Υπάρχουν 2 τρόποι να φτιάξεις μια ομάδα: Είτε βρίσκεις τους παίκτες που θα υποστηρίξουν το σύστημα που θέλεις, είτε βρίσκεις το σύστημα που θα υποστηρίξει τους παίκτες που έχεις.
Ποτέ η ram δεν είναι αρκετή. Έχω φάει μια ζωή στο upgrade εγώ και ξέρω.
Όλοι οι άνω των 30 απογοητευόμαστε που οι ποδοσφαιριστές δεν είναι πια κάποιοι που μας περνάνε πάρα πολλά χρόνια. Με τη MILAN αυτό δεν ισχύει.
Όταν ένας προπονητής φεύγει στη μέση της χρονιάς από ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό, στην τελευταία του συνάντηση με τους παίχτες τους λέει: “Πιστεύω σε σας. Είμαι σίγουρος ότι θα πάρετε το πρωτάθλημα”. Όταν ένας προπονητής φεύγει στη μέση της χρονιάς από ομάδα που κάνει προσπάθεια να αποφύγει τον υποβιβασμό, στην τελευταία του συνάντηση με τους παίχτες, τους λέει: “Πιστεύω σε σας. Είμαι σίγουρος ότι θα καταφέρετε να μείνετε στην κατηγορία”. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση δεν μαθαίνουμε τι είπε στους παίχτες ο προπονητής που απολύθηκε (εκτός αν μιλάμε για τον Μουστάκια ή τον Αλέφαντο!).
Υπάρχουν δύο ειδών μπαρμπάδια: Αυτοί που κοσμούν το μικρό δάκτυλο του χεριού με νύχι πολυεργαλείο και αυτοί που δυσκολεύουν τη ζωή τους με την απουσία του εν λόγω όνυχα. Οι δε τολμηροί διαθέτουν σε παρακείμενο δάκτυλο χρυσό δαχτυλίδι με την εικόνα του Χριστού επάνω.
Απο τις πιο άκυρες ερωτήσεις που μπορείς να κάνεις σε ένα υπάλληλο ειναι το “Έιστε εδώ;”. Με προκαλει πάντα να αρχίσω μια ψαγμένη κουβέντα με τον πελάτη για τις θεωρίες και τους φιλοσοφικούς όρους του Heidegger. Έιμαι υπάλληλος εγώ και ξέρω!
Πρέπει πραγματικά να χρειάζεται γνώσεις κβαντοφυσικής, αστρονομίας και νανοτεχνολογίας, το να ξέρει κάποιος να χρησιμοποιήσει τα ασανσέρ με τις σιδερένιες αυτόματες πόρτες, που υπάρχουν στα εμπορικά, συνήθως. Δεν εξηγείται διάολε απλώς, πως παρότι οι οδηγίες γράφουν καθαρά: «Πιέστε ΜΟΝΟ το κουμπί κατεύθυνσης», όλοι σαν υπνωτισμένοι πατούν και τα 2. Το χειρότερο είναι, ότι παρότι εσύ ήξερες και είχες πατήσει το σωστό, ενώ θες να πας στο Hooters να δεις καπούλια, καταλήγεις στο παρκινγκ και βλέπεις καπό…
Όλοι σε κάποια φάση της ζωής μας θα πούμε “αχ, τίποτα δεν είναι όπως παλιά…”.
Ενώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου υπάρχουν στα τηλεκοντρόλ κουμπιά τα οποία πάνε το πρόγραμμα πάνω-κάτω, συνήθως οι μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΑ, να πατάνε κουμπιά. Όταν λοιπόν κάθεσαι με τη γιαγιά σου να δεις τηλεόραση, το ζάπινγκ γίνεται ως εξής: 1, 12, 2, 23, 3, 34 κλπ.
Οταν ερχεται ο ντελιβερας με τα σουβλακια που εχουμε παραγγειλει θα κανουμε μια-δυο προσπαθειες να λυσουμε τον γορδιο δεσμο (που αποκαλουν αυτοι κομπο) αλλα μετα θα σκισουμε την σακουλα και θα νιωσουμε μια ελευθερια…