Για έναν ακατανόητο λόγο το πράσινο δε συμμετέχει ποτέ στους διάφορους χρωματικούς προσδιορισμούς των ομάδων. Έτσι ενώ υπάρχουν οι ερυθρόλευκοι, οι κυανέρυθροι, οι κιτρινόμαυροι, οι κυανόλευκοι κτλ, δε θ’ ακούσεις ποτέ για πρασινόμαυρους, πρασινόλευκους ή κυανοπράσινους. Γιατί άραγε;
Όλοι μας στο αεροπλάνο όταν μας σέρβιραν τον καφέ, έστω και μία μόνο φορά, αντί να πάρουμε το ποτήρι με τον καφέ πήραμε ολόκληρο τον δίσκο σερβιρίσματος!
ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΣΤΑ ΑΘΛΗΤΙΚΑ SITE ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΟΠΛΙΑ, ΠΑΝΤΟΤΕ ΒΑΖΟΥΝ ΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ Ο ΝΙΚΟΛΑΣ ΚΑΘΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟ ΚΑΙ ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΛΑΝΟ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΘΑΜΠΟ, ΣΚΥΘΡΩΠΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΡΙΣΤΟΦ….
Όλοι μας, αν και αντι-αμερικανοί, νιώθουμε μια συγκίνηση όταν ο Ρόκι ξεκίνα την αντεπίθεσή του για να ρίξει νοκ άουτ τον Ιβάν Ντράγκο, μπροστά στα μάτια του γενικού γραμματέα της USSR.
Την ώρα του ξημερώματος οι οδηγοί που επιστρέφουν από διασκέδαση νιώθουν οτι είναι ακόμα νύχτα και ανάβουν κανονικά τα φώτα του αυτοκινήτου τους. Οσοι έχουν μόλις ξυπνήσει και πάνε για δουλεία θεωρούν οτι είναι πια πρωί και δεν τα ανάβουν. Εχω ξεχωρίσει εγώ εργαζόμενους και ξέρω.
ΠΑΝΤΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΠΟΥΚΙΑ ΕΝΟΣ ΓΕΥΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΠΡΗΞΙΜΟ ΚΑΙ ΝΥΣΤΑ, ΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΝΑ ΣΠΡΩΧΝΟΥΜΕ ΤΟ ΠΙΑΤΟ 5 ΕΚΑΤΟΣΤΑ ΠΙΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠ’ ΟΣΟ ΗΤΑΝ ΟΣΟ ΤΡΩΓΑΜΕ..
ΟΤΑΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Η ΣΑΚΟΥΛΑ ΜΕ ΤΑ ΠΑΤΑΤΑΚΙΑ, ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΘΡΥΨΑΛΛΑ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ ΔΕΝ ΤΑ ΤΡΩΜΕ ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ, ΑΛΛΑ ΦΕΡΝΟΥΜΕ ΤΗ ΣΑΚΟΥΛΑ ΤΩΝ ΠΑΤΑΤΑΚΙΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΤΟΜΑ, ΓΕΡΝΟΥΜΕ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΙΣΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΚΙΝΟΥΜΕ ΠΑΝΩ-ΚΑΤΩ ΤΗ ΣΑΚΟΥΛΑ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΕΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΟΜΜΑΤΑΚΙΑ!
Από τη στιγμή που αρχίσαμε να καταχωρούμε τις επαφές μας στο κινητό, σπάνια πια θυμόμαστε κάποιον τηλεφωνικό αριθμό απ’ έξω.
Υπάρχουν 2 ειδών άντρες: Αυτοί που σιχαίνονται τη μέρα του Αγ. Βαλεντίνου και τα διάφορα events και happenings, και αυτοί που απλά δεν τους ενδιαφέρει. Όσο μεγαλώνουμε πάμε προς τη δεύτερη κατηγορία.
Κανένας δε γνωρίζει ποιος είναι ο πρώτος που έκανε τη δήλωση-trademark «Κοιτάμε κάθε παιχνίδι ξεχωριστά».
