Οταν παμε τουαλετα κι αφου κανουμε μουσκεμα το καπακι, την ωρα που το σκουπιζουμε με 3 κομματια χαρτι, σκεφτομαστε οτι ο χρονος που κανουμε για να το σκουπισουμε ειναι πολυ περισσοτερος απο το να σηκωναμε το καπακι.
Ολοι έχουμε μετρήσει τις «άμα κοιμηθώ τώρα, θα κοιμηθώ τόσες…» ώρες, τις οποίες όμως, όσο μετρας, τόσο δεν μπορείς να κοιμηθείς…
Το αρνί αποκαλείται αρνί όλο το χρόνο ΕΚΤΟΣ από πέντε ημέρες τη Μεγάλη Εβδομάδα, οπότε ξεκινούν τα ρεπορταζ των καναλιών για το πόσο πήγε το κιλό στην κρεαταγορά, και ταυτόχορονα το αρνί μετονομάζεται σε «παραδοσιακός οβελίας».
Αν καπνίζεις στριφτό και ξεμείνεις μπορείς απλά να αναποδογυρίσεις το πληκτρολόγιό σου…
Οταν βρίσκεσαι σε μεγάλα μουσεία του εξωτερικού και ερχεται η στιγμή που μπαίνεις στην αίθουσα με τα ελληνικά εκθέματα, ένα κύμα περιφάνιας και ευφορίας σε πλημμυρίζει… εντ δε στέιτζ ις γουορς. Με τον αέρα υπεροχής που σε διακρίνει (σε αντιθεση με τους μιζερους και αξεστους πολιτισμικά τουριστες) και συνειδητά ή μη θα δείξεις με ημηδιακριτικό τροπό ότι κατάγεσαι από την κοιτίδα πολιτισμου που έβγαλε αυτά τα θαύματα.
Όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας έχουμε πει: «Αχ και να έπιανα το Τζόκερ» (παλιά Λόττο) αλλά κανείς μας δεν έχει σκεφτεί ότι δεν το πιάνουμε για τον απλούστατο λόγο του ότι δεν παίζουμε το τυχερό αυτό παιχνίδι…
Δεν υπάρχει μεγαλυτερο ξενερωμα απο το να βλεπεις το νετο που γουσταρεις -και σκοπευεις να τα ριξεις- να γλωσσοφιλιεται με ξεκαρφωτο, του οποίου την υπαρξή αγνοείς.
Όλοι μετράμε και φτιάχνουμε τις φαβορίτες μας με γνώμονα το αυτί μας.
Ο Αργυρης Καμπουρης ηταν, ειναι και θα παραμεινει ο μονος «αγαθος» και «τιμιος γιγαντας» του ελληνικου μπασκετ. Απλα RESPECT.
Όλοι μας όταν έχουμε φτερνιστεί ανοιξιάτικο μήνα θεωρούμε ότι φταίει αποκλειστικά «η γύρη» και ποτέ δεν πιστεύουμε ότι είναι κάτι συμπτωματικό -όπως και τους υπόλοιπους μήνες.
