Όταν πίνουμε νερό από το ψυγείο, πάντα αφήνουμε την πόρτα ανοιχτή μέχρι να τελειώσουμε.
Όταν ήμασταν μικροί και τελειώνανε οι ελληνικές σειρές, καθόμασταν και κοιτουσαμε όλο προσμονή τα ονόματα των καμεραμάδων, μακιγιέρων, σκηνοθετάδων και βοηθών λαμπατέρ για να σκάσουμε στα γέλια με το πρώτο αστείο επίθετο.
Όταν είσαι Ροδίτης και πας σε οποιοδήποτε άλλο μέρος (μη νησιωτικό) της Ελλάδος, ένας στους δύο σου λέει, όταν μαθαίνει από που είσαι, «ήρθα πενταήμερη στην Ρόδο!».
Όλοι τελικώς είναι καλά παιδιά. Ίσως είναι λίγο ενοχλητικοί, ίσως λίγο χαζοί, ίσως είναι και μαλ@κομπουκωμένοι αλλά στο τέλος της συζήτησης-θαψίματος κάποιος θα συμπεράνει ότι “εντάξει αλλά είναι καλό παιδί” και όλοι θα γνέψουνε καταφατικά.
Το μόνο «μπλουμ» που πουλήθηκε ποτέ ήταν το chocoblοοm και όχι τα αντίστοιχα αυγά ή πατάτες!
Οταν πηγαινουμε σε μαγαζι για να αγορασουμε προιον που πωλειται σε τεμαχια, οπως γλυκα,κουλουρια κλπ, ποτε δεν ζηταμε ακριβη αριθμο τεμαχιων (π.χ «θα ηθελα 5 τριγωνα») αλλα παντα το ζηταμε ετσι: «βαλε 5-6 απο αυτα και 2-3 απο εκεινα», επιδεικνυοντας με περηφανεια την ελληνικη κιμπαριά και την ανεση της τσεπης μας.
Σε οικογενειακές μαζώξεις ή βεγγέρες στις οποίες μαζεύονται κύριοι άνω των 55, θα παρατηρήσουμε ότι ΟΛΟΙ τους κάθονται σταυροπόδι, με το μπατζάκι να φτάνει εκνευριστικά ψηλά, και να μας φανερώνει ότι η κάλτσα ΠΡΕΠΕΙ να έχει πάντα όσο πιο αντίθετο χρώμα από αυτό του παντελονιού.
Ο Τσακ Νόρις ξέρει που πάει ο Καραμήτρος.
Η ατάκα που θα ακούσουμε τουλάχιστον μία φορά σε αγώνα που περιγράφει ο Κώστας Μιαούλης είναι “Αααα… ενώ το ματς έχει γίνει ροντέο!…”. Είμαι βέβαιος ότι θα το πει ακόμα κι αν παίζουν μοναχοί Hare Krishna.
ΠΑΝΤΑ ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΝΕΘΕΣΕΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΝΑ ΤΟΥ ΤΟ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΕΙΣ, ΩΣ ΔΙΑ ΜΑΓΕΙΑΣ “ΤΟ ΚΟΙΤΑΕΙ ΤΩΡΑ”.