Όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας έχουμε πει: «Αχ και να έπιανα το Τζόκερ» (παλιά Λόττο) αλλά κανείς μας δεν έχει σκεφτεί ότι δεν το πιάνουμε για τον απλούστατο λόγο του ότι δεν παίζουμε το τυχερό αυτό παιχνίδι…
Δεν υπάρχει μεγαλυτερο ξενερωμα απο το να βλεπεις το νετο που γουσταρεις -και σκοπευεις να τα ριξεις- να γλωσσοφιλιεται με ξεκαρφωτο, του οποίου την υπαρξή αγνοείς.
Όλοι μετράμε και φτιάχνουμε τις φαβορίτες μας με γνώμονα το αυτί μας.
Ο Αργυρης Καμπουρης ηταν, ειναι και θα παραμεινει ο μονος «αγαθος» και «τιμιος γιγαντας» του ελληνικου μπασκετ. Απλα RESPECT.
Υπάρχουν 2 είδη ανθρώπων: Αυτοί που λένε «οι άνθρωποι» και αυτοί που λένε «οι ανθρώποι».
Το πρωί μόλις ξύπνησε και δε μπορεί να λειτουργήσει. Το μεσημέρι ή πεινάει και δε μπορεί να συγκεντρωθεί ή μόλις έφαγε, βάρυνε και η νύστα τον καταβάλλει.Το απόγευμα αρχίζει να βγαίνει η κούραση της μέρας και το βράδυ είναι πια πτώμα… Τη Δευτέρα κουβαλά το ξεμυάλισμα του προηγούμενου Σ-Κ, στα μέσα της εβδομάδας η κούραση κορυφώνεται και προς την Παρασκευή ήδη σκέφτεται το επερχόμενο Σ-Κ… Το Φθινόπωρο τον μελαγχολεί, χώρια οι αναμνήσεις του καλοκαιριού που δεν εννοεί να τελειώσει. Το Χειμώνα έχει πολλές υποχρεώσεις, έχει μικρύνει κι η μέρα και τον πιάνει ένα ψυχοπλάκωμα. Την Άνοιξη αρχίζει ο ενθουσιασμός, η αντίστροφη μέτρηση να τελειώσει το σχολείο, βάλε κάτι Πάσχα, κάτι πενθήμερες, κάτι Πρωτομαγιές… Συμπέρασμα (και Μεγάλη Αλήθεια): Δεν είναι ότι ο μαθητής δεν θέλει να διαβάσει. Απλώς, δεν τον ευνοούν ποτέ (μα ΠΟΤΕ) οι διάφορες περιστάσεις… Μετά τιμής, Ανδρέας
KAΘE ΦOPA ΠOY TO AEPOΠΛANO ΠEΦTEI ΣE ANATAPAΞEIΣ, ΘA AKOYΣTEI MIA ΓPAΦIKH ΦΩNH ΠOY ΘA ΠEI «ΛAKOYBEΣ…».
Το «και τα λοιπά» ειναι η κατεξοχήν φράση που χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να δείξουμε ότι ξέρουμε περισσότερα από όσα πραγματικά ξέρουμε…
Τα διόροφα λεωφορεία είναι πια cult.
Όταν περνάμε οριακά με κόκκινο, δεν υπαρχει μεγαλύτερη ικανοποιήση από το να περνάει και ο από πίσω, ειδικά αν είναι αρκετά πιο πίσω, καθώς έτσι διασφαλίζεται οτι δύσκολα θα γράψουν εμάς.