Το μοναδικο τηλεοπτικο προγραμμα που δεν αργει ποτε να ξεκινησει -και ορισμενες φορες αρχιζει και πιο νωρις- ειναι οι ειδησεις.
Όταν ήμασταν μικροί, όλοι λέγαμε το κρουασάν «κουρασάν».
Όταν εμείς οι γυναίκες θέλουμε να προσανατολίσουμε κάποιον για ένα μέρος, πάντα θα αναφέρουμε ένα γνωστό μαγαζί ως σημείο αναφοράς (π.χ ο δρόμος δίπλα από το Zara, απέναντι από τα Hondos) και όχι κάποια οδό.
Όλοι μας έχουμε σαστίσει, όταν συνομιλώντας με κάποιο μπάζο (γιατί το κάναμε αυτό άραγε;) το ακούσαμε να μιλάει υποτιμητικά για άλλη κοπέλα, χαρακτηρίζοντάς την «σκατό-μπαζο», ενώ με το ζόρι κρατηθήκαμε ώστε να μη το κάνουμε θέμα σε στύλ: «καλά, κι εσύ τί μιλάς;»!
Η δύναμη της φάπας που τρώει κανείς όταν κουρεύεται, είναι ανάλογη του χρονικού διαστήματος που έχει να κουρευτεί.
Ποτέ δεν σκοτώνουμε ένα κουνούπι που θα δούμε σε κάποιο κοινόχρηστο χώρο, γιατί σιχαινόμαστε στην ιδέα ότι φέρει το αίμα κάποιου άλλου. Όμως μόλις αυτό μπει μές στο σπίτι μας, η μάχη εξελίσσεται σε προσωπική.
Σε κάθε Ελληνικό νησί υπάρχει γραφικός ξένος ο οποίος «ξέμεινε» εκεί χρόνια για άγνωστο λόγο και όλοι οι ντόποιοι τον ξέρουν με το μικρό του όνομα π.χ. Τσάρλυ, Τζίμυ, Τζώνυ, Σκότυ, κ.ο.κ.
Όσοι έχουν ζήσει στο εξωτερικό μικροί ή έχουν δύο εθνικότητες, αν και μιλάνε άπταιστα ελληνικά, όταν είναι να πουν μια λέξη στην άλλη γλώσσα τους, τότε θα την πουν με πολύ καλή προφορά και όχι με την greeklish που χρησιμοποιούμε εμείς.
Όταν βλέπεις ένα (ωραίο) όνειρο και σε ξυπνήσουν, ξαναπέφτεις για ύπνο ελπίζοντας να δεις τη συνέχεια… αλλά ποτέ δεν τα καταφέρνεις!
Οταν ενας ποδοσφαιριστης κανει σεντρα, μαρκαρεται απο εναν μονο παιχτη σε ενα μεγαλο κομματι του γηπεδου και την στελνει πανω στον μοναδικό αμυνομενο, παντα θα πεταχτει καποιος οπαδος με φωνη 4 και θα πει την κλασσικη ατακα «καλα ρε αχρηστε, τοσος χωρος, εκει βρηκες να την στειλεις;»
