Σε όλες τις αμερικανιές, όταν ο πρωταγωνιστής- ο κλασικός μικρομεσαίος, ταλαίπωρος ιδιωτικός υπάλληλος- απολυθεί, θα περάσει να αποχαιρετήσει τους παλιούς συναδέλφους μέσα σε έντονη συγκινησιακή φόρτιση, κρατώντας όλα του τα πράγματα ΠΑΝΤΑ σε μια μεγάλη χάρτινη κούτα.
Όταν τρώμε δημητριακά ποτέ δεν καταφέρνουμε να φάμε ένα πιάτο, διότι είτε έχουμε βάλει πιο πολύ γάλα και προσθέτουμε και άλλα δημητριακά, και ξανά το ίδιο μέχρι να βαρεθούμε, είτε έχουμε βάλει πολλά δημητριακά και προσθέτουμε μετά και άλλο γάλα όταν τελειώσει.
Αν πεις σε καπνιστή «πάμε να φύγουμε», 9 φορές στις 10 θα σου πεί «κάνω το τσιγάρο και φεύγουμε…».
Οποτε ακουσουμε ενα πολυ καλο ανεκδοτο ή απλα κατι πολυ αστειο και γελαμε συνεχως, στο τελος εκπνεουμε με ευχαριστηση με τον ηχο ”οοοοοοοοοο” και ανασαινουμε…
Όταν κάποιος διηγείται μια παλιά ιστορία όπου σε ένα σημείο της κάποιος ψάχνει κάποιον, σίγουρα θα πει τη φράση, «δεν υπήρχαν τότε τα κινητά».
Οι μεγάλοι παίχτες ποτέ δεν «βλέπουν» την κόκκινη κάρτα, αλλά πάντα την ΑΝΤΙΚΡΥΖΟΥΝ…
ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΟΥΝ ΕΝΑ FIAT BRAVO ΑΠΟ ΕΝΑ FIAT BRAVA.
ΣΕ ΔΙΠΛΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΝΟΚ ΑΟΥΤ (π.χ. ΠΡΟΗΜΙΤΕΛΙΚΑ ΚΥΠΕΛΛΟΥ) ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΕΧΕΙ ΤΗ ΡΕΒΑΝΣ ΣΤΗΝ ΕΔΡΑ ΤΗΣ, ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΑΒΑΝΤΑΖ. ΟΤΑΝ ΟΜΩΣ ΕΧΕΙ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΑΓΩΝΑ ΣΤΗΝ ΕΔΡΑ ΤΗΣ, ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΛΟ, ΓΙΑΤΙ «ΜΕ ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΘΑ ΒΡΕΘΕΙ ΜΕ ΤΟ ΕΝΑ ΠΟΔΙ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΑΣΗ».
ΟΤΑΝ ΞΥΠΝΑΜΕ ΤΟ ΠΡΩΙ ΚΑΙ ΣΚΟΥΠΙΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΤΣΙΜΠΛΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΙΑ ΤΣΙΜΠΛΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΣΤΟ ΜΑΤΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΤΑΛΑΙΠΩΡΕΙ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΤΗ ΒΓΑΛΟΥΜΕ.
ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ Ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΘΑ ΠΕΙ ΤΗ ΦΡΑΣΗ «ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΔΕΚΑΤΟ ΤΡΙΤΟ ΛΕΠΤΟ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΗΜΙΧΡΟΝΟΥ» ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΤΟΝ ΣΙΧΤΙΡΙΣΟΥΜΕ ΠΟΥ ΜΑΣ ΒΑΖΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΠΟ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΡΟΣΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ.