σχοινάς με τη (νεαρά) Καίτη Γαρμπή και (κυρίως) η σκέψη ότι ή εγώ ανέβηκα, ή αυτοί κατέβηκαν.
