Υπαρχουν δυο ειδων ανθρωποι: αυτοι που λενε «εκατο τοις εκατο» και αυτοι που λενε «εκατο τα εκατο».
Οι μπαταρίες που υπάρχουν σε συσκευασίες ηλεκτρικών συσκευών, είναι πάντα από εντελώς άγνωστη μάρκα που δεν έχουμε δει ποτέ στην αγορά μόνες της.
Υπαρχουν 3 ειδων ανθρωποι: Αυτοί οι οποιοι, αναφερομενοι στα τιμια κοκκινα σπιτακια, τα αναφερουν ως «μπουρδελα», αυτοί που τα αποκαλούν «οικους ανοχης» και ο Νικος Χατζηνικολαου ο οποιος αναφερεται σε αυτά ως «μπορντελα». Βλεπω πολυ ALTER εγω και ξερω.
ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΠΑΡ-ΚΛΑΜΠ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΘΕΣΜΙΚΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ «ΦΙΛΟΥ-ΤΟΥ-DJ», Ο ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΘΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟ ΠΟΤΟ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ DJ.
Υπαρχουν 3 ειδων ανθρώποι: Αυτοί που τα βραδια ήθελαν να γράψουν τσόντα στο βίντεο και αγχωνόντουσαν μήπως ο ακουστεί ο θόρυβος που έκανε η κασετα όταν ξεκινούσε και όταν τελείωνε, οι τυχεροί που είχαν βίντεο που τα έκανε όλα αθόρυβα και κοιμόντουσαν ήσυχοι και αυτοί που δεν πρόλαβαν τα βίντεοΖ! Οι δύο πρωτες κατηγορίες έχουν εντρυφίσει μάλιστα στην τέχνη του καλύμματος του μπροστινού μέρους της αγαπημένης συσκευής με το πάντα ευρισκόμενο εκεί σεμεδάκι.
Όταν σε ένα μαγαζί ακούγεται η σύγχρονη εκδοχή της Μισιρλού (που ακούστηκε στο Pulp Fiction), όλοι κάνουν την φιγούρα με τον δείκτη και τον μέσο στα μάτια. Όμως, διάολε, στην ταινία η φιγούρα αυτή χρησιμοποιείται από τον Τραβόλτα και την Θέρμαν σε άλλο τραγούδι…
Σε όλους μας έχει τύχει να μας πιάνει κατακλυσμός, θεομηνία, πλημμύρα στο δρόμο και όλοι έχουμε αναλογιστεί το μεγεθος της γκαντεμιάς που μας χαρακτιρίζει εκείνη τη στιγμή, αλλά διάολε, απο τη φύση σου αχάριστε, ανικανοποίητε ανθρωπε, έχεις ξεχάσει τις αμέτρητες φορές κ*λοφαρδίας που αφού εισήλθες στην οικία σου αμέσως μετά ξεκίνησε ο δυνατότερος κατακλυσμός, θεομηνία και πλημμύρα.
Κανείς δεν ξέρει πώς παίζονται οι «κουμπάρες».
Ποτέ κανένας ήρωας κινουμένων σχεδίων δεν ένιωσε την ανάγκη να πάει τουαλέτα, παρά μόνο για να κάνει μπάνιο ή για να σφίξει τις βρύσες…
Όταν τρώμε κάτι από αυτά που δύσκολα κόβονται (π.χ. σπόρια, φυστικια, πατατάκια) και θέλουμε να σταματήσουμε, λέμε σε κάθε χούφτα στον εαυτό μας ότι αυτή θα είναι η τελευταία χούφτα. Η μεγαλύτερη αλήθεια ωστόσο είναι ότι όσο τρώμε αυτή την χούφτα, θεωρούμε ότι το ελέγχουμε και το πιστεύουμε ότι όντως αυτή θα είναι η τελευταία. Μόλις όμως φτάσουμε στο τελευταίο τεμάχιο, τότε μας γεννιέται ξαφνικά η ακατανίκητη επιιθυμία να συνεχίσουμε το σαβούριασμα.
